นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 187

สี่หน้าเหล่าไท่ไท่ดีขึ้นไม่น้อย รีบพูดว่า“นั่งได้แล้วหรือ? อย่างนั้นก็เป็นเรื่องดีจริงๆ! ท่านต้องทำพวกซุปกระดูกให้นางดื่มนะ”

โจวต้าซานก็ดีใจมากเช่นกัน “สะใภ้รองนั่นก็พอใช้ได้ ช่วยทำกับข้าวซักผ้า เพียงแต่นางคิดถึงชิวเซียงเท่านั้น”

“นั่นก็ไม่มีอะไร เอาไว้นางหายดีก็ให้นางไปเยี่ยมชิวเซียงที่ตำบล หรือไม่ก็ให้ชิวเซียงกลับมาเยี่ยมนางหน่อยก็ได้” เหล่าไท่ไท่เอ่ย

ครั้นพูดถึงเรื่องนี้ โจวต้าซานก็ไม่ได้เอ่ยต่อ สีหน้าก็แปลกไปด้วยเล็กน้อย

โจวกุ้ยหลานอยากถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาถึงบ้านเสียก่อน

พวกเหล่าไท่ไท่เดินไปข้างหน้าต่อ ขณะใกล้จะถึงบ้านก็เห็นโจวคายจือยืนรอพวกนางอยู่ที่ปากประตูแล้ว

ครั้นเหล่าไท่ไท่เห็นนาง สีหน้าก็ย่นยู่อีก

โจวคายจือเห็นท่าทางมารดาตนแล้ว ก็ใจสั่น ไม่กล้าแม้แต่จะพูด

“หลิวเซียง เจ้าช่วยข้าดูแลเสี่ยวเทียนหน่อย” โจวกุ้ยหลานเอ่ย จากนั้นก็เดินหนึ่งก้าว จับแขนเหล่าไท่ไท่เอาไว้

เหล่าไท่ไท่หันหน้า เห็นบุตรสาวคนเล็กของตัวเอง จึงไม่ได้กล่าวอะไรมาก

โจวกุ้ยหลานพาเหล่าไท่ไท่กลับห้องของตน คล้องประตู จากนั้นก็กดให้เหล่าไท่ไท่นั่งอยู่บนเตียงเตา จ้องเหล่าไท่ไท่ด้วยดวงตาคู่ดำขลับ

“ว่ามาเถอะ เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

แม้เหล่าไท่ไท่จะเก่ง แต่ก็เป็นคนตรงไปตรงมา ตอนนี้ไม่มีคนอื่นแล้ว ดังนั้นจึงไม่อดกลั้นอีก

“ก็พี่สาวใหญ่เจ้าไม่เอาไหนนั่นแหละ ไม่รู้ว่าทำไมไม่ได้ความเก่งจากข้าไปสักครึ่ง ไม่รู้บ้านแม่ผัวไปได้ยินมาจากไหนว่าบ้านเราสุขสบายแล้ว ก็เลยให้นางกลับมาเอาธันยพืช บอกว่าถ้าไม่ได้กลับไปร้อยจินก็ให้อยู่ที่นี่นั่นแหละ!”

“ยังมีอีกไหม?” โจวกุ้ยหลานถามต่อ

หากเพียงเท่านั้น เหล่าไท่ไท่ก็คงไม่กระฟัดกระเฟียดตลอดช่วงเช้า

“ลูกสาวนางเป็นไข้สามสี่วันแล้ว แม่สามีของนางก็ไม่ยอมควักเงินมารักษา ยังให้พี่สาวใหญ่เจ้ามาขอเงินจากข้าไปรักษาลูกนางอีก! พี่สาวใหญ่เจ้าก็โง่งม ยังไม่ได้แยกบ้าน เงินที่หามาได้ก็อยู่ในมือแม่สามีหมด ลูกสาวนางไม่สบายก็ยังไม่กล้าอาละวาดกับแม่สามี! จริงๆเลย โมโหจนนอนไม่หลับทั้งคืน!”

เหล่าไท่ไท่โกรธจริงๆ แล้ว ใช้กำปั้นทุบเตียงเตาหนักๆ

โจวกุ้ยหลานได้ยินก็หมดคำพูด นี่มันอะไร เด็กเป็นไข้แล้วยังไม่ให้เงินอีก

พี่สาวใหญ่นางก็ด้วย ไม่เอาไหนจริงๆ

เหล่าไท่ไท่เห็นโจวกุ้ยหลานเงียบจึงอดไม่ได้ “เจ้าดูสิพี่สาวใหญ่เจ้ามีประโยชน์อะไร แต่งไปยี่สิบปีแล้วยังไม่ได้เป็นใหญ่ในบ้านยังพอว่า ลูกตัวเองก็ยังปกป้องไม่ได้ เจ้าดูสินางผอมจนเป็นอย่างไรแล้ว ไม่แน่ว่าบ้านแม่ผัวทรมานนางอย่างไร!”

