นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 29

เกือบบ่ายสองโมง กิ่งแก้วถึงกลับเข้ามาภายในบริษัทอีกครั้ง แต่ไม่ได้มาพร้อมกับเดมอน

“แพงของฝากจ้ะ”

กล้วยทอดของโปรดวางลงบนโต๊ะของพะแพง

“ขอบคุณมากค่ะพี่กิ่ง แต่แพงยังไม่หิวเลยค่ะ”

“ไม่หิวก็ต้องกินนะ นี่ท่านประธานสั่งพี่ให้ซื้อมาให้แพงเลยนะเนี่ย”

สิ่งที่ได้ยินทำให้คนฟังยิ่งน้อยใจ หล่อนผลักถุงกล้วยทอดออกไปห่างๆ

“พี่กิ่งเก็บเอาไว้กินเถอะค่ะ แพงไม่หิวจริงๆ”

“พี่ก็กินไม่ไหวเหมือนกัน ท่านประธานเลี้ยงข้าวเสียจนอิ่มแปล้เลยเนี่ย” กิ่งแก้วยกมือขึ้นลูบพุงของตัวเองที่ดันตัวเสื้อออกมามากกว่าทุกวัน

“งั้นก็ทิ้งไปเถอะค่ะ”

“ท่านประธานรู้จะโกรธเอาน่ะสิ” กิ่งแก้วไม่เห็นด้วย แต่คนที่กำลังถูกความน้อยใจครอบงำ คว้าถุงกล้วยทอดแล้วโยนใส่ถังขยะทันที ท่ามกลางความตกใจของกิ่งแก้ว

“แพง...?!”

พะแพงฝืนยิ้มให้กับกิ่งแก้ว และรีบเปลี่ยนเรื่อง “หนังสือเชิญประชุมของฝ่ายบัญชี แพงส่งให้พี่กิ่งทางอีเมลแล้วนะคะ และถ้าพี่กิ่งอยากเพิ่มเติมหัวข้อการประชุมก็แจ้งแพงได้เลยค่ะ แพงจะรีบเพิ่มให้ค่ะ”

“แพงกับท่านประธานเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม”

คำถามที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากของกิ่งแก้ว ทำให้พะแพงถึงกับชะงักงัน ก่อนจะรีบปั้นหน้าปฏิเสธ

“มะ...ไม่เคยค่ะ”

“แต่พี่ว่ามันแปลกๆ นะ”

“มันไม่มีอะไรแปลกนี่คะพี่กิ่ง”

พะแพงพยายามที่จะหัวเราะกลบเกลื่อนออกมา แต่ก็ทำได้ไม่ดีนัก เพราะกิ่งแก้วยังคงสงสัยเช่นเดิม

“แปลกสิ ทั้งแพงทั้งท่านประธานเลยล่ะ”

“แพง...ไม่มีอะไรแปลกนะคะ”

“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย แพงน่ะตัวดี พี่เห็นตัวสั่นเทาเป็นเจ้าเข้าทรงเลยตอนที่ยืนต่อหน้าท่านประธานน่ะ”

“แพง...แค่ไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”

กิ่งแก้วถอนหายใจออกมาแรงๆ กับคำแก้ตัวไม่ยอมจนมุมของพะแพง “ส่วนท่านประธานก็แปลก ไปกินข้าวกับพี่แท้ๆ ดันชวนพี่คุยแต่เรื่องของแพงตลอดเลย”

“คุย...เรื่องแพงเหรอคะ” พะแพงที่เคยหลบสายตาของกิ่งแก้วพัลวัน ตอนนี้เปลี่ยนเป็นจ้องหน้าเขม็ง

“ใช่ ถามจนพี่คอแห้งเลยล่ะ”

“แล้วพี่กิ่งไม่ได้เล่าเรื่องอะไรของแพงให้กับเขา...เอ่อ ท่านประธานฟังใช่ไหมคะ”

กิ่งแก้วหัวเราะแหะๆ ก่อนจะตอบออกมาเสียงอ่อย “บอกหมดเลยจ้ะ”

