นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 42
“แม่คับ...”
เช้าวันต่อมา เดมอนออกไปทำงานที่คาสิโน โดยทิ้งวินเซนต์เอาไว้กับหล่อน แต่เขาไม่ได้ใจดีให้หล่อนอยู่อย่างอิสระหรอก เมื่อทั้งเชลดอนและเบนจามินทร์ต่างจับจ้องมองหล่อนกับลูกชายทุกฝีก้าว นี่ยังไม่รวมผู้ชายชุดดำอีกสิบกว่าคนที่จับจ้องมองมา
เขาคงกลัวว่าหล่อนจะพาลูกหนี...
หล่อนถอนหายใจออกมาอย่างสะท้อนในอก วินเซนต์ก็เป็นลูกของหล่อนเหมือนกัน ทำไมหล่อนถึงได้ถูกจำกัดสิทธิ์แบบนี้
“ครับ หมูวิน...”
“คุณลุงลูกโป่ง เป็นพ่อของผมจริงเหรอคับ”
หน้าตาของหล่อนซีดเผือด แต่ก็พยายามที่จะควบคุมตัวเอง “คุณลุงบอกแบบนั้นเหรอครับ”
เด็กน้อยพยักหน้ารับ “ใช่คับ คุณลุงบอกผมเมื่อตอนเช้า ก่อนที่คุณลุงจะไปทำงาน”
“แล้วหมูวิน ดีใจหรือว่าเสียใจครับ”
“ดีใจคับ ผมอยากได้พ่อแบบคุณลุงลูกโป่ง”
น้ำตาของพะแพงไหลซึมออกมา “แม่ดีใจนะครับที่หมูวินชอบพ่อ”
“แต่ทำไมพ่อให้ผมเรียกคุณลุงลูกโป่งมาตั้งหลายวันล่ะคับ” วินเซนต์อดสงสัยตามประสาเด็กไม่ได้
“พ่อคงแค่อยากจะหาโอกาสเหมาะๆ เพื่อบอกหมูวินน่ะครับ”
ความสงสัยบนใบหน้าของเด็กน้อยค่อยๆ จางหายไป และก็มีความดีใจแทรกแทนที่ขึ้นมาจนล้นปรี่
“ตอนนี้ผมก็มีพ่อเหมือนเพื่อนแล้วคับแม่ เย้ๆ ๆ ๆ”
หล่อนจำต้องฝืนยิ้มออกมา ความสุขของวินเซนต์คือสิ่งเดียวที่หล่อนต้องนึกถึงให้มากที่สุด
“ใช่ครับ พ่อของหมูวินเป็นคนใจดี หมูวินจะมีความสุขนะครับ”
“แล้วแม่จะดีกับพ่อไหมคับ”
คำถามของลูกชายทำให้พะแพงแปลกใจ “ทำไมหมูวินถามแม่แบบนี้ล่ะครับ”
“พ่อบอกว่าแม่โกรธพ่อ ก็เลยไม่ยอมรักพ่อแล้ว”
หล่อนเม้มปากแน่น อดโกรธเดมอนไม่ได้ที่เอาเรื่องแบบนี้มาพูดให้วินเซนต์ฟัง
“เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ”
“เพื่อนเหรอคับ”
“ใช่ลูก พ่อกับแม่เป็นเพื่อนกัน”
วินเซนต์ยังไม่เข้าใจอะไรมากนัก แต่เด็กน้อยก็ยิ้มกว้างเพราะยังคงดีใจที่รู้ว่าเดมอนเป็นบิดาบังเกิดเกล้าของตัวเอง
“คุณชายน้อยคะ ไปเล่นกับพี่โอลิเวียนะครับ”
“คับ” วินเซนต์ตอบรับ ก่อนจะหันมาหามารดา “แม่คับ ผมไปเล่นก่อนนะคับ”
“จ้ะคนเก่ง อย่าดื้อกับพี่โอลิเวียนะครับ”
“คับ”
“ฝากหมูวินด้วยนะโอลิเวีย”
“จะดูแลอย่างดีเลยค่ะคุณแพตตี้ ไม่ต้องห่วงนะคะ”
หล่อนกล่าวขอบคุณโอลิเวีย และยืนมองวินเซนต์ที่วิ่งหายไปด้วยทั้งน้ำตา
หล่อนยินดีที่ลูกชายมีความสุข แต่ก็อดที่จะร้องไห้ให้กับความอัปยศของชีวิตตนเองไม่ได้
