อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 9

ออร์แลนโด้เดินออกไปสั่งลูกน้องให้เตรียมอาหารสำหรับเขาและเธอ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องพิเศษขนาดใหญ่ ที่เหมือนกับห้องพักในโรงแรมหรู สำหรับคนไข้วีไอพี

เขานั่งรอสาวเจ้าทำธุระส่วนตัวอยู่นาน จนอาหารมาพร้อมอยู่บนโต๊ะทานข้าวจนครบแล้ว แต่เธอก็ยังเงียบไม่ยอมออกจากห้องน้ำมาสักที เขาจึงทนไม่ไหวกลัวว่าเธอจะเป็นลมหรือเกิดอุบัติเหตุในห้องน้ำ จึงลุกเดินรีบเคาะประตูถามร้อนใจ

ก๊อกๆ

“มิกิคะ! มิกิ!”

“...” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทำให้คนที่เคาะประตูเริ่มใจสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขารีบล้วงพวงกุญแจในเป๋ากางเกง หยิบแท่งเหล็กบางๆ ชิ้นเล็กออกมา แล้วรีบสะเดาะกุญแจห้องน้ำเข้าไปอย่างไม่รอช้า

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ออร์แลนโด้ถึงกับตกใจที่เห็นแพรณาราร้องไห้ตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้องน้ำ เนื้อตัวเปลือยเปล่าไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เขาเดาว่าเธอคงกำลังจะอาบน้ำ แต่กลับมาเห็นสิ่งที่เขากระทำต่อเธอเมื่อคืนเข้าเสียก่อน พระเจ้า! เขาอยากฆ่าตัวเองนัก

แพรณาราเข้ามาในห้องน้ำเตรียมตัวจะอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกแล้วเดินผ่านกระจกตรงที่กั้นอาบน้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักอยู่กับที่เหมือนคนโดนสาป เนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยรอยช้ำเป็นจ้ำๆ แล้วก็รอยฟันจางๆ ไปทั่วทั้งตัว ข้อมือเธอก็แดงช้ำทั้งสองข้าง ใช่! เมื่อคืนเขาใส่กุญแจมือเธอไว้นี่

แล้วภาพเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในม่านตาอีกครั้ง แพรณาราทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ดวงตากลมโตสั่นไหวขณะมองร่องรอยของคนป่าเถื่อนที่ฝากเอาไว้บนตัว แบบนี้เธอยังจะอยู่กับเขาได้อีกเหรอ? ดูสิ่งที่เขาทำกับเธอสิ!

หยดน้ำตาไหลบ่าออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างห้ามไม่อยู่ เธอจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง จนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเรียกของออร์แลนโด้และเสียงเปิดประตูเข้ามา

“พระเจ้า! มิกิ!” ออร์แลนโด้หัวใจกระตุกวูบทันใด

“...” แพรณาราน้ำตาไหลบ่ากว่าเดิมเมื่อได้ยินเสียงเรียกของอีกฝ่าย

“ชู่ว์ๆ ไม่ร้องนะคะคนดี พี่ขอโทษค่ะ พี่จะไม่ทำกับมิกิแบบนี้อีก พี่ให้สัญญา” เขารีบดึงสาวเจ้าเข้ามาซบที่อกแกร่งของตนอย่างไม่รอช้า

“ออกไป! ฉันจะอาบน้ำ” แพรณาราเอ่ยเสียงกร้าวและดัน อีกฝ่ายให้ออกห่าง

“เดี๋ยวพี่อาบให้ค่ะ” ออร์แลนโด้รีบเสนอตัว

“ไม่ต้อง! จะอาบเอง” เธอปฏิเสธเสียงเย็น

“ไม่เอา พี่จะอาบน้ำกับมิกิด้วย อาหารพร้อมแล้วนะ เราอาบด้วยกันนั่นแหละจะได้เสร็จเร็วๆ มาค่ะ” ออร์แลนโด้ตีมึนไม่สนใจสายตาและสีหน้าของคนที่แสดงออกว่าเกลียดเขาขนาดไหนตอนนี้

