นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 101

คุณยายเห็นของเหล่านั้นที่สวีฉางหลินหิ้วอยู่ในมือ ในใจจึงคาดเดาว่าพวกนางต้องจัดงานมงคลแน่ ดังนั้นจึงลดราคาจากที่ขายปกตินิดหน่อย “หัวหอมจินละสองอีแปะ เจ้าจะเอาสักกี่จิน?”

สองอีแปะ? แบบนี้ก็ลดราคาขนมหัวไชเท้าของได้ไปไม่น้อย

ครั้นโบกมือใหญ่ “เอาสักสิบจินแล้วกัน”

คุณยายดีอกดีใจรับคำทีหนึ่ง หยิบตาชั่งชั่งสิบจิน แล้วใช้กระดาษน้ำมันห่อก่อนจะส่งให้นาง

โจวกุ้ยหลานจ่ายเงิน พอรับมาแล้วก็วางไว้ในตะกร้าของสวีฉางหลิน

เมื่อหันมาก็เห็นตะกร้าใบใหญ่ที่สวีฉางหลินถืออยู่สองมือเต็มหมดแล้ว ซื้ออีกจะหิ้วไม่ไหว ดังนั้นจึงได้แต่กลับไปก่อน

“วันนี้ซื้อได้เท่านี้แล้ว เอาไว้พวกเราค่อยมาซื้อใหม่เถอะ”

กล่าวจบก็รู้สึกเสียดายนิดๆ

สวีฉางหลินที่อยู่ข้างหลังตัวแข็ง ในใจสะดุ้งมากกว่าเดิม

ความสามารถในการใช้เงินของภรรยาตัวน้อยคล้ายว่าจะอยู่เหนือความคาดคิดของเขาอีก...

ถ้าเอาของที่นางซื้อในวันนี้ทั้งหมดไว้บนตัวเขา น่ากลัวว่าเขาคงต้องถูกทับแบนแน่แล้ว...

โจวกุ้ยหลานรู้สึกสบายทั้งกายและใจ สุขสันต์จนออกนอกหน้า

ที่แท้การได้ซื้อๆๆ ตามอัธยาศัยก็รู้สึกดีเช่นนี้นี่เอง!

ที่สำคัญกว่านั้นคือ ของที่นางซื้อยังโยนให้สวีฉางหลินถือไว้ได้อีกด้วย นางแค่ถือเงินโปรยตามรายทางก็พอ!

ชาติที่แล้วนางมักจินตนาการว่าผู้ชายในอนาคตจะช่วยถือของตามนางจ่ายตลาดอยู่ข้างหลัง คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะเป็นจริงแล้ว

ไอ้หยา มีความสุขจังเลย!

โจวกุ้ยหลานเจียนจะเหยียดยิ้มไปถึงหูแล้ว

ไม่ได้ ต้องตั้งใจหาเงิน ต่อไปยังต้องซื้อๆๆ อีก!

เมื่อพวกเขากลับถึงร้านขายธันยพืช พอวางของทั้งหมดลง ก็แทบทำเอาเถ้าแก่ร้านต้องตะลึงไปเลยทีเดียว

ของที่พวกเขาซื้อแทบยัดจนเต็มร้านของเขาแล้ว!

“รบกวนช่วยข้าเอาของพวกนี้ของเถ้าแก่วางบนเกวียนเถอะ พวกเราจะกลับไปแล้วล่ะ” โจวกุ้ยหลานยิ้มตาหยีพลางเอ่ย

พอเถ้าแก่ท่านนั้นถูกโจวกุ้ยหลานเตือนอย่างนี้แล้วจึงคิดได้ “ได้ๆๆ ข้าจะให้เด็กๆ เอาขึ้นเกวียนเดี๋ยวนี้”

กล่าวจบก็หันไปสั่งกับลูกจ้างที่อยู่ข้างหลัง “ช่วยกันขนของเร็วเข้า”

ลูกจ้างเหล่านั้นขานรับอย่างรู้งานทีหนึ่ง จากนั้นก็บรรจุของขึ้นเกวียนที่อยู่ข้างหลังอย่างขยันขันแข็ง สวีฉางหลินก็ขนของไปไว้ข้างหลังอย่างว่องไวด้วย

รอจนพวกเขาจัดเก็บเรียบร้อย ตะวันก็คล้อยจะลับแล้ว

สิ่งของทั้งหมดวางกองเรียงรายจนเหมือนภูเขาลูกย่อมๆ เกวียนแทบจะวางไม่ลง

หนึ่งครอบครัวสามคนจึงได้แต่นั่งกันอยู่ตามขอบๆ ริมๆ ลูกจ้างนั่งอยู่บนกระสอบธันยพืชขับเกวียน

