มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1556

วินาทีที่เธอรู้สึกว่าเขาจับแขนของเธอ ในตอนแรกหญิงสาวรู้สึกตระหนกและแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธอย่างรวดเร็ว ขณะที่เธอตะโกนว่า “นี่คุณ…! กล้าดียังไง…?!"

หลังจากนั้น จะเห็นชั้นของเกล็ดมังกรที่เรืองแสงสีแดงจาง ๆ บนแขนของเธอ!

เมื่อแสงสว่างจ้าขึ้น เจอรัลด์รู้สึกได้ถึงความร้อนที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วบนฝ่ามือของเขา กระตุ้นให้เขาคลายการเกาะกุมออกจากแขนของเธอ ก่อนจะถอยหลังไปสองก้าว

ในตอนนั้นเอง ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็หันหน้ามาจ้องหน้าเจอรัลด์อย่างโกรธเกรี้ยว ใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอตอนนี้แดงก่ำด้วยความโกรธ ขณะที่เธอตะคอก “คุณกล้าดียังไงมาทำตัวรุ่มร่ามกับฉันแบบนี้?!”

เมื่อมองดูใบหน้าของเธอดี ๆ เจอรัลด์เริ่มหายใจถี่ขึ้นทันที ตอนนี้ดูจะหวั่นไหวมากกว่าก่อนหน้านี้เสียด้วย!

'ไม่เพียงแต่มีน้ำเสียงคล้ายคุณเท่านั้น แต่ยังมีรูปลักษณ์ที่เหมือนกับคุณราวกับเป็นคนคนเดียวกันอีกด้วย! ตอนนี้ผมสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าในที่สุดผมก็ได้พบคุณแล้ว มิล่า…!'

“มองให้ดี ๆ สิ มิล่า! คุณลืมไปแล้วจริง ๆ เหรอว่าผมเป็นใคร? ผมเจอรัลด์ไง! ผมตามหาคุณอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่คุณหายตัวไประหว่างการเดินทางนั้น!” เจอรัลด์อธิบาย หยาดน้ำตาก่อตัวขึ้นที่มุมตาของเขาแล้วในขณะนี้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้หญิงทั้งสองก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน ผู้หญิงที่สูงกว่าตอนนี้ขมวดคิ้ว ขณะที่เปลือกตาของเธอกระตุกเล็กน้อย

ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด แม้ว่าผู้หญิงตัวเตี้ยจะดูงุนงงเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เพื่อนของเธอก็ห้ามเธออย่างรวดเร็ว การส่ายหน้าเป็นการบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าหญิงสาวร่างละหงส์ไม่ต้องการให้เพื่อนของเธอพูดอะไรที่ไม่จำเป็นออกมา

“…ฉันคิดว่าผู้ชายคนนี้กำลังเข้าใจผิดว่าฉันเป็นใครอีกคนนะ น้องสาว ฟังนะ เราไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณเป็นใคร และนี่ก็ดึกมากแล้ว ดังนั้นเราจะต้องกลับกันก่อน!” หญิงสูงศักดิ์กล่าว

หลังจากนั้น ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้าง ในขณะที่ทั้งคู่บินไปยังมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว! เจอรัลด์เองก็ได้แต่จ้องมองด้วยความไม่เชื่อ ในขณะที่ร่างทั้งสองค่อย ๆ หายไปจากสายตา

‘นั่น…นั่นมันมิล่าชัด ๆ ใช่ไหม? ทำไมเธอถึงหลบหน้าฉัน ราวกับว่าเธอจำอะไรเกี่ยวกับฉันไม่ได้! นั่น… นั่นมันเป็นไปไม่ได้…!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง

ไม่ว่าจะเช่นไร เจอรัลด์ก็จะไม่มีทางปล่อยให้มิล่าจากเขาไปอีก ด้วยเหตุนี้เขาจึงเริ่มตามไปทันที!

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเขาก็พบว่าผู้หญิงสองคนนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญในวิชาตัวเบา หลังจากที่ไม่เห็นร่องรอยใด ๆ ของหญิงสาวทั้งสอง เขาก็ไม่รู้เลยว่าเธอทั้งคู่จะมุ่งหน้าไปยังทิศทางใดกันแน่

เจอรัลด์รู้สึกสลดใจทำได้เพียงลอยอยู่เหนือคลื่นที่พัดมาอย่างแผ่วเบา ชั่วขณะนั้นเขายังไม่อาจยอมรับความจริงที่ว่าเขาสูญเสียเธอไปอีกครั้งแล้ว...

"หืม? มีอะไรเหรอ?”

“…อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับเธอเลย เพราะถ้าเธอทำแบบนั้น ก็เท่ากับเฉลยบอกเธอว่าเราแอบออกไปจากที่นี่โดยไม่มีเหตุสมควร! ถ้าพ่อรู้เรื่องนี้เข้าล่ะก็ จะต้องจัดการเราแน่! อีกอย่าง ถ้ามิล่ารู้จักเขาจริง เธอคงพยายามตามหาเขามาตั้งนานแล้วสิ! อย่าเพิ่งรีบบอกเรื่องนี้กับเธอ! อะไรเลี่ยงได้ก็ควรเลี่ยงเอาไว้จะดีที่สุด!” โซอี้อธิบาย

“แหม…ก็ได้ พี่สาว… แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็คิดว่าคราวหน้าเธอควรออกไปข้างนอกด้วยรูปลักษณ์ของตัวเองแทนนะ เธอไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองเพื่อแข่งขันกับมิล่าในเรื่องความงามหรอกรู้ไหม? ไม่ต้องปฏิเสธหรอกว่าเธอไม่ได้พยายามเปรียบเทียบเรื่องความงามระหว่างเธอกับมิล่าว่าใครสวยกว่ากัน ตั้งแต่มาถึงที่นี่ เธอทำแบบนี้มันตั้งหลายรอบแล้ว ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ…?” ไซลิน่าเอ่ยอย่างสบาย ๆ

“ฉันรู้แล้วล่ะ!” โซอี้ตอบโต้ ความอัปยศอดสูแสดงบนใบหน้าของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองส่วนที่เจอรัลด์คว้าร่างของเธอไว้ก่อนหน้านี้...

ตั้งแต่เล็กจนโต โซอี้ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องเสมอ… ซึ่งก็หมายความว่านี่เป็นครั้งแรกที่มีชายคนหนึ่งจับข้อมือของเธอเช่นนี้

นอกจากนี้ ความจริงที่ว่าเจอรัลด์มีออร่าของบุคคลที่ทรงพลัง ยิ่งโซอี้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกระสับกระส่ายมากขึ้น เหมือนมีอารมณ์รุนแรงพลุ่งพล่านภายในตัวเธอ...