หลังจากจบมื้อค่ำอันแสนอึดอัดแล้ว หล่อนก็รีบปลีกตัวขึ้นห้องนอน กะว่าอีกสักพักจะไปหาลูกชายที่ห้องเพื่อกล่าวราตรีสวัสดิ์ และขณะที่หล่อนกำลังนั่งหวีผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งนั้น ประตูห้องนอนก็ถูกกระแทกแรงๆ จนเปิดกว้างออก พร้อมกับเดมอนที่ดึงประตูปิด และย่างสามขุมเข้ามาหา แขนเรียวของหล่อนถูกเขากระชากแรงๆ ให้ลุกขึ้นเผชิญหน้า
“เจ็บค่ะนายน้อย” หล่อนบอกเขาอย่างขอความเห็นใจ แต่เขาไม่มีให้เช่นเคย
ใบหน้าหล่อจัดแต่เต็มไปด้วยโทสะก้มต่ำลงมาหา “เราสองคนเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันอย่างนั้นหรือ”
“เอ่อ...”
“อ๊ะ...อ๊า...”
“เข้าใจไหม ที่ฉันสั่งน่ะ”
“อ๊า...อา...เข้า...เข้าใจค่ะ นายน้อย...อย่า...ขยับสิคะ”
เขาคำรามในลำคอ หยุดเคลื่อนไหวและชะโงกตัวขึ้นจ้องมองใบหน้าของหล่อน
“พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปจดทะเบียนสมรส แล้วก็จดทะเบียนรับรองวินเซนต์ด้วย”
“คะ?”
“ไม่ต้องมาทำหน้าตื่น และถ้าปฏิเสธ คืนนี้เธอจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน”
เขาข่มขู่เสียงดุดัน และสายตาคมกริบก็บอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น แต่ทำจริงแน่นอน
“ความจริง...นายน้อยแค่จดทะเบียนรับรองวินเซนต์เป็นลูกชายอย่างเดียวก็พอค่ะ”
“ทำไม ไม่อยากจดทะเบียนสมรสกับฉันหรือ”
“แพง...” หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง น้ำตาซึม ทำไมหล่อนจะไม่อยากเคียงคู่เขาล่ะ แต่เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่ได้รัก หล่อนไม่อยากเอาเปรียบเดมอน
“เราไม่ได้รักกัน...นายน้อยไม่ควรต้องมาสูญเสียอิสรภาพเพียงเพราะแค่ต้องการครอบครองวินเซนต์หรอกค่ะ”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี”
“เรื่องนี้...เป็นเรื่องเดียวที่แพงมั่นใจที่สุดค่ะ” หล่อนมองเขาผ่านม่านน้ำตา
“จะคิดยังไงก็เรื่องของเธอ แต่อะไรที่ฉันตัดสินใจแล้ว ใครก็ค้านไม่ได้”
“แต่แพง...ไม่ยอม...อื้อ...อ๊ะ...นายน้อย...อย่า...ขยับ...อื้อ...อ๊า...”
“บอกแล้วไงว่าอย่าขัดใจ อืมมมม โอ้ว...บีบแน่นอีกแล้ว โอ้ว...โอ้ว...”
บั้นท้ายทรงพลังส่ายระริกกระแทกลงกับความเป็นหญิงของพะแพงอย่างดุดัน และแน่นอนว่ามันจะยาวนานไปตลอดทั้งค่ำคืนเลยทีเดียว
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations