นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 135

เมล็ดข้าวพันธุ์พวกนี้นางมองแล้วก็ยินดีปรีดายิ่ง ยังมีผ้านั่นและดอกฝ้าย นี่ไม่ใช่เรื่องเงินสองตำลึงนะ ของอะไรมากมายพวกนั้น ถ้าแบ่งให้นางกับลูกชายเท่าๆกัน อย่างน้อยไม่ต่ำกว่าห้าตำลึงแน่ นี่มันมากกว่าสองตำลึงมากมายนัก!

เหล่าไท่ไท่แอบดีดลูกคิดในใจ พอคิดถึงเสื้อกั๊กขนนั่น ก็รู้สึกดีใจยิ่งนัก

ไอ้โหย นั่นเป็นเสื้อกั๊กขนนะ ทั้งหมู่บ้านมีแค่ชิ้นนี้ชิ้นเดียว! นางแก่ป่านนี้แล้วยังมีของดีอีก!

เพียงแต่ไม่รู้ว่าเท่าไหร่ ถ้าเอาเงินนี่มาให้นางจะดีแค่ไหนนะ นางยังจะเก็บไว้ให้หลานในอนาคตใช้ได้...

“ลูกแม่ เสื้อกั๊กขนนั่นราคาเท่าไหร่รึ?” เหล่าไท่ไท่ครุ่นคิด ก่อนถามออกมา

นางต้องรู้ว่าซื้อมาเท่าไหร่ ถึงเวลานั้นเอาไปคืนจะได้ไม่ขาดทุน...

โจวกุ้ยหลานเหล่เหล่าไท่ไท่ แค่ดูท่าทางนางก็รู้ว่านางคิดอะไรอยู่

“ไม่รู้ ถ้าท่านเอาไปคืนเอง ข้าจะหักเงินจากบัญชีพี่ใหญ่แทน” โจวกุ้ยหลานไม่เกรงใจเลยสักนิด

พูดจบ ก็ซดโจ๊กที่เหลือจนหมด และกัดขนมเปี๊ยะอย่างแรง

“นังหนูนี่! ไอ้โหย นังหนูเจ้านี่ทำไมดื้อเยี่ยงนี้นะ!” เหล่าไท่ไท่โกรธจนตัวสั่น

โจวกุ้ยหลานกินขนมเปี๊ยะที่เหลือจนหมด แค่นเสียงหึในใจ ถ้าเชื่อฟังท่าน ตอนนี้ยังได้กินแค่โจ๊กถั่วรวมนะ!

“ท่านแม่ กลางวันข้าจะกินข้าวสวย ล้างปลารอไว้ด้วยล่ะ ถึงเวลาข้าจะทำตุ๋นน้ำแดง” โจวกุ้ยหลานพูดจบ ปัดมือตนเอง เตรียมเดินออกไปข้างนอก

ข้าวสวยหรอ ไม่ได้ข้ามปีหรือมีเทศกาลอะไรกินข้าวสวยทำไม? ตอนเช้ากินโจ๊กข้าวขาวก็ดีมากแล้วมิใช่หรือไง?

“ถ้ากลางวันไม่มีข้าวสวย ข้าจะพาสวีฉางหลินและลูกกลับไปบ้านไม้ไผ่บนเขา” โจวกุ้ยหลานทิ้งประโยคนี้ไว้ และเดินออกไปข้างนอกอย่างไม่หันกลับมา

ตั้งแต่ย้ายมาที่นี่ก็เกือบสิบวันแล้ว นอกจากหลายวันแรกที่ได้กินข้าวสวย ต่อมาก็กินแต่โจ๊กถั่วรวมตลอด ขืนกินต่อไป นางรู้สึกว่าคงไม่ต้องการลิ้นตนเองอีกต่อไป

“นังหนูนี่ คิดแต่จะกินของดี! ข้าวสวยนะ! จะเก็บไว้กินตอนข้ามปีหรือเทศกาลไม่ได้หรือไง?” เหล่าไท่ไท่บ่นพร่ำด่า และเริ่มล้างจานชาม

แต่ใจก็กลัวลูกสาวจะย้ายกลับไปจริงๆ ร่างกายยังไม่หายดีเลย อีกอย่างถ้าบ้านไม้ไผ่โดนไฟไหม้ขึ้นมาอีก จะทำยังไง?

