นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 317

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา ตอนที่ 317 เป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ 1

เพราะใต้พระบารมีโอรสสวรรค์ ราษฎรถึงได้มีชีวิตที่มั่งคั่ง

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เด็กทั้งสองถึงได้ตื่นขึ้น โจวกุ้ยหลานช่วยพวกเขาล้างหน้าล้างตาเสร็จ กินอาหารเช้า จูงมือคนละข้าง พาพวกเขาออกไปเดินเล่น

หลังเด็กทั้งสองคนเดินไปที่ถนนแล้วก็มองหันรีหันขวาง มีความสุขมาก ระหว่างทางโจวกุ้ยหลานยังซื้อของเล่นให้พวกเขาไม่น้อย อีกทั้งซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้พวกเขาสองชุด และตัวนางเองก็ซื้อมาชุดหนึ่ง

แล้วไปภัตตาคารชื่อดังในเมืองหลวง เข้าคิวรอกินข้าว เมื่อถึงคิวพวกเขา โจวกุ้ยหลานถึงพาเด็กทั้งสองคนเข้าไปในห้อง และสั่งอาหารสองสามอย่างที่ไม่เคยกินมาก่อน

เด็กทั้งสองคนรู้สึกประหลาดใจ มองไปรอบ ๆ ก็เห็นด้านบนภัตตาคารมีคนเล่านิทานอยู่ ผู้คนด้านล่างฟังอย่างสนอกสนใจ

เมื่ออาหารมาแล้ว เด็กทั้งสองคนคีบชิมกันคนละคำ เสี่ยวรุ่ยหนิงก็เปิดปากว่า “ไม่อร่อยเท่าอาหารที่ท่านแม่ทำ！”

เสี่ยวรุ่ยอานพยักหน้าอย่างชื่นชม

ในใจโจวกุ้ยหลานซาบซึ้ง นี่เป็นพลังแห่งความรัก ที่ทำให้ลูกชายทั้งสองคนไม่ได้มีท่าทางแสร้งทำ

สามคนแม่ลูกกินข้าวแล้ว เด็กทั้งสองคนก็ง่วงงุน โจวกุ้ยหลานก็ไม่ซื้อของอีก พาเด็กทั้งสองคนไปจากภัตตาคารที่พวกเขาอยู่

สามคนแม่ลูกงีบหลับตอนกลางวัน พอตื่นขึ้นมาอีกที ก็ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว

“พวกเจ้ายังอยากเที่ยวเล่นที่ไหนอีกไหม” โจวกุ้ยหลานถามพวกเขา

รุ่ยอานใช้มือเล็ก ๆ ของตัวเองขยี้ตา แล้วหาว พูดว่า “ท่านแม่ ข้าอยากเจอท่านพ่อ”

“ต้องการท่านพ่อ！” รุ่ยหนิงคล้อยตามด้วย

โจวกุ้ยหลานพยักหน้า ตอบรับ

ช่วงนี้เหนื่อยเกินไป นางจึงคิดที่จะพักผ่อนให้เต็มที่แล้วค่อยว่ากัน แต่เด็กทั้งสองคนอยากเจอสวีฉางหลิน งั้นนางก็จะไม่ประวิงเวลาแล้ว

พาเด็กสองคนออกจาห้อง ไปที่ชั้นหนึ่ง ชั้นหนึ่งของโรงเตี๊ยมหรูอี้เป็นที่สำหรับกินอาหาร ตอนนี้ก็มีห้าหกโต๊ะที่มีคนกำลังกินอาหารอยู่

เถ้าแก่ด้านล่างเห็นพวกโจวกุ้ยหลานลงมา ก็ฉีกยิ้มเดินเข้าไปทักทาย “ลูกค้าพักสะดวกสบายดีหรือไม่”

โจวกุ้ยหลานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “นอนหลับสบาย สภาพแวดล้อมก็ดีมากเช่นกัน”

เถ้าแก่พยักหน้าซ้ำ ๆ “พวกเจ้ามาเมืองหลวงครั้งแรกสินะ ให้ข้าแนะนำที่เที่ยวดี ๆ ในเมืองหลวงกับพวกเจ้าไหม”

“เรื่องนี้ค่อยว่ากันอีกที เถ้าแก่หลิว ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้าสักหน่อย” ขณะโจวกุ้ยหลานพูด ก็พาเด็กทั้งสองลงบันไดมา ยืนอยู่ที่ชั้นหนึ่งแล้ว

เถ้าแก่หลิวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “เชิญพูด”

“ขอถามว่าที่พักของนายพลสวีอยู่ที่ใดหรือ” โจวกุ้ยหลานก็ไม่ได้อ้อมค้อม ถามออกไปตามตรง

