อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 26

รุ่งเช้าของวันใหม่...

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เลียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นสองสามครั้ง แพรณาราก็ลืมตาตื่นและรีบกดปิดเสียงนาฬิกาปลุก จากนั้นก็ดึงมือของออร์แลนโด้ที่กอดรัดเอวของเธอออก และลงจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำ เพื่อชำระร่างกายเตรียมตัวไปทำงาน

สามสิบนาทีต่อมา...แพรณาราก็ใส่เสื้อคลุมเดินออกจากห้องน้ำมาด้วย สีหน้าสดชื่น แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวราวกับคน...เห็นผัว เอ๊ย! เห็นผี

“อุ๊ย!” แพรณาราอุทานออกมาเสียงดังอย่างตกใจ ที่เห็นคนหื่นยืนอยู่ข้างเตียง และมองเธอด้วยสายตาที่ทำให้เธอแทบจะหันหลังวิ่งกลับเข้าไปห้องน้ำ

“อืม...หอมจังเลยค่ะ เมียพี่อาบน้ำแล้วเหรอคะ หืม!” ออร์แลนโด้เอ่ยถามเสียงสั่นพร่า ขณะที่มองสำรวจเรือนร่างอันเย้ายวน

“ยะ...ยังเลยค่ะ มิกิยังไม่ได้อาบ ปล่อยก่อนสิคะ ดะ...เดี๋ยวจะสายค่ะ” แพรณาราพยายามเบี่ยงตัวหลบ

“ก็เพราะจะยิ่งสายไงคะ ถึงปล่อยไม่ได้ เร็วค่ะ!” คนหื่นเอ่ยด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ไปไหนคะ มิกิจะรีบไปทำงาน” แพรณารารีบบอกเสียงตื่นๆ

“ก็ไปที่เตียงไงคะ” ออร์แลนโด้เตรียมจะช้อนอุ้ม

“ไม่ค่ะ เดี๋ยวก่อน! จะไปที่เตียงทำไม มิกิจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” เธอรีบท้วงและขยับตัวออกห่างคนหื่นทันที

“ทำไมรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะคะ หืม...ยังไม่ได้อาบน้ำไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างรู้ทัน

“โอเคค่ะ มิกิอาบแล้ว! และกำลังรีบค่ะ ไม่อยากไปทำงานสาย” แพรณาราบอกพร้อมกับทำหน้าจริงจัง

“รับรองว่าไม่สายแน่ๆ ค่ะ เดี๋ยวพี่จะรีบทำเวลาเลย ไปค่ะ ถ้าเรายังเถียงกันแบบนี้ละก็สายแน่ๆ” ออร์แลนโด้ตีมึน ก่อนจะอาศัยจังหวะที่สาวเจ้ากำลังอึ้ง ช้อนอุ้มแล้วเดินตรงไปที่เตียงทันที

“นี่ไม่เอานะ พี่อลันคุยกันก่อน ปล่อยมิกิก่อนนะ” หญิงสาวโวยวาย

“อ๊ะๆ ขัดขืนเดี๋ยวพี่จัดหนักไม่รู้ด้วยนะคะ แต่ถ้าทำตัวน่ารักๆ พี่สัญญาว่ารอบเดียวแล้วเราจะไปทำงานพร้อมกัน โอเค!” คนหื่นเอ่ยรวบรัดและกดจูบอย่างไม่รอช้า ทำพิธีเสกอลันน้อยเข้าท้องของสาวเจ้าเหมือนอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ท่ามกลางเสียงกรีดร้องและขัดขืนในตอนต้น ก่อนจะสมยอมในตอนท้ายเช่นเคย

เวลา 10:27 น. ออร์แลนโด้ผิวปากเดินตามสาวเจ้าออกจากลิฟต์มาอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่แพรณารารีบเดินเร็วๆ ทิ้งช่วงห่างจากคนที่เดินตามหลังมาราวกับคนไม่รู้จักกันมาก่อน! และตรงดิ่งไปขึ้นรถที่กิติเปิดประตูรออยู่ด้านหน้าของสกาล่า

“ออกรถเลยค่ะ” แพรณาราบอกอย่างเร่งรีบ

“เอ่อ...แล้ว” กิติอึกอักไม่กล้าออกรถ เพราะเห็นผู้เป็นนายเดินตรงเข้ามาหาที่รถพอดี

“ออกรถเลยค่ะ! ไป OLD.R Construction” แพรณาราย้ำอีกครั้งเพราะไม่อยากจะนั่งรถร่วมกับคนบ้ากามแม้แต่วินาที

“คือว่า...บอสกำลัง...” กิติยังไม่ทันได้เอ่ยจบออร์แลนโด้ก็เปิดประตูเข้ามานั่งในรถซะก่อน

“นี่มิกิจะทิ้งผัวให้นั่งรถอีกคันไปทำงานเหรอคะ? แหม...ใจดำจังเลย” เขาตัดพ้อสาวเจ้ายิ้มๆ ยิ่งเห็นเธออยากหนี เขาก็ยิ่งอยากจะแกล้ง!