เฮ้อ คนอย่างนางสวีเหมยฮวาเก่งมาทั้งชีวิต ต้องมาโดนลูกสาวคนเล็กของนางกดดันจนเงยหน้าไม่ขึ้นซะอย่างนั้น! “ห้องนั้นก็มีพื้นที่แค่นี้ นังหนูนั่นซ่อนเงินไว้ที่ไหนนะ?” เหล่าไท่ไท่บ่นพึมพำ พอล้างชามในมือเสร็จ ก็เทน้ำในหม้อออกมา

ห้องนั่นก็แค่หนึ่งเตียงเตาหนึ่งกล่องไม้ บวกกับโต๊ะ นอกนั้นก็ไม่มีแล้ว

ในกล่องไม้นั่นวางใส่เสื้อผ้าแห้งของพวกเขาเอาไว้ เป็นนางเองที่พับเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ววางเข้าไป ถ้ามีเงิน นางต้องเห็นนานแล้วสิ

“นังหนูน่าตายนี่กันข้าดีนักนะ!” เหล่าไท่ไท่ตักน้ำสะอาดเทใส่หม้ออย่างแรง บ่นพึมพำออกมา

โจวกุ้ยหลานได้ยินเสียงพร่ำบ่นของเหล่าไท่ไท่ นางเดินไปถึงห้องโถง กำลังคิดว่าจะไปตากแดดหรือหาอะไรทำดี ก็เห็นไป๋เย่จื่อยืนอยู่นอกประตู

คิดถึงเรื่องที่นางถามครั้งก่อน โจวกุ้ยหลานเครียดทันที

แต่ต่อมาบ้านนางเกิดไฟไหม้ ไป๋เย่จื่อนี่ก็ไม่ได้ปรากฏตัวเลย นางยังคิดว่านางยอมแพ้แล้ว ไม่คิดว่าตอนนี้จะมาอีก

“กุ้ยหลาน?”

ไป๋เย่จื่อเห็นโจวกุ้ยหลานมา ในใจดีใจนัก รีบโบกมือทักทายนาง เป็นเชิงให้นางออกไปหา

โจวกุ้ยหลานไม่ได้คิดอะไรมาก รีบเดินออกไปหา

โจวกุ้ยหลานเงียบทันที

ในหมู่บ้านนี้แต่งลูกสะใภ้ต้องการสินสอดหนึ่งตำลึงยังพอว่า นี่จะเอายี่สิบตำลึง ไป๋เย่จื่อนี่คงไม่ได้แต่งงานแน่

“บ้านใครจะสามารถให้สินสอดยี่สิบตำลึงได้กันล่ะ? ข้าไม่ใช่ทองคำเสียหน่อย!” พูดไปพูดไป น้ำตาไป๋เย่จื่อก็ไหลมากขึ้น

บ้านพี่ต้าไห่เป็นยังไงนางรู้ดีแก่ใจ อย่าว่าแต่ยี่สิบตำลึงเลย ต่อให้หนึ่งตำลึงก็ไม่มี ท่านแม่นางไม่มีทางยอมรับปากให้นางแต่งกับพี่ต้าไห่แน่

โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้ว ถ้าพี่ชายนางชอบไป๋เย่จื่อ นางก็ยอมออกยี่สิบตำลึงนั่น แต่นางไม่ใช่คนโง่ มีใครเขาขายลูกสาวแบบนี้กันบ้าง?

“หากในใจเจ้ามีพี่ชายข้า ก็บอกเขาเอง หากพวกเจ้าตกลงกันแล้ว เราค่อยมาคิดหาวิธีกัน”

โจวกุ้ยหลานพยายามเกลี้ยกล่อม

พอคิดถึงโจวต้าไห่ ไป๋เย่จื่อหน้าแดง ไม่รอให้นางพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงหญิงวัยกลางคนลอยมา “เย่จื่อ เจ้าทำอะไรที่นั่นน่ะ? ยังไม่รีบกลับมาทำงานอีก?”

พอได้ยินเสียงนี้ ไป๋เย่จื่อตัวสั่นกึก รีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนหน้าออก กลัวแม่นางมาเห็นเข้า

โจวกุ้ยหลานเงยหน้ามองไป เห็นมีสตรีอายุราวสามสิบกว่าคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล ในชุดสีเขียว ทำให้ทั้งตัวนางดูเขียวไปทั้งตัว

นี่ก็คือพี่สะใภ้ไห่จู แม่ของไป๋เย่จื่อ

“พี่สะใภ้ไห่จู ข้าพูดคุยกับเย่ชื่ออยู่น่ะ” โจวกุ้ยหลานกล่าวทักทาย

“คุยอะไรกัน?” นางยังต้องกลับมาช่วยข้าทำเต้าหู้นะ!” พี่สะใภ้ไห่จูตอบกลับอย่างรำคาญ