มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 290

“เป็นอะไรของเธอต้องตื่นเต้นกันขนาดนี้？”

เปาหารเห็นเลขาออกท่าทางตื่นเต้นผิดปกติ พูดไปอย่างไม่พอใจ

“ผู้จัดการ ผู้จัดการ.....” เลขาพูดกระหืดกระหอบ รีบวิ่งเข้าไปถึงข้างหน้าเปาหาร พูดเสียงกระซิบว่า “ในบัตรเครดิตธนาคาร หลังเลขสาม มี มีเลขศูนย์สิบสองตัว”

“เลขศูนย์สิบสองตัว？！

ได้ยินคำพูดไม่กี่คำนี้ เปาหารผวาเองขึ้นมาในใจ ในสมองยังตอบสนองไม่ทัน ไอ้ศูนย์สิบสองตัวนี่มันเท่าไหร่กัน เอานิ้วมือขึ้นมาจนหมดสิบนิ้วแล้ว ยังต้องขยับนิ้วตีนอีกสองนิ้ว ถึงกับสะท้านขึ้นมาทั้งตัว นี่แม่ง นี่มันสามแสนล้านอ่า！

เขาเกิดมาในชาตินี้ยังไม่เคยเห็นจำนวนเงินมากขนาดนี้เลย คิดไม่ถึงว่าในบัตรเครดิตธนาคารของเด็กหนุ่มคนนี้ กลับมีเงินขนาดนี้อยู่

บอกแต่แรกว่ามีเงินขนาดนี้ก็จบแล้ว ไอ้ชิบ คนยิ่งใหญ่ขนาดนี้ น่ากลัวจะมีแบล็กกราวด์ยิ่งกว่าผู้ใหญ่คนที่จะมาจากเยียนจิงนั่นเสียอีก

ถึงเวลานี้ ความข้องใจที่มู่เซิ่งบอกเขาว่าท่านหลงเป็นลูกน้อง สลายหายไปหมดในฉับพลัน

“คุณชายท่านนี้ ต้องกราบขออภัยเป็นอย่างสูง สร้างความวุ่นวายใจให้กับคุณไปมากมาย หวังว่าคุณคงไม่ถือสาใส่ใจนะครับ” ตอนนี้เปาหารก็ได้ลุกยืนขึ้น โค้งคำนับต่อมู่เซิ่งด้วยความเคารพอย่างสูง

“เรื่องเล็กน้อย กลับให้เห็นว่าการทำงานของบริษัทคุณนี่ละเอียดสุขุมดีมากเลย ผมยังเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก ถ้าเปลี่ยนเป็นที่อื่น ต้องหาว่าผมขี้โอ่คุยโม้ ไล่ตะเพิดผมออกไปตั้งแต่แรกแล้ว” มู่เซิ่งพูดไปหัวเราะไป

“จะกล้าได้ยังไง บริษัทเรามีหรือจะกล้าไล่ผู้ยิ่งใหญ่อย่างท่านออกไปได้” เปาหารผงกหัวแล้วผงกหัวอีก เหงื่อแตกไหลเป็นฝนร่วง

ในวินาทีก่อนหน้านี้ เขายังคิดไว้อยู่ว่าพอมู่เซิ่งได้ยินถึงเงื่อนไขในการใช้ห้องพิเศษได้ จะขอรอดูสีหน้าจะแสดงออกมาตื่นตระหนกตกใจขนาดไหน ผลออกมาตอนนี้ เขาได้ยินตัวเลขคงเหลือที่อยู่ในบัตรเครดิตธนาคารของมู่เซิ่ง กลับตกใจช็อกเซ่อไปแล้ว

รูปการณ์ตอนนี้ กลับตาลปัตรไปอย่างสิ้นเชิง

“งั้นผมมีคุณสมบัติพอจะนั่งในห้องพิเศษในระดับสูงสุดของพวกคุณนั้นมั้ย？” มู่เซิ่งพูด

“ได้แน่นอน ได้แน่นอนครับ” เปาหารตอนนี้ เอาแต่ผงกหัวแล้ว

ทำตลกไป ถ้าขนาดมู่เซิ่งยังไม่มีสิทธิ์แล้ว ทั่วทั้งเกาะนี้ น่ากลัวก็คงไม่มีใครมีคุณสมบัติพอที่จะสามารถเข้าไปนั่งในห้องพิเศษแล้ว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผมไปก่อนละ”

มู่เซิ่งพูดจบก็ลุกขึ้นเดินจากไป เปาหารก็เดินตามโค้งคำนับส่งไปตลอดทาง จนส่งมู่เซิ่งถึงหน้าประตู ยืนรอส่งจนลับตา จึงค่อยเดินกลับเข้าไปในบริษัท

“ผู้จัดการเปา คนหนุ่มคนนี้ มีเงินมากจังเลยนะ” เลขาที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างสำนักงานบริษัท มองตามเงาหลังมู่เซิ่ง สีหน้าอิ่มเอิบด้วยความชื่นชม

“ใช่สิ เฉพาะเงินในการ์ดนั่น ซื้อบริษัทอย่างพวกเราได้ถึงสิบบริษัท แล้วยังมีเหลืออีกเหลือเฟือ คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเขาเป็นคุณชายลูกหลานตระกูลไหนกัน” เปาหารพูดด้วยความประทับในอารมณ์ใจ

