มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 18

“อลิซเธอดูเหมือนกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่นะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” ควินตันถามขณะที่เดินลงบันไดมาพร้อมกับมือล้วงกระเป๋าอยู่

ควินตันรู้สึกว่าใจเขาสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นอลิซ ผู้ที่ดูเหมือนจะสวยกว่าเดิมจากสองปีที่แล้ว

“ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่รู้สึกรังเกียจคนบางคน!”

จากนั้นอลิซจ้องไปที่เจอรัลด์ด้วยสีหน้าที่เย็นชาของเธอ

“จริงด้วย! ทำไมนายถึงพล่ามไปเรื่อยโดยไม่รู้สถานะตัวเองล่ะ?”

เจสลินและพวกผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็ดูเหมือนจะไม่ชอบเจอรัลด์ด้วยเหมือนกัน พวกเธอทั้งหมดจ้องไปที่เจอรัลด์ด้วยสีหน้าที่ทิ่มแทงอย่างชัดเจนบนใบหน้าของพวกเธอ

ควินตันมองเจอรัลด์

ตอนเขาเข้ามาในร้านก่อนหน้านี้ เขาเหมือนจะสังเกตได้ว่าอลิซไม่พอใจเจอรัลด์อยู่ก่อนแล้ว

อย่างไรก็ตาม หลังจากเขาเดินลงมาจากบันได อลิซยิ่งดูเหมือนไม่สบอารมณ์และไม่พอใจเจอรัลด์มากกว่าเดิม

จะเป็นไปได้ไหม... ที่เด็กคนนี้จะมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับอลิซ?

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้!

ควินตันรู้ได้ทันทีเมื่อเขามองชุดของเจอรัลด์

ราคาทั้งหมดของเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่รวมกันยังไม่ถึง 30 ดอลล่าร์ด้วยซ้ำ! อลิซจะไปมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับคนเช่นเขาได้อย่างไร

“มีเรื่องอะไรเข้าใจผิดกันระหว่างพวกเธอสองคนหรือเปล่า? ทำไมถึงไม่พูดมันออกมาหละ? พวกเธอทั้งหมดเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันหนิพวกเธอควรจะพยายามที่จะเข้ากันได้ดีนะ!”

ควินตันยิ้มแต่ครั้งนี้สายตาเขามองไปที่มองไปที่เจอรัลด์

“หวัดดี เพื่อน ฉันชื่อควินตัน ยินดีที่ได้พบนะ”

หลังจากนั้น ควินตันยื่นมือเขาออกไปเพื่อจับมือกับเจอรัลด์ เปิดเผยให้เห็นนาฬิกาโรเล็กซ์สีทองบนข้อมือของเขา

นาฬิกาโรเล็กซ์สีทองดูพิเศษเมื่อแรกเห็น พวกผู้หญิงทุกคนจ้องมองเขาด้วยความชื่นชมเขาบนใบหน้าของพวกเธอ

เจอรัลด์สามารถบอกได้ทันทีเลยว่าควินตันไม่ใช่คนจริงใจและเขามีความปรารถนาร้าย

ขณะที่เขากำลังจะสัมผัสมือกับเจอรัลด์ ควินตันถามขึ้นอย่างฉับพลันด้วยสีหน้าแปลกใจบนใบหน้าของเขา “ว้าว เสื้อของนายแบรนด์อะไรเหรอ? ฉันไม่เคยเห็นแบรนด์นี้มาก่อนเลย? นายคิดว่าเป็นเพราะฉันเพิ่งเดินทางกลับมาจากต่างประเทศหรือเปล่า?”

ควินตันจ้องเจอรัลด์ขณะที่แสดงสีหน้ากรามค้างและริมฝีปากหยักขึ้นเล็กน้อยขณะยิ้มเยาะให้เจอรัลด์

ควินตันอยากทำให้อลิซประทับใจและเขาสามารถบอกได้เลยว่าอลิซมีความสัมพันธ์ที่แย่กับเจอรัลด์ เช่นนั้น บางทีเขาอาจจะเอาชนะเด็กนี่ด้วยแค่ไม่กี่คำพูดด้วยซ้ำ

“ฮ่า ๆ ๆ มันเป็นเพียงแค่แบรนด์ธรรมดา”

เจอรัลด์เองไม่มีเจตนาจะหาเรื่องกับควินตัน

เขาขี้เกียจจะยุ่งกับคนอย่างควินตัน

เอาจริงนะ เจอรัลด์ได้วางแผนที่จะซื้อเสื่อผ้าที่โดยการใช้บัตรของนักช็อปยูนิเวอร์แซลโกลบอลซูพรีมที่พี่สาวได้ให้เขาไว้ อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกว่าการจ่ายขั้นต่ำจำนวน 50,000 ดอลลาร์นั้นฟุ่มเฟือยเกินไป!

“โอ้ มันคือแบรนด์ธรรมดาจริง ๆ หรอ? ยังไงซะ ฮาโรลด์ นายเคยได้ยินแบรนด์นี้มาก่อนหรือเปล่าเพราะนายอยู่ในประเทศมาตลอด?”

