"ฮึ! พูดพอแล้ว ไปเอาตัวมันมา!” นาตาชาสั่ง
ทันทีที่พวกเขาได้รับคำสั่ง ชายชุดดำก็ทำตามคำสั่งทันที และจับแขนทั้งสองของเจอรัลด์ไว้แน่น
“เมื่อไหร่การแก้แค้นจะสิ้นสุดสักที?” เจอรัลด์ถามอย่างใจเย็น
“บอกตามตรง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะหยุดเมื่อไหร่ แต่นั่นมันไม่สำคัญ อย่าแม้แต่จะฝันที่จะออกจากห้องนี้ในคืนนี้!” นาตาชาเยาะเย้ย
“อย่างนั้นเหรอ? ที่จริงแล้ว นาตาชา พี่สาวของเธอเคยบอกเธอไหมว่าถนนสายนี้เคยเป็น ย่านการค้าเมย์เบอร์รี่? แล้วเจ้าของร้านพวกนี้ก็รู้ว่าฉันเป็นใคร?”
“แน่นอนว่าเธอบอก! แต่แกรู้เหรอเปล่าว่าพี่สาวของฉันซื้อบาร์นี้แล้ว เจ้าของบาร์ตอนนี้เป็นแค่ผู้หญิงเลว! พนันได้เลยว่าแกไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นใช่ไหม?” นาตาชาตอบอย่างภาคภูมิใจก่อนจะเดินไปหาเขา และตบหน้าเขาอย่างแรง
“นั่นสำหรับพี่สาวฉัน แกทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมานานเกินไป วันนี้ฉันจะให้พวกแกได้ลิ้มลองรสชาติสิ่งที่เธอต้องเจอมาตลอด!” นาตาชาจะตามหาเขา แม้ว่าวันนี้เขาจะไม่ได้มาด้วยใจก็ตาม
“น่าเสียดาย ฉันเกรงว่าวันนี้เธอจะทรมานฉันไม่ได้แล้ว” เจอรัลด์ตอบ
“แกหมายความว่าอะไร ไอ้หนู” ลูกน้องนาตาชาคนหนึ่งถามกลับ
เมื่อคำถามจบลง เขาก็กรีดร้องออกมาทันทีก่อนจะล้มลงกับพื้น มือของเขาถูกกดลงที่คอ และร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว
เจอรัลด์ตอบเพียงพยักหน้า
เขารู้ดีว่าเขาต้องระมัดระวังรอบ ๆ นาตาชา ทั้งเธอและพี่สาวของเธอไม่ใช่คนเดียวกับที่เขาเคยรู้จักอีกต่อไป
เจอรัลด์จะไม่มีวันยอมให้ตัวเองตามเธอไปโดยไม่มีแผนสำรอง ดังนั้นก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขาได้ติดต่อเดรกและไทสัน ผ่านอุปกรณ์สื่อสารที่ครอบครัวของเขาทำขึ้นเป็นพิเศษ เพื่อที่พวกเขาจะได้ทราบตำแหน่งของเจอรัลด์ตลอดเวลาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เนื่องจากนาตาชาถูกจับเป็นตัวประกัน ลูกน้องของเธอจึงไม่กล้าขยับแม้แต่นิ้วเดียว
“บอกฉันมาสิว่า ซาเวียตอนนี้อยู่ที่ไหน… หรือเธออยากจะลงเอยด้วยฟองบนพื้นเหมือนลูกน้องของเธอที่นั่น?” เจอรัลด์พูดขณะที่มองเธอ ดวงตาของเขาดูจริงจัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน
แต่งนิยายยังไงให้ดูโง่ได้ขนาดนี้...