มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 330

ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีสำหรับฝาแฝดคู่นี้ที่จะปราบบอดี้การ์ดสิบคนนั้นอย่างราบคาบ นั่นเป็นไปได้อย่างไรกัน?

“เช่นนั้นนายตัดสินใจที่จะแหยมกับตระกูลคลอฟอร์ดสินะ นายนี่มันขาดไหวพริบ เด็กน้อย มาสอนสามัญสำนึกบางอย่างให้กับนายกันเถอะ!” ฝาแฝดกล่าวกันอย่างพร้อมเพรียงขณะที่พวกเขาเดินไปหาวิลเลียมกันอย่างช้า ๆ รอยยิ้มที่เย็นชาปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา

“โธ่เว้ย! คาร์ล! จัดการพวกเขา! ทำให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่สามารถจะยืนได้หลังจากที่นายจัดการพวกเขาเสร็จ!”

วิลเลียมอยู่ในอาการช็อก

เดิมที เขาคิดว่าการแก้แค้นให้ผู้หญิงของเขาจะเป็นงานง่าย ทั้งหมดที่เขาต้องทำก็คือ ให้บอดี้การ์ดของเขาทำให้เจอรัลด์พิการไปซะ แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าเจอรัลด์จะมีบอดี้การ์ดที่เชี่ยวชาญสองคนอยู่กับเขา

ตอนนี้เขาถูกบังคับให้สั่งไพ่ตายของเขาเคลื่อนไหว

คาร์ลเป็นบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างหลังวิลเลียมตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะดูน่ากลัวด้วยแผลเป็นไหม้ที่รุนแรงบนใบหน้าของเขา แน่เขาก็เริ่มสั่นเทาเมื่อเขาเห็นเดรกและไทสันกำลังเข้ามา

มันไม่ใช่เพราะความหวดกลัว แต่เป็นอารมณ์แปลก ๆ ในใจของเขาที่เขาแค่ไม่สามารถระงับอารมณ์เอาไว้ได้

เขายืนอยู่ด้านหน้าของวิลเลียม

“นายสามารถฆ่าฉันได้ แต่โปรดปล่อยให้คุณไรย์จากไปโดยไม่เป็นอันตรายด้วย” คาร์ลกล่าวอย่างสงบ

เดรกและไทสันหยุดเคลื่อนไปข้างหน้าชั่วครู่หนึ่งและมองกันและกันก่อนจะถลึงตามองไปที่คาร์ลอีกครั้ง

“ให้ตายเถอะ! ฉันไม่ได้ขอให้นายต้องสละชีพของนาย! เอาชนะพวกเขาซะ ไอ้คนน่าเกลียด! นายกล้าดียังไงที่ขัดขืนฉัน!”

ขณะนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงดังโครมครามขึ้นมา

วิลเลียมชกคาร์ลที่แก้มของเขาเข้าอย่างจัง

คาร์ลไม่กล้าหลบ และมุมปากของเขาก็เริ่มมีเลือดไหล

“ช่างเป็นคนไร้ค่าอะไรอย่างงี้! ไร้ประโยชน์” เลียร่าตะคอกใส่ก่อนที่เธอจะตบแก้มอีกข้างของคาร์ลอีก

‘ไอ้โง่! พวกเราสั่งให้นายล้างแค้นให้เรา ไม่ใช่รับประกันให้เราเพื่อที่พวกเราจะสามารถวิ่งหนีไปได้!’ เลียร่ายังคงเดือดดาลอยู่ภายในใจของเธอต่อไป

“คุณไรย์ คุณเลียร่า โปรดจากไปเดี๋ยวนี้ ผมไม่ใช่คู่ปรับสำหรับพวกเขา” คาร์ลกล่าวอย่างใจเย็นอีกครั้ง

“บ้าเอ้ย! ไม่ใช่ว่านายก็มีประสิทธิภาพในตัวเองหรอกเหรอ? ช่างไร้ประโยชน์อะไรอย่างงี้ที่พ่อเก็บนายไว้กับพวกเรา! เมื่อพวกเรากลับไป นายจะต้องเริ่มพกถังขยะติดตัวทุกวันและทุกที่ที่นายไป!”

มันไม่เคยเกิดขึ้นกับวิลเลียมมาก่อน ที่คาร์ลจะยอมจำนนได้ง่ายดายขนาดนี้

“คุณไรย์! โปรดอย่างทิ้งฉันไว้กับพวกเขานะ! พาฉันไปด้วยกับคุณนะคะ!”

“อย่ากังวลไป เลียร่า แค่อยู่กับพวกเราสำหรับตอนนี้ ฉันจะช่วยเธอในอีกไม่นานนี้ดังนั้นรอฉันอย่างใจเย็นนะ!” วิลเลียมกล่าวอย่างเร่งรีบ จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปที่รถของเขา สตาร์ทเครื่องยนต์ และจากไปทันที เขาไม่แม้แต่จะสนใจเหล่าบอดี้การ์ดที่หมดสติเป็นกองนอนอยู่บนพื้นด้วยซ้ำ

คาร์ลพยักหน้าให้เดรกและไทสันอย่างเคารพก่อนที่จะหันหลังกลับเดินไปทางรถของเขา

“แฟรงค์ ดังกิ้น!”

ทั้งเดรกและไทสันตะโกนใส่คาร์ลที่เพิ่งกำลังจะขึ้นรถของเขาไป

ร่างของคาร์ลสั่นเทาเล็กน้อย เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“แม่ง! พวกเขาเหมือนกันมาก! เขาดูเหมือนผู้ชายคนนั้นจริง ๆ นะ!” ไทสันกล่าวเสียงดัง สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่คาร์ล

“ใช่ เขาคล้ายกับแฟรงค์จริง ๆ สายตาคู่นั้นของเขาไม่เคยเปลี่ยน แต่ทำไมเขาถึงกลายมาเป็นบอดี้การ์ดให้กับคนเช่นนั้นได้ล่ะ?”

“ฉันก็ไม่รู้ และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการจะระบุตัวตนกับพวกเรา!” พวกเขาทั้งคู่ยังคงเหน็บแนมเขาด้วยเสียงต่ำต่อไป

คุณเคนดัลล์จึงก้าวเข้ามาในขณะนี้ “พอได้แล้ว พวกเราจะพูดคุยเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อพวกเราไปถึงที่วิลล่ากัน มันถึงเวลาที่เราจะต้องพบคุณคลอฟอร์ดแล้ว เดรก ไทสัน พาผู้หญิงคนนั้นไปด้วย!”