มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 227

“ไอ้หมอนี่เป็นนักกลั่นยาเหรอ? ส่ายหน้าและถอนหายใจ ดูท่าทางเหมือนจะผิดหวังมาก”

“ไม่ใช่แน่นอน แบบนี้ เดาว่าเป็นแค่เด็กกะโปโล”

“นั่นน่ะสิ ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ไปแสดงความคิดเห็นสุ่มสี่สุ่มห้าตรงนั้น ยังไม่รู้จักอายอีก”

“เด็กน้อย อย่าเสียชีวิตเพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งความสนใจ!”

ผู้คนโดยรอบ วิจารณ์กันเสียงเบา

แม้แต่หลิ่วเทียนเย่ามองมา เขาก็มองมู่เซิ่งด้วยแววตาสงสัย

ไม่รู้ว่าเข้าใจผิด อับอายเพราะสาเหตุของชื่อเสียงหรือเปล่า หลิ่วเทียนเย่า ไม่เห็นรู้สึกว่ามู่เซิ่งจะพูดเอาใจมวลชนสักหน่อย กลับมีลมหายใจแผ่วเบาราวกับว่าเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับยาที่เขากลั่น จึงส่ายหน้าและถอนหายใจ

หรือว่า ชายหนุ่มคนนี้ ก็เป็นนักกลั่นยาระดับชั้นต้น?

เป็นไปไม่ได้

หลิ่วเทียนเย่าตัดความคิดนี่ออกอย่างรวดเร็ว ตอนที่เขามีอายุ 20 ปี เพิ่งแตะเกณฑ์ของนักกลั่นยาอยู่เลย อีกฝ่ายอายุยังน้อย ไม่มีทางที่จะเป็นปรมาจารย์กลั่นยาผู้ผ่านเกณฑ์

“มู่เซิ่ง นักกลั่นยาหลิ่วไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าคุณยังกล้าพูดจาซี้ซั้วตรงนี้เอง เกรงว่าฉันเอง ก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้แล้ว!” กู่คูหรานหันหน้า และชี้ด่ามู่เซิ่งอย่างรุนแรง

ในสายตาของเขา มู่เซิ่งคือคนที่ไม่มีความสามารถใดๆเลย แต่ชอบทำตัวเป็นสุดยอดฝีมือ

“มู่เซิ่ง คุกเข่าลง ขอโทษนักกลั่นยาหลิ่วซะ!” เวยปิงเอ๋อร์พูดอย่างเย็นชา

แต่ทว่า เผชิญหน้ากับคำกล่าวหาของทุกคน มู่เซิ่งก็เหมือนว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ยืนอยู่ที่เดิมนิ่งๆ ดวงตาของเขาในตอนนี้จดจ่ออยู่บนเวทีสังเวียน เพราะในเวลานี้ มาถึงช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในการกลั่นยาแล้ว

ตู้ม!

ทันใดนั้น เตาหลอมยาสั่นอย่างรุนแรง

จากนั้นหลิ่วเทียนเย่าตะโกนเสียงดังว่า “ยาเม็ดแข็งตัว!” ยาเม็ดที่กลมกล่อมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ได้ระเบิดออกมา จากเตาหลอมยา หลิ่วเทียนเย่าคว้าเอาไว้ได้ในฝ่ามือ ยาเม็ดนี้ดูเหมือนว่าจะมีจิตวิญญาณ หมุนวนอยู่ในอากาศ ส่งกลิ่นหอมสมุนไพร อบอวลไปทั่วหัวทันที

“เป็นยาหอมที่หอมกรุ่นมาก”

“นั่นสิ นี่มันยาเม็ดอะไรกันเนี่ย?”

“รสชาติของยาเม็ดนี้ เมื่อฉันถามก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมา ไม่ใช่สินค้าทั่วไปตามท้องตลาดอย่างแน่นอน”

“ยาเม็ดชั้นหนึ่ง ยาเม็ดเลือดลมปราณ” หลินเทียนเย่าถือยาเม็ดสีแดงเข้ม และยิ้มเบาๆ “ไม่ได้ดีเท่าไหร่หรอก”

ยาเม็ดชั้นหนึ่ง

ประโยคนี้ ราวกับว่าก้อนหินก้อนใหญ่หล่นลงไปในทะเลสาบ ทำให้เกิดคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง

“คุณพระ ยาเม็ดชั้นหนึ่งนี่เอง!”

“นี่...ฉันคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นยาเม็ดชั้นหนึ่ง? ของที่หายากชนิดนี้ ไม่ได้ปรากฏในตลาดมานานมากแล้ว”

“นักกลั่นยาหลิ่ว ยาเม็ดเลือดลมปราณของท่านขายเท่าไหร่? ฉันอยากซื้อ!” ยิ่งกว่านั้น เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดัง

ในฐานะที่พวกเขาเป็นพี่ใหญ่ และเป็นบุคคลที่มีประสบการณ์มากมาย แต่อย่างยาเม็ดเลือดลมปราณเป็นยาเม็ดที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งได้ พวกเขาเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก จะให้นิ่งดูดายได้อย่างไรกันล่ะ

“คิดมากเกินไปแล้วมั้ง ยาเม็ดนี้คุณซื้อไหวเหรอ ยาที่ผ่านเกณฑ์หนึ่งเม็ด อย่างต่ำก็ห้าพันล้าน และประเภทยาเม็ดเลือดลมปราณอีก ราคาก็จะยิ่งสูงแบบโอเว่อร์มากๆ”

ผู้ชายท้องโตอีกคนหนึ่งกล่าว ในคำพูดนั้น นอกจากจะเคารพต่อนักกลั่นยาหลิ่วแล้ว แถมยังมีความรู้สึกอิจฉาอย่างแรงกล้าอีกด้วย

อุตสาหกรรมการกลั่นยา มีกำไรมหาศาล!

