มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1327

“…นั่น นั่นมันอะไรน่ะ…?!” แบรดลี่ย์ตะโกนด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกสุดขีด เขาจ้องมองเจอรัลด์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

แบรดลีย์เป็นคนที่มีพละกำลังมหาศาลอยู่แล้ว เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว คนธรรมดาอย่างเจอรัลด์ ซึ่งดูจะเด็กกว่าเซมัสเสียด้วยซ้ำ จะทำให้เขาหยุดการถูกโจมตีเมื่อสักครู่นี้ได้อย่างไร?

หากเขาไม่เห็นการโจมตีอย่างกระทันหันของเจอรัลด์เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เขาคงไม่เชื่อว่าเด็กหนุ่มจะมีความสามารถมากมายถึงเพียงนี้! แต่นี่มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี

ขณะที่แบรดลีย์กำลังตกใจและหวาดกลัว และพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เฮอร์เชลก็ได้แต่ขมวดคิ้ว เมื่อเขาหันไปมองน้องชายของเขา

ในตอนนี้ ทางด้านของรูเพิร์ท เฟลอร์ และคนอื่น ๆ จากคิงวัลลีย์ ต่างก็รู้สึกว่าพวกเขาเริ่มมีความหวังในที่สุด หลังจากที่ถูกคนเหล่านั้นผลักดันให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังก่อนหน้านี้

ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าเขาจะมีพละกำลังที่ร้ายกาจเช่นนี้… เมื่อคิดย้อนกลับไปตอนที่ทุกคนยังไม่รู้ว่าเขาเป็นคนที่มีฝีมือในการต่อสู้ ก็นับว่ายังโชคดีที่พวกเขาไม่ได้ทำให้เจอรัลด์รู้สึกขุ่นเคืองใจมากจนเกินไป…

ทันใดนั้น รูเพิร์ทก็ลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นว่าเจอรัลด์นั้นมีความแข็งแกร่งกว่าแบรดลีย์ และกำลังออกโรงปกป้องเขาอยู่

เฟลอร์เองก็ดิ้นรนจนเป็นอิสระจากอ้อมแขนของเซมัสในช่วงที่ทุกคนยังคงตกตะลึง และเธอก็ช่วยปลดปล่อยน้องสาวออกจากอ้อมกอดของชายอีกคนได้สำเร็จเช่นกัน

เยนนี่รีบวิ่งกลับไปยังจุดที่เหล่าบอดี้การ์ดส่วนใหญ่ยืนอยู่ จากนั้นเธอก็หอบก่อนจะพูดว่า “พี่เฟลอร์! นั่นเขานี่คะ! ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้สังเกตเห็นเขาเลย แต่ปรากฏว่าเขายังไม่ตาย!”

“เงียบก่อน! อย่าเพิ่งพูดอะไร!” เฟลอร์ตอบ เธอเองก็รู้สึกประหลาดใจพอ ๆ กับเยนนี่

ด้วยบรรยากาศที่เย็นยะเยือกและอึมครึมในเวลานี้ ในที่สุดแบรดลีย์ก็ขมวดคิ้วก่อนที่จะถามว่า “… นายเป็นใคร?”

แม้ว่าเขาจะสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเจอรัลด์มานาน ก่อนที่ปีเตอร์จะเริ่มต่อสู้กับเซมัสเสียด้วยซ้ำ แต่แบรดลีย์ก็ไม่ได้ให้ความสนใจเขามากนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาดูเหมือนจะเป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง เขามัวแต่จดจ่ออยู่กับอาจารย์ทั้งสาม รูเพิร์ท และมือปืนสองคนก่อนหน้านี้มากกว่า

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเด็กคนนี้มีพลังที่มหาศาลอย่างแท้จริง ด้วยเหตุนี้ จึงเห็นได้ชัดว่าเขาจำเป็นที่จะต้องพึ่งพาบางอย่าง เพื่อที่จะต่อกรกับเด็กคนนี้

“โอ้ สิ่งที่ฉันต้องการนั้นไม่มีอะไรยุ่งยากเลย ฉันแค่ต้องการเป็นเจ้าของหนึ่งในห้าส่วนของคิงวัลเลย์เท่านั้น!” เจอรัลด์ตอบพร้อมกับหัวเราะ

“…ว่า… ว่าอย่างไรนะ…?” รูเพิร์ทตอบ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

แม้แต่เฟลอร์เองก็ไม่คาดคิดว่าเจอรัลด์จะโลภมากขนาดนี้!

"โอ้? อืม… ผมเพิ่งจะบอกว่า ผมอยากเป็นเจ้าของหนึ่งในสี่ของคิงวัลเลย์ก็เท่านั้น!” เจอรัลด์พูดด้วยรอยยิ้ม

ตอนนี้รูเพิร์ทหายใจเข้าอย่างแรง เพราะตระหนักได้ว่าเขาประเมินเด็กคนนี้ต่ำไปมาก คิดไม่ถึงว่าเด็กบ้านนอกคนนี้จะกล้าขอครอบครองพื้นที่ถึงหนึ่งในห้าส่วนของคิงวัลเลย์! ราวกับว่านั่นยังไม่มากพอ ตอนนี้เขาขอครอบครองถึงหนึ่งในสี่เลยทีเดียว!

“…ฉันแน่ใจว่า ฉันได้ยินนายพูดว่าหนึ่งในห้าส่วนก่อนหน้านี้… อย่างไรก็ตาม ฉันคงจะไม่โกหกนายว่ามันเป็นเรื่องที่ยากเหลือเกินสำหรับฉันที่จะมอบหนึ่งในห้าของหุบเขาของฉันให้นาย! เอาอย่างนี้ดีไหม? หากนายเต็มใจที่จะช่วยฉันจัดการกับคนเหล่านั้น ฉันจะให้นายครอบครองหนึ่งในสิบของหุบเขาแห่งนี้! มันจะเพียงพอสำหรับนายอย่างแน่นอนที่จะมีชีวิตที่สุขสบายไร้กังวลจากการทำเงินที่ได้จากพื้นที่เพียงเท่านั้น!”