แพรณาราข่มอารมณ์โมโห ที่กำลังปะทุขึ้นเรื่อยๆ อย่างสุดกลั้น

“ไปส่งคุณมิกิที่ OLD.R Construction ก่อนนะครับบอส!” กิติถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจ

“อืม! ไปส่งมิกิก่อน!” ออร์แลนโด้ตอบ พลางหันมาจ้องมองคนที่ขยับไปนั่งจนชิดประตูรถ ไม่ยอมหันมามองหน้าเขาแม้แต่น้อย

กิติมองอาการพ่อแง่แม่งอนของหนุ่มสาวอย่างขำๆ ก่อนจะกดกระจกที่กั้นระหว่างคนขับขึ้น แล้วขับไปยังจุดหมายปลายทางที่ผู้เป็นนายสั่ง

“หันมายิ้มให้พี่หน่อยสิคะมิกิ” ชายหนุ่มหยอกเย้า เพราะตั้งแต่เสร็จพิธีเสกอลันน้อยเข้าท้อง สาวเจ้าก็ไม่ยอมมองหน้าเขาอีกเลย

“ไม่อยากยิ้ม” เธอตอบกลับเสียงห้วน

“น่ายิ้มหน่อยนะจ๊ะคนดี” ออร์แลนโด้เอ่ยและขยับเข้าไปใกล้

“ไม่ต้องมายุ่งเลย! ขยับออกไปไกลๆ ด้วย อึดอัด” แพรณาราต่อว่า และสะบัดมือของคนหน้าด้านที่พยายามจะดึงเธอเข้าไปกอดอย่างทนไม่ไหว

“เร็ว! ยิ้มให้พี่ก่อนคนดี ไม่งั้นพี่จูบนะ!” เขาอ้อนต่อ เพราะอยากเห็นรอยยิ้มของเธอก่อนจะเข้าที่ทำงาน

แพรณาราทนไม่ไหว หันมาเบะปากใส่อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยถามอย่างกวนๆ “พอใจหรือยัง?”

ออร์แลนโด้โมโหหน้าแดงก่ำ จับใบหน้านวลให้หันมา แล้วกดจูบริมฝีปากบางเพื่อลงโทษทันที

“อะ...อื้อ...” แพรณาราดิ้นขัดขืนและพยายามผลักอีกฝ่ายออก เพราะจูบที่ดุดัน เนิ่นนาน และไร้ซึ่งความอ่อนโยนใดๆ ทำให้เธอแทบจะหายใจไม่ออก จากนั้นหยดน้ำใสๆ ที่อัดแน่นไปด้วยความน้อยใจไหลบ่าออกมาย่างห้ามไม่อยู่

“พอใจละ!” ออร์แลนโด้บอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“มิกิเกลียดพี่อลัน! เกลียดๆๆๆ” แพรณาราต่อว่าอย่างทนไม่ไหว

“เหรอ! งั้นก็ไม่ต้องไปทำงาน! กิติกลับสกาล่า!” ชายหนุ่มเจ็บจี๊ดที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก กับคำว่าเกลียดของสาวเจ้า

‘อีตาบ้ากามนี่! จัดการเคลียร์ให้เธอหมดเลยหรือนี่ หึ! คงจะเส้นใหญ่น่าดูสินะ แต่ก็เพราะเขาน่ะแหละ ที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้’ หญิงสาวต่อว่าคนหื่นในใจอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะรีบเดินเข้าบริษัทไป เพราะเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลาว่าเกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว!

ทันทีที่แพรณาราผลักกระจกบานใหญ่เข้ามาด้านในบริษัท ก็เจอกับคลอเดียร์พนักงานที่ทำงานแผนกเดียวกัน หันมามองเธอด้วยสายตาเหยียดๆ

“ต๊าย! นี่ยังกล้ามาทำงานอยู่อีกเหรอมิกิ!” คลอเดียร์เอ่ยทักทายศัตรูหัวใจทันทีที่เห็นอีกฝ่ายผลักประตูเข้ามา

แพรณาราเลือกที่จะไม่ตอบ เพราะคลอเดียร์จ้องจะหาเรื่องเธออยู่แล้ว ทั้งๆ ที่เธอก็ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับอีกฝ่ายเลย

“นี่ฉันคุยกับแกอยู่นะนังมิกิ! เมื่อวานก็ไม่มาทำงาน วันนี้ก็สาย ถามจริงๆ เถอะ! เธอคิดว่าเป็นเมียเจ้าของบริษัทหรือไง ถึงอยากจะมาทำงานตอนไหนก็ได้น่ะ” คลอเดียร์ต่อว่าเสียงดังทำให้พนักงานที่ยืนใกล้ๆ หันมามองกันหลายคน

