นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 11

“แต่ดิฉัน...ไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว...”

“เธอไม่ได้ขายตัว แต่เธอก็มาที่นี่เพื่อบำเรอกามให้ฉันไม่ใช่หรือ อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้อ่านสัญญาณตอนที่เข้ามาที่นี่”

“ดิฉัน...” กลีบปากอิ่มสั่นระริก เพราะหล่อนรู้ดีว่าเขาพูดความจริงทุกอย่าง

“ค่ะ ดิฉันจำได้”

“งั้นก็เลิกขัดขืนได้แล้ว เพราะมันเป็นหน้าที่ของเธอ ที่ต้องทำให้ฉันผ่อนคลาย”

และเขาก็ก้มลงจูบปากอิ่มของหล่อน กลืนกินเสียงสะอื้นไห้ที่เต็มไปด้วยความเสียใจเข้าไปในลำคอจนหมดสิ้น ปากของเขาเคลื่อนไหวร้อนแรง หนักหน่วง และไร้ความปรานี ขบกัดบดขยี้จนปากอิ่มแตกยับ ลิ้นสากพุ่งทะยานเข้ามาหา รัดรึงเกี่ยวกัดลิ้นเล็กด้วยความตะกละตะกลาม ในขณะที่ฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นฟอนเฟ้นไปทั่วสัดส่วนโค้งงามของกายสาว

ไม่ว่าหล่อนจะขัดขืน ดิ้นรนยังไง สุดท้ายก็ต้องอ่อนแรง และยอมศิโรราบให้กับผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้อย่างจนหนทาง พอเขากัดกินจนปากของหล่อนแตกเลือดซึมแล้ว เขาก็เลื่อนใบหน้าซุกไซ้ลงมายังซอกคอขาวผ่อง และทั้งกัดทั้งดูดเหมือนเมื่อวาน หล่อนเจ็บ และพยายามขัดขืนขึ้นอีก แต่เขาก็ตรึงสองมือเล็กไพล่เอาไว้ด้านหลัง จากนั้นก็จัดการคุกคามหล่อนอย่างเหี้ยมโหด

“อื้อ...เจ็บ...”

เสื้อผ้าของหล่อนถูกทึ้งออกไปจากกายจนหมดสิ้น และใบหน้าหล่อจัดก้มลงซุกไซ้กับปทุมถันอวบอัดทันที เขาทั้งบีบทั้งฟอนเฟ้น ก่อนจะปลดบราเซียร์ทรงโบราณตัวเก่าเก็บของหล่อนโยนทิ้งออกไป

ความเย็นวาบจากเครื่องปรับอากาศพุ่งเข้าใส่ร่างจนสั่นสะท้าน แต่นั่นก็ยังไม่เท่ากับความเย็นยะเยือกยามที่เห็นสายตาคมกริบจ้องมองเต้านมของตัวเองแม้แต่น้อย

เขามองด้วยความตื่นตาตื่นใจ มองอย่างชื่นชอบ และแน่นอนว่าเขาต้องขยำมันแรงๆ

“อ๊ะ...อื้อ...”

“ใหญ่โตเหลือเกิน อืมมมม”

เดมอนครางอย่างถูกอกถูกใจ ดูดเลียเต้าสวยอย่างหื่นกระหาย ขณะเดียวกันก็ขยี้ยอดถันด้วยปลายนิ้วยาวจนมันแข็งเป็นไตสู้มือ จากนั้นก็จัดการรวบปลายยอดสีกุหลาบเข้ามาดูดอมในอุ้งปาก โรมรันเม็ดเต่งด้วยลิ้นและฟัน จนเจ้าหล่อนร้องกรี๊ดเมื่อความเสียวกระสันระเบิดขึ้น

“อ๊า...อา...”

