นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 335

โจวกุ้ยหลานก็ถอนหายใจ “วันนี้เพิ่งเปิดร้าน ร้านนี้ก็ค่อนข้างไกล มีคนมาไม่มาก พวกเรายังสามารถดูแลได้ รออีกสักพักเถิด หากมีคนเยอะขึ้น ถึงเวลาพวกเราค่อยหาคน”

คิดถึงเงินในมือของตัวเอง ไป๋ยี่เซวียนก็พยักหน้า

ช่วงบ่ายก็มีคนมากินอยู่บ้างเล็กๆน้อยๆ คนหลายคนนี้ก็ยังสามารถดูแลได้

รอจนถึงช่วงหัวค่ำ ส่งเด็กสองคนมาแล้ว เป็นอีกคนที่ชื่อจ้าวจงตี้ เป็นซิ่วฉายที่ความสัมพันธ์ดีกับเมิ่งเจียง

โจวกุ้ยหลานก็ไม่ได้ถามว่าทำไมเปลี่ยนคน นำกับข้าวในห้องครัวที่ทำเสร็จแล้วออกมาให้พวกเขากิน

เห็นกับข้าวสามอย่างน้ำแกงหนึ่งอย่างตรงหน้า แล้วก็ข้าวสวย จ้าวจงตี้ร่างไหวไปมา ยังคิดว่าตัวเองตาฝากแล้ว ขยี้ตา ยังคงเห็นกับข้าวบนโต๊ะ ถึงได้ตระหนักถึงสาเหตุที่เมิ่งเจียงต้องให้เขาส่งเด็กสองคนมา

เขายกถ้วยขึ้น ปัดข้าวเข้าปากตัวเอง กินอย่างรีบร้อน ยังถูกสำลัก

รุ่ยอานยื่นน้ำข้างมือไปให้ ส่งสัญญาณให้จ้าวจงตี้ดื่ม

จ้าวจงตี้ส่งสายตาขอบคุณให้เขา ยกแก้วขึ้นมาดื่มไปหนึ่งคำ เพียงครู่เดียว ก็เริ่มกินข้าวอย่างรวดเร็ว

ตอนเย็นคนก็ไม่ค่อยเยอะ โจวกุ้ยหลานและไป๋ยี่เซวียนพวกเขาก็ค่อนข้างว่าง ทั้งสองคนยังพิงที่โต๊ะหน้าร้านคุยกัน

ไป๋ยี่เซวียนยื่นคางไปที่โต๊ะที่อยู่ไม่ไกลนัก “เจ้าทรมานพวกเขาใช่หรือไม่ ทำให้พวกเขาหิวกันขนาดนี้?”

“นี่ไม่ใช่ความผิดข้าเสียหน่อย ข้าก็แค่กลับไปเหมือนเมื่อก่อน ไม่ทำกับข้าวให้พวกเขาเท่านั้น เมื่อก่อนพวกเขาก็ผ่านมาแบบนี้” โจวกุ้ยหลานไม่มีความรู้สึกอับอายที่รังแกเด็กเลยแม้แต่น้อย

ยังไงก็เป็นเพื่อนกันนาน นางพูดเช่นนี้ ไป๋ยี่เซวียนแค่คิดเพียงครู่เดียว ก็เข้าใจความหมายของนางแล้ว

เขาอดชูนิ้วโป้งขึ้นมาไม่ได้ “ยังคงเป็นเจ้าที่เก่งกาจ”

โจงกุ้ยหลานหัวเราะส่ายหน้า “ความจริงให้พวกเขามา ก็มีข้อดีสำหรับพวกเขา เจ้าดูสภาพผอมแห้งป่วยอ่อนแออย่างพวกเขา ก็เพราะไม่ได้ขยับตัวเป็นเวลานาน และไม่ได้กินอะไรดีๆบำรุงร่างกาย ร่างกายแย่อย่างที่สุด”

ไป๋ยี่เซวียนมองดูใบหน้าที่ตอบลงไปของจ้าวจงตี้ แล้วก็ร่างกายผอมๆบางๆ ก็พยักหน้า “เจ้าพูดไม่ผิด ควรจะให้พวกเขาขยับเนื้อขยับตัวหน่อย”

“ใช่แล้ว ไม่ต้องจ้างคนแล้ว พวกเขามาแน่นอน” โจวกุ้ยหลานพูดอย่างยิ้มแย้ม ก็ยืนตัวตรง เดินเข้าไปเก็บโต๊ะที่ลูกค้าที่เพิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ไป๋ยี่เซวียนขบคิดคำพูดของนาง ก็พยักหน้า รู้สึกว่าถูกต้อง

หู้กั๋วกง

สวีฉางหลินกินปีกไก่ทอดที่เสี่่ยวอีเพิ่งซื้อกลับมา ความกรอบเมื่อเข้าปาก กับความนุ่มสดในเนื้อ ทำให้เขารู้สึกอร่อยเป็นพิเศษ

“การค้าของร้านพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

เสี่่ยวอีตอบตามตรง “คนไม่ถือว่าเยอะ”

สวีฉางหลินขมวดคิ้ว “นี่อร่อย ทำไมไม่มีคนกิน?”

