มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1567

เมื่อเฟรเดอริกเทไวน์จนหมดขวดแล้ว เขาก็หัวเราะเยาะก่อนจะโยนขวดทิ้งลงพื้น!

เมื่อเห็นเศษแก้วที่กระจัดกระจายอยู่รอบ ๆ เท้าของเขา เฟรเดอริกก็จับจ้องไปที่เจอรัลด์ราวกับอยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ในทางตรงกันข้าม เยเลน่ากลับมีสีหน้าที่ตื่นตระหนก เพราะเธอรู้ดีว่าชายที่เขากำลังหาเรื่องเป็นคนที่น่ากลัวขนาดไหน!

"…ไอ้พวกงี่เง่า!" เจอรัลด์ตะโกน

หลังจากวางผ้าขนหนูสีขาวไว้บนใบหน้าของเขา เจอรัลด์ก็ใช้เวลาเพลิดเพลินกับการพักผ่อนในบ่อน้ำพุร้อน แต่ทันทีที่ตัวตลกคนนี้เข้ามาขัดจังหวะเขา เขาก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก

“แก… แกพูดอะไรของแก! ฉันพนันได้เลยว่าแกคงไม่รู้ว่าฉันเป็นใครใช่ไหม?! รู้ไว้ด้วยนะว่าพ่อของฉันมีสายสัมพันธ์กับราชวงศ์ซาอุดิอาระเบีย!” เฟรเดอริกที่กำลังโกรธคำราม

แต่ความเงียบกลับเป็นคำตอบเดียวของเจอรัลด์ ท้ายที่สุด เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายที่กำลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว… และภายในไม่กี่วินาที ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนก็เข้ามาล้อมรอบสถานที่ทั้งหมดเอาไว้

ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวด้วยเครื่องแต่งกายที่ดูหรูหรามีสีหน้าหวาดกลัว ขณะที่เขามองไปที่ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มของคนที่บุกรุกเข้ามา จากนั้นเขาก็ตะโกนว่า "คนพวกนี้เข้ามาที่นี่ได้อย่างไร?!”

ขณะที่พูด เขาก็ตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัว และชายคนนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้านายอาวุโสของคฤหาสน์แห่งนี้

“ถ้าผมจำไม่ผิด ที่นี่ควรจะเป็นสถานที่ที่เงียบสงบสำหรับให้เจ้านายของผมได้พักผ่อนไม่ใช่เหรอ ประธานแชค? แล้วคนแปลกหน้าเหล่านี้มาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ? คุณไม่อยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้วหรืออย่างไร?” คาร์ลอสที่ยืนอยู่ท่ามกลางหลุ่มคนเหล่านั้นถาม ขณะที่เขามองไปที่ชายวัยกลางคน

“ถะ ถ้าผมรู้มาก่อน ผมคงจะห้ามไม่ให้พวกมันเข้ามาแน่ๆ ครับ…!” ประธานแชคคร่ำครวญ ขณะที่เขาเริ่มคำนับคาร์ลอสซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลังจากนั้น เขาก็หันไปมองเฟรเดอริกและเพื่อนของเขาด้วยความโกรธก่อนจะคำรามว่า “ใครอนุญาตให้พวกแกเข้ามาในนี้?!”

เมื่อมองดูชายวัยกลางคนที่เพิ่งตบเขาด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ เฟรเดอริกก็ตอบว่า “ประธานแชค! ผมบอกคุณไปแล้วว่าโจ ลินน์ เป็นพ่อของผม!”

หลังจากตบแก้มอีกข้างของเขา ประธานแชคก็ตะโกนว่า “ลินน์ไหนฉันก็ไม่สนทั้งนั้น! ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!”

ขณะที่กลุ่มวัยรุ่นเริ่มหวาดกลัว เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขยับเข้ามาใกล้พวกเขา ทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นว่า “ฉันเกรงว่าพวกเขาคงจะไม่ยอมออกไปง่าย ๆ แบบนั้นหรอก!”

เมื่อหันไปทางต้นเสียง ทุกคนก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าเจอรัลด์ที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว กำลังมองมาทางเฟรเดอริกด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“…จะ เจอรัลด์…? คุณ… เป็นไปได้ยังไง…?” เลลาพึมพำ ขณะที่เธอจ้องมองไปที่เด็กหนุ่มที่ยืนเอามือไพล่หลังไว้

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เจอรัลด์ก็ผงะเล็กน้อย แล้วหันไปเผชิญหน้ากับหญิงสาวก่อนจะตอบว่า “…เลลา? คุณมาทำอะไรที่นี่…?"