มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1249

คำพูดของเจอรัลด์กินใจสมาชิกตระกูลสมิททุกคน รวมถึงเซเรนิตี้ด้วย ตอนนี้พวกเขาได้รู้แล้วว่า พวกเขาเข้าใจเจอรัลด์ผิดมาโดยตลอด และมิล่าก็ไม่ได้มองผู้ชายคนนี้ผิดแต่อย่างใด

ทั้งนี้ทั้งนั้นแล้ว บรรยากาศภายในวิลล่าได้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เจอรัลด์มาถึง ก่อนหน้านี้ไม่มีใครให้ความสนใจตระกูลสมิทสักเท่าไร แต่ในตอนนี้ แขกหลายคนต่างพากันเดินมาที่โต๊ะของพวกเขา เพื่อขอชนแก้วและพูดคุย ด้วยหวังว่าจะได้รู้จักกับพวกเขามากขึ้นกว่าเดิม และแน่นอน บางคนก็เริ่มที่จะมีท่าทีประจบประแจงพวกสมิทเหมือนแต่ก่อน

ประธานาธิบดีหลายคนก็มารุมเร้าเซเรนิตี้ ก่อนจะพูดว่า “ว่าแต่ว่า เมื่อวานนี้เป็นวันเกิดของคุณใช่ไหมครับ คุณหญิง? ทำไมไม่เห็นส่งการ์ดเชิญมาให้เราบ้างเลยล่ะครับ? น่าเสียดายที่พวกเราไม่ได้มีโอกาสร่วมฉลองกับคุณนะครับ… ไม่ว่าอย่างไร พวกเราจะต้องจัดงานเลี้ยงชดเชยให้คุณแน่นอนครับ!”

คนที่กำลังรู้สึกเจ็บปวดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็คงจะไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นจอร์เจียเอง

ท้ายที่สุดแล้ว เธอชวนเซเรนิตี้และทุกคนในครอบครัวมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะอวดหลานชาย หลานสะใภ้ และหลานเขยของเธอต่างหาก ไม่คิดเลยว่า แฟนหนุ่มที่มากด้วยอำนาจของมิล่าจะปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย! ซึ่งเธอก็ต้องแสดงความเคารพนับถือเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้! แต่นั่นก็ยังไม่ใช่สื่งที่ทำให้เธอประหลาดใจที่สุด

จอร์เจียกลืนน้ำลาย ก่อนจะถามว่า “… เมื่อสักครู่นี้ เธอเรียกชื่อเขาว่าอะไรนะ..? คุณคลอฟอร์ดเหรอ? เธอกำลังพูดถึงคุณคลอฟอร์ดไหนกันแน่…?”

ทันทีที่แขกในงานได้ยินคำถามของเธอ พวกเขาก็นิ่งชะงักด้วยความตกใจ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนรู้จักชื่อเสียงของคุณคลอฟอร์ดเป็นอย่างดี เพราะพวกเขาอาศัยอยู่ในเมืองเมย์เบอร์รี่ การได้ยินชื่อของเขา ก็สามารถทำให้คนคนหนึ่งรู้สึกงุนงงไปชั่วขณะได้เลย

“คุณคิดว่าฉันหมายถึงคุณคลอฟอร์ดไหนได้อีกล่ะคะ? เขาก็ต้องเป็นคุณคลอฟอร์ด แห่งเมืองเมย์เบอร์รี่แน่นอนอยู่แล้ว! รู้หรือเปล่าว่าฉันไปเจอกับเขาเข้าโดยบังเอิญตอนอยู่บนเมาน์เทนท็อปวิลล่า?” ริต้าตอบ ในขณะที่แอบมองสีหน้าของแขกในงานแต่ละคนไปด้วย

คุณคลอฟอร์ด แห่งเมืองเมย์เบอร์รี่? เมาน์เทนท็อปวิลล่า?!

ใครกันเล่าจะใจเย็นอยู่ได้ เมื่อได้ยินชื่อนี้ขึ้นมา? ทันใดนั้น เสียงลากเก้าอี้ก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ เนื่องจากแขกในงานต่างพากันลุกขึ้นยืน ทุกคนมีสีหน้าตะลึงงัน

จอร์เจียเองก็รู้สึกแทบจะหายใจไม่ออก

ในขณะที่จัสตินกำลังจะคุกเข่าลงเพื่อแสดงความเคารพ ยาน่า ชูท ภรรยาของเขา ก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยความสงสัย “… มีบางอย่าผิดปกตินะ… ทำไมหน้าของเขาดูคุ้นจังเลย… ยิ่งมอง ฉันก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน…”

“เป็นอะไรไปเหรอ ยาน่า? เธอหมายความว่าอย่างไร ที่บอกว่าเขาหน้าคุ้น? ทั้งนี้ทั้งนั้น รีบไปขอโทษเขาพร้อมกันที่เราไม่สนใจใยดีเขากันก่อนดีกว่า! เขาน่ะยืนหนึ่งเลยนะ!” จัสตินพูด

“... ช้าก่อนค่ะ คุณย่า! ไม่จำเป็นจะต้องรู้สึกเป็นกังวลขนาดนั้นก็ได้! ฉัน… ฉันคิดว่า เขาไม่ใช่คุณคลอฟอร์ดตัวจริง!” ยาน่าพูด ในขณะที่กำลังคว้าไหล่ของคุณยายเอาไว้

“...ทำไม? ทำไมเธอถึงได้มั่นใจขนาดนั้น?”

“เรียกว่ามันลางสังหรณ์ของฉันจะดีกว่าค่ะ แต่ฉันค่อนข้างจะมั่นใจว่าเขาเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน ตอนที่ฉันยังเด็กมาก… ยิ่งมองเขาเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าใบหน้าของเขาดูคล้ายคลึงกับเพื่อนร่วมชั้นคนนั้นเป็นอย่างมาก!”