ชายหนุ่มรีบช้อนอุ้มร่างบางที่เปลือยเปล่าขึ้น แล้วเดินไปที่อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ และค่อยๆ วางเธอลงในอ่างอย่างเบามือ ก่อนจะหันไปเปิดน้ำอุ่นลงในอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็รีบถอดเสื้อผ้าตามลงไปอย่างไม่สนใจเสียงร้องห้ามของคนที่นั่งกอดอกอยู่

แพรณาราพยายามใช้มือปิดบังส่วนต่างๆ ของร่างกาย เพราะเพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเองกำลังโป๊! จากความโกรธเปลี่ยนเป็นความเขินอาย แถมสายตาของเธอก็ดันเหลือบไปเห็นบางอย่างของคนหน้ามึนเข้า

“กลัวพี่หรือว่าอายพี่ครับคนดี” ออร์แลนโด้เอ่ยถามพลางถูสบู่ให้

“ทั้งสองอย่าง แล้วก็เกลียดเพิ่มอีกอย่างด้วย” แพรณาราเอ่ยขณะที่น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งอย่างกลั้นไม่อยู่

“พี่ขอโทษค่ะ จะให้พี่ไถ่โทษยังไงก็ได้ ถ้ามันจะทำให้มิกิหายโกรธพี่ขึ้นมาบ้าง” ออร์แลนโด้รีบบอก เพราะตอนนี้เขากลัวเธอจะเปลี่ยนใจ ไม่ยอมให้โอกาสเขาเหมือนที่ได้เคยรับปากไปเมื่อก่อนหน้า

“จะทำให้ทุกอย่างใช่ไหมคะ” เธอเอ่ยถามกลับทันที

“ใช่ค่ะ เว้นแต่เรื่องที่มิกิจะไปจากพี่ นอกนั้นได้ทุกอย่าง” ชายหนุ่มตอบอย่างหวั่นๆ พลางรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นท่าทางเย็นชาของสาวเจ้า

“ถ้างั้นก็อย่าลืมที่รับปากนะคะ มิกิขอเวลาคิดก่อนว่าอยากจะให้พี่อลันทำอะไร...ตอนนี้เรารีบอาบน้ำเถอะค่ะ มิกิหิวข้าวแล้ว” หญิงสาวเอ่ยเสียงเย็นจนออร์แลนโด้เริ่มรู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง เหมือนที่ครั้งหนึ่งพ่อของเขาเคยบอกว่าแม่ของเขามีพลังงานบางอย่างที่ทำให้พ่อต้องยอมทุกๆ ครั้ง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ตอนนี้เขาวอนขอต่อพระผู้เป็นเจ้า อย่าให้เป็นพลังงานตัวเดียวกันเลย สาธุ เอ๊ย! อาเมน...

ยี่สิบนาทีต่อมา...

หลังจากอาบน้ำเสร็จ แพรณาราก็หันกลับมาและกำลังจะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัว แต่ออร์แลนโด้ก็หวังดี รีบลุกขึ้นไปหยิบมาให้ แต่ก็ดันลืมไปว่าส่วนนั้นของตนกำลังตื่นตัวอย่างเต็มที่ แถมประกาศศักดาด้วยการผงกหัว หงึกหงักทักทายสาวสวยตรงหน้าอย่างท้าทาย

พอออร์แลนโด้หันกลับมาก็เห็นสาวเจ้ากำลังจ้องมองอลันน้อยของเขาอย่างตาค้าง และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คาดการณ์เอาไว้ว่าเขาจะต้องโดน

เพียะ!

เสียงฝ่ามือเรียวเล็กกระทบหนังหน้าด้านๆ ดังก้องไปทั้งห้องน้ำ ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบที่เหวี่ยงมาอย่างสุดแรงทันใด

“คุณมันเลว! ทั้งคุณและตรงนั้นของคุณ!” แพรณาราใบหน้าแดงก่ำ ‘พระเจ้า! มันดิ้นได้อย่างกับผีหลอกแน่ะ แถมยังโบกส่ายไปมางึกๆ ราวกับแขนเด็ก...ที่กำลังโบกทักทายคนรู้จักยังไงยังงั้น!’

