My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 330

ตอนที่330

เมื่อทานข้าวเสร็จ ปาณีและธามนิธิกลับมายังห้อง พักผ่อนอยู่สักครู่หนึ่ง เมื่อลงไปหยิบน้ำ ก็ได้ยินฐิติพรกำลังพูดอยู่กับชัยพร

การกลับมาของนลินในครั้งนี้ ทำให้ฐิติพรเจ็บปวดใจนัก

ปาณีได้ยินท่านพูด "ธามนิธิของเราทำผิดอะไร! ทำไมถึงต้องทำกับเขาแบบนี้ ตอนที่เขายังดีๆอยู่ ผู้หญิงคนนั้นพยายามเข้าหาเขาแทบตาย มาตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นแบบนี้เสียได้"

ชัยพรพูด "ถ้าหากไม่ใช่เพราะธามนิธิเกิดเรื่อง ก็คงไม่รู้ว่าเธอเป็นคนแบบนี้ มาในตอนนี้ ยังดีที่ไม่ได้ให้เธอแต่งกับธามนิธิเข้าจริงๆ คุณเปิดใจยอมรับขึ้นอีกหน่อยเถอะ ไม่จำเป็นต้องให้คนแบบนั้นมาทำให้ตัวเองรู้สึกแย่"

ธามนิธิยืนขึ้นไม่ได้แล้ว พวกเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ ต่อให้เสียใจกว่านี้ ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ กลัวว่าหากธามนิธิรู้เข้าเขาจะยิ่งเสียใจ

"ยอมรับ? ฉันจะยอมรับได้ยังไง ลูกเราไม่เคยปล้น ไม่เคยขโมย หรือมีโทษอะไร ทำไมถึงต้องมาถูกคนรังเกียจ" พอถึงไปถึงทัศนคติของคนบ้านมีสุวรรณ์ ฐิติพรก็อดหลั่งตาออกมาไม่ได้ “ตั้งแต่เกิดเรื่องกับธามนิธิมาจนถึงตอนนี้ ฉันยังไม่เคยนอนหลับได้สนิทสักคืน เขาทั้งเชื่อฟัง ทั้งฉลาด ทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ ที่ยอมให้เขาไปเป็นทหาร ทำให้ลูกชายที่ดีๆของฉันต้องกลายมาเป็นอย่างทุกวันนี้!”

คำพูดเหล่านี้ เธอกล้าแค่เพียงพูดมันต่อหน้าชัยพร

ชัยพรเอ่ยปลอบใจ “เป็นทหารมีหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ต้องรับผิดชอบ ถึงแม้ว่าจะให้โอกาสเขาอีกครั้ง เขาก็ยังคงเลือกเส้นทางนี้”

ครอบครัวของเขามีฐานะไม่เลวร้าย แต่ธามนิธิก็ยังคงเลือกเส้นทางนี้ตั้งแต่แรก

เขาภูมิใจในตัวลูกชายของเขา ที่เลือกจะใช้เลือดเนื้อและความเสียสละเพื่อครอบครัวและประเทศชาติ

ปาณีแอบหยิบน้ำและเดินกลับขึ้นไปอย่างเงียบๆ

ธามนิธินั่งอยู่ข้างหน้าต่าง มองไปยังสวนหย่อมของบ้านตน

ฟ้ามืดแล้ว ข้างนอกแท้จริงแล้วมองไม่เห็นอะไร เพียงแต่เขายังคงมองออกไปอย่างจริงจัง

แค่มองเห็นเขาเป็นเช่นนี้ กรอบตาของปาณีก็แดงเรื่อขึ้นมา เธอหยิบผ้าห่มและเดินเข้าไป ก่อนช่วยเขาคลุมลงบนขา

ธามนิธิมองไปครู่หนึ่ง ก่อนหันไปมองยังปาณี

ปาณีคุกเข่าลงข้างๆเขา จับมือของเขาเอาไว้ “หนูเพิ่งออกไปได้แปปเดียว คุณก็แอบมาคิดถึงคนอื่นอยู่ที่นี่?”

“………..”

ธามนิธิพูด “เธอนี่ยิ่งอยู่ยิ่งไม่เชื่อฟังเสียจริง”

“คุณอายหรือ?” เธอมองไปที่เขาด้วยดวงตาสุกใส

“………..” ธามนิธิ “ถ้าเธอยังคงไม่เชื่อฟัง งั้นวันนี้ไม่ต้องนอนแล้ว?”

“………..”

ปาณีลุกขึ้นมา “งั้นหนูไปอาบน้ำแล้ว”

มองเห็นเธอเป็นแบบนี้ ธามนิธิอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ รู้ดีว่าเธอแค่อยากทำให้เขาอารมณ์ดี

แต่เขายังก็นับถือตัวเอง ที่เพียงแค่คำเกลี้ยกล่อมไม่กี่คำของเธอ กลับทำให้เขาลืมเรื่องราวที่ทำให้อารมณ์หม่นหมองได้อย่างรวดเร็ว