นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 21

เสียงอาเจียนของพะแพงดังทะลุบานประตูไปเข้าหูของโอลิเวียที่ยืนอยู่หน้าห้อง

“แพตตี้ เป็นอะไรน่ะ ฉันเข้าไปนะ”

โอลิเวียเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เพราะเสียงอาเจียนของพะแพงดังถี่ตลอดเวลา หล่อนจึงตัดสินใจดันบานประตูเข้าไปภายใน โชคดีที่พะแพงไม่ได้ล็อกห้องเอาไว้

เมื่อเข้ามาถึงข้างในก็รีบตรงไปที่ห้องน้ำทันที แล้วก็เห็นว่าพะแพงกำลังเกาะขอบชักโครกอยู่ด้วยสภาพหมดเรี่ยวแรง

“แพตตี้...ไม่สบายเหรอ”

โอลิเวียรีบประคองร่างของพะแพงออกมาจากห้องน้ำ มานอนบนเตียงอย่างเป็นห่วง

พะแพงเงยหน้าซีดเผือดของตัวเองขึ้นมองโอลิเวีย และก็พยายามฝืนยิ้ม

“ฉันไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะโอลิเวีย”

“จะไม่เป็นไรได้ยังไง หน้าซีดเป็นไก่ต้มสุกแบบนี้”

“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ นอนพักสักครู่ก็หาย” พะแพงพยายามยืนยันทั้งๆ ที่สภาพของตัวเองแทบดูไม่ได้เลย

“แต่เธออ้วกนะแพตตี้ ฉันว่าไปหาหมอดีกว่า”

พะแพงส่ายหน้าน้อยๆ

“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ โอลิเวีย”

เมื่อพะแพงยืนยันหนักแน่น โอลิเวียก็ไม่สามารถขัดใจได้ “งั้นก็นอนพักนะ เดี๋ยวฉันไปบอกคุณแม่บ้านใหญ่ให้ว่าเธอไม่สบาย”

“ขอบใจนะโอลิเวีย”

“ไม่เป็นไรหรอก นอนพักซะนะ”

โอลิเวียเดินออกไปจากห้องแล้ว น้ำตาของหล่อนจึงค่อยๆ ไหลรินออกมา

หล่อนจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ในเมื่อตอนนี้หัวใจของหล่อนใกล้จะหยุดเต้นอยู่แล้ว มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าร่ำไห้ปิ่มจะขาดใจ

“ไหนแม่แพตตี้ล่ะ ฉันให้ไปตามไม่ใช่เหรอ” เมื่อเห็นโอลิเวียเดินเข้ามาในตัวตึกใหญ่เพียงลำพังไม่มีเงาของพะแพง ป้ามิเชลล์ก็เอ่ยถามด้วยความสงสัยทันที

“เอ่อ แพตตี้ไม่สบายน่ะค่ะคุณแม่บ้านใหญ่”

“ไม่สบายอีกแล้ว ทำไมอ่อนแอนักหนาเนี่ย” ป้ามิเชลล์บ่นไม่จริงจังนัก

“หนูก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่เห็นอ้วกเอา อ้วกเอา สงสัยจะเป็นโรคกระเพาะมั้งคะคุณแม่บ้านใหญ่”

ป้ามิเชลล์ยังไม่ทันได้อ้าปากถามกลับไป แต่เสียงเข้มของเดมอนก็ดังขึ้นด้านหลังเสียก่อน

“ไปตามหมอมาดูอาการแพตตี้ด้วย ฉันไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านของฉัน”

“ค่ะ นายน้อย” ป้ามิเชลล์ตอบรับด้วยน้ำเสียงนอบน้อม ก่อนจะมองตามร่างสูงใหญ่ของเดมอนที่เดินออกไปจากคฤหาสน์หลังงามด้วยความไม่สบายใจ “ทำไมรู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกๆ นะ”

“นั่นสิคะคุณแม่บ้านใหญ่ นายน้อยหน้านี่หงิกเป็นมะเหงกเลยค่ะ ไม่เห็นเหมือนผู้ชายที่กำลังจะได้เป็นเจ้าบ่าวเลย” โอลิเวียพูดขึ้นตามที่ตัวเองคิด แต่ก็ถูกป้ามิเชลล์หยิกต้นแขนแรงๆ

“โอ๊ย...หนูเจ็บนะคะคุณแม่บ้านใหญ่”

“หุบปากไปเลย เรื่องของเจ้านาย”

“ค่ะ ค่ะ งั้นหนูไปโทรตามหมอก่อนนะคะ”

เมื่อป้ามิเชลล์พยักหน้าอนุญาต โอลิเวียก็รีบวิ่งไปโทรศัพท์ตามหมอให้มาตรวจอาการของพะแพงโดยเร็ว

“คุณหมอ...ได้โปรดเก็บเรื่องที่ดิฉันตั้งท้องไว้เป็นความลับได้ไหมคะ” พะแพงวิงวอนนายแพทย์ที่มาตรวจอาการถึงห้องพักทั้งน้ำตา

“ได้สิครับ มันเป็นสิทธิ์ของคนไข้”

