มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 191

เจอรัลด์เงยหน้าขึ้น “มีอะไรไหม?”

“พวกเรามีนัดสังสรรค์กันระหว่างเพื่อนเก่าคืนนี้ มันเกิดขึ้นทุก ๆ สองถึงสามเดือน ฉันไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้มาก่อน—-แต่เนื่องจากพวกเราได้บังเอิญมาพบกันแล้ว ฉันจึงบอกให้นายรู้เอาไว้!”

“อีกอย่าง ชารอนก็จะอยู่ที่นั่นด้วย” ลิเลียนกลั้นหัวเราะเล็กน้อย “มาคิดดูแล้ว: ย้อนกลับไปสมัยเรียนมัธยมปลาย นายจะได้คะแนนเป็นที่หนึ่ง เธอจะตามมาเป็นที่สอง พวกนายสองคนสนิทกัน—อันที่จริง นายก็ตามจีบเธอ ใช่ไหมล่ะ?”

เจอรัลด์ไม่ได้ตอบกลับ

ชารอน เลสลี่ เพื่อนเก่าคนหนึ่งจากมัธยมปลาย มันจริงที่พวกเขาเข้ากันได้ดีในตอนนั้น

และก็เป็นเรื่องที่เจอรัลด์เก็บงำความรู้สึกที่มีต่อเธอ แต่นั่นมันก่อนหน้า...ทั้งหมดนี้

เขาตามจีบเธอหรือเปล่า? เขาไม่กล้า

ตั้งแต่แรก ๆ ระหว่างช่วงปีแรกของมัธยมปลาย พวกเขามักจะพูดคุยกันบ่อย ๆ แต่ภายหลัง แม้มีโอกาสไม่กี่ครั้งตอนที่เขาพยายามจะเริ่มบทสนทนากับเธอ เธอก็ไม่ได้ตอบเขา และนั่นแหละ พวกเขาจึงแยกกันไปไม่ได้คุยกันอีก

สามปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ว่ะฮ่าฮ่า! เอาน่า...นายรู้ไหม เดือนแล้ว แฟนหนุ่มของชารอนเลี้ยงข้าวพวกเราด้วยนะ และจากนั้นหัวข้อข้อเรื่องนายก็ถูกพูดขึ้นมา! ชารอนอยากจะรู้ว่าเจอรัลด์เป็นไงบ้าง—ไม่มีใครสามารถตอบเธอได้ในตอนนั้น แต่ตอนนี้...นายว่างไหมคืนนี้?”

ขณะที่เธอพูด ลิเลียนก็แอบชำเลืองมองเจอรัลด์ เพื่อค้นหาร่องรอยของความสิ้นหวัง

แต่ไม่พบการแสดงออกเช่นนั้นบนใบหน้าของเขาเลย

“คืนนี้เหรอ? อืม ฉันน่าจะไปได้!”

“ดีมาก ดีมาก นายต้องมานะ งั้น—ให้ทุกคนได้ดูนาย!” อย่างลับ ๆ ล่อ ๆ ลิเลียนแอบหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและถ่ายรูปเจอรัลด์ ซึ่งเธอได้ส่งมันไปในแชทกลุ่มของการสังสรรค์:

“ลองเดาซิคนโง่คนนี้คือใคร?”

“ใครล่ะ? ดูคุ้น ๆ นะ...ฉันเคยเห็นเขาทีไหนมาก่อนแน่!”

“เหมือนกัน แต่...เขาดูไม่เหมือนใครที่ควรค่าแก่การจดจำนะ! พวกเธอพอจะคุ้น ๆ บ้างไหม?”

ชารอน เลสลี่: “เจอรัลด์ใช่ไหม?”

เจอรัลด์กำลังจะปฏิเสธเธอไป เอาตรง ๆ เลยนะ เขาไม่ได้มีเพื่อนเยอะขนาดนั้นในช่วงหลายปีนั้น เขาคงไม่มีอะไรจะคุยกับทุกคนที่นั่นหรอก

แต่ตอนนี้ที่ลิเลียนพูดทั้งหมดนั้น เขาก็คงไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป

“เอาล่ะ คืนนี้ถ้างั้น!” เจอรัลด์พยักหน้าเป็นการตกลง

ลิเลียนให้สถานที่กับเขา จากนั้นเธอก็เดินทางไปต่อ

เจอรัลด์ส่ายหัวของเขาด้วยความโกรธเคือง “ลิเลียนสอนที่โรงเรียนใหม่ของฉัน โลกช่างกลมเสียจริง!”

เขาได้วางแผนที่จะเดินเล่นแถวในเมือง แต่การพูดคุยกับลิเลียนทำให้เขาไม่มีอารมณ์ไปเดินเล่นอีกต่อไป

อืม เป็นเวลาเที่ยงวัน และเขาก็หิวแล้ว ดังนั้นเจอรัลด์จึงออกเดินทางต่อไป

ตรงประตูโรงเรียน มีเด็กสามคนในชุดขาดรุ่งริ่ง น่าจะอายุประมาณสี่ถึงห้าปีได้ พวกเขาแอบส่องเข้ามาไปด้านใน

“นี่คือโรงเรียนใช่ไหม พี่ชาย? มันไม่เหมือนที่คุณเควต้าพูดถึงเลย…”