มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 157

ซี๊ด！

เมื่อทุกคนเห็นมู่เซิ่ง ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

ปลดแผ่นป้ายออก？

หมายความว่ายังไง？

ความคิดที่เหลือเชื่อผุดออกมาจากหัวของทุกคน หรือว่าหมอเทวดาฉินจะแพ้？

เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นไปได้ยังไง！

แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้เป็นหมื่นในความคิดของพวกเขา ในสายตาของพวกเขา ในฐานะที่หมอเทวดาฉินเป็นผู้นำของหมอเทวดาทั้งสี่ในเยียนจิง ไม่มีทางแพ้ให้กับไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้แน่นอน

พนักงานต้อนรับสาวมองมู่เซิ่งด้วยสายตาตกตะลึง แววตาเหม่อลอย ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

“รบกวนคุณ เอาบันไดมาให้ผมที”มู่เซิ่งย้ำอีกครั้ง

พนักงานต้อนรับสาวถึงหลุดจากภวังค์ หันกลับมา มองไปยังฉินหลินที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มคน แล้วถามว่า“คุณชายฉิน นี่……”

“ไปเอาให้เขาเถอะ”ฉินหลินโบกมือไปมา ถูกผู้คนจ้องมองอยู่ เขาแทบอยากหารูมุดเข้าไป

ผ่านไปไม่นาน มู่เซิ่งเดินตามบันไดขึ้นมา แล้วหยิบแผ่นป้ายลงมา ใส่ท้ายรถของหลิวเจี้ยนหัวด้วยตัวเอง ขับรถออกไป ท่ามกลางสายตาของทุกคน

แผ่นป้ายถูกถอดออกแล้ว หลังจากรู้ว่ามู่เซิ่งกับหลิวเจี้ยนหัวขับรถออกไป ราวกับทุกคนถูกปลดออกจากพันธนาการ พากันถอนหายใจยาว แต่พวกเขารู้ได้ในทันทีว่า เรื่องของป้ายราชาฉินเทพโอสถ เยียนจิงจะต้องลุกเป็นไฟ

“ไอ้หมอนี่ เตรียมพร้อมจะมีชื่อเสียงรึยัง？”พนักงานต้อนรับสาวพูดเสียงเบา หวนนึกถึงรอยยิ้มของมู่เซิ่ง ใบหน้าที่มั่นใจ เธอก็อดหน้าแดงไม่ได้

เมื่อกลับเข้าถึงที่ร้าน หลิวเจี้ยนหัวก็รีบเข้าไปเรียกพนักงานด้านในทันที

เพราะป้ายนั้นหนักเกินไป แล้วใหญ่มาก มู่เซิ่งถือคนเดียวจะลำบากเกินไป ดังนั้นเขาจึงเรียกพวกเขามาช่วยกัน

ป้ายแผ่นใหญ่ขนาดนี้ คงจะแบกขึ้นเครื่องไม่ได้หรอก เขาจึงทิ้งป้ายแผ่นนี้ไว้ในคลินิกของหลิวเจี้ยนหัว

“อาจารย์ นี่เป็นป้ายของหมอเทวดาฉินหรอครับ？”

“เชี่ย อาจารย์ ไปเอาป้ายของหมอเทวดาฉินกลับมาได้ยังไงครับ？”

เมื่อเห็นป้ายราชาฉินเทพโอสถแผ่นนี้ พนักงานเหล่านั้นก็พากันตกใจ

ช่วงก่อนหน้านี้พวกเขาเคยไปที่คลินิกของฉินโสว่หราน เห็นชัดเจนว่า เป็นป้ายแผ่นนี้แน่ๆ ไม่มีทางพลาด！

“แต่ว่า——”

“อาจารย์ฉันเอากลับมาเอง รีบไปจัดการเร็วเข้า”หลิวเจี้ยนหัวขี้เกียจพูดมาก สั่งการให้ลูกศิษย์ทำงาน

“อาจารย์ อาจารย์ของคุณ……งั้นก็เป็นบรรพจารย์ของเราน่ะสิครับ ？”

“เรียกเขาว่าบรรพจารย์？พวกนายยังไม่คู่ควรหรอก อย่ามัวแต่พูดพล่าม ขืนยังชักช้าอีก ก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว”หลิวเจี้ยนหัวขมวดคิ้วจ้องตาถลน เรื่องที่เขานับถือมู่เซิ่งเป็นอาจารย์ ยังไม่มีทีท่าจะเกิดขึ้นเลย ถ้าลูกศิษย์กลุ่มนี้มีไอ้สารเลวอย่างหลี่น่องผุดขึ้นมาอีกคนหนึ่ง ชาตินี้เขาก็อย่าคิดจะเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์กับมู่เซิ่งอีกเลย