คนถูกตบหน้าชา ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างไม่เข้าใจ

‘เขาทำผิดอะไรวะ แค่ลูกชายบิดขี้เกียจตอนเช้านิดหน่อยเท่านั้น! เขาก็ถูกตบ! แถมยังด่าว่าเลวทั้งคู่อีก โอ้พระเจ้า! นี่เธอคงไม่ตบเขาทุกครั้งที่แข็งหรอกนะ ถ้างั้นชีวิตนี้เขาคงไม่ได้ใช้งานมันอีกแน่ๆ’ พอคิดมาถึงตรงนี้ ขอบตาของออร์แลนโด้ก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีทันใด

คนที่วิ่งหน้าตื่นออกจากห้องน้ำมา รีบตรงไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้น ก็ออกมานั่งรอที่โต๊ะอาหารด้านนอก เธอรออยู่เกือบสิบห้านาที ก็แปลกใจที่อีกฝ่ายยังไม่ออกมาสักที ‘หรือว่าอีตาบ้านั่นจะโกรธที่โดนเราตบเมื่อกี้นะ’

แพรณาราเดินกลับไปที่ห้องน้ำตรงจุดเกิดเหตุ และทันทีที่เปิดประตูเข้าไปสาวเจ้าก็ช็อกจนเกือบจะลืมหายใจ!

“พระเจ้า! นี่คุณมานั่งอยู่มืดๆ แบบนี้ได้ไง รู้ไหมฉันเกือบหัวใจวายแน่ะ!!” เธอต่อว่าพลางยกมือขึ้นมาลูบที่หน้าอกเบาๆ เพื่อเรียกขวัญ ‘บ้าจริง! นี่ถ้าไม่เห็นรอยสักบนเขาตัว ป่านนี้เธอคงจะวิ่งป่าราบไปแล้วแน่ๆ’

“พี่รอเสื้อผ้าอยู่ค่ะ พีเคกำลังเอาขึ้นมาให้ แล้วที่พี่ปิดไฟ...ก็เพราะกลัวว่ามิกิจะเข้ามาเห็นอะไรๆ ของพี่แล้วไม่สบายใจอีก บอกตรงๆ แก้มของพี่ยังชาไม่หายเลย...แถมมังกรของพี่ มันก็เสียใจมากๆ ด้วยค่ะ” ออร์แลนโด้ทำเสียงเศร้าตัดพ้อต่อว่าอย่างน้อยใจ โดยไม่ยอมหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“มิกิขอโทษแล้วกัน ก็มันตกใจนี่นา แล้วมังกรของพี่นี่...อะไรเหรอคะ?” แพรณาราขอโทษที่เมื่อครู่เผลอตบหน้าอีกฝ่ายไปแบบไม่ลังเล พอได้ยินน้ำเสียงเศร้าๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ

“ก็มังกรยักษ์ของพี่ยังไงคะ” ออร์แลนโด้ที่ทำท่าทางเศร้าๆ หันมาตอบด้วยน้ำเสียงสดใสทันใด

“มังกรยักษ์!” แพรณาราทวนอีกครั้งพลางมองหามังกรยักษ์ที่ว่า

“ใช่ค่ะ! มังกรยักษ์ของพี่” เขาพยักหน้ารับอย่างดีใจราวกับจั่วได้ไพ่ สเตรทฟลัช

สีหน้าและท่าทางของคนตรงหน้า ทำให้แพรณาราเริ่มจะเดาออกว่ามังกรยักษ์ที่ว่าคืออะไร จึงเอ่ยถามและส่งยิ้มกวนๆ ไปให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกหมั่นไส้ “มังกรโกโมโดน่ะเหรอคะ?”