“พี่กิ่ง!” พะแพงอุทานออกมาอย่างตกใจ

“พี่ขอโทษนะ ท่านประธานถามพี่เสียจนพี่งง และก็หยุดตอบไม่ได้เลย”

พะแพงยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเอง และก็วิตกกังวลเกี่ยวกับเรื่องของวินเซนต์เป็นที่สุด

หล่อนจะต้องซ่อนวินเซนต์ให้พ้นจากสายตาของเดมอน จะให้จอมมารร้ายรู้ไม่ได้ว่าวินเซนต์เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา เพราะหล่อนรู้ดีว่าหากเดมอนรู้ว่าเขาพลาดพลั้งมีลูกกับหล่อน เขาจะต้องแย่งชิงเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองกลับไปลาสเวกัสอย่างแน่นอน และเมื่อนั้นชีวิตของหล่อนก็จะไม่เหลืออะไรอีกเลย แม้กระทั่งลมหายใจสุดท้าย...

ร่างอรชรที่แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว

“แพงจะไปไหนน่ะ” กิ่งแก้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“แพงมีเรื่องจะคุยกับท่านประธานค่ะ”

แม้คู่สนทนาจะแสดงความมึนงงออกมามากแค่ไหน แต่หล่อนก็ไม่คิดจะอยู่อธิบายใดๆ ต่อไปอีก หล่อนแทบจะวิ่งเข้าไปในห้องทำงานของเดมอนเสียให้ได้

“อยากให้เบิลอีกรอบหรือแพตตี้”

คนตัวโตระบายยิ้มหยอกเย้า และมองร่างหอบๆ ของหล่อนที่โผล่เข้ามาในห้องทำงานกว้างอย่างล้อเลียน

“ฉันมาขอลาออกค่ะ”

เขาไม่ได้มีสีหน้าตกใจเลยแม้แต่น้อย “ถ้าเธอลาออกไป แล้วจะเอาเงินที่ไหนให้ลูกไปเรียนหนังสือล่ะ”

คำว่า ‘ลูก’ ที่หลุดออกมาจากปากของเขา เรียกน้ำตาจากหล่อนได้ดีเหลือเกิน หล่อนต้องใช้แรงใจมากมายกว่าจะสามารถสะกดกลั้นหยาดน้ำแห่งความเสียใจเอาไว้แค่เพียงที่ขอบตาเท่านั้น

“ได้ข่าวว่าผัวก็ทิ้งไปแล้วไม่ใช่หรือ” กรามแกร่งของคนพูดขบกันแน่น คล้ายกับเขากำลังโมโหไม่มีผิด

พะแพงเชิดหน้าสูง มองเขาด้วยสายตาท้าทายเป็นครั้งแรก และก็คงเป็นครั้งเดียวที่จะทำได้

“ถึงผัวจะทิ้งไป แต่ฉันก็สามารถหาใหม่ได้ไม่ยากค่ะ”

“แพตตี้!”

“อยากให้ฉันหยุดไหม อืมมมม...ฟิตจริงๆ อืมมม โอ้ว...”

“ไม่...อย่าหยุดค่ะ อย่าหยุด...อา...ได้โปรด อย่าหยุด...อา...อ๊า...อา...”

ไอรักร้อนฉ่าอาบไล้ไปทั่วทั้งจิตวิญญาณ ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะลงโทษแม่สาวคนสวยที่คิดจะตีตัวออกห่าง แต่สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ถูกเพลิงสวาทแผดเผาจนเกรียมไหม้ สายป่านเส้นสุดท้ายขาดผึงลง เดมอนแทรกทะยานเข้าใส่ร่องฟิตคับแคบอย่างดุดัน รัวระทึกบ้าคลั่ง บั้นท้ายทรงพลังกระแทกแหวกลึกเข้าไปในโพรงสาว ตักตวงความหวานร้อนฉ่าด้วยความตะกละตะกลาม ท่ามกลางหมอกสวาทแสนมัวเมา เขาอัดกระหน่ำเข้าใส่อย่างไม่ลืมหูลืมตา กระแทกกระทั้นเข้าใส่นับครั้งไม่ถ้วน เสียงกรีดร้องเสียวรัญจวนของพะแพงดังกระเส่าขึ้นตลอดเวลา ไม่ช้าดวงตาของเขาก็พร่างพราย ความสุขสมเข้มข้นพุ่งเข้ามาครอบงำ เขาสั่นเทาไปทั้งกาย ปลดปล่อยหยาดพันธุ์สวาทเข้าสู่โพรงรักของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบั้นท้ายดินระเบิดอย่างล้ำลึก

