มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1329

“… พ พระเจ้า… นี่เขา… เขาเป็นมนุษย์หรือเทพกันแน่…?”

แม้ว่าไมลส์จะอ้าปากค้างอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องภาพลักษณ์ของตัวเองสักเท่าไรในตอนนี้ เขาได้แต่ยืนตัวสั่น และพึมพำประโยคนั้นออกมา

แม้แต่อาจารย์ทั้งสามคนก็ยังตกตะลึงเป็นอย่างมากกับสิ่งที่เห็น ท้ายที่สุด แม้ว่าแบรดลีย์จะมีพละกำลังที่มากกว่า เร็วกว่า และเก่งกว่าคนทั่วไป แต่ความสามารถของเขาก็ยังคาดเดาได้และเข้าใจได้ แต่ในทางกลับกัน พลังของเจอรัลด์ช่างเป็นอะไรที่ดูแตกต่างจากคนทั่วไปอย่างสิ้นเชิง

เขาเพิ่งแยกแผ่นดิน และหินก้อนใหญ่ออกจากกันด้วยการโบกมือในอากาศเพียงครั้งเดียว! สิ่งที่เขาทำอยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน! และหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ก็คิดเช่นเดียวกัน

หลังจากที่เงียบไปนาน อาจารย์หนึ่งในสามคน ที่จ้องมองรอยแยกบนพื้นตลอดเวลาก็บ่นพึมพำ “… นั่นไม่ใช่เทคนิคจากสรวงสวรรค์… แต่กลับกัน มันเป็นศิลปะการต่อสู้ที่แปลกประหลาด… มัน… มันคือวิชาจิตควบคุม…! ความจริงที่ว่าเด็กคนนั้นได้พิชิตอาณาจักรหมอกเพลิงแห่งเนบิวล่าแล้ว และยังสำเร็จวิชาพลังเทพเจ้าร้อยหมัดอีก มันก็คงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเขาสามารถฆ่าคนที่ยืนอยู่ห่างออกไปเป็นสิบเมตรได้อย่างง่ายดาย! ฉันคิดมาตลอดว่าทั้งหมดนั้นเป็นเพียงเรื่องเล่าในตำนาน… แต่ตอนนี้ฉันได้เห็นมันกับตาของตัวเองแล้ว ฉันพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่า ฉันคงจะนอนตายตาหลับอย่างแน่นอน…”

แต่ก่อนที่ใครจะทันได้ตอบโต้เขา ทุกคนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนทุกคนถึงกับต้องหันกลับไปมอง… และเห็นว่าแบรดลีย์กำลังล่าถอย!

"รีบถอยก่อน! เร็วเข้า!" แบรดลีย์ตะโกน

"…อะไรกัน? นั่นเขา… เขากำลังจะหนีอย่างนั้นเหรอ…?!”

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังทำแบบนั้นจริง ๆ หลังจากที่เห็นว่าเจอรัลด์ได้เปิดการโจมตีอันทรงพลังด้วยการกระดิกนิ้วของเขาเพียงเท่านั้น แบรดลีย์ก็รู้ทันทีว่า เขาเพิ่งจะขุดหลุมฝังศพให้ตัวเอง

เขารู้สึกตกตะลึง เพราะเจอรัลด์ไม่เพียงแต่แสดงสัญญาณของการฝึกฝนที่ยอดเยี่ยมเท่านั้น แต่เขายังมีทักษะทางด้านศิลปะการป้องกันตัวที่ทรงพลังอย่างยิ่ง! เมื่อเข้าใจเช่นนั้นแล้ว แบรดลีย์ก็รู้ว่าเขาไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเจอรัลด์อีกต่อไป

ช่างมีฝีมือที่ร้ายกาจยิ่งนัก! แบรดลีย์รู้ดีว่า ถึงแม้เขาจะสร้างตัวเองขึ้นมาอีกสักสิบคน พลังของแบรดลีย์ทั้งสิบคนรวมกันก็ไม่มีทางที่จะเอาชนะเจอรัลด์ได้เลย!

“ไม่คิดเลยว่าเขาจะบรรลุอาณาจักรนี้แล้วตั้งแต่อายุยังน้อย! ช่างเหลือเชื่อจริง ๆ! แม้แต่อัจฉริยะอย่างอาจารย์ผู้ฝึกสอนวิชาให้ฉันก็ยังไม่สามารถเข้าถึงอาณาจักรนั้นได้จนกระทั่งเขามีอายุได้ประมาณห้าสิบปี เขายังเป็นถึงอาจารย์ระดับแนวหน้า และเป็นฮีโร่ของทุกคนอีกด้วย! นักสู้ที่มีพื้นเพธรรมดา ๆ อย่างเขาจะมีทักษะระดับเทพแบบนี้ได้อย่างไร?!” แบรดลีย์พึมพำภายใต้ลมหายใจของเขา ขณะที่เขายังคงพยายามที่จะหนีออกไปจากตรงนั้น โดยหวังว่าการที่เขาเริ่มเคลื่อนไหวก่อนจะช่วยให้เขาหลบหนีไปได้

ไม่ว่าจะกรณีไหนก็ตาม เมื่อผู้นำทั้งสามของตระกูลแฟร์ลีห์พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงแล้ว ผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่น ๆ ของครอบครัวก็คงไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวต่อไปอีก

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์พลิกผันไปหมดแล้ว ในที่สุดรูเพิร์ทก็หายจากอาการตกใจ จากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปหาแบรดลีย์ ก่อนจะเตะเข้าที่ท้องของเขาอย่างเต็มแรง! เขาหัวเราะก่อนจะพูดว่า “ฉันพนันได้เลยว่าแกไม่คิดมาก่อนว่าเรื่องทุกอย่างจะจบลงแบบนี้ ใช่ไหมล่ะ ไอ้เด็กน้อย? จำไว้เลยนะว่าฉันสามารถจะฉีกหน้าแก และโยนแกออกไปเหมือนพวกจรจัดอย่างที่แกเคยเป็นมาก่อน หรือฉันอาจจะฆ่าแกให้ตายวันนี้เลยก็ได้! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

วินาทีที่เขาพูดจบประโยค เขาก็ได้ยินเสียงกระซิบที่แผ่วเบาดังมาจากข้างหลัง “ผมยืนยันได้ว่าแบรดลีย์ยังไม่ตาย… ตอนนี้เขาแค่หมดสติเท่านั้น… คุณควรจะระวังตัวให้ดีว่าเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาหลังจากที่โดนคุณเตะ…"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รูเพิร์ทก็หยุดหัวเราะทันที ก่อนจะหันกลับไปมองเจอรัลด์ จากนั้นก็ยิ้มให้เขา

"… คุณคลอฟอร์ด ไม่สิ อาจารย์คลอฟอร์ด… อะไรกัน… คุณหมายความว่ายังไง…? คุณไม่ได้ฆ่าฆาตกรคนนี้เหรอ…?”

เจอรัลด์กลอกตาและตอบเพียงว่า “ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ยังคงเป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีฝีมือ และกำลังภายในของเขาก็แข็งแกร่งพอ ๆ กับของผม ผมได้เปรียบเขาแค่เรื่องทักษะทางด้านศิลปะการต่อสู้ที่เหนือกว่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แล้วผมจะฆ่าเขาไปทำไมล่ะ? ตอนนี้เขาแค่หมดสติเท่านั้น!”