นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 25

เรือนร่างสูงใหญ่ของเดมอนยืนพิงอยู่กับระเบียงที่ยื่นยาวออกไปจากห้องพักหรู ดวงตาสีฟ้าเข้มทอดมองออกไปเบื้องหน้า แสงสีของเมืองหลวงงามจับตา แต่กลับไม่สามารถยึดเหนี่ยวความสนใจของหนุ่มรูปงามเอาไว้ได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

สมองของเดมอนยังคงวนเวียนอยู่กับใบหน้าแป้นแล้นของเด็กผู้ชายคนนั้น อะไรบางอย่างที่สะท้อนออกมาจากตัวเด็กน้อย ทำให้เขาอดคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้

นางบำเรอสาวที่เขาย่ำยีจนย่อยยับ ก่อนจะขับไล่ไสส่งหล่อนออกจากชีวิต แม้กาลเวลาจะผ่านพ้นมาสี่ปีแล้วก็ตาม แต่ไม่มีชั่วขณะไหนในความคิดเลยที่เขาไม่นึกถึงหล่อน พะแพงแทรกซึมเข้ามาในเนื้อหัวใจโดยที่เขาไม่รู้ตัว กว่าจะมาสำนึกตัวได้ว่าหล่อนคือนางในดวงใจก็สายเกินไปเสียแล้ว

ลมหายใจอุ่นร้อนเป่าออกมาจากริมฝีปากกว้างหยักลึก กรามแกร่งที่มีเคราหนาครึ้มปกคลุมขบกัดกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยความกระหายที่จะทวงคืน

เสียงเคาะประตูแผ่วเบาดังแทรกเข้ามาในหู เดมอนหมุนตัวเดินกลับเข้ามาภายในห้อง ทรุดร่างกายกำยำใหญ่โตในชุดลำลองสีขาวสะอาดลงกับโซฟานุ่ม และเอ่ยอนุญาต

“เข้ามา”

ร่างของเบนจามินทร์คนสนิทที่ติดตามเขามาแทนเชลดอนเปิดประตู และเดินเข้ามาค้อมศีรษะอยู่ห่างจากร่างของเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“นายน้อยเรียกหาผม มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ”

เดมอนเลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าคนสนิท ก่อนที่ริมฝีปากกว้างหยักลึกจะเปล่งคำพูดราบเรียบออกมา

“นายส่งเจ้าหมูอ้วนถึงมือแม่หรือเปล่า”

“ผมพาไปส่งให้กับแม่ของเด็กเลยครับ นายน้อยไม่ต้องเป็นกังวล”

“ดีมาก ฉันมีเรื่องจะถามแค่นี้แหละ นายออกไปได้แล้ว”

แทนที่เบนจามินทร์จะเดินออกไปตามคำสั่ง แต่กลับยืนอยู่ที่เดิมและทำใจกล้าเอ่ยถามออกมา

“นายน้อยชอบเด็กคนนั้นเหรอครับ”

“นายหมายถึงเด็กคนไหนล่ะ”

“ก็...เด็กผู้ชายที่นายน้อยให้ลูกโป่งไปน่ะครับ”

เดมอนไหวไหล่กว้างเล็กน้อย “ก็แค่เด็กหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่ง นายสงสัยอะไรหรือ”

เมื่อถูกเจ้านายถามกลับ เบนจามินทร์ก็ตอบตะกุกตะกัก

“คือผม...ไม่เคยเห็นนายน้อยสุงสิงกับเด็กมาก่อนน่ะครับ”

“มันไม่มีอะไรน่าแปลกหรอกเบน นายไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะต้องรีบตื่นแต่เช้าไปที่ไลน์ เอสเตท”

จำได้ว่าหล่อนวิ่งหนีออกมา ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำเทลงมาไม่ขาดสาย หัวใจของหล่อนแหลกสลายอยู่บนพื้นถนนตรงหน้าอย่างร้าวราน

หล่อนเจ็บปวด หล่อนทรมาน ต้องหอบดวงใจบอบช้ำและร่างกายที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาซ่อนอยู่กลับประเทศไทยมาอย่างทุกข์ทรมาน

วันแรกที่หล่อนกลับมาถึงเมืองไทย ครอบครัวก็อ้าแขนรับให้ความเมตตาปรานี แต่พอรู้ว่าหล่อนตั้งท้องโดยไม่มีพ่อ ทั้งพ่อทั้งแม่เลี้ยง รวมถึงญาติพี่น้องก็ตราหน้าว่าหล่อนเป็นหญิงใจง่าย ทั้งๆ ที่พวกท่านเองนั่นแหละที่ส่งหล่อนไปบำเรอเจ้าหนี้

ในที่สุดหล่อนก็ตัดสินใจมอบเงินทั้งหมดที่ได้จากเดมอนให้กับครอบครัว เพื่อแลกกับการออกมาอยู่เพียงลำพังคนเดียว ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครฉุดรั้งหล่อนเอาไว้สักคน

และถึงแม้ช่วงแรกๆ หล่อนจะลำบากแสนเข็ญมาก แต่หล่อนกลับรู้สึกว่าสบายใจมากกว่าการอยู่ร่วมกับครอบครัวที่ไม่มีใครจริงใจกับหล่อนเลยสักคน แม้แต่บิดาแท้ๆ ของตัวเอง

มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง ฝืนระบายยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าของวินเซนต์ ผู้เป็นลูกชาย

วินเซนต์หน้าตาถอดแบบมาจากเดมอนไม่มีผิด ปากคอคิ้วคางเหมือนราวคนคนเดียวกัน มีแค่สีของดวงตากับสีของเส้นผมเท่านั้นแหละที่เหมือนหล่อน

ทุกครั้งที่มองหน้าลูกชาย หล่อนก็มักจะเห็นใบหน้าของเดมอนซ้อนทับขึ้นมาตลอดเวลา และเพราะอย่างนี้ไง หล่อนถึงลืมเขา...ผู้ชายคนแรกของชีวิตไม่ได้สักที

“ป่านนี้...นายน้อยคงมีลูกกับคุณวิคกี้แล้ว” หล่อนเงยหน้าพูดกับแผ่นฟ้า ราวกับมันคือเดมอน “แพงขอให้นายน้อย...มีความสุขมากๆ นะคะ” น้ำตาไหลออกมาอีกครั้งอย่างสุดจะกลั้น “แพงสัญญา...ว่าจะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุด...” ก้อนสะอื้นขนาดใหญ่เล็ดลอดออกมา หล่อนเจ็บปวดจนต้องยกมือขึ้นกุมหัวใจเอาไว้ “และจะไม่มีวันบอกลูก...ว่าพ่อของเขาเป็นใคร...” หล่อนยังคงร้องไห้ด้วยความปวดร้าวทรมาน “แพงจะไม่มีวัน...สร้างความรำคาญใจ...ให้กับนายน้อยและคุณวิคกี้...ไม่มีทางทำแบบนั้น...”

แม้ว่าหล่อนจะปวดร้าวมากมายสักแค่ไหนก็ตาม...