เถ้าแก่ไม่คิดว่านางจะถามเรื่องนี้ สีหน้าจริงจังขึ้นมาในทันที

ใจโจวกุ้ยหลานเต้นไม่เป็นจังหวะ สัญชาตญาณบอกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

วินาทีต่อมา เถ้าแก่หลิวถอนหายใจ “เมื่อคืนจวนนายพลสวีมีมือสังหารเข้าไป ตอนนี้นายพลสวีเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้เลย！”

ในหัวโจวกุ้ยหลานมีเสียงดัง “หึ่ง ๆ ” แล้วขาวโพลนไปหมดทันที

สวีฉางหลิน…เกิดเรื่อง？！

“ท่านแม่？”

เสี่ยวรุ่ยอานดึงมือของแม่ตัวเอง เรียกด้วยน้ำเสียงเด็กน้อย

เสียงนี้ ก็ดึงสติของโจวกุ้ยหลานกลับมา นางก้มหน้ามองลูกทั้งสองของตัวเอง ฟันขบริมฝีปากแน่น ข่มร่างกายที่สั่นเทาของตัวเอง เผยอปากหลายครั้ง แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา

ลำคอราวกับถูกคนบีบรัดอย่างรุนแรง พูดอะไรไม่ออกสักคำ

“นี่ คนดีอย่างนายพลสวี ก็ไม่รู้ว่าใครคิดจะทำร้ายเขา หากเขาหายไป พวกข้าจะมีชีวิตที่สงบสุขก็คงไม่ง่าย เกรงว่าคงจะไม่มีแล้ว…”

เถ้าแก่พูดอย่างเป็นกังวล ไม่ได้ยินคำพูดโจวกุ้ยหลานเป็นเวลานาน เงยหน้ามองไป ก็เห็นโจวกุ้ยหลานราวกับสูญเสียจิตวิญญาณไป ทั้งร่างยังคงสั่นเทา

ยามคุ้มกันทั้งสองดูสับสน คุณชายของพวกเขามีภรรยาและลูกชายแล้วจริงหรือ

เป็นไปได้อย่างไร

“พวกเจ้าอย่าก่อปัญหาให้จวนหู้กั๋วกงอย่างพวกข้าเลย มิฉะนั้น จะต้องจับพวกเจ้าเข้าคุก!”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าไปถามสักหน่อย หากไม่ใช่ค่อยลงโทษพวกข้า” โจวกุ้ยหลานไม่ยอมถอยเลยสักนิด

ยามคุ้มกันทั้งสองสับสนอีกครั้ง ทั้งคู่มองหน้ากันครู่หนึ่ง หนึ่งในนั้นก็เข้าจวนไป ส่วนอีกคนมองดูทั้งสองคนตรงหน้าเขาอย่างระมัดระวัง

ก่อนหน้านี้ไม่ได้สังเกตมาก่อน แต่ตอนนี้ยิ่งมองเด็กน้อยทั้งสองคน ยิ่งรู้สึกว่าพวกเจาคล้ายคลึงคุณชายอยู่สามส่วน

หากเป็นเมล็ดพันธุ์ของคุณชายหว่านไว้ด้านนอกจริง ๆ …

ขณะคิด ใจเขาก็สั่น แอบมองสตรีที่อ้างว่าเป็นคุณฮูหยิน สตรีผู้นี้ดูดีทีเดียว หน้าตาสวยงาม ผิวพรรณขาวผ่อง เพียงแต่เสื้อผ้าที่บนกาย มองแล้วเหมือนมาจากชนบท ฮูหยิน… ฮูหยินมีรสนิยมอย่างนี้หรือ

ในหัวคิดอย่างสับสนอลหม่าน แต่ใบหน้ายังคงท่าทางที่เคร่งขรึมไว้อยู่

โจวกุ้ยหลานเองก็ประหม่าเล็กน้อย มือทั้งสองข้างจับมือเล็ก ๆ ของเด็กทั้งสองไว้แน่น

“ท่านแม่ มือท่านเหงื่อออกแล้ว”

เสี่ยวรุ่ยหนิงกล่าวกับโจวกุ้ยหลานอย่างซื่อตรง

โจวกุ้ยหลานส่งเสียงว่า “อืม” ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูดอะไรกับเด็ก ๆ ในตอนนี้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ยามคุ้มกันที่เดินเข้ามาในที่สุดก็ออกมา แต่ในขณะนั้น สีหน้าของเขาก็เฉยชาออกมา

“พวกเจ้าเป็นผู้ใด ถึงแอบอ้างเป็นภรรยาและลูกของนายพล คิดฉวยโอกาสแอบอ้างตอนคุณชายไม่ได้สติใช่หรือไม่”

“อะไรนะ สวีฉางหลินกำลังสลบไม่ได้สติหรือ” โจวกุ้ยหลานอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา