moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 78

บทที่ 78 ยิ้มเจื่อนๆ

มันก็จริง ถ้าเทียบกับคนอื่น การที่จักรชัยทำแบบนี้มันก็ถือว่าดีมากแล้ว

จากนั้นยามก็ยิ้มอย่างซาบซึ้งใจให้กับจักรชัย แล้วค่อยๆ ยืนขึ้น

ในช่วงเวลาสำคัญนั้น จักรชัยยังได้ยื่นมือเข้าไปช่วย

เป็นเพราะแบบนี้ ตอนแรกควรจะเกลียดจักรชัย แต่สุดท้ายก็คิดว่าตนเองก็สมควร

ส่วนจักรชัยก็แค่เอาคืนเขาด้วยวิธีหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง

ตราบใดที่เข้าใจทุกอย่างในระหว่างนี้ ยามก็ไม่ได้รู้สึกว่าถูกมันอยุติธรรมกับตนเองแล้ว

แต่ในค่ำคืนอันหนาวเหน็บนี้......

“มามัวเหม่อลอยอะไรอยู่ จะต้องให้ฉันเชิญไหม ?”

ยามยังคงลังเล แต่จักรชัยไม่ให้โอกาสเขาแม้แต่น้อย

หลังจากพูดคำนี้จบไปก็ได้ลากคนตรงไปที่นั่น

“นั่งตรงนี้ดีๆ”

เมื่อพูดคำนี้จบจักรชัยก็หันหลังไปโดยไม่ได้หันหัวกลับแม้แต่น้อย

จนกระทั่งถึงชั้นบนก็ได้ยินบทสนทนาระหว่างสามีกับภรรยาในห้อง

“ตาเฒ่าเอ๊ย ตอนนี้จักรชัยก็แข็งแกร่งขนาดนี้แล้ว คุณว่าเขาจะไม่ชอบพวกเราไหม ?”

เสียงข้างในเผยถึงความเศร้าเสียใจอย่างที่ทำให้คนรู้สึกเจ็บไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

“อย่างเช่นคืนนี้ จักรชัยมีงานเลี้ยงที่สำคัญขนาดนี้ แต่สุดท้ายก็เป็นเพราะ.....”

“ยายเฒ่าเอ๊ย อย่าพูดเลย อย่างไรก็ตามจักรชัยก็เป็นลูกของเรา”

คุณแม่เป็นคนที่ขี้กังวลมาตั้งแต่เกิด จักรชัยจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจที่เธอคิดเช่นนี้

แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดของคุณพ่อก็รู้สึกว่ามันแปลกไปบ้าง

หรือว่าเขาต้องการปลอบคุณแม่จึงได้พูดแบบนี้ออกมา แต่ในใจก็ไม่แน่ใจเช่นกัน

เมื่อสมองกะพริบความคิดนี้ขึ้นมา จักรชัยก็ไม่รู้ว่าควรจะยิ้มหรือว่าหัวเราะกันแน่

จากนั้นเขาก็เปิดประตูตรงเข้าไปทันที แล้วฉีดยาระงับประสาทให้สองสามีภรรยา

“วางใจได้เลยคุณพ่อคุณแม่ ผมไม่ทิ้งพวกคุณหรอกน่า คุณพ่อพูดไม่ผิดเลย”

เมื่อพูดคำเหล่านี้ไปแล้ว จักรชัยก็รับผ้าจากมือของแม่ใหญ่ แล้วค่อยๆ เช็ดให้คุณพ่อเบาๆ

“พ่อครับแม่ครับ จริงๆ แล้วงานเลี้ยงของวันนี้ยังไม่จบ ผมแค่กลับมาชั่วคราว”

พูดตบจักรชัยก็หยิบดอกไม้แปลกๆ ออกจากกระเป๋า แล้วพูดอวดกับสองสามีภรรยา

“แม่ คุณดูสินี่ อันนี้คุณปู่โภควินท์เอาให้ผม ให้ผมเอามาให้คุณแม่ที่สวยที่สุดของพวกเรา”

“เจ้าเด็กคนนี้......”

แม้ว่าแม่ใหญ่จะรู้ดีว่าจักรชัยกำลังปลอบตัวเอง แต่ก็ยังสวมใส่ดอกไม้อย่างเต็มใจ

เมื่อดอกไม้ปรากฏบนหัวของแม่ใหญ่ มันช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน

จักรชัยกับพ่อใหญ่สองคนไม่อยากจะเชื่อ จึงปิดปากตกใจ

“ว่าไง ไม่สวยเหรอ ?”

