นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 331

เถ้าแก่คนนั้นเหมือนดั่งตกใจตื่น รีบพยักหน้าให้กับโจวกุ้ยหลาน มือทั้งสองข้างนำพู่กันวางเข้าไปในกล่องอันประณีตนั้น เก็บไว้อย่างดี

โจวกุ้ยหลานพยักหน้าด้วยยิ้มแย้ม “เถ้าแก่ ท่านช่วยลูกของข้าทั้งสองคนเลือกพู่กันธรรมดาที่เหมาะสมกับพวกเขาหน่อย ลำบากท่านแล้ว”

“ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องสมควรทั้งนั้น ไม่เป็นไร” เถ้าแก่ตอบรับอย่างเคารพ

เมิ่งเจียงที่ยืนอยู่หน้าประตูเหมือนดั่งถูกฟ้าผ่า ไม่กล้าเชื่อเรื่องทั้งหมดที่เห็นตรงหน้า

เถ้าแก่ที่เมื่อครู่ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้กลับเคารพนับถือต่อฮูหยินคนนี้เช่นนี้

“นี่.......สิ่งของสง่างามเช่นนี้ กลับถูกเงินทองกัดกร่อน?” เมิ่งเจียงไม่อยากเชื่อ

โจวกุ้ยหลานหันไปมองเขา พูดอย่างจริงจัง “นี่ก็คืออำนาจของเงินทอง”

ถึงแม้ว่านางไม่มีความรู้สึกอะไรต่อพู่กันพวกนี้ แต่นางไม่อยากให้เขาไปดิ้นรนอยู่กับพู่กันเพียงด้ามเดียวนี้เท่านั้น

แน่นอน จุดสำคัญก็คือพู่กันนี้มีคุณค่า ต่อไปสามารถกระตุ้นต่อพวกรุ่ยอาน

“เจ้า......พวกเจ้า......” เมิ่งเจียงตั้งแต่อึ้ง จนถึงคับข้องใจ ตาก็น้ำตาคลอแล้ว

ทันใดนั้นโจวกุ้ยหลานก็มีความรู้สึกเหมือนตัวเองรังแกเด็กคนหนึ่ง

เถ้าแก่คนนั้นก็ห่อของทั้งหมดจนเสร็จแล้วท่ามกลางสภาพเช่นนี้ของเมิ่งเจียง ยื่นให้โจวกุ้ยหลาน พูดอย่างยิ้มแย้ม “ทั้งหมดสามร้อยยี่สิบสี่ตำลึง”

หลังจากรับของมาแล้ว โจวกุ้ยหลานหยิบเงิน ยื่นให้กับเถ้าแก่คนนั้น เถ้าแก่รับเงินไป ก็พูดไปหลายคำว่าค่อยๆไป

โจวกุ้ยหลานอุ้มของถุงใหญ่ พาลูกทั้งสองเดินไปข้างนอก

ตอนที่เดินผ่านเมิ่งเจียง โจวกุ้ยหลานหันไปมองเขา รู้สึกสงสาร แต่ก็พูดเตือนเสียงเบา “หมึกของเจ้ายังไม่ซื้อ”

พูดจบ ก็หมุนตัวจากไป

ลูกทั้งสองคนเดินตามโจวกุ้ยหลานไปอย่างใกล้ชิดพร้อมกัน เมื่อเมิ่งเจียงเรียกสติกลับมา ถึงพบว่าผู้ใหญ่หนึ่งเด็กสองนั้นเดินไปแล้ว

เมิ่งเจียงรีบร้อน รีบวิ่งออกไป ก็เห็นว่าโจวกุ้ยหลานเดินไปไกลแล้ว เขารีบวิ่งไป ไล่โจวกุ้ยหลานจนทัน พูดอย่างรีบร้อน “เดี๋ยวก่อน ฮูหยินรอก่อน”

โจวกุ้ยหลานหยุดเดินตามคำพูด หันหน้าไปมองเมิ่งเจียง ก็เห็นเขาหายใจหอบเหนื่อย

มองไปที่ประตู แล้วมองไปที่เมิ่งเจียง โจวกุ้ยหลานสงสัยว่าสายตาตัวเองมีปัญหาใช่หรือไม่

นี่มันระยะไม่ถึงสิบเมตร เมิ่งเจียงคนนี้กลับหอบขนาดนี้? น่ากลัวเกินไปไหม?

