มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 541

“พี่ชายของฉันคือเยล ล็อควูด และเขาเคยเรียน ม.1 มาก่อน มีอะไรล่ะ? นายกลัวใช่ไหม? ฮ่า ถ้านายกลัว ก็เร็วเข้าและไสหัวไปให้พ้น ไม่อย่างงั้นละก็พวกแกทุกคนซวยแน่เมื่อเขากลับมา!”

แฟลงคลินยืดคอของเขาและตอบกลับ น้ำเสียงของเขาดังก้องอย่างมีอำนาจเหนือ

“อืม ไปตายซะ!”

สายตาของเจอรัลด์กลายเป็นแดงก่ำ จากนั้นเขาก็ยกเท้าของเขาขึ้นมา และถีบอย่างแรงตรงช่องท้องของแฟลงคลิน เขาล้มลงบนพื้นทันทีกับการโจมตีนั้น ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

แม้เจอรัลด์อาจจะดูเหมือนอ่อนแอในภาพนอก แต่จริง ๆ แล้วเขาก็ค่อนข้างแข็งแรง เมื่อก่อนเขาเคยเป็นนักต่อสู้ที่ค่อนข้างเก่ง ตอนที่เขาต่อสู้กับคนอื่น ๆ ด้วยกันกับเซโน่

เซโน่ชอบมีเรื่องมากกว่าเขา และเจอรัลด์ก็เพียงต่อสู้แค่ครั้งเดียวเพื่อเห็นแก่เซโน่

โดยทั่วไปแล้ว ทั้งแขนและขาของเขาก็ค่อนข้างแข็งแรงจริง ๆ

เมื่อเขาได้ยินว่าพี่ชายของแฟลงคลินคือเยล เขาก็กลายเป็นเดือดดาลขึ้นมาทันที

นอกจากนี้ เจอรัลด์ก็ไม่กลัวอะไรแล้วตอนนี้

จากนั้นเขาก็หยิบเครื่องมือขึ้นมา จู่โจมไปที่อีกสองคน และทุบตีพวกเขา

ทั้งสามคนผอมกันมาก และมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะถูกเจอรัลด์ทุบตีจนเละ

ซาบริน่าถึงกับตกตะลึงเมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ

อย่างฉับพลัน เมื่อได้สังเกตุเห็นว่าเจอรัลด์แมนและกล้าหาญมากแค่ไหน เธอก็พบว่าเขาค่อนข้างมีเสน่ห์

“เจอรัลด์ ช่าวยฉันทุบตีพวกเขาอย่างสาหัสไปเลย!” ซาบริน่าตะโกน

ในทางกลับกัน เมื่อลิลี่เห็นพวกเขาเริ่มต่อสู้กัน เธอจึงใช้โอกาสนี้ คว้าแจกันข้างเธอขึ้นมา และขว้างมันไปที่ซาบริน่า

ผู้หญิงทั้งคู่ก็เริ่มต่อสู้กันเหมือนกัน

เจอรัลด์กลายเป็นคนรุนแรง และดุร้ายโดยสิ้นเชิง

สายตาของเขาแดงก่ำ

เยลคือใครกัน?

เขาก็เหมือนกับปีศาจในใจของเจอรัลด์ เพราะเขา เจอรัลด์ถึงไม่สามารถขจัดความรู้สึกตำหนิตัวเองไปได้หลังจากตลอดหลายปีที่ผ่านมา

นั่นคือเรื่องจริง เยลคือผู้ร้ายที่พาแก๊งคนมาขวางเจอรัลด์ โดยการรุมล้อมเขาก่อนจะรุมทำร้ายเขาจนเละในโรงเรียนมัธยมต้น เยลใช้มาตรการที่รุนแรงเช่นนั้น ทั้งหมดก็เพราะผู้หญิงที่เขาชอบ

เขากระทำการอย่างบุ่มบ่ามเพียงเพราะครอบครัวของเขามั่งคั่งและมีอิทธิพล นอกจากนั้นครอบครัวของเขาก็มีลูกน้องมากมายด้วยเหมือนกัน

เมื่อตระหนักขึ้นมาได้ ลิลี่จึงไม่กล้าทำอะไรอีกต่อไป

เธอรีบลากแฟลงคลิน ที่ยังคงกุมท้องด้วยความเจ็บปวด และพุ่งออกไปจากร้านอาหารในชั่วพริบตา

ในทางกลับกัน เพื่อนร่วมชั้นของซาบริน่า ที่อยู่ที่นั่นก่อนหน้านี้ ก็หายตัวไปกันนานแล้ว เคลียร์ตัวเองให้พ้นจากปัญหา

“เจอรัลด์ มานี่ช่วยหน่อยสิ พาฉันไปโรงพยาบาลเพื่อพันแผลของฉัน ถ้ามีรอยแผลเป็นละก็ มันคงจบแล้วสำหรับฉัน!” ซาบริน่าแสดงสีหน้าเจ็บปวดแต่ทำได้เพียงแค่ขอความช่วยเหลือจากเจอรัลด์เท่านั้น

ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ยังคงมีความคิดอ้อยอิ่งว่าเจอรัลด์อาจจะต่อสู้ในนามของเธอก็ได้เมื่อครู่นี้

‘เธอนี่ช่างเอาแต่ใจเสียจริงนะ!’ เจอรัลด์สบถด่า คิดกับตัวเองในใจ

แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ เขาก็ช่วยให้ซาบริน่าลุกขึ้นและค่อย ๆ พาเธอไปที่คลีนิคข้าง ๆ เพื่อทำแผลของเธอ

โชคดี แผลของเธอไม่ได้รุนแรงมากเกินไป และมันเป็นแค่รอยบาดเล็กน้อย

ซาบริน่ายันตัวขึ้นจากเตียงพยาบาล เธอเอนไปด้านหลัง ขณะที่ยิ้มและมองไปที่เจอรัลด์อย่างอยากรู้อยากเห็น

ทันใดนั้นเธอก็ปล่อยเสียงหัวเราะเบา ๆ ออกมา

“เธอกำลังหัวเราะอะไรอยู่?” เจอรัลด์ขมวดคิ้วถาม