นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 208

“แล้วชิวเซียงก็ยังจะคบกับเขาอีกหรือ”โจวกุ้ยหลานไม่อยากจะเชื่อ

คนแก่อย่างนั้น หน้าตายังดูไม่ดีเท่ากับท่านลุงใหญ่ของนางเลย ชิวเซียงกล่อมตนเองให้แต่งกับคนอย่างนี้ได้อย่างไร เป็นอนุภรรยา นั่นก็คือเมียน้อยดีๆนี่เอง

“นี่ มีผู้หญิงมากมายอยากจะแต่งเป็นเมียน้อยเขา เถ้าแก่เฉียนคนนี้เป็นคนมีเงินจริงๆ เจ้าไม่เห็นหรือว่าเขาซื้อของให้ชิวเซียงตั้งเท่าไหร่ แค่ที่สวมอยู่กับตัว อย่างน้อยก็มีค่ามากว่าสิบตำลึงแล้ว”หวังหยู่ชุนพูดด้วยสายตาที่เป็นประกาย

ในมือนางตอนนี้ก็มีเงินอยู่ไม่เท่าไหร่ เงินเหล่านี้รวมไปถึงจำนวนที่หามาได้จากการเผาถ่านกับบ้านสวีฉางหลินในช่วงที่ผ่านมาด้วย แต่สิ่งที่อยู่บนร่างของชิวเซียงมีค่ามากกว่าเงินทั้งหมดที่บ้านนางมีเสียอีก

จุ๊ๆๆ ช่างมีเงินจริงๆ

เมื่อเห็นโจวกุ้ยหลานไม่พูดจา นางจึงพูดต่อไปว่า “ชิวเซียงแต่ไหนแต่ไรก็เห็นทำตัวสูงศักดิ์ คิดไม่ถึงว่าจะเกลือกกลั้วกับผู้ชาย จนตั้งท้องขึ้นมา ช่างน่าขายหน้าจริงๆ ข้ายังรู้สึกอายแทนนางเลย เมื่อคืนท่านพ่อเฒ่าโมโหจนบอกว่าจะกำจัดเด็กในทั้งของชิวเซียงซะ แต่ถูกท่านแม่เฒ่าขวางเอาไว้ ถ้าเป็นข้า ข้าจะปล่อยให้ตีให้ตายไปเลย ช่างขายหน้าตระกูลเราจริงๆเชียว”

ว่าแล้ว ใบหน้าของหวังหยู่ชุนก็เริ่มมีแววรังเกียจขึ้นมาอีกครั้ง แต่ว่าในใจกลับมีความยินดีผุดขึ้นมาด้วย เห็นทีหลังจากนี้ชิวเซียงคงจะทำตัวหยิ่งยโสมากขึ้น ก็ผู้ชายของนางมีเงินซะขนาดนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็คงต้องจุนเจือครอบครัวของนางบ้างกระมัง

โจวกุ้ยหลานรู้สึกตกใจเงียบๆ คนในหมู่บ้านให้ความสำคัญกับความบริสุทธิ์ของหญิงสาวมาก แต่ชิวเซียงกลับกล้าทำเรื่องเช่นนี้

แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่โจวชิวเซียงไปหาสวีฉางหลินในเวลาดึกดื่นเพื่อพูดเรื่องเหล่านั้น เหมือนว่าเรื่องเช่นนี้นางก็น่าจะทำได้เช่นกัน และรู้สึกผ่อนคลายลงทันที จากนั้นก็นึกถึงยาถุงนั้นขึ้นมา นางถามอย่างสงสัยว่า “นางคงไม่ได้วางยาเถ้าแก่เฉียนจนตนเองตั้งครรภ์กระมัง”

หวังหยู่ชุนโบกมือไปมา แล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยอีกครั้ง “จะเป็นไปได้อย่างไร ยานี้เป็นของเถ้าแก่เฉียนเอง อายุอานามก็ขนาดนี้แล้ว ไหนเลยจะเทียบกับตอนหนุ่มๆได้”

ที่แท้ก็เป็นของเถ้าแก่เฉียน

โจวกุ้ยหลานเข้าใจทันที นางว่าแล้วคนเป็นสาวเป็นแส้อย่างโจวชิวเซียงจะไปเอายาเช่นนั้นมาจากไหน

“ท่านแม่”

เจ้าก้อนน้อยเอียงหน้ามองไปยังแม่ของตน ทำไมพวกเขาพูดอะไรเขาจึงฟังไม่รู้เรื่องเลย

เมื่อถูกเรียกเช่นนี้ โจวกุ้ยหลานก็ก้มหน้ามองเจ้าก้อนน้อย จึงมองเห็นแววตาอันบริสุทธิ์ของเจ้าก้อนน้อยคู่นั้น นางรู้สึกตกใจ

เมื่อครู่นางเอาแต่สนใจเรื่องนินทากาเล จนลืมเจ้าก้อนน้อยที่อยู่ในอ้อมอกไป

โธ่ช่างรู้สึกผิดจริงๆ ทำไมนางจึงพูดเรื่องเหล่านี้ต่อหน้าเจ้าก้อนน้อยนะ ถ้าหากเจ้าก้อนน้อยเติบโตไปเป็นคนไม่ดี นั่นเท่ากับเป็นความผิดมหันต์ของนาง

