นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 324

หลายๆคนล้วนเตรียมจะดูสนุกแล้ว แต่หู้กั๋วกงที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุดของเหล่าขุนนางกลับมีสีหน้าที่บึ้งตึง

นางกำนัลของฮองเฮาล้วนตายหมดเลยหรือ?

แล้วตกลงฮองเฮามีชีวิตแบบไหนในวัง?

"หวั่นกุ้ยเฟยดูแลวังหลังมาแปดปี กลับทำให้นางกำนัลของฮองเฮาตายหมดเลยหรือ?"

สวีฉางหลินกำหมัด ร่างกายเปล่งความเย็นชาออกมา และมุ่งไปที่หวั่นกุ้ยเฟย

หวั่นกุ้ยเฟยก็ตกใจเพราะพลังอำนาจของเขา พยายามตั้งสติและพูดว่า"ข้าไม่ได้เจาะจงคนในตำหนักของฮองเฮา พระราชวังใหญ่เช่นนี้ การที่มีคนตายก็เป็นเรื่องปกติ"

"แล้วในหนึ่งปีพระราชวังต้องตายกี่คน ถึงสามารถทำให้นางกำนัลในตำหนักหนึ่งตายหมดภายในระยะเวลาแปดปีล่ะ?"

ยังไม่ทันรอสวีฉางหลินอ้าปาก หู้กั๋วกงที่ยืนอยู่บนสุดก็พูดอย่างไม่พอใจ

หวั่นกุ้ยเฟยจนคำพูด

ฮ่องเต้ที่ยืนอยู่ที่สูงเหลือบตามองหู้กั๋วกงที่หลายปีนี้ไม่ค่อยได้พูดอะไร จากนั้นเดินลงมาจากที่สูง

ตอนที่เดินผ่านองค์ชายที่นิ่งอึ้งอยู่ เขาก็ไม่ได้หยุดฝีเท้า

เมื่อเห็นเขาเดินลงมา เหล่าขุนนางก็ล้วนคุกเข่ากราบด้วยความเกรงขามอีกครั้งหนึ่ง

ฮ่องเต้เดินลงมาจากที่สูงทีละก้าว เดินมาถึงหน้าเสี่ยวเทียน ตอนที่ได้เห็นใบหน้าของเสี่ยวเทียน เขาก็รู้สึกตกใจมาก

เพราะว่า......ถึงแม้ไม่มีหลักฐาน ก็มองออกว่านี่เป็นลูกของเขา!

เขาคิดจะยื่นมือไปประคองเขาขึ้นมา แต่วินาทีต่อไป สติในตัวห้ามเขาเอาไว้ เขาหันไปมองสวีฉางหลิน น้ำเสียงเย็นชาอีกครั้งหนึ่ง แยกแยะอารมณ์ไม่ออก"ตกลงเกิดอะไรขึ้น?"

"ฝ่าบาทยังจำได้ไหมว่า ตอนฮองเฮาคลอดองค์ชายคนโต ฝ่าบาทอยู่ไหนพ่ะย่ะค่ะ?"

ฮ่องเต้พยายามนึกกลับไปในอดีต ตอนที่นึกถึงตัวเองเมา ก็เหลือบตามองไปที่หวั่นกุ้ยเฟยที่ยืนอยู่ในที่ไม่ไกล

"ฮองเฮาคลอดลูกออกมา พระวรกายทรงอ่อนแอมาก แต่กลับมีคนคิดจะทำร้ายองค์ชายคนโต นางเลยต้องให้คนอื่นแอบพาเด็กออกจากวัง แต่กลับถูกลอบสังหารตลอดทาง กระหม่อมเลยต้องพาเด็กหนีการลอบสังหาร และวันที่สองก็ได้ข่าวมาว่าลูกของฮองเฮาเสียชีวิต ส่วนหวั่นกุ้ยเฟยได้คลอดบุตรชายออกมา"

พอพูดถึงที่นี่ สวีฉางหลินก็ไม่ได้พูดต่อ

นี่ก็คือสิ่งที่เขารู้ ส่วนความหมายโดยนัยคืออะไรนั้น เขาไม่ต้องอธิบายหรอก

"เจ้าพูดเพ้อเจ้อ!เจ้ากล้ามาใส่ร้ายข้าหรือ!"หวั่นกุ้ยเฟยโมโหจนเถียงกลับ

"กระหม่อมมิได้ใส่ร้ายหวั่นกุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ"สวีฉางหลินตอบอย่างใจเย็น

"ฝ่าบาท นี่เป็นเรื่องใหญ่ถึงขั้นประทุษร้ายต่อเชื้อสายราชวงศ์ ต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวดพ่ะย่ะค่ะ!"

"กระหม่อมเห็นด้วย!"

"กระหม่อมเห็นด้วย!"

......

