นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 16

และก็ไม่คิดจะรอให้เขาต้องขับไล่ซ้ำอีก หล่อนรีบวิ่งออกไปจากขุมนรกนั้นด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หยาดน้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย

หล่อนเจ็บ หล่อนทรมานเหลือเกิน...

เมื่อพะแพงออกจากห้องไปแล้ว เดมอนก็หันมาถามวิคตอเรียด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“คุณมีอะไรกับผมหรือวิคกี้ ถึงมาหาโดยไม่ได้โทรบอกก่อน”

วิคตอเรียหรี่ตามองหน้าของเดมอน “ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเหรอคะ วิคกี้เคยเห็นมาก่อนหรือเปล่า”

“คนใช้ที่บ้านผมน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

“แต่คุณไม่เคยเรียกผู้หญิงคนไหนให้มาหาถึงห้องทำงานเลยนะคะ แต่นี่...” วิคตอเรียยังพูดไม่ทันจบ เดมอนก็แทรกขึ้นเสียก่อนด้วยน้ำเสียงกระด้าง

“ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผมนอนด้วยหรอกวิคกี้ ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลไป ยังไงซะ คุณก็คือตัวจริงของผมวันยังค่ำ”

วิคตอเรียระบายยิ้ม มองหน้าเดมอนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณแน่ใจเหรอคะเดมอน”

“ผมแน่ใจ ว่าแต่คุณเถอะ ยังไม่ตอบคำถามของผมเลย ว่าทำไมมาหาผมโดยไม่โทรมาหาก่อน”

“วิคกี้ก็แค่อยากจะเซอร์ไพรส์คุณน่ะค่ะ”

“ใช่ เซอร์ไพรส์มากเลย ดีนะที่ผมกับแม่นั่นเสร็จเรื่องกันแล้ว ไม่อย่างนั้นคุณอาจจะเป็นตากุ้งยิงได้”

วิคตอเรียหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หล่อนไม่หึงหวงเดมอนเลย เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่มีทางจริงจังกับผู้หญิงคนไหนนอกจากตัวเอง ก็เหมือนที่หล่อนไม่เคยจริงจังกับผู้ชายคนไหนเท่ากับเดมอนนั่นแหละ

“วันนี้พาวิคกี้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านด้วยนะคะ ได้ไหม”

“ได้สิครับ” เดมอนรับคำ “พูดเหมือนไม่เคยไปค้างที่บ้านผมอย่างนั้นแหละ”

วิคตอเรียเดินเข้ามาสวมกอดเดมอน “และวิคกี้ก็จะขอค้างกับคุณด้วย โอเคไหมคะ”

เดมอนชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ตอบรับ “ได้สิ ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย คุณจะค้างกับผมกี่คืนก็ได้”

“งั้นสามคืนเป็นอย่างต่ำ”

“ตกลงครับ”

ในขณะที่วิคตอเรียระบายยิ้มอย่างดีใจ เดมอนกลับรู้สึกอึดอัดไม่น้อย ทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงที่เขาคิดมาตลอดว่าเหมาะสมและคู่ควรอย่างวิคตอเรียนะ

พะแพงซมซานกลับมาคฤหาสน์ลินการ์ดด้วยความชอกช้ำใจ ความไม่ไยดีที่เดมอนแสดงออกมาทันทีเมื่อวิคตอเรียปรากฏตัวขึ้นไม่ต่างจากคมมีดที่กรีดลึกลงในเนื้อหัวใจ แม้จะพยายามพร่ำบอกว่าตัวเองก็แค่อีตัวฆ่าเวลา ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะแอบรักเดมอนด้วยซ้ำ แต่หัวใจก็ไม่รักดีเอาเสียเลย มันไม่ชอบเชื่อฟัง และร่ำร้องหาแต่ผู้ชายไม่มีหัวใจอย่างเดมอนทุกเมื่อเชื่อวัน

“หยุดคิด...หยุดคิดเถอะ แพง...”