ในใจรู้สึกตระหนกมาก แต่ใบหน้ายังคงรักษาความสงบเอาไว้ ลูบศีรษะของเจ้าก้อนน้อย จากนั้นก็มองไปทางหวังหยู่ชุน พูดกับนางว่า

“พี่สะใภ้หากคำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ชิวเซียงคงจะมาหาเรื่องท่านแน่”

“นางมีหน้าทำเรื่องเช่นนี้ ยังจะกลัวข้าพูดถึงนางอีกหรือ ข้าเองก็ไม่ได้พูดเหลวไหล นางจะว่าอะไรได้”หวังหยู่ชุนเอ่ยอย่างไม่พอใจ

แม่สามีของนางวันวันเอาแต่ต่อว่านางว่าเป็นพวกขี้เกียจสันหลังยาว ว่านางสกปรก และบอกว่าลูกสาวของตนเองดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ตอนนี้เป็นอย่างไรเล่า ทำเรื่องขายหน้าขนาดนี้ ช่างน่าหัวเราะเยาะจริงๆเลย

โจวกุ้ยหลานไม่สนใจ และคุยกับหวังหยู่ชุนต่อ ที่สำคัญคือหวังหยู่ชุนเป็นฝ่ายพูดแต่นางเป็นแค่คนฟัง ทำไมหลังจากที่พวกเขากลับมาแล้ว เถ้าแก่เฉียนก็ออกมาปกป้องชิวเซียง บอกว่าลูกในท้องของชิวเซียงเป็นลูกของเขา ตีไม่ได้ โจวต้าซานโมโหจนแทบจะต่อสู้กับเขา ส่วนหลี่ซิ่วยิงก็เอาแต่ขวางและขอร้องสุดกำลัง เอะอะกันทั้งคืนไม่หลับไม่นอน และตอนนี้โจวต้าซานก็ไม่ได้ไปเผาถ่าน นั่งกลุ้มใจอยู่ในบ้าน

หลี่ซิ่วยิงที่รู้ว่าโจวชิวเซียงตั้งท้อง ก็ดีใจเป็นที่สุด ต้มน้ำแกงไก่ให้นางดื่ม กินแต่ของดี ได้ยินว่าให้เหล่าหม่าโถวไปซื้อเนื้อดีๆจากในเมืองมาให้นางด้วย

“พรุ่งนี้ข้าจะไปซื้อของสำหรับปีใหม่แล้ว พวกเราไปด้วยกันดีหรือไม่”หวังหยู่ชุนพูด

เมื่อนางไปแล้ว โจวกุ้ยหลานก็ปิดประตู เกรงว่าจะมีคนมาหาอีก

นางเรียกหลิวเซียงไปพบที่ห้องของตนเอง นั่งอยู่บนเตียงเตา ผ่านไปครู่ใหญ่ นางจึงเอ่ยขึ้นมาว่า “หลิวเซียง ข้าปฏิบัติต่อเจ้าดีหรือไม่”

“ดี ดีมาก พี่กุ้ยหลานช่วยข้าเอาไว้ แต่ข้ากลับหน้ามืดตามัว หลังจากนี้ข้าจะรับใช้พี่กุ้ยหลานอย่างดี และไม่ทำเรื่องเหลวไหลอีกแล้ว”

หลิวเซียงเดินเข้าไปอีกหลายก้าว ตอบรับอย่างร้อนใจ ”

โจวกุ้ยหลานโบกมือ “ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องเดินมาหาข้าแล้ว

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลิวเซียงก็รีบหยุดฝีเท้าลงทันที

“เดิมทีข้าน่ะ คิดว่าหากเจ้าอยากจะอยู่ที่บ้านแม่ข้า เช่นนั้นข้าก็จะไปช่วยขอร้องท่านแม่ให้ ให้นางยอมให้พี่ชายข้าแต่งงานกับเจ้า ถ้าหากเจ้าอยากจะไปกับข้า ชีวิตภายหน้าข้าย่อมไม่ให้เจ้าต้องลำบากมากนัก หลังจากนี้ข้าเองก็ต้องการคนช่วยทำงาน ชีวิตคงจะดีขึ้นเรื่อยๆ ”

หลิวเซียงได้ยินดังนั้น ดวงตาก็เบิกกว้างมากขึ้น

อะไรนะ เดิมทีโจวกุ้ยหลานอยากจะให้นางแต่งกับโจวต้าไห่อย่างนั้นหรือ

“ข้าเห็นว่าเจ้าอยากจะไปที่บ้านท่านลุงใหญ่ของข้า ข้าก็เลยลองใจเจ้าดู สุดท้ายก็เกิดเรื่องเมื่อคืนขึ้น ตอนนี้เจ้าก็ไม่สามารถแต่งงานกับพี่ชายข้าได้แล้ว และไม่สามารถอยู่ที่บ้านตระกูลโจวต่อไปได้อีกด้วย”

พูดถึงตรงนี้ โจวกุ้ยหลานก็ถอนหายใจออกมา ไม่พูดอะไรอีก

หลิวเซียงคุกเข่าลงกับพื้นทันที โขกหัวคำนับให้กับโจวกุ้ยหลาน พูดอย่างร้อนใจว่า “พี่กุ้ยหลาน ข้าผิดไปแล้ว ข้าสำนึกผิดแล้วจริงๆ ข้าไม่ควรมีความคิดที่จะทำร้ายเจ้าเลย”