“ดะ ได้ค่ะ”

หมอสาวพยักหน้า ในขณะที่เธอกำลังรู้สึกแปลกใจ คนที่สามารถเป็นอาจารย์ของหมอเทวดาหลิวได้หน้าตาจะเป็นอย่างไรอยู่นั้น ก็เห็นมู่เซิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆหลิวเจี้ยนหัว จู่ๆเธอก็ตกตะลึงในทันที

เย็ดเข้

ผู้ชายคนนี้ เป็นชายหนุ่มที่มาที่ร้านเมื่อวานไม่ใช่หรอ？

เรื่องนี้มันเกิดจากเขา เขาเป็นคนทำให้ป้ายและชื่อเสียงของปู่ต้องถูกทำลาย หากการคุกเข่าคำนับมู่เซิ่งจะสามารถนำทุกอย่างกลับมาได้ เขาคงไม่ลังเลที่จะคุกเข่าแล้ว

แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันสายไปแล้ว

ฉินโสว่หรานถอนหายใจ แล้วส่ายหัวไปมา พลางกล่าวว่า“ไม่ใช่ความคิดของแกหรอก ฉันผิดเอง ตอนนั้นฉันไม่น่ารับปากคำขอของมู่จงหยุนเลย ตระกูลฉินของเราอยู่ในวงการแพทย์มานานหลายสิบปี เราหุนหันพลันแล่นเอง”

เขายืนหยัดอยู่ในเยียนจิงมาห้าสิบปี ฉินโสว่หราน คิดว่าชื่อราชาแห่งยาของตัวเอง สมกับชื่อเสียง และเขาลืมคำว่าความอ่อนน้อมถ่อมตนในการแพทย์แผนตงหัว

“ตามฉันมา”ฉินโสว่หรานถอนหายใจ แล้วเดินไปทางหลังประตู

ฉินหลินไม่พูดอะไร ค่อยๆเดินตามหลังไปเงียบๆ

ด้านหลังของหอโสว่หราน มีลานเล็กๆที่เรียบง่าย ตรงกลางลานนั้น มีป้ายบรรพบุรุษของตระกูลฉินวางตระหง่าน ฉินโสว่หรานเดินมาที่ด้านหน้าของป้ายชื่อเหล่านั้น แล้วคุกเข่าคำนับป้ายที่อยู่ตรงหน้า

“คุณปู่ครับ คุณปู่แก่แล้ว ให้ผมเป็นคนคุกเข่าเถอะครับ”ฉินหลินรีบกล่าว

“หลินเอ๋อร์ เรื่องนี้เป็นทั้งเรื่องไม่ดี แต่ก็ดีไปในตัว เราได้รับชื่อว่าเป็นราชาแห่งยา มาหลายชั่วอายุคน และกลับถูกคำนี้ผูกมัดไว้ มาวันนี้ป้ายถูกคนอื่นเอาไปแล้ว หนังหน้าแก่ๆของฉัน กลับรู้สึกสบายขึ้นมาก”

“ถ้ามีความสามารถจริงๆ ถึงเราจะต้องนั่งเดียวดายอ้างว้าง เราก็ยังมีผู้ป่วยเข้ามารักษาเยี่ยมเยียน แต่ว่า ถ้าทักษะการแพทย์ของเราสวยแต่รูปแต่จูบไม่หอม ถึงเราจะแขวนป้ายชื่อราชายาเอาไว้ ก็ไม่มีใครเข้ามาถามไถ่หรอกนะ”

ฉินโสว่หรานอธิบายอย่างใจเย็น แล้วถอนหายใจยาว“ฉินหลิน อนาคตของคลินิก ต้องพึ่งพาแกแล้วนะ แกอย่าทำตัวเหมือนฉันนะ ที่เอาตำแหน่งของชื่อเสียงกับทักษะทางการแพทย์สลับกัน”

“ตระกูลฉิน จะมาสูญสิ้นในมือฉันไม่ได้”

“คุณปู่ครับ ผมเข้าใจแล้ว”

ฉินหลินก้มหน้า พูดอย่างละอายใจ