นี่เป็นหลักการสากลอย่างหนึ่งที่ผู้หญิงจะรักสวยรักงามโดยธรรมชาติ

แม้แต่คุณแม่ที่เป็นคนบ้านนอก แต่ในใจก็มีความคิดอยากจะสวย

เพียงแต่ปกติอยู่แต่บ้านนอก งานเยอะเกินกว่าจะมีเวลาว่างไปแต่งตัวเท่านั้นเอง

“ว้าว ทำให้พ่อของผมมองไม่ละสายตาเลยนะเนี่ย”

ยังคงเป็นจักรชัยที่ตอบสนองมาก่อน จากนั้นก็จับมือกับแม่ใหญ่แล้วพูดประโยคนี้ขึ้นมา

คำพูดนี้ทำให้พ่อใหญ่หน้าแดงขึ้นมา จากนั้นก็ทนไม่ได้ที่จะพึมพำขึ้นมา

“จักรชัย คุณอย่าไปหัวเราะพ่อคุณสิ”

“โอ๊ย”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?”

เมื่อจักรชัยตั้งใจพูดไปหนึ่งคำ สามีภรรยาสองคนก็ไม่เข้าใจแผนการของเขา

โดยเฉพาะพ่อใหญ่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง

เมื่อสายตาสัมผัสกับแม่ใหญ่ ดวงตาก็แดงขึ้นทันที

เขาไม่สามารถทนได้อีกต่อ สีหน้าตกตะลึง แล้วพึมพำออกไปว่า

“คุณแม่ของลูกเอ๊ย คุณสวยมากเลย”

พูดแบบนี้ไม่ถูกนะคุณพ่อ

ไม่ว่าจะอายุมากแค่ไหนแล้ว แต่ผู้หญิงทุกคนก็มักจะชอบให้คนชม

หลังจากอลินดาพูดคำนี้จบไป มุมปากของยามก็กระตุกขึ้นอย่างทนไม่ได้

อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย เขาอาจจะคิดว่าอลินดาเป็นแฟนตัวจริงของจักรชัยก็ได้

เอาล่ะ ก็เป็นเพราะตัวเองลงโทษหนักเกินไป

ก่อนที่ยามจะพูดจักรชัยก็แย่งเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน

“อลินดาใช่ไหม เราก็เลิกกันแล้วนี่ พวกเราเลิกกันตั้งแต่ตอนที่ผมยังเป็นเด็กยากจนอยู่เลย”

จักรชัยกัดฟันพูดประโยคนี้ จากนั้นก็หันหลังไปพูดกับยาม

“ครั้งนี้คุณทำงานได้ดีมาก คุณเข้าไปข้างในได้”

“จริงเหรอครับ ?”

นึกไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องบังเอิญแบบนี้ขึ้นมา ทันใดนั้นยามก็ดีใจมาก แล้วพูดกับอลินดาว่า

“ขอบคุณมากนะ”

เมื่อพูดจบยามก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหันหลังจากไป

“จักรชัย ฉัน......”

ส่วนอลินดาก็ไม่รู้ควรจะหาข้อแก้ตัวออกมาอย่างไรดี จึงรีบเอ่ยปากพูดขึ้น

อย่างไรก็ตาม จักรชัยก็ไม่ได้ให้โอกาสเธอ

“ยังอยากจะเป็นแฟนผมอยู่ไหม ?”

จักรชัยค่อยๆ ทำให้เคลิบเคลิ้ม จากนั้นมุมปากก็ยิ้มขึ้นอย่างมีเสน่ห์

ด้วยลักษณะนิสัยของคนอย่างอลินดา เมื่อจักรชัยเอ่ยปากพูดก็จะเห็นด้วยทันที

“อยาก”

รับปากไปในทันทีโดยที่ไม่ได้ลังเล

สำหรับเรื่องนี้ แม้แต่จักรชัยเองก็ยังตกตะลึง

รู้ไว้ด้วยนะว่า ก่อนที่ตัวเองยังไม่ได้เป็นคุณชายน้อยของตระกูลหัสบดินทร์ ถ้าต้องการให้อลินดากลับมาอยู่กับตัวเองใหม่นั้น นั่นมันก็เป็นแค่ความฝัน

แต่ตอนนี้......

เห็นได้ว่า มีเงินจะปลุกผีขึ้นมาโม่แป้งให้ก็ยังได้ ประโยคนี้พูดไม่ผิดเลย

เมื่อนึกถึงตรงนี้ในใจของจักรชัยก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเจื่อนๆ