ในการจะกลั่นยาหนึ่งเม็ด อย่างน้อยหลายสิบล้าน อย่างมากก็หลายพันล้าน! หากไม่ใช่เพราะสมุนไพรยาที่มีมูลค่าสูง แถมยังมีโอกาสในการล้มเหลวอีก นักกลั่นยาที่ผ่านเกณฑ์หนึ่งคน ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ประเทศร่ำรวยพอๆ กับศัตรู

แต่ถึงอย่างนั้น นักกลั่นยาที่ผ่านเกณฑ์เหล่านั้นก็ยังทำเงินได้มากมาย และทรัพย์สินส่วนบุคคลสูงกว่าหลายหมื่นล้าน

“ทุกท่าน ยาเม็ดนี้ฉันคิดจะส่งมอบให้ลูกศิษย์ของฉัน และไม่คิดที่จะขายมัน”

หลิ่วเทียนเย่ายิ้มกล่าวและส่ายหน้า “ยาเม็ดชั้นหนึ่งนี้ พวกคุณจะต้องไม่มีทางผลิตออกมาได้แน่ ดังนั้นครั้งนี้ ฉันแค่ดูขั้นตอนการกลั่นยาของพวกคุณ รวมถึงยาเม็ดเสียอย่างไร”

“การกลั่นยา ไม่มีทางมีประสิทธิภาพร้อยเปอร์เซ็นต์ ดังนั้นเมื่อล้มเหลว ก็เป็นการประเมินของนักกลั่นยาคนหนึ่ง หลังจากที่ล้มเหลว จะบรรเทาการสูญเสียอย่างไร ก็เป็นวิชาบังคับสำหรับนักกลั่นยา”

“เศษสวะอย่างคุณ ฉันเห็นคุณระหว่างทางก็รู้สึกไม่เข้าตาแล้ว ตอนนี้ทำให้นักกลั่นยาหลิ่วขุ่นเคืองครั้งแล้วครั้งแล้ว ฉันจะรอดูว่าคุณจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้อย่างไร!”

“แดดดี้ ช่วยคนแบบนี้ ก็มีแต่จะทำร้ายแดดดี้เท่านั้นแหละ!”

และบนหน้ากู่คูหราน ก็มีความโกรธอยู่บ้าง

ไม่ว่ายังไง เขารู้จักกับมู่เซิ่ง ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะเกลียดมู่เซิ่งมากๆก็ตาม แต่ถ้านักกลั่นยาหลิ่วเข้าใจผิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคน งั้นก็แย่เลยสิ เขารีบพูดว่า: “มู่เซิ่ง ขยะอย่างคุณ ไม่มีคุณสมบัติที่จะโผล่มาที่นี่เลยด้วยซ้ำ คิดไม่ถึงว่ายังจะทำตัวหยิ่งอวดดี ไม่สนใจนักกลั่นยาหลิ่วอยู่ในสายตา ฉันจะไล่คุณออกไปเดี๋ยวนี้!”

กู่คูหรานพูดจบ ก็กระโดดลงมาจากเวที เขาโบกมือและตบเข้าหน้าของมู่เซิ่งอย่างแรง

ผู้คนโดยรอบ ต่างก็ดูมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น

“ไอ้หมอนี่ มองข้ามความหวังดีของผู้อื่นจริงๆ”

“ฮ่าฮ่า เขาคงคิดว่าเขาทำอะไรก็ได้ตามใจ เพราะมีความสัมพันธ์กับคุณวิลเลี่ยม เขาไม่คิดบ้างเลยเหรอ นักกลั่นยาหลิ่ว เป็นคนที่เขาสามารถยั่วยุได้งั้นเหรอ?”

“ถุย สมควร!”

เมื่อได้ยินเสียงวิจารณ์โดยรอบ เวยปิงเอ๋อร์ก็รู้สึกมีความสุขมาก

ให้คุณไสหัวไปซะ!

ในที่สุด ก็ถูกตบแล้วสินะ!

เพี้ยะ!

จากนั้นเสียงตบหนึ่งฉาดก็ดัง กระจายไปทั่วห้องโถงงานเลี้ยง

อีกอย่าง ทุกคนเห็นฉากตรงหน้า ต่างก็ตกตะลึง

เพราะคนที่ลงไม้ลงมือไม่ใช่กู่คูหรานที่ด่าทออย่างรุนแรง แต่ดันเป็นคนที่สูงส่งที่สุดในห้อง หลิ่วเทียนเย่า!

หลิ่วเทียนเย่า เขาลงมือได้อย่างไร...