มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 485

“รู้จักป้าเลซี่และครอบครัวของเธอไหม เจอรัลด์?”

ก่อนหน้านี้เจอรัลด์ขับรถ Mercedes-Benz G500 ที่โรงพยาบาล และเขารู้จักผู้นำของประเทศนั้นด้วย มันทำให้เซลล่าประหลาดใจจริงๆ

บอกตรง ๆ เจอรัลด์ค่อนข้างมีเสน่ห์ในวันนั้น

เซลล่ากล่าวโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์ เจอรัลด์ยังคงด้อยกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเวย์ลอน และ แจ็คกี้ที่ยืนอยู่ข้างเธอ

ครอบครัวของเวย์ลอนเป็นเจ้าของตึกขนาดใหญ่ เขายังเริ่มต้นตั้งบริษัทของตัวเองและกลายเป็นเจ้านายตั้งแต่อายุยังน้อย

แม้ว่าเวย์ลอนจะไม่ได้ขับรถหรูเท่า Mercedes Benz G500 ของเจอรัลด์ แต่เขามีโอกาสสูงกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเจอรัลด์

สำหรับแจ็คกี้ เซลล่าสงสัยว่าเขาเป็นคนที่ช่วยเธอครั้งสุดท้ายในฐานะรองผู้จัดการฝ่ายบุคคล

เขาเป็นผู้จัดการบริษัทขนาดใหญ่ และมีมาตรฐานที่สูงมากในสถาบันสาธารณะ เขายังได้รับรางวัลโบนัสและเงินปันผลที่สูงมากเมื่อสิ้นปีอีกด้วย

นอกจากนี้ แจ็คกี้ยังเป็นเจ้าของธุรกิจอีกด้วย

เขาเป็นพนักงานที่หล่อเหลาและมีคุณสมบัติเหมาะสม

แล้วเจอรัลด์ล่ะ? เขามีอะไรอีก?

แม้ว่าเจอรัลด์เป็นหนึ่งในนักเรียนที่มีความสามารถมากกว่าเพื่อนในชั้นเรียน แต่เซลล่ากลับไม่มีความรักที่เธอมีให้เขาในสมัยมัธยมอีกต่อไป

“ใช่ ฉันรู้จักพวกเขา! คาดไม่ถึงจริง ๆ แขกที่ป้าเลซี่เชิญมาทานมื้อเที่ยงวันนี้ เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ!” เจอรัลด์ตอบในขณะที่เขาพยักหน้า

แม้ว่าบางคนจะไม่รู้จักของเจอรัลด์ แต่ทุกคนก็นั่งที่โต๊ะอาหารเดียวกัน กิน ดื่ม และพูดคุยกัน

เจอรัลด์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่ต่างออกไปในครั้งนี้

ดูเหมือนว่าเวย์ลอนและเซลล่าจะไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน

จะพูดให้ถูกก็คือในตอนนั้นเซลล่าเคยผูกพันกับเวย์ลอนจริง ๆ และเวย์ลอนเองก็สนใจเซลล่ามาตลอดเช่นกัน

แต่น่าแปลกที่การรับประทานอาหารกลางวันวันนี้ ความสนใจของเซล่าส่วนใหญ่มุ่งไปที่แจ็คกี้

บางครั้งเวย์ลอนจะจ้องมองเจอรัลด์อย่างเย็นชา ก่อนที่จะมองแจ็คกี้ด้วยความอิจฉาริษยาผ่านบนใบหน้าของเขา

เห็นได้ชัดว่าเขาดูไม่มีความสุข แต่ก็ไม่ถึงกับอารมณ์เสียเกินไป

การปรากฏตัวของซินดี้ทำให้วันนี้ของเขาสดใสขึ้นจริง ๆ

เธอดูงดงามพอ ๆ กับเซลล่า แต่กลับมีรูปลักษณ์ที่ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์

แม้ว่าเขาจะอิจฉาแจ็คกี้ก็ตาม แต่เวย์ลอนก็พยายามแสดงความรักและความเอ็นดูต่อซินดี้อย่างมีสติ

มิโลยังหลงใหลในความงามของซินดี้และพยายามสนทนาด้วย แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเวย์ลอน มิโลก็รีบหยุดยั้งความคิดทั้งหมดของเขา

“ในความคิดที่สอง บอกเขาว่าอย่าแค่ทำให้พวกมันกลัว จะดีที่สุดถ้าพวกเขาสามารถดูถูกเจอรัลด์ได้และซ้อมมันให้หนัก ฉันอยากให้มันอับอาย!” เวย์ลอนคำราม

มิโลประหลาดใจเมื่อได้ยินคำแนะนำของเวย์ลอน

“นั่นเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม!”

"ใช่ เจซันรู้สึกเสียใจต่อฉันมาก เพราะเขาไม่สามารถช่วยฉันได้ในเรื่องนี้เป็นครั้งสุดท้าย ยิ่งกว่านั้น ฉันเป็นพี่ชายอุปถัมภ์ของเขา เขาสัญญากับฉันว่าเขาจะช่วยฉันจัดการสิ่งต่าง ๆ อย่างแน่นอนถ้าฉันประสบปัญหาในอนาคต!”

เวย์ลอนอุทานอย่างภูมิใจ

“พอได้แล้ว! มาลงมือกันเถอะ ฉันจะโทรหาวอร์ริคตอนนี้!”

มิโลจึงรีบกดโทรศัพท์ของเขา

จากนั้นทั้งสองคนก็กลับไปที่ห้องแบบสบาย ๆ แต่ลึก ๆ แล้วพวกเขาแทบจะเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่

เจอรัลด์เพลิดเพลินกับขาหมูอยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทำไมพวกเขาทั้งสองถึงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงดังข้างนอก

“พวกคุณคิดว่าพวกคุณกำลังทำอะไรอยู่? เข้าไปไม่ได้!”