มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 687

มีล่าเข้าใจถึงสิ่งที่เจสสิก้ากำลังพยายามที่จะบอกเธอตอนนี้อย่างชัดเจน

เจสสิก้ายังให้การบอกใบ้ที่ชัดเจนมากกับเธอด้วยเช่นกัน

มีล่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างมากจริง ๆ ในตอนนี้

เดิมทีเธอคิดว่าเรื่องต่าง ๆ จะง่ายมาก และเธอจะลงเอยด้วยการแต่งงานกับเจอรัลด์และพวกเธอก็จะสามารถใช้ชีวิตที่เธอของพวกเธอด้วยกันได้จากนั้น

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อมองมันดู มันดูเหมือนราวกับว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้เลยโดยสิ้นเชิง

เจอรัลด์ไม่ได้บอกเธอทุกอย่างในอดีต ดังนั้น มีล่าจึงคิดว่าเขาเป็นแค่คนมั่งคั่งและมีอิทธิพลในเมืองเมย์เบอร์รี่เท่านั้น

แต่คนธรรมดาที่ไหนจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวตนและภูมิหลังที่แท้จริงของเขาได้อย่างไรล่ะ?

“เช่นนั้น มีล่า ฉันหวังว่าเธอจะพิจารณาเรื่องนี้เมื่อเธอกลับไป เธอควรคิดว่าเธอจะดำเนินความสัมพันธ์ของเธอกับเจอรัลด์ต่อไปอย่างไรและทางไหนที่เธออยากจะใช้ในความสัมพันธ์นี้”

เจสสิก้าตบไหล่มีล่าเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น “เธอสามารถพักอยู่บนเกาะนี้ได้ในคืนนี้ ฉันจะให้บางคนไปส่งเธอกลับบ้านพรุ่งนี้ นอกจากนั้นแล้ว เธอก็สามารถมาที่เกาะทีคอลของฉันได้เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอต้องการในอนาคต แต่อย่างไรก็ตาม มีล่า มีบางอย่างที่เธอต้องสัญญากับฉัน เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันพูดกับเธอไปก่อนหน้านี้ ฉันหวังว่าเธอจะไม่เล่าให้เจอรัลด์ฟังว่าพวกเราทั้งคู่ได้นัดพบกันในวันนี้นะ!”

มีล่าพยักหน้าเป็นการตอบรับ

มีนชัดเจนว่าจริง ๆ แล้วเจสสิก้าก็ชอบมีล่า แต่อย่างไรก็ตาม เจสสิก้าก็หมดหนทางเช่นกันเมื่อเป็นเรื่องของเรื่องบางอย่าง ผลลัพธ์สุดท้ายจะขึ้นอยู่กับกับปฏิกิริยาและการตัดสินใจของมีล่าและเจอรัลด์ทั้งหมด

เจสสิก้าเพียงบอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ล่วงหน้าเป็นเพราะเธอรักและแคร์พวกเขาเท่านั้น

คืนนั้น มีล่าไม่สามารถข่มตานอนหลับได้เลย

เธอคิดที่จะโทรหาเจอรัลด์อยู่หลายครั้ง แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงความจริงที่ว่าเจอรัลด์มักจะช่วยเหลือเธออยู่เสมอตั้งแต่แรกเริ่ม

ท้ายที่สุดแล้ว ตั้งแต่แรกจนถึงสุดท้าย เธอก็ไม่สามารถทำอะไรให้เจอรัลด์ได้เลย แต่แทนที่ เจอรัลด์กลับเป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อเธอมาโดยตลอด!

มันเป็นกรณีเดียวกันในตอนนี้ มีล่าต้องการความช่วยเหลือของเจสสิก้าแม้แต่ตอนที่เธออยู่ในฮ่องกง ไม่อย่างงั้น เธอก็คงไม่แม้แต่จะสามารถจัดการกับใครบางคนอย่างฮอลลี่ได้ด้วยตัวเองด้วยซ้ำ

ถ้าเธออยากจะคบกันกับเจอรัลด์จริง ๆ และใช้ชีวิตที่เหลือของเธอกับเขา งั้นเธอก็ต้องเรียนรู้ที่จะต้องเป็นคนที่พึ่งพาตนเองให้ได้อย่างไร วิธีนั้น เธอก็จะสามารถแบ่งปันความกังวลของเจอรัลด์และช่วยเหลือเขาได้ในอนาคตแทนที่จะไปเพิ่มภาระให้เขา

มีล่าจึงทำได้เพียงเตือนตัวเองเงียบ ๆ…

ในเวลาเดียวกัน เจอรัลด์ก็เพิ่งขึ้นไปบนเตียงของเขา

“เฮ้! นายน้อย นี่คือมหาวิทยาลัยของพวกเรา! ให้ผมพาคุณไปดูรอบ ๆ มหาวิทยาลัยของเราในวันนี้นะ!”

“ฉันไม่ใช่นายน้อย นายเรียกฉันว่าเจอรัลด์…” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขบขันแกมเหน็บแนมบนใบหน้าของเขา

“เอาล่ะถ้างั้น นายน้อยเจอรัลด์!”

เจอรัลด์ถึงกับพูดไม่ออก

หลังจากนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็มุ่งหน้าไปยังชั้นเรียนของพวกเขาด้วยกัน

ในขณะนี้ มีผู้คนมากมายอยู่ในห้องเรียนแล้ว

ทันทีที่พวกเขาเห็นมาร์เวนเดินนำเจอรัลด์เข้ามาห้อง ทุกคนจึงรู้ว่านี่คือนักเรียนโอนย้ายคนนั้นที่ครูได้เอ่ยถึงว่าจะมาร่วมชั้นเรียนของพวกเขาอย่างเป็นทางการในวันนี้

ครูก็กำลังรออยู่ภายในห้องเรียนตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว

“เจอ…เจอรัลด์ ที่นั่งของเธอได้รับการจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว เชิญนั่งก่อนได้!” ครูกล่าว