“ฮูหยิน พู่กันนี้ พู่กันนี้ขายให้ข้าได้หรือไม่? ข้า......ข้าช่วยท่านทำงานมาใช้หนี้ได้”

โจวกุ้ยหลานมองเขาหัวจรดเท้า มองดูสภาพหายใจหอบ หรี่ตาเล็กน้อย ถามเขา “เจ้าสามารถช่วยข้าทำอะไรได้?”

“ข้า......ข้า......” เมิ่งเจียงอ้ำๆ อึ้งๆ สักพักก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เขาเรียนหนังสือตั้งแต่เด็ก นอกจากอ่านหนังสือรู้หนังสือแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีความสามารถอื่นแล้ว.......

“ข้าสามารถช่วยท่านเขียนหนังสือเขียนจดหมายได้” เมิ่งเจียงคิดอะไรบางอย่างออก พูดอย่างตื่นเต้น

โจวกุ้ยหลาน “ข้าสามารถเขียนหนังสือเขียนจดหมายเองได้”

“เช่นนั้น......ข้าช่วยท่านโม่หมึก”

“ออ ข้าก็สามารถโม่หมึกเองได้”

เมิ่งเจียงหดหู่อย่างที่สุด ตอนนี้ถึงรู้ความหมายของ “คนเรียนหนังสือที่ไร้ประโยชน์”

โจวกุ้ยหลานมองเขา ในใจกลับกระฉับกระเฉงขึ้นมา

“มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าสามารถทำได้”

เมิ่งเจียงพยักหน้าอย่างแรง ถามนางอย่างตื่นเต้น “คืออะไร?”

โจวกุ้ยหลานรู้สึกว่าเขาเข้าใจอะไรผิด พูดกับเขาว่า “ลูกของข้ามีอาจารย์แล้ว”

เมิ่งเจียงไม่เข้าใจ “ท่านหญิงไม่ใช่ให้ข้าช่วยลูกของท่านหาโรงเรียนหรือ? ทำไมถึงมีอาจารย์แล้ว?”

โจวกุ้ยหลาน “.......”

ต้องซื่อตรงขนาดนั้นเลยหรือ?

“ฮูหยินรังเกียจโรงเรียนของเราเรียบง่ายไม่สมบูรณ์?” อาจารย์คนนั้นจับหนวดของตัวเอง ถามด้วยความหมายลึกซึ้ง

โจวกุ้ยหลานกวาดตามองรอบด้าน พยักหน้า “อ่านหนังสือภายใต้แสงแดดไม่ดีต่อสายตา”

“สามารถศึกษาความรู้ที่แท้จริงได้ ตาเสียแล้วจะเป็นไรไป?” เด็กนักเรียนคนหนึ่งคัดค้านโจวกุ้ยหลาน

“ไม่มีร่างกายที่ดี จะเรียนรู้ได้อย่างไร?” โจวกุ้ยหลานคัดค้าน

นักเรียนคนนั้นพ่ายแพ้

ต่อจากนั้นนักเรียนหลายคนก็เข้ามาอีก พูดความคิดของตัวเองออกมาทีละคน รู้สึกว่าถึงแม้ที่นี่สภาพแวดล้อมแย่ แต่พวกเขามีความรู้เต็มท้อง ภายหลังต้องสอบติดอย่างแน่นอน ดีกว่าโรงเรียนอื่นเยอะมาก

โจวกุ้ยหลานขวางพวกเขากลับไปทีละคน พูดได้ว่าสงครามโต้เถียงแห่งผู้มีความรู้แล้ว

สุดท้ายเหลือเพียงเมิ่งเจียงและอาจารย์คนนั้นแล้ว

“ขอโทษ พวกเราไม่รบกวนทุกท่านเรียนแล้ว” โจวกุ้ยหลานพูดไป ก็ดึงตัวลูกทั้งสองจะเดินออกไป

นางไม่สามารถให้ลูกทั้งสองอ่านหนังสือภายใต้แสงแดดแบบนี้แน่นอน

เมิ่งเจียงเห็นนางจะไปแล้ว รีบร้อนอย่างทนไม่ได้ รีบพูดกับนางว่า “ฮูหยิน......พวกเรา......อาจารย์ของพวกเราเป็นนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงของแคว้นเหลียง คนมากมายต่างขอไหว้ท่าน ท่านล้วนไม่รับ ท่านจะไม่ให้พี่น้องทั้งสองลองดู?”

โจวกุ้ยหลานประหลาดเล็กน้อย หันกลับไปมองคนชราคนนั้นที่ยืนอยู่ไม่ไกล