moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 54

บทที่ 54 คนในตระกูลหัสบดินทร์

"แก......"

นึกไม่ถึงว่าจำรัสจึงลงไม้ลงมือแบบนี้ ใบหน้าของอลินดาเปี่ยมล้นไปด้วยความหวาดกลัว จู่ๆเธอก็เข้าใจอะไรบางอย่าง........

"คิดอะไรอยู่?"

"ฉันเป็นใคร? ถึงต้องรักษาคำพูด?"

จำรัสใช้มือผลักอลินดา พร้อมกับใช้สีหน้าที่น่ารังเกียจต่อท่าทางที่น่าสมเพชของอลินดา จากนั้นก็แสยะยิ้มพลางพูดขึ้น

"ฉันกับไอ้ผู้ชายจนๆนั้นไม่เหมือนกัน มันเป็นคนโง่ ส่วนฉันไม่ใช่"

"ไอ้ผู้หญิงชั่ว แกคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าในใจของแกคิดอะไรอยู่"

"วางใจเถอะ รอให้กฉันจัดการกับมันเสร็จ กลับมายังส่งแกไปโรงโสเภณี ตรงนั้นมีผู้ชายมากมายให้แกได้บูชาอยู่แล้ว"

ใบหน้าของจำรัสเต็มไปด้วยความรู้สึกรังเกียจ เขาบ่นออกมาเป็นชุดใหญ่ จากนั้นก็ทำให้สีหน้าของอลินดาดูขาวซีดขึ้นมาทันที

พอเป็นแบบนี้ เธอถึงเข้าใจ

ตั้งแต่แรก จำรัสไม่ได้คิดจะปล่อยตัวเองไปอยู่แล้ว ไม่งั้น ก็ไม่มีทางลงมือทำร้ายตัวเองหนักหนาสาหัสขนาดนั้น

เขากำลังหลอกใช้ตัวเอง

เธอจึงมีความคิดหนึ่งผุดออกมาทันที เธอเป็นคนฉลาดตลอดมา ไม่งั้นตอนนี้เธอก็คงจะรู้สึกหวาดกลัวจนมือเท้าหนาวเย็นไปหมด

จำรัสไม่คิดจะสนใจว่าอลินดาพูดอะไรหรอก ตอนนี้เขาแค่จดจ่ออยู่กับจักรชัยคนเดียว

อย่าพูดว่าเมื่อกี้ที่เขาทำร้ายอลินดา ไม่ได้เห็นสถานการณ์ของทางโน้น

วันนี้พอมาดูๆแล้ว จักรชัยยังจะต่อต้าน จำรัสจึงรู้สึกโมโหมากๆ

"ไร้สาระ"

สายตาของเขาจับจ้องไปยังจักรชัยถีบลูกน้องของเขาจนต้องไปนอนกับพื้น สีหน้าของจำรัสจึงลุกโชนไปด้วยไฟอันอาฆาต

"จักรชัย แกจบแล้ว"

"จบบ้าอะไร"

เขาตอบกลับอย่างหยาบคาย จักรชัยทำสีหน้าที่ท้าทายพลางพูดขึ้น

"ใครจะจบยังไม่แน่นอน"

ตามความคาดหมายของตนเอง จำรัสกับอลินดามีเรื่องกันไปสักพักแบบนี้ ลุงหยวนก็คงจะมาถึงแล้วแหละ

หลังจากที่ลุงหยวนถึง วันสิ้นโลกของจำรัสก็มาถึงแล้ว

พอมาคิดๆดูแล้ว ผู้ชาติชั่วคนนี้ต้องใช้ชีวิตอยู่ในที่ๆไม่สามารถเจอแดดเจอพระอาทิตย์ได้ จักรชัยจึงรู้สึกมีความสุขมากๆ

แค่เสียดาย จำรัสเขากลับไม่รู้ตัว

"ไอ้หมาจนๆ อย่าพูดพูดอวดไม่ละอายใจแบบนี้สิ"

เขาตะโกนด้วยความโมโห จากนั้นก็ผายมือตัวเอง แล้วตะโกนเสียงดังขึ้นต่อ

"มา......."

"จัดการมัน" คำพูดของเขาที่ยังพูดไม่จบ ก็มีคนๆหนึ่งวิ่งพุ่งมาจากที่ไกลๆอย่างเร่งรีบ และน้ำเสียงสั่นเทาเล็กน้อย

"นายครับ ตำรวจ มากันหลายคันเลย"

เชาพูดอย่างติดๆขัดๆแบบนี้ คำพูดที่พูดออกมาก็ทำให้คนอื่นฟังไม่ค่อยออก

"แก พูดให้มันชัดเจนสิ"

เขาขมวดคิ้วขึ้น และสังเกตเห็นสถานการณ์เริ่มไม่ดี จึงได้ตะโกนให้กับคนที่กำลังมาหาเขา

เขาทำแบบนี้ ก็สามารถทำให้คนอื่นนิ่งสงบขึ้นในพริบตา จากนั้นก็พูดด้วยความเร่งรีบ

"ลูกพี่ครับ มีรถตำรวจสี่คันกำลังขับมาที่นี่ครับ......."

"อะไรนะ?"

เขามองจักรชัยด้วยความสงสัย จากนั้นก็กระชากเสื้อของลูกน้องที่วิ่งมาก

"มาที่นี่เลยหรอ......."

"ดูๆแล้วน่าจะใช่......."