“พระเจ้า! ไม่ใช่ค่ะ ไม่เหมือนกัน!” ออร์แลนโด้รีบปฏิเสธก่อนจะส่งค้อนวงใหญ่ไปให้คนที่ยืนยิ้มชอบใจอยู่ใกล้ๆ

“ทำไมจะไม่เหมือนกันล่ะคะ มังกรเหมือนกัน ตัวนั้นก็น่าจะตระกูลโกโมโด! หรือไม่ก็อาจจะเป็นญาติกันแน่ๆ เลยค่ะ” แพรณาราบอกพร้อมกับ ชี้ไปที่มังกรตัวนั้นผ่านความสลัว จนเจ้าของมังกรถึงกับทำหน้าเหวอ

“มีใครเคยบอกไหม? ว่ามิกิเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจมากๆ” เขารีบยกมือขึ้นปิดมังกรโกโมโด เอ๊ย! มังกรยักษ์ ของตัวเองแทบไม่ทัน

“ไม่มีค่ะ มีแต่คนชมว่าน่ารัก ตกลงจะไปกินข้าวไหมคะ เมื่อกี้มิกิเห็นเสื้อผ้าวางอยู่ที่อีกห้องน่ะค่ะ แต่ถ้าพี่อลันอยากจะนั่งอยู่ข้างในนี้ต่อกับมังกรโกโมโด เอ๊ย! มังกรยักษ์ก็ตามใจนะคะ ไม่ว่ากัน!”

หญิงสาวเชือดเฉือนทิ้งท้าย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไปที่โต๊ะทานข้าวอย่างไม่สนใจหัวอกของพ่อมังกรยักษ์เลยแม้แต่น้อย

ออร์แลนโด้รีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องข้างๆ ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง พอเสร็จก็ออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าวซึ่งมีสาวเจ้านั่งรออยู่ก่อน เขานั่งลงเงียบๆ แล้วเอามือกอดอกเอาไว้ ก่อนจะทำเป็นมองเมินไปที่อื่น

แพรณาราหันมามองการกระทำที่ดูราวกับเด็กมีปัญหา ประท้วงพ่อแม่เวลาที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างรู้สึกมึนงง

แพรณารามองตามก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเพลียๆ ‘เรื่องทั้งหมดนี้! เกิดเพราะเธอไม่ยอมไปนั่งตักของเขาเนี่ยนะ คนอะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลย!’ เธอส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะหันมาลงมือทานข้าวต่อ

อันโตนีโอ้ที่เดินตามออกมาถึงกับตกใจ ที่เห็นเจ้านายนั่งก้มหน้าอยู่ตรงม้านั่งเยื้องๆ กับหน้าห้อง จึงเดินไปหาและนั่งลงข้างๆ

“บอสครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ทำไมวะ แค่มานั่งบนตักกูทานข้าวด้วยกันแค่นี้! กูขอมากไปหรือไง ถึงได้ทำท่ารังเกียจกูขนาดนั้น กูมันเลวมากหรือไงวะ!” ออร์แลนโด้ระบายอย่างน้อยใจ

อันโตนีโอ้ได้ฟังถึงกับอึ้ง มึน งง ที่ร้อยวันพันปีผู้เป็นนายไม่เคยมานั่งปรับทุกข์กับตนแบบนี้ ‘วันนี้เดี๋ยวถ้าหมอตรวจคุณมิกิเสร็จ เขาจะให้คุณหมอตรวจเจ้านายเขาอีกที เผื่อเป็นอะไรไปจะได้แก้ไขกันทัน’

“เอ่อ…คือว่า” คนสนิทอ้ำอึ้งไม่กล้าออกความคิดเห็น เพราะถ้าจะให้ตอบตามความจริงละก็! มีหวังได้กินยำตีนแทนข้าวเช้าแน่ๆ

“แถมตอนที่อาบน้ำให้เสร็จแล้ว ยังตบหน้ากูอีก” ชายหนุ่มระบาย

“ฮะ! คุณมิกิตบหน้าบอสทำไมครับ”

“เอ่อ… ก็ เอ่อ... นี่มึงจะเสือกเรื่องของผัวเมียเขาทำไมเนี่ยฮะ! ไม่เอาละ กูไปกินข้าวดีกว่า!” ออร์แลนโด้บอกเสร็จก็เดินกลับเข้าไปข้างในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีทันที ทิ้งให้อันโตนีโอ้นั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่กับที่