จากที่เคยขัดขืน ตอนนี้แม่สาวซ่อนรูปส่ายร่างกายไปมารับปากรับลิ้นของเขาอย่างเต็มอกเต็มใจ เขาครางอย่างถูกใจไม่แพ้กัน ดูดจนยอดอกขยายใหญ่และเปียกชุ่มทั้งสองข้าง ก็ช้อนร่างอ่อนระทวยตรงไปยังโต๊ะทำงาน แฟ้มเอกสารถูกปัดลงไปกระจัดกระจายที่พื้นห้อง ก่อนจะวางร่างอวบอัดลงไป เจ้าหล่อนผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อย และพยายามบอกให้เขาหยุด แต่วินาทีนี้ใครก็หยุดความหื่นกระหายของเขาไม่ได้อีกแล้ว แม้แต่มัจจุราชจากนรกก็ตาม

ร่างอรชรเปลือยท่อนบนขยับจะหนีลงจากโต๊ะทำงาน แต่เขาคว้าข้อเท้าเล็กเอาไว้ จากนั้นก็กระชากหล่อนเข้ามาหา บั้นท้ายอวบแตะพอดีที่ขอบโต๊ะไม้ สองขาของหล่อนถูกเขาแทรกกลางเอาไว้ กางเกงชั้นในตัวจิ๋วเปียกชุ่มจนมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เขาหัวเราะอย่างหื่นกระหาย และขยับท่อนชายที่ปูดเป่งอยู่ในเป้ากางเกงถูไถกับเนินนางอย่างจงใจยั่วยวน เจ้าหล่อนเบิกตากว้าง พยายามขยับหนี แต่ก็ไปไหนไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องร้องอุทานตกใจเมื่อกางเกงในตัวจ้อยถูกนิ้วยาวฉีกทึ้งจนขาดวิ่น

“กรี๊ดดดด อย่า...นาย...น้อย อย่า...”

โหนกอูมอวบของหญิงตรงหน้าทำให้ลมหายใจของเขาติดขัด แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นเนินฉ่ำของเจ้าหล่อน แต่เขายังไม่ได้สำรวจมันด้วยปลายลิ้นเลยสักครั้ง

“อูมอวบดีแท้...อืมมมม”

“อ๊ะ...อ๊ายยย...อย่า...”

ปลายนิ้วยาวแตะไล้ไปตามรอยแยกกว้างสีกุหลาบ เจ้าหล่อนสะท้านเยือก ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ เขาชอบจังที่หล่อนแสดงทุกความรู้สึกออกมาทางแววตาแบบนี้

พะแพงเป็นผู้หญิงที่อ่านง่ายที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมาก่อนเลยทั้งชีวิต

เดมอนเริ่มถลำลึกโดยไม่รู้ตัว เขาโน้มตัวลงไปจูบปากอิ่ม บดขยี้รุนแรง ในขณะที่มือข้างหนึ่งขยำเต้านม อีกข้างก็ล้วงลึกเข้าไปบี้คลึงเกสรสวาท ปลุกเร้าจนพะแพงจมหายเข้าไปในเพลิงสวาท

“อ๊า...อ๊า...”

สะโพกงามไหวร่อนตามติดนิ้วยาวอย่างโหยหา ตอนนี้สมองมีแค่เขา นิ้วของเขาที่บี้คลึงอยู่ในร่องสาวเท่านั้น ทำไมหล่อนถึงใจง่ายแบบนี้ แต่...แต่หล่อนต้านทานอำนาจวิเศษของเดมอนไม่ได้จริงๆ เขาร้าย เขาเหี้ยมโหด และป่าเถื่อนกับหล่อนมาก แต่ในความดุดันนั้นก็มีความเสียวซ่านมากมายแฝงเอาไว้ และหล่อนก็ลุ่มหลงมัน จนไม่อาจจะทัดทานได้อีก

“อ๊า...อา...ได้โปรด...”

เดมอนเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาซุกไซ้ที่อกอวบอัด ฝ่ามือบีบขยำอย่างดุดัน และก็ไม่ลืมที่จะดูดอมยอดถันแรงๆ

“อ๊า...อา...นาย...นายน้อย...อา...”

ร่างสาวเปลือยเปล่ายกหยัดยั่วยวน ทำให้เดมอนที่พยายามจะเล้าโลมให้มากกว่าเซ็กซ์ครั้งเมื่อวานต้องยอมแพ้ เขาสลัดกางเกงออกจากตัว บ๊อกเซอร์สีเข้มถูกรั้งลงไปอยู่ที่ข้อเท้า ท่อนชายที่ใหญ่โตราวกับท่อนแขนของมนุษย์ชูชัน

“โอ้ว...เธอเร่งเร้าเก่งเหลือเกิน...อืมมมม”

“อ๊า...อา...”

