มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 539

“มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่พวกเราตัดสินใจมาที่นี่เพื่อทานอาหารเหมือนกัน บรี นี่ใครกันเหรอ?”

ทันทีทันใดนั้น หนึ่งในพวกเขาก็มองไปที่เจอรัลด์และถามขึ้นมา

“โอ้! เขาเป็นเพื่อนของฉัน ไม่ต้องกังวล ถ้าเธอยุ่งอยู่ ก็เชิญเลยไปทานอาหารของเธอก่อนสิ!”

เมื่อได้ยินว่าพวกเขาเรียกเธอด้วยชื่อจริงของเธอ เธอจึงเริ่มประหม่าขึ้นมามากเกินไป

พวกเขาไม่ใช่แค่คนแปลกหน้าที่ไหน แต่เป็นเพื่อนร่วมชั้นจากมัธยมต้นของเธอ นอกจากนั้น พวกเขาก็กำลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันในปัจจุบันนี้อีกด้วย มันเกินกว่าความคาดหมายที่เธอจะบังเอิญได้พบกับพวกเขาในวันนี้ เพราะเธอก็ค่อนข้างกลัวว่าสถานการณ์แบบนั้นอาจจะเกิดขึ้น

“ไม่เอาน่า อย่าเป็นแบบนี้เลย บรีรีบแนะนำเขาให้พวกเราสิ นี่คือเพื่อนแบบไหนกัน? นอกจากนี้ เขาก็สั่งอาหารอร่อย ๆ มากมายขนาดนี้ให้เธอ พวกเราต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใคร!”

พวกเขาร้องขอกันอย่างตื่นเต้น

“บรีเหรอ? เธอชื่อมิเชลไม่ใช่หรือไง?” เจอรัลด์ถามด้วยความสับสนงุนงง

“มิเชลเหรอ? นั่นคือพี่สาวของบรี เอ๋? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? เดี๋ยวนะ นายไม่รู้จักซาบริน่าเหรอ? ถ้าอย่างนั้นนายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”

พวกเขาถาม ดูประหลาดใจ

“เจอรัลด์ หุปปากน่า!” ซาบริน่ารีบลุกขึ้นยืนอย่างประหม่า

จากนั้นเธอก็ลากคนอื่น ๆ ไปด้านข้าง

ดูเหมือนว่าเธอต้องการจะอธิบายสถานการณ์ให้พวกเขาฟัง

แต่เจอรัลด์ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างอย่างหลังจากนั้น

เขาจำได้ลาง ๆ ว่า คุณลุงวินเทอร์พูดว่ามิเชลมีน้องสาวที่เด็กกว่าเธอราว ๆ สามปี

เป็นไปได้ไหมว่าเธอคือน้องสาวของมิเชล—ซาบริน่า?

‘เช่นนั้นมันหมายความว่า มิเชลไม่ได้มานัดบอดในวันนี้ใช่ไหม? แต่เธอขอให้น้องสาวของเธอมาแทนงั้นเหรอ?’

‘โธ่เว้ย! ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอไม่แม้แต่จะแสดงความจริงใจแม้แต่นิดเดียวในการนัดบอดวันนี้ เธอยังกล้าถามคำถามแกมโกงเกี่ยวกับบ้าน และรถอย่างหยาบคายอีกด้วยซ้ำ’

ครู่ต่อมา ซาบริน่าก็กลับมาพร้อมกับคนอื่น ๆ สีหน้าของเธอดูตรึงเครียดและแย่ลง

หลังจากนั้น เธอก็มองไปที่เจอรัลด์และพูดขึ้นมา “เจอรัลด์ นายไม่ใส่นาฬิกาเมื่อนายไปข้างนอกเหรอ? นายไม่รู้เหรอว่าการสวมนาฬิกาคือ สัญลักษณ์ของผู้ชายที่มีวุฒิภาวะ? แม้ว่านายไม่สามารถจะซื้อนาฬิกาดี ๆ แบบนี้ได้ก็ตาม ฉันมั่นใจว่านายสามารถซื้อนาฬิกาที่มีราคาเพียงแค่สองสามร้อยดอลลาร์ได้นะ ใช่ไหม?”

“ถูกต้อง! นายกล้าออกมานัดบอดกับมิเชลแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย?”

ดูเหมือนราวกับว่าพวกเขาได้หารือกันเป็นอย่างดีในหมู่กันเองแล้วว่า จะเยาะเย้ยเจอรัลด์ได้อย่างไร เขาคือเป้าหมายแรกของพวกเขา

ทุกอย่างที่พวกเขาพูดฟังดูไร้สาระ และบ้าวัตถุนิยมเหลือเกิน

พวกเขาเป็นแค่กลุ่มคนหนุ่มสาวร่ำรวยที่โง่เขลาและประสงค์ร้าย เจอรัลด์เคยเห็นคนโอ้อวดและดีแต่พูดเช่นมามากแล้ว เมื่อคนอื่น ๆ โอ้อวดความมั่งคั่งของพวกเขา

แม้จะรู้แบบนั้น เขาก็ยังคงเลือกที่จะไม่ทำให้พวกเขาขายหน้ากัน และเอาแต่นิ่งเงียบ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็คือสิ่งที่เขาต้องการอยู่ดีเพราะพวกเขาก็ไม่อยากให้เขาเดทกับมิเชล

เจอรัลด์แค่อยากจะหนีไป และลืมเกี่ยวกับบททดสอบแสนสาหัสทั้งหมดนี้ซะ

แต่ในขณะนั้นเอง