นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 13

โจวเหล่าไท่ไท่ก็ดีใจ คราวนี้ลูกสาวของนางกลับมาเชิดหน้าชูตานางแล้ว

ป้าใหญ่ก็ยิ้มกริ่มจนตาหยี ของเยอะขนาดนี้ หญิงสาวชาวบ้านมากมายได้สินสอดยังไม่มากเท่านี้เลย นางเป็นป้าใหญ่ ยังจะขาดของนางหรือ?

โจวกุ้ยหลานแอบตกตะลึง นางไม่คิดว่าเขาจะเตรียมของเยอะขนาดนี้

โจวเหล่าไท่ไท่เห็นสิ่งของพวกนี้ ก็ยิ้มแย้มขึ้นมา

ของที่นำกลับมาเยี่ยมบ้านในครั้งนี้ ในหมู่บ้านต้าสือถือว่าเยอะอย่างมากแล้ว

สวีฉางหลินหันไปเรียกโจวเหล่าไท่ไท่ตามคำพูดของโจวกุ้ยหลาน

โจวเหล่าไท่ไท่มองพิจารณาดูโจวกุ้ยหลาน มั่นใจว่านางไม่ถูกรังแก จึงค่อยโล่งอก แล้วพาทุกคนเข้าบ้าน

โจวกุ้ยหลานจูงมือเจ้าก้อนน้อยเดินตามเหล่าไท่ไท่เข้าไปในบ้าน

เพิ่งเข้ามาถึงห้องโถง ก็มีผู้ชายอายุยี่สิบกว่าคนหนึ่งเดินออกมา โจวกุ้ยหลานดูก็รู้เลยว่าเป็นพี่ชายเจ้าของเดิมโจวต้าไห่

โจวกุ้ยหลานเรียกทักทาย และก็ให้เจ้าก้อนน้อยเรียกทักทาย

โจวต้าไห่ก็เป็นมิตรดี ลูบหัวเจ้าก้อนน้อยอย่างยิ้มแย้ม แล้วก็เรียกสวีฉางหลินพร้อมพาเขาไปหาผู้อาวุโสในตระกูล

โจวเหล่าไท่ไท่พาลูกสาวของตนกับหลานชายตัวน้อยเข้าไปในครัว ให้โจวกุ้ยหลานไปจุดไฟที่เตา แล้วนางก็เริ่มผัดกับข้าว

สายตามองดูพิจารณาโจวกุ้ยหลาน พร้อมพูดขึ้นว่า “สวีฉางหลินเป็นไงบ้าง?”

“ก็ดี”โจวกุ้ยหลานพูดตอบอย่างขอไปที หัวสมองรีบครุ่นคิด พยายามรื้อฟื้นว่าที่ผ่านมาเจ้าของเดิมพูดคุยกับเหล่าไท่ไท่ยังไง พยายามไม่ให้ตนเองมีพิรุธ

โจวเหล่าไท่ไท่หันไปมองดูเจ้าก้อนน้อยที่อยู่ด้านข้างอย่างค่อนข้างหวาดกลัวนาง แล้วล้วงเอาลูกอมหนึ่งลูกออกมาให้เจ้าก้อนน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า

“ทำไม ยังโกรธท่านแม่หรือ?”

เห็นนางไม่พูดไม่จา เหล่าไท่ไท่จึงพูดขึ้นมาอีกว่า “ถึงสวีฉางหลินจะเป็นแค่นายพราน ยังมีลูกอีกด้วย ข้าดูแล้วก็เป็นคนมีความสามารถ เจ้าอยู่กับเขาได้อย่างไม่อดอยากแน่ อีกอย่างเขามาจากที่อื่น ยังไงก็ไม่กล้ารังแกเจ้า หากเขารังแกเจ้า ท่านแม่จะพาคนตระกูลโจวของเราไปจัดการเขา”

เหล่าไท่ไท่พูดเช่นนี้ ทำให้ในใจโจวกุ้ยหลานรู้สึกตื้นตัน

น่าแปลกยิ่งนัก

เห็นนางเงียบ ดวงตาเหล่าไท่ไท่เบิกโต พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไม เจ้าจะไม่คุยกับท่านแม่ไปตลอดชีวิตหรือ?”

“ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น”โจวกุ้ยหลานรู้ว่าหากไม่รีบดับไฟ สักพักเหล่าไท่ไท่ก็จะเอาไม้กวาดฟาดนาง

เหล่าไท่ไท่พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “ข้าเป็นคนคลอดเจ้า ความรู้สึกนึกคิดของเจ้าท่านแม่จะดูไม่ออกหรือ? อย่าคิดทำอะไรที่ไม่มีประโยชน์ เจ้าจำไว้ พวกเจ้าทั้งสองคนไม่มีที่นาสวน การล่าสัตว์เป็นเรื่องที่ไม่มั่นคง พวกเจ้าต้องอดออม เก็บเงินซื้อที่ดิน ต่อไปเมื่อเจ้ามีลูก จะได้มีทรัพย์สมบัติไว้ให้พวกเขา”

“ข้าคิดว่า ด้วยความสามารถของสวีฉางหลิน สองสามปีนี้พวกเจ้าก็จะมีชีวิตที่ดีขึ้น อนาคตก็จะสบาย อย่าคิดว่าท่านแม่เห็นแก่หมู่ป่าตัวนั้น ยังไงเจ้าก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของข้า ข้าจะผลักเจ้าเข้ากองไฟหรือ?”