มันเกิดขึ้นอีกแล้ว...และด้วยความเต็มอกเต็มใจของหล่อนอีกด้วย

เมื่อสมองเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจึงระเบิดเต็มหัวใจ หยาดน้ำตาแห่งความอดสูไหลรินลงมาอาบแก้ม หล่อนนอนนิ่งจนกระทั่งเขาชักถอนความแข็งชันออกไปจากกาย นั่นแหละจึงค่อยๆ พยุงตัวขึ้น มือเล็กสั่นเทาก้มลงดึงกางเกงชั้นในขึ้นมาสวมใส่ พร้อมกับดันชายกระโปรงให้ลงไปอยู่ที่เดิม ก่อนจะช้อนตามองเขาด้วยความเจ็บปวด

“พอใจแล้วใช่ไหมคะ”

“ไม่ต้องมาร้องไห้ นี่คือโทษทัณฑ์ที่เธอบังอาจไปมีลูกกับผู้ชายคนอื่น!”

เขาเลื่อนมือมากุมที่ลำคอขาวผ่องของหล่อน และเพิ่มแรงกดของนิ้วมากขึ้นทุกขณะ

หล่อนมองเขาอย่างเสียใจ แต่ไม่พูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว ถ้าเขาคิดว่าหล่อนสามารถมีผู้ชายคนอื่นได้อีกหลังจากที่ตกเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว ก็เชิญตามสบาย

“ฉันไม่อนุญาตให้เธอลาออก”

“คุณห้ามฉันไม่ได้หรอกค่ะ”

“หึ แน่ใจหรือว่าห้ามไม่ได้”

มือใหญ่เลื่อนจากลำคอระหงลงมาป้วนเปี้ยนแถวปทุมถันอวบอัดแทน และถึงแม้ว่าหล่อนจะสวมเสื้อเอาไว้อย่างมิดชิด แต่ไอร้อนจากฝ่ามือหนาก็ทำให้ยอดถันชูชันอย่างน่าอับอาย

“อย่ามาทำอย่างนี้กับฉันอีก ปล่อยค่ะ”

หล่อนพยายามถอยหลังหนี แต่บั้นท้ายก็มีขอบโต๊ะทำงานที่หล่อนขึ้นไปนอนแผ่หลาให้เขาสอดใส่มาแล้วขวางกั้นอยู่ แน่นอนว่าไร้ทางหนีสำหรับหล่อนเสมอ หากคู่ต่อสู้คือเดมอน

“แม่นกน้อย...เธอหนีจากกรงทองของฉันไม่รอดหรอก”

“นายน้อยยังต้องการอะไรจากฉันอีกคะ ที่ได้ไปยังไม่พออีกเหรอคะ” หล่อนถามเขาด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ

เดมอนกัดฟันแน่น รู้สึกสะท้อนในอก น้ำตาของพะแพงเป็นสิ่งสุดท้ายในโลกที่เขาอยากจะเห็น

“เลิกร้องไห้คร่ำครวญได้แล้ว และก็ออกไปทำงานซะ แล้วเย็นนี้ฉันจะไปส่งที่บ้าน”

“ไม่ค่ะ ไม่มีทาง...” หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ

“เธอก็รู้นี่ว่าฉันต้องได้สิ่งที่ต้องการเสมอ” เขาระบายยิ้มทระนง “ออกไปได้แล้ว ฉันจะต้องใช้สมาธิในการทำงาน”

หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะเดินโซซัดโซเซออกไปจากห้องของคนใจร้ายทั้งน้ำตา