มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1208

ยาสมินไม่ได้อิจฉาริษยาในความสามารถของนาโอมิเท่านั้น ความจริงแล้ว เธออิจฉาเรื่องที่นาโอมิได้รับเลือกให้เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียนมากกว่า!

ทันทีที่เธอรู้เรื่อง เธอก็เกิดอาการบ้าคลั่งเพราะไฟแค้นที่สุมอยู่ภายในใจ ตราบใดที่นาโอมิยังคงอยู่ที่นี่ เธอก็คงจะเป็นได้แค่เงาของนาโอมิเท่านั้น

“...ฮึ่ม! ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่ามาสายแค่ไหน? ฉันเกือบจะคิดว่าเธอกลัวจนหัวหดที่จะต้องถูกลากเข้าคุก จนไม่กล้าจะโผล่หน้ามาซะแล้ว! แถมเธอยังพาผู้ชายมาด้วยอีก! คิดจะเอาเขามาขู่ให้ฉันกลัวหรืออย่างไร? แล้วดูความโกโรโกโสของเขาสิ!” ยาสมินพูดโพล่งขึ้นมาทันที

นาโอมิเลือกที่จะไม่สนใจคำพูดของยาสมิน เธอได้แต่เดินเข้าไปอธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้เจ้าหน้าที่ตำรวจและอาจารย์ใหญ่ฟัง

ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจจึงบอกกับทุกคนว่า พวกเขาจะกลับมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ และยังย้ำกับนาโอมิอีกว่า เธอควรจะเตรียมตัวเอาไว้ตลอดเวลา ถ้าพวกเขายังสามารถติดต่อเธอได้ เธอก็จะไม่เป็นอะไร

หลังจากที่พวกเจ้าหน้าที่กลับไปแล้ว ยาสมินก็หันมาหานาโอมิ และตะคอกใส่เธออย่างเลือดเย็น “ฮึ่ม! ถีงแม้วันนี้จะยังหาข้อสรุปอะไรไม่ได้ แต่เรื่องนี้จะยังไม่จบ ตราบใดที่คนร้ายยังลอยนวลอยู่! ฉันเคยมองว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีภาวะทางอารมณ์ที่ดี… แต่พอมารู้ว่าเธอเป็นคนที่ขโมยเงินนั่นไปแล้ว! เธอไม่รู้สึกผิดสักนิดเลยเหรอ? ฉันเริ่มจะสงสัยแล้วว่า เธอถูกเลือกให้เป็นคุณครูดีเด่นของโรงเรียนได้อย่างไร!”

“ความจริงพวกคุณน่าจะรู้ดีที่สุดว่าเกิดอะไรขึ้น… คุณควรจะระวังตัวให้ดี… อย่าทำตัวมีปัญหาให้มากนัก ไม่อย่างนั้น คุณอาจจะเจ็บตัวก็ได้!” เจอรัลด์แสยะยิ้ม ในขณะที่จ้องหน้ายาสมินด้วยสายตาที่เย็นชา

ทันทีที่เธอถูกจ้องหน้าแบบนั้น ยาสมินก็หน้าซีด ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ

นาโอมิเองก็หันไปมองเจอรัลด์ด้วยความประหลาดใจ

‘... ทำไมเขาถึงพูดอะไรแบบนั้นออกมา…? หรือเขาคิดว่ายาสมินเป็นคนขโมยเงินนั่นเอง แล้วใส่ร้ายป้ายสีฉันเหรอ…? แต่มันไม่น่าจะเป็นไปได้! ยาสมินกำลังเดินทางไปทำงานที่อื่นตอนช่วงที่เงินหาย… อีกอย่าง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเอาเงินทุนการศึกษาก้อนนั้นออกมาเมื่อไหร่… แม้แต่แม่ของฉันเองก็ยังไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ ในตอนนั้น! ถ้าอย่างนั้น ฉันก็เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องทั้งหมด… และนั่นก็คือเหตุผลว่าทำไมยาสมินถึงกล่าวโทษฉันในทันที…’ นาโอมิคิดกับตัวเอง

ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์และนาโอมิก็ขึ้นมาบนรถเรียบร้อยแล้ว สักพักนาโอมิก็เริ่มรู้สึกตัวว่าพวกเขาไม่ได้กำลังจะมุ่งหน้ากลับบ้าน

“... เจอรัลด์…? นี่เรากำลังจะไปไหนกัน?” นาโอมิถาม

“คือเด็กนักเรียนคนนั้นน่ะ… ชื่อเชอรี่ใช่ไหม? ช่วยบอกฉันทีได้ไหมว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน?” เจอรัลด์ถามเธอกลับ

“... ห๊า? เธออยากเจอเชอรี่อย่างนั้นเหรอ? เพราะอะไรล่ะ…? เธอเป็นเด็กที่เชื่อฟัง และเธอก็ให้การกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเรียบร้อยแล้ว… ฉันมั่นใจว่าเธอต้องพูดความจริงกับพวกเขา และฉันหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ เพราะฉันไม่ต้องการให้เธอโกหกพวกเขา เพื่อที่จะปกป้องฉันหรอกนะ… เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เธอก็จะได้ไม่รู้สึกกดดันจนเกินไป!” นาโอมิตอบ

“โอ้ ฉันก็พอจะดูออกว่าเธอเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย อย่างไรก็ตาม ฉันยังดูออกอีกว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาบางอย่างอยู่ ถ้าเราไม่รีบทำอะไรสักอย่าง เธออาจจะต้องตกที่นั่งลำบากก็ได้… เพราะฉะนั้น รีบบอกฉันมาเถอะว่าเธออยู่ที่ไหน?”