มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1494

แม้ว่าทุกอย่างจะไม่ราบรื่นอย่างที่เขาคิดไว้แต่แรก แต่เจอรัลด์ก็ไม่ได้รู้สึกกังวลมากนัก

สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในตอนนี้คือ เจอรัลด์จะต้องต่อสู้ฝ่าฟันกับอุปสรรคเพื่อหาทางเข้างานเทศกาลให้ได้ แม้จะคิดเช่นนั้น แต่เจอรัลด์ก็ยังมีความมั่นใจเล็กน้อยว่าในที่สุดแล้วทุกอย่างก็จะเป็นไปอย่างราบรึ่น

ขณะที่เขากำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับแผนการต่อไป เจอรัลด์ซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลัง โดยหลับตาอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาก่อนจะสั่งว่า “…เพอร์ลา หยุดรถก่อน!”

"…ฮะ? มีอะไรเหรอคะอาจารย์?” เพอร์ลาถามอย่างตกตะลึง

เจอรัลด์มองสำรวจรอบตัวเขาอยู่ชั่วขณะ จากนั้นจึงตอบว่า “…เรากำลังถูกใครบางคนสะกดรอยตาม… และดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ห่างจากเราไม่มากนัก!”

"อะไรกัน? เป็นไปได้ไหมว่ายาคอฟอาจจะส่งคนมาฆ่าเรา? ไอ้สารเลว!” เพอร์ลาคำราม

"ฉันก็สงสัยอยู่เหมือนกัน เพราะคนที่ตามเรามานั้นมีรัศมีพลังที่แข็งแกร่งมาก ฉันได้เฝ้าสังเกตการณ์พวกคนพิเศษที่ฉันเจอที่คฤหาสน์แวดดี้ก่อนหน้านี้แล้ว และเท่าที่ฉันสามารถบอกได้ ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าไม่มีใครพิเศษพอที่จะมีรัศมีพลังที่รุนแรงเท่าคนคนนี้” เจอรัลด์อธิบายโดยยังคงจดจ่ออยู่กับสภาพแวดล้อมรอบกายเขา

“งั้นให้ผมอยู่รับมือกับมันนะครับนายท่าน!” จูเลียนกล่าว

“ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอก นายกลับไปกับเพอร์ล่าก่อน ฉันอยากจะเห็นกับตาว่ามันเป็นใครกันแน่” เจอรัลด์ตอบ

ก่อนที่ทั้งคู่จะทันได้ตอบ พวกเขาก็ได้แต่มองดูร่างของเจอรัลด์หายไปจากรถ!

ค่ำคืนนั้นมืดมิด เจอรัลด์รีบวิ่งไปที่ริมแม่น้ำของเมืองเจนน่า เจอรัลด์ถูกล้อมรอบด้วยป่าไม้หนาทึบ เขาตั้งใจฟังเสียงใบไม้กระทบกันเบา ๆ เหนือต้นไม้หลายต้น… มีใครบางคนกำลังวิ่งบนยอดไม้เหล่านั้นเพื่อเคลื่อนตัวเหนือพื้นดิน

แม้เจอรัลด์จะรู้และสามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดบนใบไม้ที่โดนเหยียบเหล่านั้น แต่เจอรัลด์ก็ไม่สามารถมองเห็นร่างของเขาได้เลย ไม่แม้แต่เงา

เมื่อเห็นว่าผู้โจมตีไม่กระตือรือร้นที่จะตอบ เจอรัลด์ที่กำลังรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยจึงพูดขึ้นว่า “พอได้หรือยัง?”

หลังจากเสียงหัวเราะดังติดต่อกันอย่างต่อเนื่อง ซึ่งจะทำให้ใครก็ตามที่ได้ยินต้องหนาวสั่น ในที่สุด เสียงหนึ่งก็ตอบกลับมาจากความมืดว่า "นายยังหนุ่มอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? อดทนอีกสักนิดสิ!”

เมื่อเขาเล่นเกมของชายคนนั้นมามากพอแล้ว เจอรัลด์ก็ขมวดคิ้วก่อนจะรีบวิ่งไปยังทิศทางที่เขาสัมผัสได้ว่าชายคนนั้นยืนอยู่...

และในไม่ช้า เขาก็เห็นชายชราผมขาวสวมเสื้อคลุมสีดำยืนอยู่ที่ปลายสุดของต้นไม้

เมื่อเห็นว่าเจอรัลด์สังเกตเห็นเขา ชายคนนั้นก็กระโดดก่อนที่จะค่อย ๆ ร่อนลงมาเหมือนค้างคาวตัวใหญ่ไปยังอีกปลายหนึ่งของต้นไม้ที่ใกล้กับเด็กหนุ่มมากขึ้น

เมื่อเขาไปถึงตรงนั้น ชายชราก็หงายศีรษะไปด้านหลังก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้ง เสียงที่น่าสะพรึงกลัวดังกึกก้องไปทั่วทั้งป่า...