เขาจับท่อนชายของตัวเองถูไถกับเกสรสวาทบวมเป่ง หยอกเย้าหล่อนด้วยการเคลื่อนไหวอยู่ภายนอก จนเจ้าหล่อนต้องวิงวอนให้เข้าไปภายในด้วยน้ำเสียงกระเส่า

“ได้โปรด...นายน้อย...ช่วยแพงด้วย...ได้โปรด...”

เขาอมยิ้มหื่นกระหาย จดจ่อท่อนชายอยู่กับปากทางคับแคบชุ่มฉ่ำ แต่ไม่ยอมเข้าไปด้านใน หญิงสาวแสนหวานที่ตอนนี้ใจร้อนรุ่มเจียนคลั่งจึงต้องยื่นมือมา และหยัดสะโพกขึ้นหาเสียเอง

“เธออยากได้อะไร...แม่คนสวย...อืมมมม...”

เขากัดฟันอดทนต่อความทรมานที่อยากจะสอดใส่ อยากจะให้หล่อนครางความต้องการออกมาเสียก่อน

“ต้องการ...อา...ต้องการนายน้อย...อา...ได้โปรด...เข้ามา...อา...อ๊ะ...”

ชายหนุ่มพุ่งทะยานแหวกความคับแน่นเข้าไปหาความร้อนหวานฉ่ำภายในร่างสาวสุดแรง ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำ กรามแกร่งขบกันแน่น ดวงตาสีฟ้าเข้มเรืองรองไปด้วยเพลิงสวาท

“โอ้ว...ฟิตอะไรอย่างนี้ โอ้ว...”

เขาตั้งใจจะขยับช้าๆ ไปอย่างเชื่องช้า ยืดเวลาการแตกระเบิดให้ยาวนาน เหมือนกับทุกครั้งที่เคยกระทำ แต่ทำไม...ทำไมกับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ฟิตแน่นอย่างพะแพง ถึงทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ การเคลื่อนไหวเชื่องช้าคือสิ่งสุดท้ายในโลกที่เขาจะกระทำ สะโพกเพรียวทรงพลังเคลื่อนไหวราวมีชีวิต เสียงเนื้อกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหว สองร่างสอดประสาน เม็ดเหงื่อไหลซึมออกมาทั้งๆ ที่อากาศภายในห้องเย็นฉ่ำ ไอสวาทปกคลุมจนมืดมิดมองไม่เห็นทาง สิ่งเดียวที่จะทำให้มีชีวิตรอดในยามนี้ก็คือการกระแทก แล้วก็กระแทกเข้าใส่ความนุ่มอ่อนหวานดุจกำมะหยี่ของแม่สาวสวยนมใหญ่คนนี้เท่านั้น

“โอ้ว...โอ้ว...ไม่ไหวแล้ว...โอ้ว...”

เขาจำไม่ได้ว่าพะแพงสุขสมนำหน้าไปกี่ครั้ง ภายใต้การเคลื่อนไหวราวกับติดจรวดของเขา รู้เพียงแต่ว่าเวลานี้ สิ่งที่พยายามอดทนอดกลั้นเอาไว้กำลังจะพังทลายออกมา เขากำลังจะระเบิด กำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เพราะความฟิตของพะแพง

“โอ้ว...โอ้ว...ทำไม...มันแบบนี้ โอ้ว...”

จังหวะสวาทเร่งเร้ารุนแรง สองร่างสอดประสานเร่าร้อนดุดัน เสียงครวญครางดังกระหึ่ม เสียงโต๊ะครางประท้วงเพราะเดมอนกระแทกแรงเหลือเกิน แต่ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยหยาดความใคร่ออกมา ร่างอวบอัดที่ถูกกระแทกจะจนสั่นเทาก็ถูกลากลงมาจากโต๊ะไม้ และถูกจับให้นอนคว่ำหน้ากับโต๊ะแทน บั้นท้ายอวบงอนถูกดึงให้โก้งโค้งไปด้านหลัง และท่อนชายก็พุ่งทะยานเข้ามาหาอีกครั้งสุดแรงเกิด

“อ๊ะ...อ๊า...”