"อะไรดูๆแล้วน่าจะใช่ มันเห็นอย่างแน่ชัดอยู่แล้ว"

ยังไม่ทันรอให้คนๆนั้นพูดจบ จักรชัยจึงพูดแทรกก่อน

ตามหลักความเป็นจริงแล้ว เขามีเป็นคู่กรณีในการทะเลาะชกตีกันครั้งนี้ได้ยินคำๆนี้ก็ต้องตื่นเต้นถึงจะถูก

จากนั้น จำรัสจึงมองไปที่เขา เขากลับคงสีหน้าที่นิ่งสงบ

ไม่ใช่สิ ตอนนี้เหมือนกำลังหัวเราะเยาะ

ในหัวสมองจึงรู้สึกถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก จำรัสตาฝาดไปแล้ว

คงไม่ใช่ว่า จักรชัยเป็น.......

ในใจยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกกลัว จำรัสจึงได้จับอลินดาที่หลบอยู่ข้างๆ

เวลานี้อลินดาพยายามที่จะอยู่เงียบๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองมีตัวตนอยู่ นึกไม่ถึง ตอนนี้เธอกลับถูกจับ จึงได้ตะโกนด้วยเสียงโศกเศร้าขึ้นมาทันที

"นางผู้หญิงชั่ว ฉันโดนแกทำร้ายจนตัวเองต้องเจอเรื่องซวยแล้ว"

หลังจากที่ด่าก่นอย่างผิวเผินเสร็จ จำรัสจึงใช้นิ้วมือชี้ไปยังจักรชัย แล้วพูดด้วยเสียงเลือดเย็น

"ไปคิดดูดีๆ นอกจากได้เห็นว่าเขาคือคุณชายตระกูลหัสบดินทร์แล้ว แกยังรู้เรื่องอะไรสำคัญๆมาอีก?"

"เรื่องสำคัญ?"

ทีแรกก็นึกว่าจำรัสอยากจะมาหาเรื่องตัวเอง วันนี้ดูๆแล้ว......

"ฉันบอกแกว่าแกจะปล่อยฉันไปไหม?"

"คิดแล้วค่อยถาม เดี๋ยวก็หาว่าฉันขี้โกง"

จำรัสตักเตือนขึ้น ทำให้เขาไม่กล้าพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ไม่อย่างนั้น เขาก็คงจะชกตามคำถามที่เขาถาม

จำรัสเป็นคนฉลาด จะไม่รู้ว่าจักรชัยคิดยังไงได้ยังไง

"แกพิสูจนได้อย่างว่าแกเป็นคุณชายของตระกูลหัสบดินทร์?"

ถ้าอยากจะสร้างเรื่องบาดหมางกับตระกูลหัสบดินทร์ เขาจะหนียังไงก็หนีไม่พ้นอยู่แล้ว

พูดคิดอย่างละเอียดแล้ว จำรัสรู้สึกนิ่งเฉยขึ้นมาทันที

เวลานี้ตัวเองจะรอดชีวิตหรือไม่รอดชีวิตก็ขึ้นอยู่กับคนที่อยู่ตรงหน้า ถ้าเขาพูดผิดไป ตัวเองยังถือว่าจะรอดชีวิต

แต่จะเขาพูดถูก งั้นชีวิตของตนเองก็คงจะจบสิ้น

"กรชวัล แกรู้จักไหม?"

ไม่ทันให้จำรัสรู้สึกดีใจ จักรชัยก็เอ่ยพูดแบบนี้ขึ้น

ก็แค่หมอคนหนึ่งเท่านั้น มีเงินก็สามารถใช้งานมันได้ แล้วจะสามารถพิสูจน์อะไรให้

พอเห็นจำรัสส่ายหัว จักรชัยก็รู้สึกว่าตัวเองตอบกลับด้วยคำพูดที่เบาไร้น้ำหนักเกินไป

"เทิดไท จัตุรงค์"

เวลานี้ สีหน้าของจำรัสแปรเปลี่ยนไปทันที

"แกเป็นคนของตระกูลหัสบดินทร์จริงหรอ?"

เขาจึงชกหน้าไปหนึ่งหมัด แล้วทำสีหน้าที่พึงพอใจ

"แก......"

นึกไม่ถึงว่าจักรชัยจะลงไม้ลงมืออย่างฉับไวแบบนี้ จำรัสจึงรู้สึกโมโห

จึงไม่สนใจคำพูดทั้งหมดที่จักรชัยพูดเมื่อกี้นี้ เขาจึงเตรียมตัวเอาคืน

"คำถามหนึ่งคำถาม ต่อหนึ่งหมัด"

ยังไม่รอให้จำรัสลงมือ จักรชัยก็ขัดขวางเขาแล้ว

วินาทีต่อไปจำรัสยังไม่ได้ตอบสนองเขาใดๆ จักรชัยเอ่ยคำว่า "อืม" ออกมา พร้อมกับชกไปอีกหนึ่งหมัด

"แม่งเอ๊ย"

เขาถูกเอาคืนอีกรอบแบบนี้ จำรัสจึงรู้สึกโมโหจนไร้สติ

"อย่าขยับ ฉันเป็นคนของตระกูลหัสบดินทร์"

เพราะฐานะที่มีมันสามารถใช้ประโยชน์ได้เยอะ ยังไงคืนนี้ก็ต้องเปล่าประโยชน์ให้ทุกคนรู้อยู่ดี จึงได้เอามันออกมาใช้ก่อน

นี้เป็นจิตวิทยาอย่างหนึ่ง จักรชัยก็ไม่ได้รู้สึกเกรงใจ จึงได้ชกไปอีกที จำรัสถูกเขาชกขึ้นสมองเลอะเลือน