นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 38

เบนจามินทร์พาหล่อนลงมายังสระน้ำที่เดมอนและวินเซนต์พากันลงมาแหวกว่าย ภาพที่เห็นทำให้หล่อนน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง สองพ่อลูกกำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนานอยู่ในสระน้ำสีฟ้าคราม

“นายน้อยกับคุณชายน้อยเข้ากันได้เร็วนะครับ นี่ขนาดคุณชายน้อยยังไม่รู้ว่านายน้อยคือพ่อแท้ๆ ของตัวเองเลย”

หล่อนพูดไม่ออก ทำได้แค่ยืนนิ่งและยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะต้องรีบปั้นยิ้ม เมื่อวินเซนต์หันมาเห็นหล่อนและโบกมือทักทาย

“แม่คับ...”

หล่อนโบกมือตอบ รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้า ดูก็รู้ว่าลูกชายกำลังมีความสุขมากแค่ไหน นี่ถ้าวินเซนต์รู้ว่าคุณลุงลูกโป่งของตัวเองแท้จริงแล้วคือบิดาบังเกิดเกล้า ก็คงจะดีใจมากกว่านี้อีกหลายเท่า

หล่อนควรยินดีใช่ไหมที่เห็นลูกมีความสุข ใช่ ต้องยิ้ม ต้องดีใจกับลูกชายให้มากๆ

พะแพงกล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงไปในอกอย่างยากลำบาก ก่อนจะแยกตัวไปทรุดนั่งบนเก้าอี้หวายตัวยาวที่ตั้งเรียงรายเอาไว้ตามขอบสระว่ายน้ำ

หล่อนนั่งเหม่อลอย ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งซึ่งหน้าตาดีไม่น้อยเดินมาหยุดตรงหน้า พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าสะอาดสะอ้านมาให้

“ผมให้ยืมครับ”

“เอ่อ...”

หล่อนตกใจ รีบช้อนตาขึ้นมอง ก่อนจะพบว่าหนุ่มนิรนามที่อายุอานามไม่น่าจะถึงสามสิบปียืนฉีกยิ้มกว้างให้

“ผ้าเช็ดหน้าของผมยังไม่ได้ใช้เลยครับ รับรองว่าสะอาดครับผม”

“คือว่า...ขอบคุณค่ะ แต่ฉันคงรับไว้ไม่ได้ค่ะ”

หล่อนปฏิเสธและฝืนยิ้มให้ ก่อนจะยกหลังมือขึ้นป้ายหยาดน้ำตาออกจากแก้มนวลหลายครั้งติด

“ทำไมล่ะครับ”

“คือว่า...ดิฉันเกรงใจน่ะค่ะ”

หล่อนตอบและลุกขึ้นยืน จะเดินกลับไปหาเบนจามินทร์ แต่แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้ และผ้าเช็ดหน้าในมือใหญ่ของคู่สนทนาก็แตะลงบนแก้มนวลอย่างอ่อนโยน

“ไม่ต้องเกรงใจครับ ผมยินดี”

พะแพงตกใจยืนนิ่ง เพราะไม่คิดว่าคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจะกล้าทำแบบนี้กับตัวเอง ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของคนที่อยู่ในสระน้ำที่หันมาเห็นพอดี

เดมอนกัดฟันแน่น ขบกรามกระด้างจนขึ้นสันนูนเป่ง ดวงตาคมกริบตวัดมองราวกับจะเผาให้ไหม้เป็นจุณ

“หมูวินรอลุงอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวลุงมา”

“คับ”

วินเซนต์ที่เพิ่งได้เพื่อนเล่นวัยเดียวกันมาใหม่ตอบรับคำ และหันไปเล่นกับเพื่อนของตัวเองต่อ

เดมอนก้าวขึ้นมาจากสระน้ำ เดินไปสั่งเบนจามินทร์ให้มองลูกชายของตัวเองเอาไว้ไม่ให้คลาดสายตา ก่อนที่ตัวเองจะเดินเร็วๆ มุ่งหน้าไปหยุดข้างกายของพะแพง

“ลูกร้องหาน่ะแพตตี้”

เขาคว้าแขนเรียวและกระชากให้มาอยู่ข้างกายตัวเอง จากนั้นก็ส่งสายตาอำมหิตล้างผลาญให้กับผู้ชายที่กล้าใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้กับพะแพงอย่างโกรธจัด

“เอ่อ...” พะแพงเงยหน้าขึ้นไปแล้วเห็นสายตาดุดันของเดมอนก็หน้าซีดเผือด รีบหันไปบอกลาผู้ชายแปลกหน้าที่มีน้ำใจกับตัวเอง “ขอบคุณสำหรับผ้าเช็ดหน้านะคะ เดี๋ยวแพงเอาไปซักแล้วจะส่งคืนให้ค่ะ”