“แล้วเธอล่ะคลอเดียร์! เป็นหัวหน้าแผนกหรือว่าฝ่ายตรวจสอบ? กลับไปทำงานของตัวเองให้ดี ขอทีเถอะไอ้นิสัยแบบนี้น่ะ คุณแพรณาราเอกสารที่ให้ไปเอาเรียบร้อยนะคะ ขอดิฉันด้วยค่ะ เพราะต้องใช้ด่วน!” มาทานี เลขาฯ ของผู้จัดการใหญ่เอ่ยเตือนคลอเดียร์ที่พูดจาไม่เหมาะสม...ต่อเด็กของท่านประธานใหญ่ ที่เพิ่งจะต่อสายตรงมาบอกให้เธอลงมาดูแลแบบส่วนตัวถึงข้างล่าง

“นี่ค่ะเอกสาร ขอโทษที่มาช้านะคะ” แพรณารารีบส่งเอกสารให้มาทานีพร้อมกับเอ่ยขอโทษขอโพยอย่างเสียใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณกลับไปทำงานเถอะ ส่วนเธอ อย่าให้เห็นอีกนะนิสัยแบบนี้น่ะ ไม่งั้นฉันจะรายงานความประพฤติที่ไม่เหมาะสมของเธอกับระดับสูง โดยที่ไม่ต้องผ่านฝ่ายไหนทั้งสิ้น จำไว้! กลับไปทำงานกันได้แล้ว” มาทานีเตือนก่อนจะเดินไปขึ้นลิฟต์

คลอเดียร์หน้าเสียที่ถูกเลขาฯ ของผู้จัดการใหญ่ต่อว่า ต่อหน้าพนักงานหลายคน จึงรีบเดินกลับไปทำงานของตนที่ด้านในอย่างเจ็บใจ

แพรณาราถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก รู้สึกขอบคุณที่มาทานีมาทัน ไม่งั้นเธอคงถูกคลอเดียร์หาเรื่องเยอะกว่านี้! ‘ว่าแต่เอกสารอะไรนะ ถึงทำให้เลขาฯ ใหญ่เดินมาเอาเองแบบนี้ ท่าทางคงสำคัญน่าดู’

เธอรีบเดินตรงไปยังล็อกเกอร์ใส่ของ เพื่อเก็บกระเป๋าและของใช้ส่วนตัว จากนั้นก็ถือแซนด์วิชติดมือออกมาที่เคาน์เตอร์ด้านนอกและวางไว้ตรงชั้นวางของ

“สวัสดีมิกิ! ฉันโคตรจะคิดถึงเธอเลย มาๆ ขอกอดทีหนึ่ง” นานาบีเชอร์แลงค์ สาวสวยลูกครึ่งไทยสูงร้อยเจ็ดสิบ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของแพรณาราในที่ทำงาน เอ่ยทักทายหลังจากที่ไม่ได้เจอและพูดคุยกับแพรณารามาหลายวัน

“โอ๊ย! เบาๆ หน่อยสินานา เธอรัดฉันแน่นเกินไปแล้วนะ” แพรณาราต่อว่าไม่จริงจัง กับท่าทีขี้เล่นของอีกฝ่ายที่มักทำตัวน่ารักกับเธอเสมอตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่ และคอยปกป้องเธอจากคลอเดียร์กับเพื่อนร่วมงาน อีกคนที่ไม่ค่อยชอบหน้าเธอเท่าไหร่

“เย็นนี้ไปดื่มเบาๆ กันไหม พ่อกับแม่ฉันไปไทยน่ะ อ๊ะ! ห้ามปฏิเสธเด็ดขาดไม่งั้นมีงอนแน่ๆ” นานาเอ่ยชวนอย่างตื่นเต้น

“เอ่อ...ก็ได้! แต่ขอกลับไม่เกินสามทุ่ม” แพรณาราลังเลในตอนแรก แต่พอนึกถึงเรื่องที่ทะเลาะกับคนเอาแต่ใจแล้ว เธอก็อยากผ่อนคลายกับเพื่อนบ้าง ให้มีเวลาหายใจแบบอิสระ และทบทวนอะไรๆ สักหน่อย เพราะตอนที่อยู่กับเขาเธอคิดอะไรไม่ออกเลย นอกจากระแวงว่าอีกฝ่ายจะลากเธอขึ้นเตียงอีกตอนไหน

“เย้ๆ ตกลงตามนี้นะ เดี๋ยวฉันจะทำอาหารไทยสไตล์นานาให้เธอทานรับรองจะติดใจ!” นานาเอ่ยด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

“จ้ะแม่ครัวคนเก่ง ไปทำงานกันดีกว่าเร็ว!” แพรณาราเอ่ยเย้านานา ก่อนจะพากันไปทำงาน