หล่อนทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงทันทีเมื่อก้าวเข้ามาให้ห้องพัก สภาพในตอนนี้ของหล่อนช่างไม่ต่างจากตุ๊กตาผ้าเก่าๆ ที่ถูกเขี่ยทิ้งลงถังขยะแม้แต่น้อย มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร่ำไห้อย่างน่าเวทนา หัวใจปวดร้าวเหลือเกิน

เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่หล่อนถึงจะหลุดพ้นจากวังวนแห่งความทรมานนี้เสียที และเมื่อไหร่เดมอนจะปล่อยหล่อนไป...?

ช่วงเย็นของวันเดียวกัน หล่อนก็ถูกเรียกให้ขึ้นมารับใช้ภายในห้องอาหาร ท่ามกลางภาพบาดตาบาดใจของเดมอนกับวิคตอเรียที่กำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอยู่ตลอดเวลา น้ำตาของหล่อนตกใน กลีบปากอิ่มสั่นระริก หล่อนต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่ภายในความอึดอัดแสนเหี้ยมโหดนั้นอยู่นานราวชั่วกัปชั่วกัลป์ จนกระทั่งมื้อค่ำของคู่รักที่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกเสร็จสิ้นลง แต่นรกก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากข้อเท้าของหล่อน

“เธอน่ะ ชื่ออะไรเหรอ”

วิคตอเรียไม่ได้เดินตามเดมอนออกไปจากห้องอาหารในทันที เพราะหยุดยืนมองพะแพง

พะแพงเม้มปากเป็นเส้นตรง พูดไม่ออก หน้าตาเศร้าหมอง “แพตตี้ คุณวิคกี้ถามไม่ได้ยินหรือไง”

คำเตือนไม่พอใจของป้ามิเชลล์ทำให้หล่อนได้สติ รีบเดินเข้าไปหา และก้มหน้ามองพื้น

“ดิฉันชื่อพะแพงค่ะ”

“พะแพงเหรอ” วิคตอเรียทวนคำ ก่อนจะถามต่อ “แต่ฉันได้ยินเดมอนเรียกเธอว่าแพตตี้”

พะแพงเผลอตัวเงยหน้าขึ้นสบประสานสายตากับวิคตอเรียโดยบังเอิญ

“เอ่อ ทุกคนที่นี่เรียกดิฉันว่าแพตตี้ค่ะ เพราะพะแพงออกเสียงยากกว่าค่ะ”

วิคตอเรียระบายยิ้มให้ และเอียงคอมองสาวใช้ตรงหน้าอย่างพิจารณา

“หน้าเธอหวานมากนะ ตาก็สวยซึ้งดี เพราะอย่างนี้นี่เองเดมอนถึงเรียกเธอมานอนด้วย”

แก้มนวลของพะแพงร้อนผ่าว ความอับอายแล่นพล่านไปทั้งร่างกายจนตัวสั่นเทา

“เอ่อ...”

“ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ เธอจะมีอะไรกับเดมอนฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะฉันกับเดมอนเรายังไม่ได้แต่งงานกัน ฉันใจกว้างเสมอ และที่สำคัญ เดมอนก็บอกว่าไม่ได้จริงจังอะไรกับเธอด้วย”

คำพูดของวิคตอเรียราวกับคมมีดที่ปักฉึกลงกลางหัวใจของหล่อน พะแพงก้มหน้าหลบสายตาของวิคตอเรีย หยดน้ำตาไหลออกมาจากสองดวงตา

“ดิฉัน...ขอตัวไปเก็บโต๊ะก่อนนะคะ”

“ค่ะ” หล่อนรับคำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะรีบเดินค้อมหลัง เลื่อนบานประตูสไลด์และก้าวเข้าไปในห้องแต่งตัวที่ถูกแยกออกจากห้องนอนกว้างอย่างเป็นสัดส่วนด้วยความรวดเร็ว พอเข้ามาถึงหยาดน้ำตาก็รินไหลออกมาราวกับธารน้ำ

หล่อนเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บทรมานราวกับหัวใจกำลังถูกทิ่มแทง ร่างเล็กทรุดลงนั่งคุกเข่าตรงหน้ากระเป๋าเดินทางสีชมพูหวานของวิคตอเรีย กำลังจะเปิดมันออกเพื่อจะนำเสื้อผ้าและข้าวของของวิคตอเรียออกมาจัดใส่ตู้เสื้อผ้า แต่เสียงครวญครางของคนสองคนที่อยู่ด้านนอกดังมาเข้าหูเสียก่อน

“อ๊า...เดมอน...แรงๆ ค่ะ อ๊า...ลึกอีก...อา...อา...”