ยิ่งพูดเหล่าไท่ไท่ก็ยิ่งโมโห

ครั้นนึกถึงเรื่องเมื่อหลายปีก่อน นางก็มีไฟสุมอยู่เต็มอก

“อย่างนั้นเราก็ไปตีที่บ้านนางเลย ดูสิว่าคราวหน้าพวกนางจะกล้าทำอย่างนี้อีกไหม!” โจวกุ้ยหลานเสนอ

ทางนี้ใช่ว่าจะไม่มีพี่น้อง อย่างไรสวีฉางหลินก็ชกต่อยเก่ง ทางบ้านแม่สามียังมีคนที่ตีเก่งเหมือนสวีฉางหลินหรือ?

“ทำไมจะไม่ตี? สองปีก่อนที่แต่งไป พี่สาวใหญ่เจ้าก็เกือบถูกแม่สามีของนางทรมานตาย ข้าเคยไปตีแล้ว ยัยแก่นั่นถูกข้าจัดการจนไม่กล้าส่งเสียง พอข้ากลับมา พี่สาวเจ้าดันไปมอบของขวัญขอขมาให้แม่สามีอีก บอกว่าทำให้นางต้องรับเคราะห์! แล้วพวกเราจะไปตีอย่างไร พี่เจ้าใจเสาะ พวกเราเก่งแล้วมีประโยชน์อะไร?”

ครั้นเอ่ยถึงเรื่องราวในปีนั้น เหล่าไท่ไท่ก็เดือดจัด

ว่าแล้วเหล่าไท่ไท่ก็โมโหกัดฟันอีก

ตามหลัก หลานสาวป่วยอย่างไรก็ไม่ควรให้นางออกเงินรักษา แต่บ้านนั้นไม่สนใจความเป็นความตายของหลาน แต่การให้นางมองหลานสาวน่าเวทนาอยู่อย่างนี้ นางก็ปวดใจนัก

“ท่านแม่ ท่านก็ให้พี่สาวใหญ่หนึ่งตำลึงสิ” โจวกุ้ยหลานรู้ความคิดของเหล่าไท่ไท่ เสนอ

เหล่าไท่ไท่ขมวดคิ้ว “นางไม่เอาไหน ให้เงินไปแล้ว ยังมิใช่ให้คนบ้านนั้นหรือ? จะรักษาให้เด็กหรือ?”

นางไม่เชื่อบุตรสาวคนโตสักนิด

“ท่านก็แอบให้นางสิ นางยังจะกลับไปโพนทะนาว่าท่านให้เงินนางหนึ่งตำลึงหรือ? นั่นเป็นลูกสาวของนางเองนะ หรือนางไม่อยากรักษาให้หาย? ท่านก็บอกนางว่าเงินนี่เป็นเงินรักษาลูกของนาง เป็นน้ำใจจากท่านที่เป็นยาย ถ้านางยังเอาไปให้พวกเขา เช่นนั้นก็ให้ลูกสาวนางรอความตายเถอะ”

โจวกุ้ยหลานเสนอความคิดเห็น

นางไม่มีความรู้สึกอะไรกับหลานสาวคนนี้ แต่อย่างไรก็เป็นหลานสาวของเหล่าไท่ไท่ อีกฝ่ายย่อมอนาทรห่วงหา ดังนั้นจึงให้คำแนะนำกับเหล่าไท่ไท่

สำหรับโจวคายจือ? อ่อนเดินไป หากพูดแบบไม่น่าฟัง ก็คือขี้ขลาดเกินไป

เหล่าไท่ไท่คิด รู้สึกว่านี่ก็คือวิธีหนึ่ง

“อย่างนั้นก็ทำตามที่เจ้าว่า ให้พี่เจ้าเข้ามา”

รู้ว่าเหล่าไท่ไท่คลี่คลายปมในใจแล้ว นางจึงเดินไปเปิดประตู แล้วไปที่ห้องครัว

เห็นโจวคายจือกำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัว พลันเรียกนาง “พี่สาวใหญ่ ท่านแม่เรียกท่านน่ะ”