‘ตกลงนี่กูเสือกเหรอวะ? บอสนี่อาการหนักแน่ๆ สงสัยต้องให้คุณหมอตรวจก่อนคุณมิกิละมั้งงานนี้’ มือขวาคนสนิทส่ายหัวอย่างเพลียๆ ก่อนจะรีบตามผู้เป็นนายไป

แพรณาราที่นั่งทานข้าวอยู่ถึงกับตกใจ ที่อยู่ๆ ออร์แลนโด้เปิดประตูพรวดเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ราวเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ จนทำให้เธอทำหน้าไม่ถูก

“ขอพี่นั่งด้วยคนสิคะ!” เขาเอ่ยพร้อมกับยิ้มหวานส่งมาให้

“เอ่อ...ชะ เชิญค่ะ” แพรณาราตอบไม่เต็มเสียง

ด้านอันโตนีโอ้ที่เดินตามเข้ามาถึงกับหน้าเหวอ ‘พระเจ้า! นี่เล่นโกรธเอง หายเองเลยเหรอ? สาวเจ้าไม่ง้อไม่เท่าไหร่ นี่ถึงขนาดไปง้อสาวเองโอ๊ย! จะบ้าตาย! นี่เขาอุตส่าห์ตามมาเพราะกลัวว่าเจ้านายจะอารมณ์เสีย แล้วเผลอไปทำเรื่องไม่ดีกับคุณมิกิเข้าอีก แต่ก็ช่างเถอะ แบบนี้ดีกว่าเป็นไหนๆ!’

“เอ่อ คุณพีเคมาทานข้าวด้วยกันสิคะ” หญิงสาวรีบชวนอันโตนีโอ้ เพราะเธอทำตัวไม่ถูกที่ออร์แลนโด้เดี๋ยวผีเข้าผีออกแบบนี้ จึงคิดว่าการมีบุคคลที่สามอยู่ด้วยน่าจะดีกว่า!

“เอ่อ...แบบว่า...” อันโตนีโอ้อึกอัก ไม่รู้ว่าตัวเองควรนั่งร่วมโต๊ะด้วยไหม เพราะใจหนึ่งก็กลัวผู้เป็นนายจะโกรธที่มาขัดจังหวะ (ง้อเมีย)

“ไม่ได้ยินเหรอ? ยืนบื้ออยู่ได้! มิกิอุตส่าห์ชวน!” ออร์แลนโด้ต่อว่า คนสนิท ที่ยังไม่ยอมเข้ามานั่งร่วมวงทานข้าวด้วยกัน ทำให้นางฟ้าของเขา หน้าเสีย

“เอ่อ…ครับๆ” อันโตนีโอ้ลนลานหาที่นั่งแทบไม่ทัน

“คุณพีเค ลองชิมสเต๊กแซลมอนสิคะ” แพรณาราตักใส่จานให้อีกฝ่าย

อันโตนีโอ้ทำตาโตรีบกระซิบบอกสาวตรงหน้า “คุณมิกิตักให้บอสเถอะครับ อย่าฆ่าผมด้วยวิธีนี้เลย ถือว่าเห็นแก่ชายโสดตาดำๆ เถอะครับ”

“เอ่อ! บอสครับ นี่ครับสเต๊กแซลมอน พอดีช่วงนี้หมอสั่งห้ามผมทานปลาน่ะครับ” อันโตนีโอ้รีบตักสเต๊กแซลมอนที่แพรณาราเพิ่งวางลงในจานให้ เปลี่ยนไปวางลงในจานของผู้เป็นนายแทน

“ขอบใจ!” ออร์แลนโด้ตอบสั้นๆ ด้วยสายตาขวางๆ

แพรณาราเห็นท่าทางของอันโตนีโอ้แล้วก็รู้สึกเห็นใจอีกฝ่ายจึงตัดสินใจตักสลัดอกเป็ดให้ออร์แลนโด้บ้าง และทันทีที่สลัดวางลงในจานเท่านั้น คนถ่อย เอ๊ย! คนเถื่อน! ก็ถึงกับยิ้มกว้างออกมา

อันโตนีโอ้ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ‘กูรอดตายแล้วโว้ย!!’