เสียงครวญครางของวิคตอเรียดังขึ้น พร้อมๆ กับเสียงเตียงนอนที่โยกเป็นจังหวะ ทำไมหล่อนจะไม่รู้ล่ะว่าข้างนอกกำลังเกิดอะไรขึ้น หล่อนรีบยกมือขึ้นอุดปากกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเองเอาไว้ ซบหน้ากับหัวเข่าของตัวเอง และคร่ำครวญด้วยความทรมานที่สุดในชีวิต

เสียงครวญครางของทั้งสองคนยังดังแว่วมาเข้าหูอย่างต่อเนื่อง และหล่อนก็ไม่อาจจะนั่งอยู่ภายในห้องแต่งตัวทนฟังต่อไปได้อีก หล่อนลุกขึ้นยืน เลื่อนบานประตูไม้ให้เปิดออก และวิ่งผ่านเตียงกว้างออกไปอย่างรวดเร็ว

“ล็อกประตูให้ด้วย” เสียงกระด้างร้องสั่งตามหลังมาก่อนที่หล่อนจะทันได้ก้าวข้ามธรณีประตู หล่อนหันไปมองก็เห็นว่าเดมอนที่นอนหงายให้วิคตอเรียควบขี่อยู่จ้องมองมาที่ตัวเอง

“เข้าใจที่สั่งใช่ไหม”

หล่อนเม้มปากแน่น ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ก่อนจะรีบดันบานประตูให้ปิดสนิทลง และวิ่งกลับห้องพักของตัวเองไปด้วยหัวใจที่แตกสลายยับเยิน

“เธอรู้ตัวใช่ไหมว่านายน้อยมีตัวจริงอยู่แล้ว นั่นก็คือคุณวิคกี้”

ป้ามิเชลล์ที่นั่งรอหล่อนอยู่หน้าห้องพักลุกขึ้นยืนและเดินมาขวางหน้าเอาไว้

“ดิฉัน...ทราบดีค่ะ และระลึกอยู่เสมอ” หล่อนตอบออกไปเสียงสะอื้น

“ถ้าเธอทำได้อย่างที่พูด เธอก็จะไม่เจ็บเพราะความผิดหวัง”

หล่อนทำได้แค่พยักหน้าตอบรับป้ามิเชลล์

“ไปพักผ่อนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องเข้าไปรับใช้ในตึกใหญ่ เธอจะได้ทำใจได้เร็วขึ้น”

หล่อนเงยหน้าขึ้นมองป้ามิเชลล์อย่างซาบซึ้งใจ แม้หญิงสูงวัยจะดูเป็นคนระเบียบจัดแค่ไหน แต่ลึกๆ แล้วป้ามิเชลล์ก็ใจดีกับหล่อนไม่น้อยเลยทีเดียว

“ขอบคุณมากค่ะคุณแม่บ้านใหญ่”

“ไม่เป็นไร เพราะฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอดี” ป้ามิเชลล์จ้องหน้าพะแพง “ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ได้ใกล้ชิดกับนายน้อยแล้วจะไม่ตกหลุมรัก โดยเฉพาะผู้หญิงอ่อนต่อโลกอย่างเธอ แพตตี้”

หล่อนทำได้แค่ก้มหน้าหลบสายตาของป้ามิเชลล์และร้องไห้ออกมาเงียบๆ

“ไปพักเถอะ ฉันกลับล่ะ”

ป้ามิเชลล์เดินจากไปแล้ว ในขณะที่หล่อนค่อยๆ ก้าวหายเข้าไปภายในห้องพัก สองเท้าไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะก้าวไปจนถึงเตียงนอน ร่างอรชรอ่อนแรงทรุดฮวบลงกับพื้นห้อง และหล่อนก็ร้องไห้คร่ำครวญอยู่ตรงนั้นยาวนาน