มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1315

“น้องหก และน้องเจ็ด! นายทั้งคู่พาตัวเขาเข้าไป และล่อคนป่าเถื่อนออกมา!” อาจารย์ผู้อาวุโสที่สุดในกลุ่มออกคำสั่ง

“ได้ครับ!” อาจารย์ทั้งสองรับคำสั่ง ขณะที่พวกเขาคว้าแขนเจอรัลด์ทันที และเริ่มเดินไปที่ทางเข้าของห้องมืด

เจอรัลด์เองก็แอบใช้กำลังภายในของเขาอย่างลับ ๆ เพื่อที่ว่าหากเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น อย่างน้อยเขาก็จะมีโอกาสที่จะหนีได้ทัน

จากสิ่งที่เจอรัลด์สัมผัสได้ ทักษะวิชาของอาจารย์ทั้งเจ็ดอยู่ในระดับแรกของอาณาจักรแห่งโลกวิญญาณ กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ พวกเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับคนที่เขาตัดศีรษะที่คฤหาสน์กันเทอร์ แม้ว่าเขาจะมั่นใจว่า เขาสามารถเอาชนะอาจารย์เหล่านี้ได้ หากเขาจำเป็นต้องทำ แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งของคนป่าเถื่อนนั้นอยู่ในระดับไหนกันแน่

เมื่อทั้งสามก้าวเข้าสู่ความมืด เสียงคำรามก็ดังขึ้นกว่าเดิม เสียงคำรามเพียงอย่างเดียวเทียบได้กับเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้องอย่างต่อเนื่อง อาจารย์สองคนถึงกับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเล็กน้อย

“…พี่หก ผมต้องยอมรับว่าตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงเพราะวิตกกังวล และดูเหมือนมันจะไม่ดีขึ้นเลย… ผมไม่คิดว่าหมอนี่จะเป็นคนป่าเถื่อนธรรมดา… ผมไม่คิดว่าเราควรจะเดินหน้าต่อ เพราะท้ายที่สุด หากเราชนเข้ากับมันในความมืดมิดแบบนั้น เราคงจะต้องเจอกับปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน!” อาจารย์คนที่เจ็ดพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พี่หกก็พยักหน้าก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “… ฉันเห็นด้วย โยนเด็กนั่นออกไปก่อน เพื่อดูว่าสัตว์ประหลาดที่ซุ่มซ่อนอยู่ข้างหลังนั่นมันจะมีท่าทีอย่างไร!”

อาจารย์คนที่เจ็ดพยักหน้าเห็นด้วยทันที จากนั้นเขาก็หันไปมองเจอรัลด์ด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา “นายได้ยินเราแล้วนี่ ตั้งสติแล้วรีบเดินเข้าไป! ไม่ต้องกังวล เราจะคอยระวังหลังให้นายเอง!”

จากนั้นเจอรัลด์ก็เฝ้าดู ขณะที่สองพี่น้องยิ้มให้กัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะรอดชีวิตออกมาได้

ถึงกระนั้น เจอรัลด์เองก็ไม่แน่ใจว่าจะต้องทำอย่างไรในตอนนี้ ท้ายที่สุด แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ตามที่ชายคนนั้นพูด ฝีมือของเขายังไม่ใกล้เคียงระดับที่แข็งแกร่งที่สุดเลยด้วยซ้ำ ถ้าเขาบังเอิญเจอคนอย่างโฮแกนอีกครั้ง เขาจะต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัสอย่างแน่นอน

เมื่อเข้าใจเช่นนั้น เจอรัลด์คงไม่ทำอะไรโง่ ๆ ด้วยการเดินตรงเข้าไปหาอันตราย

หลังจากนั้นไม่นาน อาจารย์คนที่หกก็เย้ยหยัน “…เฮ้ ทำไมนายไม่เดินเข้าไปล่ะ ไอ้หนู? นายต้องการให้เราบังคับให้นายก้าวเท้าออกไปข้างหน้าหรืออย่างไร?”

“นายควรจะให้ความร่วมมือกับเราดี ๆ ดีกว่าไอ้หนู! มิฉะนั้นเราจะฆ่านายตอนนี้ และโยนศพของนายเข้าไปแทน!” อาจารย์คนที่เจ็ดข่มขู่

ในขณะนั้นเอง เสียงคำรามก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ไม่นานนัก เจอรัลด์ก็สามารถมองเห็นร่างสีดำขนาดใหญ่ซึ่งสูงประมาณหกฟุต และกว้างหนึ่งฟุตครึ่งได้อย่างเลือนราง ร่างนั้นกำลังเดินออกมาจากส่วนลึกของห้องที่มืดมิดนั้น

คนป่าเถื่อนตัวใหญ่มาก เจอรัลด์ยังไม่ทันได้เข้าไปใกล้เขา เงาของเขาก็ปกคลุมร่างของเจอรัลด์ไว้หมดแล้ว!

เจอรัลด์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว และอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า ‘…นี่มันไม่แข็งแกร่งเกินไปหน่อยเหรอ…? เขาเป็นคนป่าเถื่อนจริง ๆ เหรอ…?’

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้คิดอะไรต่อไป คนป่าเถื่อนผู้ไม่ต้องการออกจากห้องมืดนั้น เหมือนที่บอดี้การ์ดคนก่อนเคยพูดไว้ ก็ปล่อยเสียงคำรามกึกก้องก่อนจะทุบกำปั้นลงบนพื้น ก่อนที่เจอรัลด์จะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น คนป่าเถื่อนก็พุ่งเข้ามาหาเจอรัลด์อย่างรวดเร็วด้วยแรงส่งจากกำปั้นของเขา!

จากความเร็วที่เขาพุ่งเข้ามา เจอรัลด์สามารถบอกได้ทันทีว่าเขาเร็วพอ ๆ กับโฮแกน พูดอีกอย่างคือ มันดูไม่ดีเอาซะเลย!

ในขณะที่เจอรัลด์กำลังจะตั้งรับ ตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อทันใดนั้น เขาได้เห็นมือที่ดูใหญ่โตและทรงพลังยื่นออกมาหาเขา! โอ้พระเจ้า! มือนั้นใหญ่เท่ากับโต๊ะกาแฟเลยทีเดียว!