มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1510

เมื่อถูกเขย่าตัว เจอรัลด์ก็สะดุ้งตื่นในที่สุด ก่อนจะหันไปมองซาเวอรี่

ความจริงก็คือ เขาเข้าสู่สภาวะเช่นนั้นตั้งแต่สัมผัสทั้งห้าในร่างกายของเขาปรากฏขึ้นอีกครั้งก่อนหน้านี้ ด้วยเหตุนี้ เจอรัลด์จึงไม่อยู่ในสภาวะอารมณ์ที่จะดูการต่อสู้ต่อไปอย่างมีสมาธิได้

ในขณะที่เจอรัลด์ยังคงรับรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาได้เป็นอย่างดี จิตใจของเขากลับหมกมุ่นอยู่กับสัมผัสทั้งห้ามากกว่า ซึ่งอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงดูเหมือนคนที่กำลังหลับใหล

“มองฉันทำไม? มองลงไปตรงนั้น! เพื่อนของนายกำลังจะตาย!” ซาเวอรี่กล่าว เธอแทบจะพูดอะไรไม่ออก

ฟ

“เธอไม่ใช่เพื่อนของฉัน… เธอเป็นลูกศิษย์ของฉันต่างหาก!” เจอรัลด์ตอบด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกว่าความกังวลของเธอเป็นเรื่องขบขันสำหรับเขา

“…ศิษย์? นี่นายยังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่หรือเปล่า?!” ซาเวอรี่บ่น ขณะที่เพื่อนของเธอต่างก็หันมามองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด

“ไม่ ฉันเปล่า ฉันคิดว่าฉันน่าจะยังไม่ได้บอกเธอนะ แต่ฉันขอขอบคุณที่เธอช่วยฉันไว้ก่อนหน้านี้ ซาเวอรี่! แต่ตอนนี้ฉันจะต้องไปช่วยศิษย์ของฉันแล้ว!” เจอรัลด์ตอบก่อนจะยืนขึ้น ในที่สุดเขาก็พร้อมที่จะเข้าไปในลานประลอง

เมื่อเห็นว่าเพอร์ลากำลังประสบกับปัญหา เจอรัลด์ก็รู้ดีว่าเขาต้องรีบเข้าไปจัดการ ก่อนที่สิ่งเลวร้ายจะเกิดขึ้นกับเธอ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะทันได้ขยับตัว เขาก็รู้สึกว่าซาเวอรี่กำลังดึงแขนเสื้อของเขา ก่อนที่เธอจะพูดว่า “นายกำลังทำบ้าอะไร เจอรัลด์? นายจะเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้ไม่ได้นะ! พวกมันจะฆ่านาย!”

เจอรัลด์ตอบกลับด้วยการหัวเราะ น้ำเสียงของเขาฟังดูไม่แยแสเลยสักนิด “ฉันไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วง!”

พอเขาพูดจบ เจอรัลด์ก็เริ่มเดินไปที่แท่นสูงอย่างช้า ๆ…

ในจังหวะนั้นเอง คาร์ลอสซึ่งรอต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เขากำลังจะดึงทั้งเพอร์ลาและซีเรียลเข้ามาหาเขา ทันใดนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นว่า “ฉันหวังว่าแกจะสบายดีนะ อาจารย์หัวเราะ!”

เขาจำเสียงนั้นได้ทันที และขาของคาร์ลอสก็เริ่มสั่นอย่างบ้าคลั่ง ราวกับเขาเพิ่งถูกฟ้าผ่า

"ฉันเข้าใจแล้ว น่าสนใจดีนี่… ฉันรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับคนหนุ่มที่พิเศษเช่นนี้… ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งอย่างที่แกพูดจริงหรือไม่ คาร์ลอส ฉันไม่รังเกียจที่จะช่วยแกฆ่าเขาในวันนี้! ถึงเขาจะสร้างบาดแผลให้กับแกได้ แต่ฉันเชื่อว่าด้วยพลังของเราที่ประสานกัน เราจะสามารถกำจัดผู้ที่เข้าสู่ขอบเขตการฝึกได้อย่างน้อยครึ่งหนึ่ง!” โกสเย้ยหยัน

"ไม่!" คาร์ลอสตอบแทบจะทันที ในขณะที่เขาส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

"อะไรกัน? ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? อย่าบอกนะว่าแกกลัวเกินกว่าจะลงมือ!” โกสตอบด้วยความรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

"ฉันนี่นะ? เกรงกลัว? โกส ฉันคือคาร์ลอส! ชายผู้สามารถเข้าสู่ขอบเขตการฝึกฝนได้โดยไร้ซึ่งอุปสรรคมาขัดขวาง! แกคิดว่าฉันรู้ว่าความกลัวคืออะไรงั้นเหรอ? ภายใต้สถานการณ์ปกติ แม้ว่าฉันจะเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งกว่ามาก ฉันก็ยังกล้าเอาชีวิตตัวเองเป็นเดิมพันและพยายามอย่างเต็มที่ แม้จะเข้าใจว่าฉันอาจเป็นคนที่ตายในที่สุด! อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่ฉันทำอะไรบ้าบิ่น เช่น พยายามสูบพลังลมปราณที่จำเป็นของคู่ต่อสู้ หรือต่อสู้กับคนที่แข็งแกร่งพิเศษ นั่นเป็นเพราะฉันรู้ว่าการชนะจะเพิ่มความแข็งแกร่งหรือชื่อเสียงให้กับฉันเสมอ!” คาร์ลอสอธิบายในขณะที่ยังตัวสั่น

"…แกหมายความว่าอย่างไร?" โกสถามพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฉันอธิบายอย่างชัดเจนที่สุดแล้ว ฉันรู้ว่าฉันจะต้องตายถ้าต้องเผชิญหน้ากับเขา และฉันไม่อยากตายอย่างไร้ความหมายแบบนั้น!” ชายชราตอบ ในขณะที่ขาของเขาสั่นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เข่าของเขาจะทรุดลงแตะพื้นด้วยเสียงดัง 'ตุ๊บ'

“โปรดไว้ชีวิตผมด้วย ท่านปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่…!”