อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 52

แพรณาราเดินตามสาวใช้มาจนถึงห้องนอนที่มีป้ายเขียนว่า ORLANDO เธอมองอย่างงงๆ เพราะวันก่อนที่เธอเข้าพักห้องเดียวกันนี้ยังไม่มีป้ายติดเอาไว้เลย

“พวกหนูไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องของคุณออร์แลนโด้ค่ะ วันนี้ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลย ถ้าเกิดว่าคุณผู้หญิงต้องการจะสั่งอาหารให้ยกหูโทรศัพท์แล้วกดสาม สายจะต่อตรงไปยังห้องครัวไม่ถึงสิบนาทีจะมีสาวใช้ยกอาหารขึ้นมาให้ค่ะ” สาวใช้บอกก่อนจะเดินออกไป

แพรณาราพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปห้องนอนอย่างคุ้นเคย ก็เห็นออร์แลนโด้นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ใบหน้าซูบซีดราวกับคนไม่สบายหนัก หัวใจของเธอกระตุกวูบขึ้นมาทันใด

หงิงๆๆๆ

อรองลืมตาขึ้นมามองแขกผู้มาเยือนแวบหนึ่ง แล้วหลับตาต่อ จากนั้นไม่ถึงสามวินาทีลูกหมาตัวน้อยก็ลืมตาขึ้นมองอีกครั้ง แล้วส่งเสียงร้องครางอย่างดีใจก่อนจะกระโดดเข้าหา แพรณาราและส่ายหางไปมาอย่างดีใจ

เธอรีบนั่งลงกอดอรองส่งที่ส่งเสียงครางไม่หยุด ก็อดน้ำตาคลอไม่ได้ จึงกดเรียวปากลงที่แก้มทั้งสองของลูกหมาตัวน้อยอย่างคิดถึง

คนที่นอนอยู่บนเตียงได้ยินเสียงอรองร้อง จึงขยับตัวและลืมตาตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย ภาพรางๆ ของคนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพรมแล้วอุ้มอรอง ทำให้ออร์แลนโด้ตื่นเต็มๆ ตา และรีบลุกจากเตียง

โครม! แพรณารากับอรองหันไปมองที่เตียงพร้อมๆ กัน

“พี่อลัน!” เธอเรียกอีกฝ่ายอย่างตกใจ

“มิกิ! มะ...มิกิกลับมาหาพี่แล้วใช่ไหม?” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงสั่น แพรณาราวางอรองลง ก่อนจะรีบเข้ามาดูอีกฝ่ายที่เหมือนจะไม่มีแรงลุกขึ้น

“ลุกไหวไหมคะ” แพรณาราส่งมือให้อีกฝ่ายจับ แต่กลับถูกรวบตัวไปกอดเอาไว้แทน

“พี่คิดถึงมิกิมากรู้ไหม” ออร์แลนโด้บอกเสียงสั่นพร่า

“ปล่อยค่ะ!” แพรณาราพยายามผลักร่างสูงออกจากตัว

“ไม่! เดี๋ยวมิกิหนีพี่ไปอีก” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงแข็ง

“พี่อลันหาว่ามิกิมีชู้ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลามิกิก็อยู่กับพี่อลันตลอด ฮือๆๆ” คนที่อารมณ์อ่อนไหวง่ายกว่าปกติเอ่ยอย่างน้อยใจ พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างเก็บไม่อยู่

“พี่ขอโทษ...พี่หวงมิกิมากไป แต่นั่นมันก็เพราะพี่รักมิกิมาก จนเผลอทำตัวงี่เง่าไร้เหตุผล พี่ขอโทษค่ะคนดี” ออร์แลนโด้เอ่ยอย่างสำนึกผิด

“มันเจ็บนะรู้ไหม! ที่คนที่บอกว่ารักเรา แต่ไม่เคยฟังหรือเชื่อใจเราเลยน่ะ ฮือๆๆ” แพรณาราต่อว่าทั้งน้ำตา

“ชู่ว์ๆ พี่ขอโทษคนดี พี่ผิดไปแล้ว ยกโทษให้พี่นะ” ออร์แลนโด้น้ำตาคลอ ก่อนจะกดเรียวปากลงยังแก้มนวลทั้งสองข้างอย่างโหยหา จากนั้นก็เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายของสาวเจ้าให้อย่างอ่อนโยน

“ห้ามทำแบบนี้อีกนะ ฮือๆๆ”