คนประเภทนี้ เบื้องหลังนั้นเป็นไปได้อย่างมากว่า ต้องมีตระกูลอิทธิพลในเยียนจิงยืนค้ำอยู่

พอคิดถึงที่เคยจะให้เขาพิสูจน์ยืนยันเบื้องหลังตัวเอง เปาหารถึงกับเหงื่อซึมจนหนาวเยือกที่แผ่นหลัง นี่ดีนะว่ามู่เซิ่งอารมณ์ดี ไม่งั้นเขาคงตายแน่ แม้แต่คนที่อยู่เบื้องหลังตัวเขาก็ช่วยเขาไม่ได้

เลขามองเงาหลังมู่เซิ่ง ตาเยิ้มจนเริ่มเลื่อนลอย “ไม่รู้จริง ๆ เลย เขาชอบผู้หญิงแบบไหนกันหนอ”

“เสี่ยวหวางเอ๊ย ไม่ใช่ว่าผมจะดูถูกเธอนะ ผู้ชายระดับนี้ เธอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าไปในสายตาเขาหรอก คิดยังไม่ต้องไปคิดเลย” เปาหารหัวเราะหึ ๆ แล้วตอบไป

เลขาก็รู้แน่นอนอยู่แล้วว่าที่เปาหารพูดนั้นคือเรื่องจริง ถอนหายใจอย่างน่าเสียดาย ไม่มีอะไรจะพูดต่อไป

ขณะนั้น ก็ได้มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา หวงอวี่นั่นเอง หลังจากที่เขาได้ยินว่ามู่เซิ่งจะมาร่วมงานประมูลในครั้งนี้ จึงรีบพาเจิ้นซินซินเข้ามา

“คุณผู้ชายท่านนี้ คุณมีธุระอะไรหรือครับ？” พอเห็นหวงอวี่แล้ว เปาหารก็รีบทักถาม

จุดตำแหน่งธรรมดาที่สุดนี้ แท้จริงก็มีไว้สำหรับให้พวกคนมีเงินมานั่งดูหาความสนุกเท่านั้น พวกเขาไม่มีเงินมากพอ ก็นั่งออกไปห่างหน่อยก็ได้ เพราะฉะนั้นจึงยังมีอีกสามจุดตำแหน่งก็ไว้ดูจากเงินมัดจำที่คุณจะยอมจ่าย เพื่อประกันเผื่อจะมีคุณสมบัติจะประมูลไหม

แน่นอนที่สุด ห้องพิเศษชั้นสูงสุดนั้นมีแต่ระดับเงินหนามาก ฉะนั้นไม่จำเป็นต้องขอเก็บเงินประกัน ก็สามารถเข้าไปในงานได้

คำพูดนี้ทำเอาหวงอวี่ลังเล จ่ายเงินประกัน จะต้องประมูลของให้ได้หนึ่งชิ้นถึงเอาเงินกลับได้ ถ้าไม่ประมูลเลย เงินประกันนี้ก็เอาคืนไม่ได้ ถึงเวลานั้นก็ต้องขาดทุนไปไม่ใช่น้อย

“ถ้าหากคุณหวงไม่เอาด้วย ผมก็ต้องจัดที่ชั้นธรรมดาที่สุดทั่วไปให้ละ” เปาหารพูด

พอฟังมาถึงนี่เจิ้นซินซินหงุดหงิดไม่พอใจขึ้นมาในทันที “หวงอวี่ ยังมัวลังเลอะไรอยู่อีก ถ้าพวกเราไปนั่งอยู่ร่วมกับไอ้ขยะนั่นในชั้นธรรมดาที่สุดทั่วไป คุณยังจะทำให้ฉันได้หน้าคืนมายังไง？”

ที่ร้านชุดวิวาห์หล่อนก็เสียหน้าไปครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้ยังต้องเสียหน้าอีก จะให้หล่อนบ้าตายไปเลยมั้ง

“ก็ได้ ผมตกลง อย่างมากก็ประมูลส่งเอาอะไรก็ได้สักชิ้น มันจะไปยากอะไร” สีหน้าหวงอวี่แสดงออกอย่างบอกไม่ถูก เอ่ยปากขึ้นมา ตอบรับไปในทันที

สำหรับพวกผู้ชายมีกรรมประเภทให้ตายก็ต้องเอาหน้าไว้นี้ เปาหารได้แต่ทอดถอนใจอย่างสมเพช ในใจเขารู้ดี ถึงจะเตือนห้ามไป ก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา

“ถ้าหากคุณตัดสินแน่ใจแล้ว ก็ขอเชิญตามผมไปเพื่อชำระเงินประกันสองล้าน ถ้าไม่ได้ประมูลซื้ออะไรเลย เงินค่าประกันนี้ไม่มีการคืนนะครับ” เปาหารพูดตอกย้ำ

“ไม่คืนก็ไม่ต้องคืนสิ ข้ามันจะขาดเงินด้วยเงินแค่นี้หรือ？” หวงอวี่ทำปากแข็งพูดไป

“ได้ครับ ในเมื่อเอาอย่างนี้ เชิญท่านตามผมมา.....” เปาหารพูด

หวงอวี่ผงกหัว กำลังเตรียมจะเดินตามไป เวลานั้นเอง จู่ ๆ เขาก็ได้รับโทรศัพท์ที่โทร.เข้ามาสายหนึ่ง ความรู้สึกบนใบหน้าของเขา ยิ้มออกหน้าบานขึ้นมาในทันใดนั้น