พะแพงยกมือขึ้นไหว้คุณหมอสูงวัย “ขอบพระคุณมากค่ะคุณหมอ”

“แต่ว่าอย่าลืมบอกเรื่องนี้กับพ่อของเด็กด้วยนะครับ”

คำพูดของคุณหมอใจดีทำให้พะแพงยิ่งเจ็บร้าวทรมาน หล่อนพยายามฝืนยิ้ม แต่น้ำตาก็ไหลพรากออกมาแทน

“ค่ะ คุณหมอ”

“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ แล้วก็อย่าลืมกินยาบำรุงที่หมอจัดเอาไว้ให้ตามเวลานะครับ”

“ค่ะ”

หล่อนมองคุณหมอสูงวัยเดินออกไปพ้นห้องพักแล้ว จึงปล่อยหยาดน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้น มือเล็กยกขึ้นอุดปากปิดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้สุดกำลัง แต่กระนั้นเสียงแห่งความเสียใจก็ยังคงเล็ดลอดออกมาทำร้ายอยู่ดี

ลูกเหรอ...

“เรายกเลิกงานแต่งก็ได้นะคะเดมอน ถ้าคุณ...เอ่อ...ตัดใจจากแพตตี้ไม่ได้”

กรามแกร่งของเดมอนขบกันแน่น ก่อนจะดึงร่างอรชรของวิคตอเรียเข้ามาสวมกอด

“คุณพูดอะไรวิคกี้ ผมจะทำอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อคุณคือผู้หญิงที่เหมาะสมกับผมที่สุด”

“ความเหมาะสมกับความรักมันแยกขาดออกจากกันนะคะ”

“ผมรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ คุณวางใจได้วิคกี้ เมื่อเราแต่งงานกันแล้ว ผมจะมีแค่คุณคนเดียว”

วิคตอเรียดันร่างออกห่างจากเดมอนเล็กน้อย และมองลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าเข้มของชายหนุ่ม

“คุณแน่ใจเหรอคะ”

“อืม ผมแน่ใจ”

ว่าที่เจ้าสาวแสนสวยฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะสวมกอดชายหนุ่มเอาไว้แน่น แนบหน้ากับแผงอกกว้างอย่างไว้วางใจ

“วิคกี้ก็จะหยุดที่คุณคนเดียวค่ะเดมอน”

“ขอบคุณ” เดมอนกล่าวสั้นๆ ดวงตาของเขาทอดมองออกไปนอกกระจกของร้านเวดดิ้ง ทำไมนะ ทำไมเขาถึงทำตัวให้มีความสุขกับงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ได้ ทำไม่ได้เลยจริงๆ

ในที่สุดวันจากลาก็เดินทางมาถึง พร้อมๆ กับงานแต่งใหญ่โตของเดมอนและวิคตอเรีย เสียงเพลงบรรเลงดังมาเข้าหู แขกเหรื่อจำนวนมากมายทยอยเดินทางมาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง บรรดาสาวใช้และคนงานภายในคฤหาสน์ลินการ์ดต่างยุ่งกับการเตรียมอาหารและสถานที่ จนไม่มีใครสังเกตเห็นหล่อนที่กำลังหิ้วกระเป๋าเดินทาง พร้อมกับยืนหลั่งน้ำตา

“ลาก่อน...นายน้อย”

หล่อนยืนมองคฤหาสน์หลังงามที่กำลังจัดงานรื่นเริงผ่านม่านน้ำตา มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าท้องแบนเรียบของตัวเองแผ่วเบา หัวใจสาวปวดร้าวแหลกเหลว

มันจบลงแล้ว...จบลงด้วยการเดินจากมาของหล่อน พร้อมกับเลือดเนื้อเชื้อไขของเดมอน แต่เขาจะไม่มีทางรับรู้ จะไม่มีทางล่วงรู้หรอกว่าหล่อนมีลูกของเขาอยู่ในท้อง หล่อนจะซ่อนเด็กคนนี้จากสายตาของเขา

ตลอดกาล...

สองเท้าก้าวเดินออกไปยังนอกรั้ว ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสว ยามนี้มืดครึ้มด้วยเมฆฝน เสียงฟ้าคำรามดังลั่นขึ้นหลายครั้ง แต่ร่างเล็กก็ยังคงเดินย่ำเท้าไปบนท้องถนนเบื้องหน้า เพื่อมองหาแท็กซี่ให้ไปส่งที่สนามบิน

หยาดน้ำตารินไหลออกมาตลอดทาง หล่อนเจ็บปวดจนหัวใจชาดิกไร้ความรู้สึก และก็ราวกับว่าหล่อนยังทุกข์ทรมานไม่เพียงพอ เมื่อผู้อยู่เบื้องบนส่งฝนห่าใหญ่ให้ราดรดลงมาทั่วลาสเวกัส ร่างของหล่อนเปียกชุ่ม สองแขนยกขึ้นกอดอกเพื่อบรรเทาความเหน็บหนาว ย่ำเท้าต่อไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย กว่าจะสามารถเรียกรถแท็กซี่และก้าวขึ้นไปนั่งบนรถได้ หล่อนก็เปียกชุ่มไปทั้งกายและหัวใจ

ลาก่อน...

ลาสเวกัส...