ควินตันหันกลับมามองเพื่อนร่วมชั้นของเขา

ผู้ชายที่ชื่อฮาโรลด์ผมเขาสีบลอนด์และเขาวุ่นอยู่กับการจ้องมองสาวสวยอยู่ จากอลิซไปเฮลีย์และเจสลิน

ฮาโรล์ดรู้ความหมายที่ควินตันต้องการจะสื่อทันทีเมื่อเขาถามคำถามนี้กับเขา

หลังจากนั้น ฮาโรล์ดส่ายหัวก่อนจะยิ้ม และพูดขึ้นว่า “ ฉันไม่เคยเห็นแบรนด์นี้มาก่อน นายจะให้ฉันหามันในอินเตอร์เน็ตไหม?”

ทั้งสองคนยังคงหารือกันตัวท่าทางที่ดูจริงจัง

ความจริงแล้ว ทุกคนสามารถบอกได้ว่าพวกเขาเพียงแค่พยายามถากถางเจอรัลด์

อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ไม่ได้ดูอับอายเลย

ในเวลานี้เอง อลิซและผู้หญิงคนอื่นมีสีหน้าที่ดูพอใจบนใบหน้าของพวกเธอขณะที่พวกเธอมองเจอรัลด์

“ฮ่า ๆ ๆ สมน้ำหน้าที่ไปทำตัวอิจฉาควินตัน! ตอนนี้แหละจะได้เห็นคนอื่นเยาะเย้ยเขาบ้างที่เขาจน” เจสลิน พูดขึ้นขณะที่หัวเราะด้วย

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ควินตันเพิ่งกลับมาหลังจากที่ไปเรียนอยู่ต่างประเทศ เจอรัลด์จะไปเทียบกับเขาได้อย่างไร?” อลิซ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงต่ำ ๆ

อลิซรู้อยู่แก่ใจว่าควินตันกำลังถากถางและทำเรื่องให้ยุ่งยากสำหรับเจอรัลด์เป็นเพราะว่าเธอนั่นเอง อย่างไรก็ตาม เขาทำแบบอ้อม ๆ เมื่อเทียบกับแดนนี่

เขาพูดเป็นนัยโดยที่ไม่ได้โทษไปที่เจอรัลด์โดยตรง

นี่ทำให้อลิซรู้สึกมีความสุขเนื่องจากเธอรู้สึกว่าควินตันเป็นคนที่ฉลาดมาก

“ควินตัน ให้ฉันแนะนำนายให้เพื่อนของฉันนะ!”

หลังจากจ้องไปที่เจอรัลด์ อลิซรีบแนะนำควินตันกับทุกคนรอบ ๆ โต๊ะ

หลังจากนั้น ควินตันก็แนะนำฮาโรล์ดให้กับอลิซและเพื่อนของเธอ ครอบครัวของฮาร์โรล์ดเป็นเจ้าของหนึ่งในสถาบันฝึกอบรมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเมย์เบอร์รี่นี้

ทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะและควินตันนั่งตรงกันข้ามกับอลิซอย่างปกติ

ในทางกลับกัน ฮาโรล์ด ดูเหมือนจะสนใจเจสลินกับเฮลีย์มาก

พวกผู้หญิงเอาแต่จ้องควินตันกับฮาโรล์ดขณะที่เริ่มพูดคุยกัน นัยสำคัญดั้งเดิมของมื้อกลางวันวันนี้ควรจะเป็นการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างฮาร์เปอร์กับเฮลีย์

น่าเสียดาย การปรากฏตัวของควินตันทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนและนี่เองทำให้ฮาร์เปอร์รู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

เจอรัลด์บอกได้เลยว่าฮาร์เปอร์รู้สึกเศร้านิด ๆ

เขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อสิ่งนี้และเฝ้ามองในขณะที่เพื่อนของเขาถูกเมิน

โชคดีหน่อย เจอรัลด์ได้เตรียมรับมือกับเหตุการณ์แบบนี้แล้ว

ก่อนจะออกจากหอ เจอรัลด์ได้โทรศัพท์หาแซค ผู้จัดการของเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้น เขาบอกว่าเขาอยากจะชวนเพื่อนไม่กี่คนมาที่นี่ในวันนี้และเขาขอให้แซคช่วยจัดการสิ่งที่จำเป็นให้เขา

ควินตันมองไปที่ฮาเปอร์ก่อนจะถามขึ้น “นายไม่ได้ขับรถมานี่หรอ?”

ฮาร์เปอร์ส่ายหัวและรู้สึกอับอายในเวลานี้

“ช่างเหอะ พวกเราจะไม่ไปกับพวกนาย”

นาโอมิรู้สึกอึดอัดใจมากที่เป็นคนกลาง ดังนั้น เธอจึงพูดว่า “ถ้าพวกเขาไม่ไปงั้นฉันก็ไม่อยากไปเหมือนกัน!”