“ไม่จำเป็นหรอกแพตตี้” เดมอนกระชากผ้าเช็ดหน้าที่พะแพงเพิ่งรับมาจากมือของคู่สนทนาแปลกหน้ามาถือเอาไว้ ก่อนจะปล่อยทิ้งลงกับพื้นกระเบื้องอย่างไม่ไยดี จากนั้นก็ขยับเท้าขึ้นเหยียบ “เท่าไหร่ ค่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เท่าไหร่ ผมจะจ่ายให้”

“เอ่อ คือ ไม่เป็นไรครับ มันไม่แพงหรอกครับ”

“บอกมาว่าเท่าไหร่” เดมอนปล่อยมือจากแขนของพะแพง และก้าวเดินเข้าไปหาผู้ชายที่บังอาจมายุ่งกับภรรยาของตนเองด้วยท่าทางเอาเรื่อง

“นายน้อยคะ...”

“เธอไปดูลูก ไปสิแพตตี้”

“เอ่อ”

“ฉันบอกให้ไปไง” น้ำเสียงและสายตาดุกระด้างน่ากลัวของเดมอนทำให้พะแพงต้องรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว และก็ภาวนาให้เดมอนไม่ทำอะไรรุนแรง

เมื่อพะแพงเดินจากไปแล้ว เดมอนก็หันหน้ามาจ้องคู่สนทนาด้วยสายตาของมัจจุราชที่เพิ่งขึ้นมาจากขุมนรก

“มึงแน่นักใช่ไหม ถึงกล้ามายุ่งกับเมียกู”

“ผม...ผมแค่เห็นเธอร้องไห้ครับ ผมไม่ได้...”

เดมอนมองตามร่างบอบบางของพะแพงไปด้วยสายตากรุ่นโกรธ ริมฝีปากกว้างหยักลึกเม้มแน่นเป็นเส้นตรง “กล้าให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัวเหรอแพตตี้”

ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเดือดดาล “คืนนี้เธอไม่ได้นอนแน่ หึ!”

“ผมเพิ่งเคยเห็นนายน้อยหึงผู้หญิงก็วันนี้แหละครับ”

จู่ๆ ผู้ชายที่เดินนำหน้าก็พูดขึ้น แต่มันไม่ได้ทำให้หล่อนคล้อยตามเลยแม้แต่นิดเดียว

“คุณคงเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ นายน้อยไม่มีทางหึงฉันหรอก”

“ถ้าไม่หึงจะอาละวาดฟาดงวงฟาดงาแบบนั้นเหรอครับ” เบนจามินทร์แย้งออกมา

“ตอนแรกผมไม่เชื่อคำพูดของพี่เชลดอนนะครับที่บอกว่านายน้อยรักคุณ แต่ตอนนี้เชื่อแล้วล่ะครับ”

รัก? ตลกสิ้นดี!

น้ำตาของพะแพงไหลรินออกมา สิ่งที่ออกมาจากปากของเบนจามินทร์มันไม่มีทางเป็นไปได้สักนิด

“ฉันว่าคุณคงเข้าใจผิดไปยกใหญ่แล้วล่ะค่ะ”

น้ำเสียงของหล่อนสั่นเครือ

“ฉันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”

พะแพงตัดบท เมื่อเบนจามินทร์พาหล่อนเดินมาถึงหน้าประตูห้องพักแล้ว

“เชิญครับ”

หล่อนเดินเข้ามาภายในห้องกว้างแล้ว ประตูจึงค่อยๆ ปิดสนิทลง ร่างอรชรอ่อนแรงทรุดลงกับพื้น น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ความเสียใจยังคงเต้นระริกอยู่ภายในอกมหาศาล

รักเหรอ...ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก เดมอนก็แค่...อยากเอาชนะผู้หญิงไร้ค่าอย่างหล่อนเท่านั้น และการแย่งชิงวินเซนต์ไปจากอกของหล่อนได้ มันก็คือชัยชนะอันหอมหวานของผู้ชายคนนี้

“คนใจร้าย...”

ไม่ว่าหล่อนจะร้องไห้คร่ำครวญแค่ไหน แต่ความจริงที่แสนโหดร้ายก็ยังไม่ยอมจางหายไป หญิงสาวสะอื้นไห้ด้วยความทุกข์ทรมาน ภาวนาให้ทุกอย่างจบลงเสียที เพราะหล่อนจะขาดใจอยู่แล้ว...