“ไม่ทำอีกแล้วค่ะ เพราะแต่ละวันที่ไม่มีมิกิมันทรมานจนพี่แทบ ขาดใจ” ออร์แลนโด้สารภาพ ก่อนจะซบหน้าลงที่หน้าอกของเธอ แล้วถูไถใบหน้าของตนไปมา ราวกับลูกแมวที่ออดอ้อนเจ้าของ

แพรณารารีบผลักหน้าของอีกฝ่ายออกจากหน้าอกของเธอจ้าละหวั่น เพราะหนวดเคราที่แข็งๆ นั้นจิ้มจนเธอรู้สึกเคืองผิวไปหมด

“เอาหน้าออกไปเลยนะ! หนวดเครายาวอย่างกับมหาโจรแน่ะ”เธอต่อว่ามหาโจรที่ผลักยังไงก็ไม่เอาหน้าออกไปสักที

“ก็ตั้งแต่มิกิหนีพี่ไป พี่ก็ยังไม่ได้โกนมันเลย”

“อย่างกับคนป่า! แล้วทำไมถึงไม่ยอมทานข้าวคะ”แพรณาราประชด ก่อนจะเอ่ยถาม เพราะเธอสังเกตเห็นอีกฝ่ายซูบลงไปถนัดตา

“ก็เสียใจที่เมียหนีไปเลยกินอะไรไม่ลงค่ะ” เขาบอกพร้อมกับทำท่าทางนอยด์ๆ เธอถอนหายใจเพลียๆ พลางนึกถึงคำพูดของสาวใช้ที่บอกว่าอีกฝ่ายยังไม่ได้ทานอะไร

“งั้นเดี๋ยวมิกิโทร. สั่งอาหารให้ แล้วพี่อลันก็ช่วยไปโกนหนวดแล้วอาบน้ำ ด่วนเลยค่ะ!” แพรณาราสั่ง

“ไม่เอา! เดี๋ยวพี่ออกมาแล้วไม่เจอมิกิล่ะ จะทำยังไง?” ออร์แลนโด้โวยวายขึ้นมาทันใด

“พี่อลันจะบ้าหรือไงกัน คิดได้ไงเนี่ย” แพรณาราทำหน้าเหลือเชื่อไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะคิดมากขนาดนี้

“ไม่รู้สิ! ใครๆ ก็คิดว่าพี่บ้าไปแล้วเหมือนกัน นั่นก็เป็นเพราะมิกิน่ะแหละ” ออร์แลนโด้โยนสาเหตุมาให้คนตรงหน้า

“ตกลงจะไม่กินข้าว ไม่โกนหนวด ไม่อาบน้ำ งั้นอยู่ในนี้ต่อไปนะคะ มิกิหิวข้าวจะไปหาอะไรทานข้างนอก” แพรณาราบอกพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้น

“โอเคๆ สิบนาทีค่ะ รอพี่สิบนาที เดี๋ยวเราออกไปทานข้างนอกด้วยกัน” ออร์แลนโด้ก่อนจะรีบตรงดิ่งไปห้องน้ำ เธอมองตามก่อนจะไปเช็กหน้าตาของตัวเอง และรออีกฝ่ายอยู่ด้านนอกห้องนอน ที่มีอรองวิ่งคลอเคลียไปมาอยู่ใกล้ๆ อย่างออดอ้อน

ชายหนุ่มใช้เวลาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพียงยี่สิบนาทีก็เดินออกมา แพรณาราหันไปมองก็ต้องตะลึงไปชั่วครู่ ที่เห็นออร์แลนโด้อยู่ในชุดสูทสีดำเรียบหรู ดูทรงเสน่ห์ภูมิฐานจนเธอรู้สึกใจสั่นขึ้นมานิดๆ

“พี่พร้อมแล้วค่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยขึ้น

“งั้นไปกันเลยค่ะ” แพรณาราเดินตรงไปที่ประตู และหมุนลูกบิดไปมา ก่อนจะหันมองหน้าออร์แลนโด้อย่างตกใจ

“ประตูเปิดไม่ออกค่ะพี่อลัน”

เขายิ้มนิดหนึ่งก่อนจะเดินไปใกล้ๆ ประตู แล้วเอ่ยเสียงดังพอให้คนที่อยู่ด้านนอกได้ยิน “พีเคเปิดประตู!”