เจอรัลด์ไม่ต้องการให้นาโอมิถูกวางอยู่ในตำแหน่งที่ทำให้ลำบากใจทุกครั้ง เขารู้ว่าเธอต้องการที่จะไปจริง ๆ เพื่อไปชมดูเวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้น

ดังนั้น เขารีบพูดขึ้นว่า “นาโอมิ เธอสามารถไปกับพวกเขาก่อน พวกเราจะไปร่วมทีหลัง ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเราได้สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะแล้ว!”

ในความเป็นจริง เจอรัลด์พูดประโยคเหล่านั้นขึ้นอย่างตั้งใจและเป้าหมายของเขาคืออลิซและเฮลีย์ในตอนนี้

อย่างไรก็ตาม ฮาร์เปอร์ได้เลี้ยงพวกเขามื้อเที่ยงวันนี้และเขาได้สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะแล้วแต่พวกเขากำลังจะจากไปโดยไม่กินแม้แต่คำเดียว เจอรัลด์รู้สึกราวกับพวกเขาไม่ได้ให้ความจริงจังกับฮาร์เปอร์เลย

การที่เป็นคนอ่อนไหวง่าย อลิซได้ยินการดูถูกในน้ำเสียงของเขาทันทีที่เธอได้ยินเขาพูดประโยคเหล่านั้นเธอรีบตอบกลับ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายจะมาและร่วมกับพวกเราทีหลังเหรอ? นี่นายคิดจริง ๆ ว่านายสามารถเข้าไปที่เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นได้โดยไม่มีควินตัน? นอกจากนี้นะ ทำไมนายต้องเสียดสีขนาดนี้? มันก็แค่อาหารเต็มโต๊ะ งั้นนายต้องการให้ฉันจ่ายค่าอาหารเหรอ?”

ฮาเปอร์ โบกมือของเขาด้วยอย่างรีบร้อนก่อนจะพูดขึ้น “ไม่ ไม่ต้อง พวกเธอไปก่อนได้เลย ฉันจะไปเจอเธอทีหลัง เฮลีย์!”

ฮาร์เปอร์จ้องไปที่เฮลีย์ เขาหวังจริง ๆ ที่เขาจะสามารถไปพบเธอทีหลังได้ แต่เขารู้ว่าอลิซพูดถูก มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่พวกเขาจะสามารถเข้าไปที่เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นได้ในภายหลัง

หลังจากนั้น อลิซ และพวกผู้หญิงที่เหลือจากไปกับควินตันและฮาโรล์ด ฮาร์เปอร์รู้สึกเพียงแค่ดีใจที่สถานการณ์ไม่ได้จบลงอย่างน่าอึดอัดใจเหมือนกับเมื่อคืนที่แล้ว

อย่างไรก็ตาม หลังจากพวกผู้หญิงไปแล้ว ฮาร์เปอร์รู้สึกราวกับว่าไม่มีความอยากอาหารอีกต่อไป

เขารู้สึกหมดกำลังใจอย่างมากในตอนนี้

“ฮาร์เปอร์ อย่าท้อใจไปเลย ฉันพูดว่าพวกเราจะไปที่คฤหาสน์และฉันจะทำให้แน่ใจว่าพวกเราสามารถทำได้ แค่เชื่อฉัน”

เจอรัลด์ปลอบฮาร์เปอร์ขณะที่เขาตบลงบนไหล่ของเขาเบา ๆ

ฮาร์เปอร์ ยิ้มอยากขมขื่นก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ว่านายปรารถนาดี เจอรัลด์ ช่างมันเถอะ มากินข้าวกันแล้วก็ทานอาหารให้อร่อยก่อนที่พวกเราจะกลับไปหอพักเพื่อพักผ่อนกันหลังจากนี้!”

เจอรัลด์รู้ว่าฮาร์เปอร์คิดว่าเขากำลังดื้อดึงอยู่

เขายิ้มเพราะเขารู้ว่าเขาไม่สามารถที่จะอยู่แบบธรรมดาเหมือนที่เขาต้องการได้อีกต่อไป นี่เป็นเพราะว่าเขารู้ว่าส่วนใหญ่แล้วฮาร์เปอร์และเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ ถูกหัวเราะเยาะและทำให้ขายหน้าเพราะเขาเอง

เจอรัลด์รู้สึกเศร้าใจอย่างมากในสถานการณ์นี้

ดังนั้น เจอรัลด์นำโทรศัพท์ของเขาออกมาก่อนจะต่อสายหาแซค “แซค ฉันกำลังมุ่งหน้าไปที่เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้น กับเพื่อนของฉันทีหลัง ถ้าคุณสะดวก ช่วยส่งรถสองคันมาที่นี่เพื่อรับผมได้ไหม?”

แซค มีท่าทีที่เคารพอย่างมากในอีกด้านนึงของปลายสาย “ได้สิครับคุณคลอฟอร์ด มีอะไรอีกไหมครับ ได้โปรดส่งสถานที่ตั้งมาให้ผมด้วยนะครับ?”

เจอรัลด์ให้สถานที่อยู่กับแซคผ่านโทรศัพท์ ก่อนจะวางสายทันทีทันใด

ฮาร์เปอร์มองไปที่เจอรัลด์ด้วยความประหลาดใจ

“บ้าเอ้ย นายเพิ่งโทรหาใครหนะ?”