นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 30

“เสี่ยวเทียนใส่เสื้อใหม่เหรอ?” โจวต้าไห่มองเสี่ยวเทียนที่พูดจาด้วยรอยยิ้ม

เสี่ยวเทียนพยักหน้าแรงๆ “อืม!”

“หล่อจริง!” โจวต้าไห่ยื่นมือไปอุ่มเจ้าก้อนน้อยขึ้นมา โยนขึ้นกลางอากาศ ทำเอาพวกเขาหัวเราะคิกคักดีใจกันใหญ่

สวีฉางหลินที่อยู่ข้างๆมองด้วยสีหน้าอ่อนโยน มองดูเสื้อใหม่ของเสี่ยวเทียน แล้วนึกถึงเสื้อใหม่ของตัวเอง หันกลับไปมองเสื้อที่ซักจนขาวของภรรยาตัวเอง ในใจก็รู้สึกร้อนรุ่ม

“ครั้งหน้าเจ้าก็ทำให้ตัวเองด้วยนะ”

โจวกุ้ยหลานเหลือบมองเขาด้วยสายตาแปลกใจ

ผู้ชายคนนี้ใส่ใจจังเลยนะ

“งั้นข้าจะเอาแบบสวยๆนะ”

“ได้เลย”

“จะเอาแบบแพงๆ!”

“ได้สิ”

“เอาล่ะ กุ้ยหลานเจ้าก็ประหยัดหน่อยเถอะ อย่ารังแกน้องเขยที่ซื่อสัตย์ของข้านะ” โจวต้าไห่พูดด้วยสีหน้าตึงๆ

โจวกุ้ยหลานอดไว้ไม่กลอกตามองบน ถ้าพี่ชายของนางรู้เรื่องที่วันนี้สวีฉางหลินเตะพ่อค้าขายเนื้อกระเด็นออกไปใกล เขาคงจะไม่บอกว่าสวีฉางหลินซื่อสัตย์แล้วล่ะ

เวลาแห่งความสุขถูกตัดอย่างง่ายดาย อย่างเช่นตอนนี้

เพื่อนบ้านตะโกนเสียงดังว่า: “กุ้ยหลาน ผู้ใหญ่บ้านเรียกเจ้ากับสามีเจ้าไปที่บ้านเขาหน่อย!”

ผู้ใหญ่บ้าน?

โจวกุ้ยหลานมองดูสวีฉางหลิน แล้วเหลือบไปมองโจวต้าไห่

ผู้ใหญ่บ้านเรียกนางไปทำไมกันนะ?

โจวต้าไห่ตอบคนด้านนอกไปว่า: “เดี๋ยวไป”

เขาหันไปพูดกับสวีฉางหลินและโจวกุ้ยหลานว่า: “ข้าไปหาผู้ใหญ่บ้านกับพวกเจ้านะ”

โจวกุ้ยหลานก็พยักหน้าตกลง มีโจวต้าไห่ไปด้วย ถ้ามีเรื่องจริง จะได้พึ่งพากันได้

สั่งให้เจ้าก้อนน้อยอยู่บ้านอย่าออกมาข้างนอก ทั้งสามก็เดินไปหาผู้ใหญ่บ้านทันที

ผู้ใหญ่บ้านมีบ้านสร้างจากหิน และยังสร้างรั้วบ้านล้อมไว้เป็นลานขนาดใหญ่ ลานหน้าบ้านปลูกผักไว้ไม่น้อย บนเถาวัลย์ยังมีบวบหอมกับน้ำเต้าแขวนไว้

เข้าไปในห้องโถง โจวกุ้ยหลานก็ถึงรู้ว่าทำไมผู้ใหญ่บ้านต้องเรียกนางมา เฉินโหยวซวนกับเฉียนต้ายาคิดจะมาหาเรื่องสินะ