แพรณาราได้ยินเสียงดังคลิก! จากนั้นประตูก็เปิดออก และเห็น ร่างสูงของอันโตนีโอ้ที่ยืนส่งยิ้มมาให้

“สวัสดีครับคุณมิกิ” อันโตนีโอ้เอ่ยทักทายอย่างอายๆ

“มิกิคะ! คุณอาโดมินิกกับคุณอาพราวดารา ท่านเป็นคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่เพชรค่ะ ส่วนที่นั่งถัดไปก็พี่ต้อมกับน้องแพร แพรลานนาว่าที่เจ้าสาว แล้วนั่น...” ออร์แลนโด้แนะนำยังไม่ทันครบก็ถูกมารดาขัดขึ้น

“อลัน! น้องแพรกับคุณเพียงดาว มิกิรู้จักแล้วจ้ะ”

“อ้าว! เหรอครับ!” ออร์แลนโด้เอ่ยอย่างตกใจเล็กน้อย

“ใช่จ้ะ! มิกิเป็นเพื่อนสนิทกับน้องแพรกับหนูฟ้าสมัยที่ยังเรียนที่ไทยน่ะ”มะลิฉัตรบอกบุตรชายยิ้มๆ

“ว้าว!” ออร์แลนโด้อุทานอย่างเหลือเชื่อ

“สวัสดีค่ะ คุณโดมินิก คุณพราวดารา สวัสดีค่ะคุณแดเนียล” แพรณาราเอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“สวัสดีจ้ะหนูมิกิ / ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ” โดมินิกกับพราวดาราเอ่ยทักทายขึ้นพร้อมกันอย่างเอ็นดู หลังจากที่เพิ่งรู้จักฟ้ารดาไปเมื่อครู่จากการแนะนำของแพรลานนา

“หวัดดีครับ” แดเนียลเอ่ยทักทายยิ้มๆ

“สวัสดีจ้ะมิกิ สวัสดีครับน้องฟ้า” คารอสที่เพิ่งมาถึงเอ่ยทักทายสองสาวอย่างยิ้มแย้ม ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ กับฟ้ารดา

แพรณาราทักทายคารอส ก่อนจะมองเลยไปยังฟ้ารดาที่นั่งทำหน้าราวกับเห็นผี เดาว่าทั้งสองคงจะมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่ๆ ไม่งั้นเพื่อนสาวของเธอคงไม่ทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้หรอก

“ไปไหนมาเหรอเพชร?” ออร์แลนโด้ถามอย่างสงสัย

“อ๋อ! ไปดูลูกชายมาน่ะ” คารอสตอบเพื่อนรัก ก่อนจะหันมามองสาวที่นั่งข้างๆ แวบหนึ่ง

“ซีซ่าร์มาด้วยเหรอคะ” แพรณาราเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“ใช่จ้ะ! ถ้าเจอมิกิต้องดีใจจนออกนอกหน้าแน่ๆ”

แพรณาราถึงกับยิ้มกว้าง เมื่อนึกไปถึงอรองตอนที่เห็นเธอเมื่อครู่ถ้าเป็นซีซ่าร์ก็คงจะมีอาการเดียวกัน

“ทีนี้ก็มากันครบหมดแล้วนะ พ่อว่าเรามาดื่มและทานอาหารกันดีกว่า” เลโอนาดท์เอ่ยขึ้นหลังทุกคนมากันครบแล้ว

ทุกคนร่วมกันรับประทานอาหารและดื่มด้วยกันอย่างสนุกสนาน มีวงดนตรีที่เปลี่ยนกันขับกล่อมอย่างต่อเนื่อง ทั้งศิลปินไทยและต่างประเทศเยอะแยะมากมาย ที่ถูกจ้างมาสร้างความบันเทิงในงานแต่ง

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาเกือบห้าทุ่ม แพรลานนาก็ขอตัวกลับโรงแรมพร้อมคุณเพียงดาว ด้านฟ้ารดาก็ถือโอกาสขอตัวติดรถกลับด้วย

ส่วนแพรณารานั้นไม่สามารถแยกตัวออกมาจากออร์แลนโด้เลย เรียกได้ว่าพอเธอเดินไปที่ไหนอีกฝ่ายก็ตามติดตลอด ไม่ยอมให้เธอคลาดสายตา หรือมีโอกาสชิ่งหนีไปกับเพื่อนสาวได้ และคุณมะลิฉัตรยังขอร้องให้เธออยู่ที่นี่ด้วยกัน เพราะว่ามีเรื่องต้องคุยกันอีกหลายเรื่องในวันพรุ่งนี้ เป็นเรื่องสำคัญมากและเกี่ยวข้องกับเธอโดยตรง