มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1552

‘…นี่… ฉันได้ยินผิดไปหรือเปล่า…? เป็นไปไม่ได้หรอกใช่ไหม…?’ กีย่ารำพึงรำพันกับตัวเอง ขณะที่เธอค่อย ๆ มองไปรอบ ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา เธอพยายามมองหาที่มาของเสียงตะโกนนั้น

อย่างไรก็ตาม วินาทีที่เธอเห็นเขา เธอก็ตกใจมาก จนนึกไปว่าเธออาจจะกำลังฝันอยู่!

เธอต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ไม่ว่าจะคำไหนก็ได้ แต่กลับรู้สึกเหมือนมีก้อนจุกอยู่ในคอ ซึ่งทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก...

สำหรับเซียร์ เธอหันไปมองเจอรัลด์ซึ่งกำลังเดินไปที่เวที ก่อนจะตะโกนด้วยความประหลาดใจ “เอ๋? คุณ… รู้จักผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ เจอรัลด์?”

“ฮ่า! ฉันเดาว่าไอ้ขี้แพ้นั่นคงหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนนั้นจนเขาอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหา! ดูจากท่าทางของเขาแล้ว เขาดูไม่ใช่คนประเภทที่จะมีเงินซื้อเธอผ่านการประมูลเลยสักนิด!” โบเย้ยหยัน

“หมอนั่นใครน่ะ? หยาบคายจริง ๆ! ถ้าเขาไปล่วงเกินนายน้อยเทิร์นบูลเข้า เขาได้จบเห่แน่! เพราะงั้นเราก็อยู่ให้ห่างจากเขาเอาไว้จะดีกว่า!” โยเซฟพึมพำทั้งยังขมวดคิ้ว

แม้ว่าเซียร์จะพยายามห้ามเจอรัลด์ที่กำลังเดือดดาล แต่เขาก็ก้าวขึ้นไปบนเวทีได้สำเร็จ

ขณะที่ทุกคนกำลังกลั้นหายใจด้วยความไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น กีย่าก็น้ำตาไหลออกมา ขณะที่เธอพึมพำ “…เจอ…เจอรัลด์… นั่น… นั่นคือคุณจริง ๆ ใช่ไหม…?”

"ผมเอง! ผมขอโทษที่มาช้า! ผมขอโทษ…!" เจอรัลด์ตะโกน ขณะที่เขากอดเธอแน่น ความเศร้าโศกของเขามากมายเกินจะบรรยาย

“นี่มันหมายความว่ายังไง นายน้อยเทิร์นบูล?”

"นี่! ถ้านายอยากได้ผู้หญิงคนนั้นมาก ก็ซื้อเธอเสียก่อนเถอะ ไอ้ขอทานสารเลว! นี่นายคิดจะฉุดสาวงามคนนั้นไปจากฉันงั้นเหรอ?!”

ที่ด้านล่างเวที ทายาทเศรษฐีหลายคนรู้สึกไม่พอใจอย่างมากกับการกระทำของเจอรัลด์

“แบบนี้มันรนหาที่ตายชัด ๆ! มาคิดคิดดูแล้ว เขาขึ้นเรือหลักมาได้ยังไง? เพราะงั้นจำไว้ให้ดีว่าเราห้ามยอมรับว่าเรารู้จักกับเขา หากนายน้อยเทิร์นบูลมาถามเรื่องนี้ทีหลัง!” เฟียบ่นพึมพำ ขณะที่เธอจ้องมองเจอรัลด์อย่างดูถูกเหยียดหยาม

ท่ามกลางความโกลาหล เบลไฟร์หันไปมองเจอรัลด์ก่อนจะเย้ยหยัน “นายใจร้อนเกินไปหรือเปล่า? รู้เอาไว้ด้วยว่าลูกไก่ตัวนี้มีราคาเริ่มต้นอยู่ที่ 7 ล้านดอลลาร์! ก่อนจะแตะต้องตัวเธอก็จ่ายเงินมาก่อนสิ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

โบก็ประกาศด้วยความรู้สึกงงงวยว่า “เขาบ้าไปแล้วจริง ๆ! คุณพูดถูกเฟีย! เราจะบอกใครว่ารู้จักเขาไม่ได้!”

ทางฝั่งเบลไฟร์ เขาก็หัวเราะออกมาดัง ๆ ก่อนที่จะตะโกนว่า “ฉันต้องยอมรับเลยว่านายบ้าบิ่นดี แต่นายคิดจริง ๆ หรือว่าฉันจะยืนมองนายหนีไปกับกีย่าเฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรเลย?!”

ในวินาทีต่อมา ชายเจ็ดคนที่สวมชุดสีดำก็รีบวิ่งขึ้นไปบนเวที ก่อนที่จะล้อมตัวเจอรัลด์ไว้อย่างรวดเร็ว!

“ในเมื่อนายไม่ยอมถอย นายก็ต้องถูกทุบจนน่วมก่อนที่ศพของนายจะถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ!” เบลไฟร์คำราม

“ด้วยความเคารพนะ นายน้อยเทิร์นบูล เพื่อนของฉันคนนี้ร่างกายอ่อนแอมาก! ฉันต้องรีบพาเธอกลับไปรักษาก่อนจริง ๆ! อีกอย่าง ฉันได้ยินมาว่าตระกูลที่ร่ำรวยและมีอำนาจของนายอาศัยอยู่ในยานัมมาหลายชั่วอายุคนแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนั้น ฉันจะให้เวลานายครึ่งชั่วโมงในการเตรียมตัวและเตรียมใจให้พร้อม อีกอย่าง ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เพราะฉันจะกลับมาจัดการกับนายในอีกสามสิบนาทีไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้นแน่!” เจอรัลด์ตอบพร้อมกับขมวดคิ้ว

"แก…! ไอ้สารเลว…! แกคิดว่าแกเป็นใครถึงได้พ่นอะไรไร้สาระออกมาแบบนี้! แล้วนี่พวกนายยืนงงกันอยู่แบบนั้นทำไม? เล่นงานหมอนั่นให้น่วมไปเลยสิ!” เบลไฟร์โกรธคำราม