ขุนนางต่างคุกเข่าพร้อมกัน ไม่ว่ามีความคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ตอนนี้พวกเขาต้องเลือกทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด

ถึงแม้เป็นฮ่องเต้ ตอนนี้ก็ไม่สามารถต่อต้านได้

เขามีความโกรธขรึมพาดผ่าน โบกมือพูดว่า"พาฮองเฮามาสิ!"

"ฝ่าบาทเพคะ ฮองเฮาบ้าไปแล้ว พระองค์ไม่กลัวหน้าแตกต่อหน้าผู้คนหรือเพคะ?"หวั่นกุ้ยเฟยร้องอย่างเศร้าโศก

แอบหันไปมอง เห็นคนที่คุกเข่ากล่าวเห็นด้วยบนพื้น นางก็รู้สึกใจหายเลย

นางถูกทอดทิ้ง ถูกครอบครัวของตัวเองทอดทิ้ง......

ฮองเฮาที่ผมยุ่งเหยิงถูกพามา แค่มองเสี่ยวเทียนบนพื้นทีเดียว ก็มุ่งขึ้นไปกอดเขาเข้าไปในอ้อมอกแล้วร้องไห้ออกมา

จื่อเฉิงที่อยู่บนขั้นบันไดขาอ่อนและล้มลงไปกับพื้น เขาคิดจะไปดูเสด็จแม่ของตัวเอง แต่กลับเห็นว่าเสด็จแม่นิ่งอึ้งไปเลย เหลือแต่เขาที่นั่งโดดเดี่ยวอยู่บนขั้นบันได......

รีบเดินกลับไปนั่งที่ริมหน้าต่างของตัวเอง และปล่อยให้น้ำตาไหลลงเรื่อยๆ

สวีฉางหลินยังมีชีวิตอยู่......ยังมีชีวิตอยู่......

เขายังมีชีวิตอยู่!

น้ำตาค่อยๆทำให้ดวงตาเบลอ และได้จ้องไปที่ประตูสีแดงชาดบานนั้นตลอด

ไม่ได้ตาย ดีแล้ว......

คนที่รู้เรื่องนี้นั้นเล่าเรื่องนี้ให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ฟังจนผู้ชมรู้สึกแปลกใจมาก

ยังมีเรื่องที่เกินกว่าละครอีก ทำให้วิสัยทัศน์กว้างไกลขึ้นจริงๆเลย!

เด็กสองคนเล่นหมากรุกเสร็จรอบหนึ่ง ก็ไปดูแม่ของตัวเองตามปกติ เห็นแต่แม่เอียงหน้ามองข้างนอก พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจมาก ภายใต้การเร่งของคนอื่นๆ พวกเขาก็ได้เริ่มรอบใหม่

รอจนกว่าตอนเย็นกลับถึงโรงเตี๊ยม เด็กสองคนถึงเห็นดวงตาที่บวมแดงของแม่ ทำให้พวกเขาตกใจจนรีบไปเป่าให้

โจวกุ้ยหลานพูดด้วยรอยยิ้มว่าไม่เป็นไร และมื้อเย็นได้สั่งกับข้าวอร่อยๆหลายอย่างกินมากับเด็กสองคนอย่างเพลิดเพลิน

หลายวันนี้ กว่าโจวกุ้ยหลานจะนอนหลับได้ดีสักครั้งหนึ่ง

วันที่สองนางตื่นมาแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็พาเด็กสองคนไปจวนหู้กั๋วกง จากนั้นก็เห็นว่าจวนหู้กั๋วกงถูกผู้คนล้อมรอบกันหลายๆชั้น รถม้าทั้งหลายได้ปิดกั้นถนนเส้นนั้น

จวนหู้กั๋วกงก็ยังคงปิดอยู่เหมือนเดิม กว่าโจวกุ้ยหลานจะเบียดเข้ามาได้ ก็ได้ยินผู้อารักขาพูดเสียงดังว่า"เจ้านายของข้าพูดไว้ว่า ท่านยังไม่สบายอยู่ ไม่สะดวกพบท่านแขกทั้งหลาย เชิญทุกท่านกลับก่อนเถอะ!"

พอได้ยินคำพูดนี้ กลุ่มคนก็เสียงดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นก็มีคนขึ้นหน้าไป ฝากของขวัญให้ผู้อารักขาช่วยส่งมอบให้ที

ผู้อารักขาเหล่านั้นไม่กล้ารับไว้ ล้วนปฏิเสธ

เห็นว่าคนเหล่านั้นกลับไปอย่างหมดหวัง โจวกุ้ยหลานก็จนปัญญา มีแต่ต้องก้มหน้าพูดกับเด็กสองคนว่า"ดูเหมือนว่าวันนี้เราเข้าไปเจอพ่อพวกเจ้าไม่ได้แล้ว"

"เราสามารถไปเล่นหมากรุกได้"เสี่ยวรุ่ยอานเงยหน้าเสนอ