รอจนพวกเขาถึงหมู่บ้านต้าสือ ฟ้าก็มืดสนิท

เกวียนที่ถูกปกคลุมจนดำถึงตีนเขา หลังจากพวกเขาเอาของลงแล้ว โจวกุ้ยหลานก็อยู่เฝ้าของกับเจ้าก้อนน้อย ส่วนสวีฉางหลินกับลูกจ้างก็เทียวไปเทียวมาขนของขึ้นบนเขา

ยามนี้ บ้านเรือนต่างสว่างไสวด้วยแสงไฟ บ้างเข้านอนพักผ่อนแล้ว ไม่มีใครเห็นว่าพวกเขาขนของเหล่านี้เข้าบ้าน โจวกุ้ยหลานเองก็วางใจไม่น้อยเช่นกัน

เจ้าก้อนน้อยพิงโจวกุ้ยหลาน ลืมตาไม่ขึ้นแล้ว โจวกุ้ยหลานกอดพลางตบหลังเขา ปลอบประโลมให้เขาหลับ

กระทั่งขนของเสร็จแล้ว โจวกุ้ยหลานก็ล้วงเงินห้าอีแปะที่เตรียมไว้แต่แรกให้ลูกจ้าง “รบกวนแล้ว”

ลูกจ้างตะขิดตะขวงไม่กล้ารับอยู่บ้าง “ฮูหยิน เถ้าแก่พวกเรารับเงินแล้ว...”

“นั่นให้เถ้าแก่ นี่ให้เจ้า ซื้อบะหมี่กินระหว่างทางเถอะ” โจวกุ้ยหลานอธิบาย

ลูกจ้างพลันกระจ่าง รับเงินห้าอีแปะมาด้วยความซาบซึ้งแล้วจึงขี่เกวียนจากไป

ไอ้หยา ใช้เงินก็เป็นงานใช้แรงกายเหมือนกันนะเนี่ย...

รอจนสวีฉางหลินเข้าห้อง ก็พบว่าภรรยาของตนหลับปุ๋ยแล้ว เขาจึงนอนลงบนเตียงของตัวเอง

วันนี้เหน็ดเหนื่อยเหลือเกินจริงๆ โจวกุ้ยหลานหลับสนิทปราศจากฝันตลอดคืน

วันรุ่งขึ้นกว่าตาลืมตา ตะวันก็ลอยสูงโด่งแล้ว

สวีฉางหลินหายไปไม่เห็นเงา โจวกุ้ยหลานจึงรีบตื่นนอน ดึงผ้าห่มบนตัวเจ้าก้อนน้อยก่อนจะรีบไปทำงาน

กว่าจะจัดการงานธุระในบ้านเสร็จก็ล่วงเลยมาถึงยามเที่ยงแล้ว

เจ้าก้อนน้อยวิ่งไปวิ่งมาอยู่ข้างหลังนางอย่างเป็นเด็กดี

โจวกุ้ยหลานมองดูสีของท้องนภา ตัดสินใจว่ากลางวันนี้จะทำของอร่อย

นางหยิบผักที่ซื้อเมื่อวาน เมื่อวานนางกวาดมาเรียบ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อหมู เนื้อวัวก็ซื้อมาไม่น้อย ในบ้านมีมัน เช่นนั้นก็ทำมันฝรั่งตุ๋นเนื้อวัวสัน ผ้าขี้ริ้วเผ็ด แกงฟักกุ้ง สุดท้ายก็ทำข้าวเหนียวนึ่งเนื้อแดดก่อนก็แล้วกัน

เจ้าก้อนน้อยนั่งเผาฟืนอยู่ข้างๆ เตา วางฟืนเข้าไปหนึ่งท่อน จากนั้นก็แหงนหน้าขึ้นมองหม้อตาเป็นมัน

โจวกุ้ยหลานนึกขัน คีบกับข้าวที่ทำเสร็จแล้วหนึ่งอย่างเดินไปอยู่ข้างตัวเจ้าก้อนน้อย แล้วส่งเข้าปากของเขา

“มา ชิมให้แม่หน่อยสิ”

เจ้าก้อนน้อยอ้าปาก รับประทานอาหารที่ท่านแม่ขอเขาส่งมาให้

ความหอมที่อบอวลอยู่ในปากกระตุ้นต่อมรับรสของเขา เจ้าก้อนน้อยร้องได้เพียงเสียงเดียว “อร่อย!”

โจวกุ้ยหลานหัวเราะร่วนอย่างอดไม่อยู่ จากนั้นจึงวางกับข้าวที่ทำเสร็จไว้ในหม้อ ปิดฝารักษาอุณหภูมิ

อากาศหนาวมากขึ้นทุกที พอทำอาหารเสร็จก็เริ่มเย็น

“ไม่รู้ว่าพ่อเจ้าไปทำอะไรสิน่า หายไปทั้งเช้าเลย” โจวกุ้ยหลานนั่งอยู่ข้างๆ เจ้าก้อนน้อย ช่วยเขายัดฟืนเข้าไปพลางบ่น