“ลุงโหยวเกิน” โจวต้าไห่เข้าไปก็เรียกผู้ใหญ่บ้าน

โจวกุ้ยหลานก็เรียกตาม แต่สวีฉางหลินกลับแค่พยักหน้ากับผู้ใหญ่บ้านเท่านั้น

ผู้ใหญ่บ้านหวังโหยวเกินสูบยาเส้น แล้วตอบ ‘อืม’ สายตาเหลือบมองไปยังสวีฉางหลิน

คนผู้นี้ทำเอาเขาขนลุกซู่ทุกทีที่เห็น

“ไอ้หยาผู้ใหญ่บ้าน ท่านต้องให้ความเป็นธรรมต่อพวกเรานะ!” เฉียนต้ายาที่อยู่ข้างๆไม่ให้โอกาสคนอื่นๆได้พูด นางร้องห่อร้องไห้ปาดน้ำตา

เฉินโหยวซวนที่อยู่ข้างๆก็ทุบอกตัวเอง พูดอย่างปวดใจว่า: “ข้าไร้ประโยชน์เอง!”

เฉียนต้ายารีบจับมือลูกชายตัวเอง ไม่ให้เขาตีตัวเอง: “ลูก ชีวิตเจ้าช่างขมขื่นเหลือเกิน!”

ว่าแล้วก็ปาดน้ำตาอีกครั้ง

สำหรับการแสดงจอมปลอมแบบนี้ โจวกุ้ยหลานอยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ

ผู้ใหญ่บ้านหวังหันไปมองโจวกุ้ยหลานแล้วถามว่า: “เจ้าคิดยังไง?”

นางเหลือบไปมองสวีฉางหลิน เขากำลังนั่งตัวตรงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

โจวกุ้ยหลานหันไปมองสวีฉางหลิน: “เจ้าจ๋า เจ้าคิดยังไง?”

ต่อหน้าคนนอก นางต้องไว้หน้าสวีฉางหลิน

“เจ้าตัดสินเองได้เลย”

สวีฉางหลินพูดแค่คำเดียวเหมือนเดิม

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า นางลุกขึ้นแล้วโค้งคำนับผู้ใหญ่บ้าน จากนั้นก็พูดว่า: “ครั้งที่แล้วป้าเฉียนไปโวยวายที่บ้านข้า คนในหมู่บ้านเห็นกันหมด ข้าคิดว่าเรื่องนี้จบไปนานแล้ว ไม่คิดว่าจะมาโวยวายถึงหน้าลุงโหยวเกิน รบกวนลุงโหยวเกินจริงๆ”

เรื่องนี้หวังโหยวเกินก็เคยได้ยินมาบ้างแล้ว เขาก็ไม่คิดว่าเฉียนต้ายาจะมาโวยวายกับเขา ลูกสาวบ้านโจวก็พูดเก่ง เคารพเขามากเหมือนกัน

“พวกเจ้ารังแกข้าก่อน! เจ้าดูหน้าข้าสิ ฝีมือแม่เจ้าทั้งนั้น!” เฉียนต้ายากระโดดออกมาชี้ใบหน้าที่บวมแดงของตัวเอง

ท่าทีที่แข็งกร้าวนั้น สลัดภาพความอ่อนแอเมื่อกี้ไปจนหมด

เฉินโหยวซวนรีบดึงแขนเสื้อแม่ตัวเอง เฉียนต้ายาถึงรู้ตัวแล้วทำท่าน่าสงสารเหมือนเดิม: “ผู้ใหญ่บ้านอยู่ที่นี่ เรื่องในหมู่บ้านจะเทียบกันโดยคนไหนตบเก่งกว่าคนนั้นก็ชนะไม่ได้หรอกนะ ผู้ใหญ่บ้าน ท่านต้องทวงคืนความยุติธรรมให้ลูกชายข้านะ!”

หวังโหยวเกินขมวดคิ้ว เฉียนต้ายาโวยวายเก่งเกินไปแล้ว

โจวกุ้ยหลานดูแล้วก็ชื่นชมกับการเปลี่ยนหน้าของเฉียนต้ายามาก

เก่งจริงๆ เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าพลิกหน้าหนังสืออีก

“หากเจ้าไม่ผิด ทำไมต้องไปโวยวายที่บ้านข้าด้วย? มาอธิบายเรื่องนี้ให้ลุงโหยวเกินก่อนไม่ดีกว่าเหรอ?” โจวกุ้ยหลานก็ไม่ไว้หน้าใคร

ผู้ใหญ่บ้านได้ยินแล้ว ความหมายก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง