มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 353

“กำไลหยกนี้...เดิมทีเป็นของคุณย่าของฉัน เนื่องจากว่าฉันไม่มีสิ่งอื่นใดที่จะชดเชยให้กีย่าได้ ฉันจึงให้สิ่งนี้กับเธอแทน…” เจอรัลด์โกหกไป

“โอ้มายก๊อด! เจอรัลด์ นายไม่รู้มูลค่าของกำไลนี้ใช่ไหม? นายแน่ใจนะว่านายจะไม่เสียใจถ้านายให้มันกับกีย่าในตอนนี้? ฉันจะบอกนายอย่างจริงจังนะว่ามันยังไม่สายเกินไปที่นายจะเสียใจกับมันในตอนนี้!” แทมมี่กล่าวขณะที่ว่าเธอรู้สึกน้ำหนักบนอกของเธอนั้นค่อย ๆ เพิ่มขึ้น

ให้ตาย! เธอกลัวแทบตายได้เมื่อกี้นี้ ถ้าเจอรัลด์ซื้อกำไลหยกมังกรที่มีราคาถึงสามหมื่นสองพันดอลลาร์จริง ๆ ละก็ งั้นเขาก็มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นทายาทคนรวยที่ไม่หวือหวาคนหนึ่ง!

ไม่เหมือนกับหญิงสาวคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ แทมมี่ไม่ได้รู้สึกดูถูกเจอรัลด์แต่อย่างใด

แต่อย่างไรก็ตาม มันคงจะน่าประหลาดใจ และน่าเหลือเชื่อเกินกว่านี้ถ้าคนยากไร้อย่างเจอรัลด์จู่ ๆ จะกลายมาเป็นทายาทที่ร่ำรวยกว่าที่พวกเขาทุกคนที่นั่นสามารถจะเป็นได้

โชคดี ที่ไม่ได้เป็นแบบนั้น

“ฉันไม่รู้มูลค่าของกำไลหยกมังกรนี้มาก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ฉันก็รู้แล้ว ฉันไม่ได้เสียใจอะไร รับมันไว้เถอะ กีย่า” เจอรัลด์กล่าวขณะที่เขาผลักกล่องที่มีกำไลหยกในนั้นกลับไปให้กีย่าเบา ๆ

เนื่องจากว่าเรื่องที่น่ากระดากอายเช่นนี้เกิดขึ้นแล้ว เจอรัลด์ทำได้เพียงแค่เล่นตามคำโกหกของเขาเท่านั้น ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่อาจนำเอาสิ่งของที่เขาได้ให้ไปแล้วกลับคืนมาได้

สำหรับกีย่า เธอเพียงจ้องมองไปที่เจอรัลด์ด้วยสายตาที่เบิกกว้าง

กำไลนี้เป็นสิ่งล้ำค่า มันอาจจะเป็นของที่มีค่าและสำคัญมากที่สุดในครอบครัวของเจอรัลด์ก็ได้ แต่นี่เขาเพียงมอบมันให้กับเธอ

กีย่ารู้สึกซาบซึ้งใจเกินกว่าคำบรรยายใด ๆ

สำหรับยาโคป ไอน้ำกำลังปะทุออกจากหูของเขา

หลายวันก่อนเขาเสียหน้าเพราะเขาถูกทำให้ประหลาดใจอย่างสิ้นเชิง!”

ยิ่งไปกว่านั้น มันยังน่าอับอายขายหน้ายิ่งกว่าเพราะทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นต่อหน้าของเทพธิดาส่วนตัวของเขา! เขารู้สึกว่าเขาจะยิ่งนำความอัปยศมาให้ตัวเองมากกว่านี้ถ้าเขายังคงอยู่ที่นั่นต่อ

หลังจากถลึงตามองด้วยความโกรธให้เจอรัลด์ ยาโคปก็ลุกขึ้นยืนและหายใจอย่างรุนแรงก่อนจะจากไปอย่างโกรธเคือง

เจอรัลด์เองก็ต้องการจะจากไป

ท้ายที่สุดแล้ว เป้าหมายหลักของเขาที่จะมอบกำไลให้กีย่านั้นก็สำเร็จแล้ว เขาไม่แม้แต่จะอยากอยู่เพื่อทานมื้อเช้าอีกต่อไปด้วยซ้ำ

เขารู้สึกว่ายิ่งเขาอยู่ต่อนานกว่านี้นานขึ้นเท่าไหร่ สถานการณ์ก็จะกลายเป็นน่าอึดอัดมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

ดังนั้น เขาจึงคิดข้ออ้างมั่ว ๆ ขึ้นมาก่อนจะหันหลังกลับและเดินลงบังไดไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวก่อน เจอรัลด์!”

ความคิดลูกโซ่ของเธอขาดลงเมื่อเจอรัลด์ถามขึ้นมา “แทมมี่และคนอื่น ๆ พูดว่าไงเหรอ?”

“ฉัน...ไม่รู้” กีย่ากล่าวขณะที่เธอมองไปด้านข้างชั่วครู่ก่อนจะมองกลับมาที่เจอรัลด์ “ไม่ว่าจะทางไหน นี่มันมีคุณค่ามากเกินไป! ฉันปฏิเสธที่จะรับมันไว้!”

“ฉันยืนยันว่าเธอต้องรับมันไว้ ท้ายที่สุดแล้ว พวกเราก็จะจบการศึกษาเร็ว ๆ นี้แล้ว และเมื่อโรงเรียนเริ่มเปิดอีกครั้ง ก็จะมีแค่ไม่กี่คนที่จะยังคงอยู่ในมหาวิทยาลัยต่อ ฉันเกรงว่า ฉันอาจจะไม่มีโอกาสที่จะชดเชยให้เธอได้อีกครั้งในอนาคตน่ะ!” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่นบนใบหน้าของเขา

“เฮอะ!”

คำพูดต่าง ๆ ของเขานี้ทำให้กีย่ารู้สึกขบขำจริง ๆ “เป็นไปได้ไหม นายเป็นคนประเภทที่ไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณคนอื่นสินะ เจอรัลด์?”

“ใช่!” เจอรัลด์กล่าวก่อนจะพยักหน้ารับ

“เอาล่ะ ก็ได้ ฉันจะถือเอากำไลหยกชิ้นนี้ไว้สักระยะละกัน ฉันจะคืนมันให้กับนานเมื่อนายจะแต่งงานในอนาคตละกันถ้างั้น!” กีย่าตอบกลับด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ

“โอเค!”

โดยไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจอรัลด์คิดว่าในที่สุดเรื่องก็ได้คลี่คลายแล้วเมื่อกีย่ารับกำไลหยกนี้ไว้ ดังนี้ เขาจึงไม่มีเหตุผลใดให้อยู่ต่อนานกว่านี้

“เฮ้! เฮ้ เจอรัลด์!”