“โอ้ว...อืมมมมม...ฟิต...อืมมมม...”

หล่อนน้ำตาไหลทะลักออกมาอีก พยายามจะเข้มแข็งต่อหน้าเขา แต่ทำได้ยากเหลือเกิน

“ถ้าอย่างนั้น...ก็ให้ดิฉันกลับเมืองไทยสิคะ”

นั่นสิ หล่อนพูดถูก มันเป็นความคิดที่ดีเลยทีเดียว แต่ทำไมนะ ทำไมการส่งพะแพงกลับเมืองไทย มันถึงเป็นสิ่งสุดท้ายในความคิดของเขายามนี้นัก

“พ่อเธอติดหนี้พนันฉันเท่าไหร่”

“ดิฉันไม่ทราบค่ะ”

“หลายแสนเหรียญ ดังนั้นค่าเยื่อบางๆ ของเธอไม่พอจ่ายหรอก แพตตี้”

หล่อนอดสูจนต้องก้มหน้าหลบสายตาดูแคลนของเขา และก็ไม่มีทางเลือกเมื่อเขายัดเช็คใส่มือของหล่อน

“เอาไปให้ป้ามิเชลล์ หนี้ของเธอพ่อจะได้ลดลง”

ร่างของหล่อนถูกเขาผลักออกห่างอย่างรังเกียจ หล่อนเซเกือบล้มลงไปกองกับพื้น

“กลับไปได้แล้ว และถ้าฉันไม่เรียก ก็อย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีก เข้าใจใช่ไหม”

หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง มองเขาผ่านม่านน้ำตาอย่างเจ็บปวด

“ค่ะ” พะแพงตอบรับคำเสียงสั่นเทา ก่อนจะวิ่งหนีออกไปทั้งน้ำตา

เดมอนกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ เมื่ออยู่เพียงลำพังในห้องทำงานที่ยุ่งเหยิงราวกับเพิ่งเกิดสงครามกลางเมือง สายตาคมกริบจับจ้องไปที่โต๊ะทำงาน ภาพอวบอัดของพะแพงที่ถูกเขาอัดกระหน่ำท่อนชายเข้าใส่ยังคงตามหลอกหลอนไม่หยุด และมันก็ทำให้เจ้าตัวยุ่งที่เป้ากางเกงทวีความแข็งชัน

“บ้าชิบ!”

เขาสบถ และพยายามควบคุมตัวเอง แต่ความร้อนฉ่าก็ยังคงกัดกินไปทั่วทั้งเรือนร่าง เขาสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ความหิวกระหายที่จะฝังลึกอยู่ในซอกสวาทของพะแพงยังคงเต้นระริกอยู่ในอก เลือดหนุ่มเดือดพล่านยิ่งกว่าน้ำเดือดจัด

กรามแกร่งที่ขบกันแน่นอยู่แล้วยามนี้บดหนักมากขึ้น จนกระดูกแทบแหลกละเอียด ดวงตาสีฟ้าเข้มเต็มไปด้วยเพลิงกระหายที่ลุกโชนอยากจะควบคุม และแน่นอนว่าเขาไม่อดทนอีกแล้ว ร่างสูงใหญ่ของเดมอนพุ่งพรวดออกไปนอกห้องทำงาน และออกคำสั่งกับไบโอนีเสียงกระด้างดุดัน

“โทรไปสั่ง รปภ. ห้ามให้ผู้หญิงคนเมื่อกี้ออกไปจากที่นี่เด็ดขาด”

“ผู้หญิงคนที่...เพิ่งวิ่งออกจากห้องท่านประธานใช่ไหมคะ”

“ก็ใช่น่ะสิ เร็วเข้า”

“ค่ะ ค่ะ ท่านประธาน”

ความร้อนรนของเดมอนที่ไบโอนีไม่เคยพบเห็นมาก่อนทำให้หล่อนตื่นตระหนก และรีบทำตามคำสั่งอย่างเร่งด่วน

“แล้วจับตัวขึ้นมาให้ผมบนห้องทำงานด้วย”

เดมอนสั่งเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในห้องทำงานอีกครั้ง ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยแคลงใจของไบโอนี