นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 37

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ภายในรถม้าเวยอ๋องจุมพิตคนงามอย่างบ้าคลั่ง หนิงเยียนตบหน้าเขาสองครั้ง แต่เขาก็ยังคงกินเต้าหู้นาง

"สารเลว เจ้าคิดจะรังแกข้าอีกรึ" นางเช็ดปากที่เต็มไปด้วยรอยจูบ

"เจ้าล่ะ มันหญิงแพศยาหยาไหม มีสามีอยู่แล้วไปให้ท่าบุรุษอื่น สตรีที่ดี เขาทำกันรึ"

"ทำไมไม่หย่ากับข้าเล่า เหตุใดกัน"

"ตาของเจ้ามันบอดรึ ข้าทำดีกับเจ้าทุกอย่าง ข้ารักเจ้า เจ้าได้ยินไหม ข้ารักเจ้า" เวยอ๋องตะโกนในรถม้า

รักรึเหตุใดเรื่องบนเตียงถึงต้องทำรุนแรงกับนางเล่า นางไม่ยอมเขาพลันจี้จุดข่มเหงน้ำใจนาง

"เจ้ามันรักตัวเอง หย่าให้ข้าเถอะ ข้าจะได้ไปแคว้นหนานอย่างสบายใจ"

"อย่าคิดว่าข้ามิรู้ทันเจ้านะ ว่าคิดอันใดอยู่ ต่อให้ข้าตาย ข้าไม่มีทางหย่าเจ้า"

เวยอ๋องดึงคนงามมาจุมพิตต่ออีกรอบ หนิงเยียนใช้เข็มแทงเข้าที่หลังของเขา ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"เจ้าจะสังหารข้าเลยรึ"

"ใช่!!!"

เวยอ๋องดึงเข็มออกจากด้านหลัง จากนั้นจี้จุดนางไว้

"เจ้าคนเลว"

"ข้าทำเลวอะไร"

"สิ่งที่เจ้าทำกับข้านี่ไง"

"หุบปาก คืนนี้ข้าจะจัดการเจ้าให้ถึงเช้าเลย คอยดูสิ"

รถม้าถึงจวนอ๋อง เวยอ๋องรีบอุ้มคนงามเข้าไปในเรือนหลักของเขา ไป๋หลานรู้หน้าที่รีบปิดประตูให้เจ้านาย

หนิงเยียนถูกวางลงที่เตียง นางมองเจ้าชั่วถอดผ้าออกขนหมด

"ข้าไม่ไหวจริง ๆ ครั้งก่อนทำไปยังระบมอยู่เลย"

"เจ้าบอกข้ามา ข้าสู้เซียวหยางไม่ได้ตรงไหน"

ตบตีภรรยาเอก รักอนุ มันมีที่ไหนกัน ทำให้หนิงเยียนคนเก่าตาย

"ตบตีข้า รักอนุ มันมีที่ไหนกัน " เวยอ๋องเงียบมิเถียงนาง แต่ก่อนเขารังเกียจหนิงเยียนที่เจ้าเล่ห์เพทุบาย แต่พอได้รู้ความจริงแล้ว เขาก็พลันอ่อนโยนกับนางมิใช่รึ

"ข้าขอโทษ ข้าขอโทษเจ้าไปหลายครั้ง แล้ว เหตุใดไม่ให้โอกาสข้าบ้าง"

"ที่เจ้าจี้จุดข้าทุกครั้ง แล้วรังแกข้า ผู้ใดมันจะอยากให้อภัยเจ้ากัน"

"อย่าได้โกรธข้าเลย ข้าทำไปทั้งหมดเพราะข้ารักเจ้ามาก" เวยอ๋องจุมพิตอย่างหนักหน่วง มือหนาสอดเข้ากับมืองาม หนิงเยียนโกรธ

"ทำอย่างไรจะหายโกรธ"

"ใบหย่า เท่านั้น เมื่อข้าเป็นอิสระภาพ เรื่องทุกอย่างที่เจ้าทำเลวต่อข้า ข้าจะไม่ถือสามันอีกเลย" ใช่ขอเพียงนางมีใบหย่า ตัวนางก็ไม่ต้องผูกมัดกับเขา นางยังสามารถคบหากับเซียวหยางอย่างเปิดเผย

เวยอ๋องไม่ทีทางยอม แม้นางจะพูดเป็นครั้งที่ร้อยและพัน เขาก็ไม่มีทางหย่า

"ดูปากข้าไว้ ไม่ มี ทาง"

ปากหนาจุมพิตคนงามอย่างเร่าร้อน เวยอ๋องทำร่างามระบมหนักยิ่งกว่าเดิม

"รัชทายาทเซียวหยาง ข้ารู้นะ เจ้าคิดอันใดกับชายารักของข้า"

เวยอ๋องเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัวอันใดทั้งนั้น

"แล้วอย่างไร นางต้องการหย่ากับเจ้า เหตุใด เจ้ายังหน้าด้าน ไม่ยอมหย่า"

"นี่เจ้า"

เซียวหยางเดินหนีเวยอ๋องอย่างรวดเร็ว ทำให้ชายหนุ่มพลันใบหน้าเปลี่ยนสีขึ้นมาทันที

หนิงเยียนรู้สึกว่าตัวนางนั้นเมาเเล้ว เสิ่นฮัวก็เช่นกัน

"น้องฮัว ข้าชอบเจ้ายิ่งนัก" หนิงเยียนเมาจนใบหน้าแดงก่ำ รสชาติสุราที่เสิ่นฮัวนำมารสชาติดียิ่งนัก

"พี่หญิงชอบ ข้าก็ดีใจเเล้วเจ้าค่ะ" จู่ ๆ มีลูกธนูเฉียดเเขนหนิงเยียน

นางกรีดร้องด้วยความตกใจ เสิ่นฮัวเองก็ตกใจเช่นกัน เหตุใดต้องเจอเรื่องบ้าพวกนี้ด้วย มีนักฆ่าจำนวนสิบตัวพลันปรากฏตัวขึ้นมา มันพุ่งเป้าไปที่หนิงเยียน จังหวะนั้นเวยอ๋องโผล่มาต่อสู้กับนักฆ่า อีกทั้งเหล่าทหารก็ล้อมนักฆ่าไว้ พวกเขาเปิดฉากต่อสู้กันในชั่วพริบตาเดียว เหล่าทหารของแคว้นหนานกับต้าโจวล้มตายเป็นสิบ

หนิงเยียนรู้สึกตาลายเพราะนางดื่มสุราไปเยอะ กระบี่พุ่งเป้ามาที่นาง เซียวหยางคว้าตัวนางมากอด แต่ทว่าเขาดันโชคร้าย กระบี่แทงเข้าโดนหน้าอกเขา

"หนิงเยียน!!!" เวยอ๋องรีบจักการสังหารนักฆ่าชุดดำทันที

"นางมิเป็นไร แต่ข้า" รัชทายาทเซียวหยางถึงกับล้มลงกับพื้น เสิ่นฮัวที่ได้สติ รีบประคองรัชทายาทแคว้นหนานทันที

ส่วนหนิงเยียนเป็นลมหมดสติ เวยอ๋องรีบอุ้มนางไปที่กระโจม มิคาดคิดว่าคนของอวี้ฮองเฮาจะกล้าตามเขามาที่แคว้นหนาน

นังแก่สมควรตาย!!!!