มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1264

แม้แต่เจซเองก็กำลังร้องไห้ด้วยความดีใจ ความสุขที่แท้จริงของพวกเขาเกิดจากการได้เห็นเด็กทารกทั้งหมด กำลังจะมีชีวิตรอดปลอดภัยในตอนนี้!

หลังจากตรวจดูทารกทุกคนอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ชายทั้งสองก็จับมือกัน ในขณะที่ถอนหายใจอย่างโล่งอกเฮือกใหญ่ เพื่อระงับอาการตื่นเต้นของตัวเอง ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ!

"คุณคลอฟอร์ดสามารถชุบชีวิตคนตายได้จริง ๆ!” ชายทั้งสองส่งเสียงเชียร์ด้วยความชื่นชม

เจอรัลด์ยิ้มอย่างอ่อนแรงให้กับเสียงเชียร์ให้กำลังใจของพวกเขา

คำชมเชยและชื่นชมไม่ได้มีความหมายสำหรับเขามากนัก ตราบใดที่เด็กทารกเหล่านั้นอาการดีขึ้นแล้ว นั่นก็หมายความว่าเขาสามารถบรรลุเป้าหมายได้สำเร็จ

เมื่อแก้ปัญหาเรื่องนี้เสร็จแล้ว จิตใจของเขาก็คิดถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่องขึ้นมาทันที ใครคือตัวการที่กระทำเรื่องโหดร้ายทั้งหมดนี้ในเมืองเมย์เบอร์รี่? และคนผู้นั้นจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอกว่าเขา? หากเขายังหาตัวคนคนนั้นไม่เจอ เขาอาจจะเริ่มทำร้ายผู้อื่นอีกต่อไปอย่างแน่นอน!

เขาจำเป็นจะต้องจัดการทุกอย่างด้วยความรวดเร็ว เพราะเขาได้ใช้กำลังภายในของเขาไปแล้วก่อนหน้านี้ ถึงเขาจะไม่แน่ใจว่าควีนน่าจะสามารถตรวจจับสัญญาณของเขาได้หรือไม่ เนื่องจากเธออยู่ในภาวะอ่อนแอที่สุดในขณะนี้ แต่เจอรัลด์รู้ดีว่า เขายังต้องรีบไปที่เมาน์เทนท็อปวิลล่าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ตราบใดที่เขาอยู่ใกล้หินเซอคอบไซท์ ควีนน่าก็คงจะหาสัญญาณของเขาเจอไม่ง่ายนัก ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรีบออกจากห้องกักกันทันที

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาออกมาข้างนอก เขาก็ได้รับการต้อนรับจากผู้คนที่มีท่าทางตื่นเต้นและชื่นชม เมื่อพวกเขาได้ยินว่าเจอรัลด์ช่วยชีวิตเด็ก ๆ ได้สำเร็จ

เมื่อแพทย์สูงอายุบางคน รู้ว่าเขาเชี่ยวชาญเทคนิคการรักษาด้วยการฝังเข็มบำบัดขั้นเทพ พวกเขาถึงกับคุกเข่าต่อหน้าเจอรัลด์ โดยหวังว่าจะให้เจอรัลด์รับพวกเขาไปเป็นลูกศิษย์ด้วย!

ในขณะนั้น วอลบริดจ์ที่กำลังมีสีหน้าเย็นชา ก็พูดขึ้นมาว่า “ติดว่าตัวเองน่าทึ่งมากนักเหรอ นายน่ะ? นายก็แค่โชคดีเท่านั้นแหละ เด็กน้อย!”

แม้ว่าในตอนแรก เจอรัลด์วางแผนที่จะไปจากที่นี่ทันที แต่เมื่อได้ยินคำพูดของวอลบริดจ์ เขาก็หันไปมองหน้าชายผู้หยิ่งยโส ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “...พูดถึงเรื่องนี้ นายจำสัญญาที่ให้ไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม”

“…อะ อะไรนะ” วอลบริดจ์กล่าวด้วยความตกตะลึง

“ฉันจำได้ชัดเจนว่า นายพูดว่าจะทำทุกอย่างที่ฉันขอให้ทำ ถ้าฉันสามารถรักษาเด็กทารกเหล่านั้นได้!”

“ถูกต้อง คุณหมอลัมบ์! พวกเราทุกคนก็ได้ยินว่าคุณสัญญาเช่นกัน!” แพทย์คนหนึ่งกล่าว

ขณะที่วอลบริดจ์ยังคงผายลมอย่างไม่เต็มใจ ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวจากความรู้สึกอับอายที่ได้รับ เขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหยุดผายลม แต่เขาก็ไม่สามารถกลั้นมันเอาไว้ได้เลย!

ในขณะที่ทุกคนกำลังมุ่งความสนใจไปที่วอลบริดจ์ พร้อมกับเอามือปิดจมูกไปด้วย เจอรัลด์ก็ใช้โอกาสในช่วงโกลาหลเพื่อหลบหนีไปทันที!

หลังจากนั้นไม่นาน วอลบริดจ์ก็ผายลมครั้งสุดท้าย และยาวกว่าครั้งไหน ๆ ออกมา ก่อนจะร้องอย่างสุดเสียงว่า “ฉัน ฉันเสร็จแล้ว! ทั้งหมดรวมกันได้หนึ่งร้อยครั้ง!”

ทุกคนแปลกใจที่เจอรัลด์หายตัวแล้ว! แม้ว่าหมอชราบางคนอยากจะไล่ตามเขา แต่พวกเขาก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าอาจเป็นความพยายามที่เปล่าประโยชน์ ท้ายที่สุด ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าเจอรัลด์ได้วางแผนหลบหนีตั้งแต่วินาทีที่เขาสั่งให้วอลบริดจ์เริ่มผายลม เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ!

หลังจากนั้นไม่นาน เจอรัลด์ก็เริ่มเหยียบคันเร่งในรถของเขา เพื่อมุ่งหน้าไปยังเมาน์เทนท็อปวิลล่า ในขณะที่เขากำลังเดินทางผ่านป่าทึบ ท้องฟ้ายามเย็นก็มืดลงแล้ว

ขณะที่เขาขับรถไปตามถนนรกร้าง เจอรัลด์ก็หรี่ตา ก่อนจะเบิกตากว้างอีกครั้งด้วยความตกใจ เขาเหยียบเบรกสุดแรง จนเสียงล้อรถเสียดสีกับถนนจนดังสนั่น หนังตาของเจอรัลด์กระตุกอย่างรวดเร็ว เมื่อมองเห็นหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังนั่งยอง ๆ อยู่กลางถนน

หญิงชราเองก็ดูเหมือนกำลังเผากระดาษในมือ โดยการโยนมันลงในเตาอั้งโล่ ไม่ว่าจะอย่างไร หญิงชราคนนั้นก็ดูคุ้นเคยสำหรับเจอรัลด์