เสี่่ยวอีก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง ผ่านไปครู่หนึ่ง ถึงพูดว่า “ร้านของพวกเขาไกล แล้วยังเป็นอาหารที่ไม่เคยเห็น แน่นอนว่าคนที่กินก็ไม่เยอะ”

สวีฉางหลินขมวดคิ้ว แล้วกัดเนื้อปีกไก่อีกคำ ประหลาดในใจ

ภรรยาทำได้ทั้งหอมทั้งอร่อย ราคาก็ถูก ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่ชอบกิน?

ไม่ได้ จะให้ภรรยาเสียใจไม่ได้!

“เจ้า ให้คนไปซื้อเยอะหน่อย คืนที่พวกเราในจวนหู้กั๋วกงทุกคนต้องกินของพวกนี้”

เสี่่ยวอี “........”

ชายวัยกลางคนก้มหน้า พยักหน้าต่อนาง พูดไปคำหนึ่งด้วยเสียงทุ้ม “ขอบคุณ”

ถือของสองห่อใหญ่นั้น เก็บกระดาษข้อความนั้นอย่างระมัดระวัง ออกไปจากร้านอาหาร

สายตาของไป๋ยี่เซวียนที่เก็บโต๊ะอยู่ด้านข้างมองดูชายวัยกลางคนนั้น ถามโจวกุ้ยหลานอย่างสงสัย “เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าเขาเกรงใจต่อเจ้ามาก?”

โจวกุ้ยหลาน “ใช่หรือ?”

“เขาไม่รับคำพูดของข้า แต่กับเจ้า.......” ไป๋ยี่เซวียนพูดไป ก็คิดถึงภาพเมื่อครู่ จากนั้นก็ส่ายหน้า

“ข้าอาจจะคิดมากไปก็ได้”

“แน่นอนว่าเจ้าคิดมากไปแล้ว ยังมีลูกค้าอยู่เลย รีบดูแล!” โจวกุ้ยหลานพูดไป เดินออกมาจากโต๊ะหน้าร้าน ไปดูแลพวกเขาอีกครั้ง

เมื่อถึงเวลาปิดร้านตอนกลางคืน โจวกุ้ยหลานและไป๋ยี่เซวียนยืนคิดบัญชีอย่างละเอียดที่โต๊ะหน้าร้าน พบว่าวันนี้ทั้งวัน กลับได้เงินกำไรถึงสี่ตำลึง แน่นอน นี่ก็หักต้นทุนของแถมและทดลองกินฟรี

“ไม่เลว” ไป๋ยี่เซวียนพูดจากใจมาหนึ่งประโยค

โจวกุ้ยหลานพยักหน้าอย่างยิ้มแย้ม “วันแรกในสถานที่ห่างไกลแบบนี้สามารถได้กำไร ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว ขอเพียงสามวันนี้ทดลองกินสามารถรักษาความครึกครื้นเหมือนวันนี้ ต่อไปกำไรของพวกเราก็ไม่น้อยแล้ว”

หลายคนเก็บกวาดกัน กินอาหารเย็น ปิดประตู โจวกุ้ยหลานพาจ้าวจงตี้และเด็กสองคนเดินกลับบ้าน

เสี่ยวรุ่ยอานและเสี่ยวรุ่ยหนิงท่องการบ้านที่พวกเขาเพิ่งเรียนในวันนี้ โจวกุ้ยหลานให้กำลังใจอย่างเหมาะสม

จ้าวจงตี้ที่อยู่ด้านข้างได้ยินก็รู้สึกตะลึง โดยเฉพาะสิ่งที่รุ่ยอานได้เรียนในหนึ่งวัน กลับเยอะกว่าเขาไปไม่น้อย!

เทียบร่างของเสี่ยวรุ่ยอานกับเขา เขาแอบน้ำตาไหลอย่างเจ็บปวดใจ