นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 36

ไม่รอโจวกุ้ยหลานเปิดปาก โจวเหล่าไท่ไท่ก็คิดเรื่องนี้เสร็จสรรพแล้ว

โจวกุ้ยหลานวางใจลง บอกกับโจวเหล่าไท่ไท่แล้ว ก็พาเสี่ยวไน่เป่ากลับขึ้นเขาแล้ว จากนั้นเด็ดผักกุ้ยช่ายกำใหญ่กลับมาด้วย

ตอนอาหารใกล้สุก โจวต้าไห่ก็กลับมา ระหว่างกินข้าว โจวเหล่าไท่ไท่ก็เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

โจวต้าไห่ก็เบ้ปากเหมือนกัน “น้องเขยข้าคนนี้ล่าสัตว์ได้ ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าที่นาของบ้านอื่นเลยนะ!”

“ยังไงก็ไม่มีที่นา” โจวเหล่าไท่ไท่ยังคงคิดเช่นเดิม

ชาวนา ล้วนต้องปลูกพืชผักในดิน จากนั้นพอหมดหน้านาก็ค่อยไปล่าสัตว์แทน ถ้าแค่ล่าสัตว์มันไม่มั่นคง และยังอันตรายด้วย

“ถ้าน้องสาวข้าแต่งกับชาวนา พวกเราก็ไม่มีทางได้กินเนื้อทุกสามวันห้าวันเยี่ยงนี้ดอก” โจวต้าไห่ซดน้ำซุปไก่เข้าปากหนึ่งคำ ทนไม่ไหวเปรยออกมา

ครั้งก่อนตามสวีฉางหลินไปล่าสัตว์ เขาก็เลื่อมใสในตัวน้องเขยคนนี้นัก

อีกอย่าง ขอแค่ทำของอร่อยที่บ้าน โจวกุ้ยหลานก็จะส่งลงมาให้เสมอ

“ข้ากะว่า พอข้ามปีเจ้าจะหาเมียแล้ว ก็จะให้น้องสาวเจ้าคอยช่วยดูให้ นางจะสร้างบ้านแล้ว ก็จะไม่มีเงิน เรื่องหาเมียของเจ้าจะทำยังไงล่ะ?” โจวเหล่าไท่ไท่ปวดหัวนัก

เรื่องเมียของลูกชายเป็นความกลัดกลุ้มอย่างหนึ่งของนางมาตลอด ถ้าหาเมียไม่ได้จะทำยังไงดี จะอยู่คนเดียวทั้งชาติรึ?

“ไม่เป็นไรหรอกแม่ หลายปีก่อนเพราะเก็บผลผลิตไม่ได้ ปีนี้ดีแล้ว ต้องหาเมียได้แน่” โจวต้าไห่ปลอบแม่ตนเอง ก็กินข้าวของตนต่อไป

อีกทาง หลังจากโจวกุ้ยหลานกลับขึ้นเขา ก็เริ่มทำอาหารเย็น

ฟ้ามืดแล้ว สวีฉางหลินยังไม่ตื่นเลย

ขืนรอต่อไปก็ได้เวลานอนแล้ว

โจวกุ้ยหลานทนไม่ไหวไปเรียกสวีฉางหลิน ลองเขย่าเขาอยู่หลายที สวีฉางหลินถึงตื่นขึ้นมา แต่ยังงัวเงียอยู่

รีบกินข้าวเย็นจนเสร็จ เขาก็นอนหลับอีก ดูท่าจะเหนื่อยมากจริงๆ

เธอช่วยอาบน้ำให้เสี่ยวไน่เป่าเสร็จ พวกเขาก็เข้านอนเหมือนกัน

ในหมู่บ้าน

ลุงใหญ่โจวต้าซานนั่งอยู่ข้างเตียงเตา ดื่มน้ำเสร็จหันบอกต้าไห่ที่นั่งอยู่ข้างๆว่า “เรื่องของน้องสาวเจ้าข้ารับปากแล้ว ลูกผู้พี่ชายเจ้าน่ะว่างตลอด”

เรื่องช่วยกันในหมู่บ้านเป็นเรื่องที่มีประจำ โดยเฉพาะเรื่องใหญ่อย่างสร้างบ้าน

สีหน้าหลี่ซิ่วยิงที่อยู่ข้างๆกลับไม่ดีนัก เรื่องสร้างบ้านนี่คนรู้มากแค่ไหน? งานในท้องนาไม่ต้องทำแล้วรึ? มาให้พวกเขาช่วย ก็เอาผักกาดขาวสองลูกมาให้ ยังมีหน้ามาพูดอีก

ต้าไห่ได้ยินคำพูดลุงใหญ่ ก็ไม่นั่งต่อ ลุกขึ้นเดินกลับไป

พอเขากลับไป หลี่ซิ่วยิงทนไม่ไหวผลักโจวต้าซานบ่นว่า “เจ้าทำไมรับปากมันทุกเรื่องเลย? นางแต่งออกไปแล้ว ทำไมยังมาขอให้พวกเราช่วยสร้างบ้านอีก?”

โจวต้าซานนวดแขนตนเอง “ยังไงก็เป็นหลานสาวบ้านโจวเรา เรื่องสร้างบ้านเป็นเรื่องใหญ่ ช่วยเขาหน่อย พ่อเขาก็ไม่อยู่แล้ว...”

หลี่ซิ่วยิงตัดบททันที “เพราะน้องชายอายุสั้นของเจ้าสองคนตายแล้ว พวกเราเลยต้องช่วยหน่อย หลายปีก่อนบ้านเราเองยังแทบกินไม่อิ่ม เจ้ายังช่วยพวกเขาสองบ้านอีก! บ้านเราไม่ร่ำรวยหรอกนะ ทำไมเจ้าต้องช่วยทุกเรื่องด้วย?”

เช้าวันต่อมา โจวกุ้ยหลานก็จัดการเรื่องในบ้านเรียบร้อย ตอนไปซักผ้าที่ริมสาบ เจอผู้หญิงหลายคนในหมู่บ้านยิ้มถามเธอว่าจะสร้างบ้านใหม่รึ ยังบอกว่าถึงเวลาจะให้สามีตนไปช่วย

โจวกุ้ยหลานรับคำ ในใจก็ดีใจ

กลับบ้านมาตากผ้า ปัดกวาดเล้าไก่ เล้าไก่นกกระทา ไปถอนหญ้าในแปลงผัก แล้วถึงมาทำอาหารเที่ยง

รอจนทั้งบ้านกินกันหมดแล้ว สวีฉางหลินก็ไม่ได้ไปนอนอีก แต่ตามโจวกุ้ยหลานมาปรึกษากันเรื่องบ้านใหม่

จนตอนนี้เอง เขาถึงได้รู้ว่าเมียตนไปเชิญคนมาช่วยหมดแล้ว เลยชมออกมาว่า “เก่งมาก”

โจวกุ้ยหลานไม่อยากรับความดีความชอบเรื่องนี้ “ปกติข้าก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กับคนในหมู่บ้านเท่าใดนัก พี่ชายข้าไปขอให้มาช่วยน่ะ”

“พี่ชายเมียเก่งมาก” สวีฉางหลินกลับมาชมโจวต้าไห่

“เรื่องนี้เตือนข้าแล้วนะ ต่อไปบ้านเรายังต้องไปมาหาสู่กับคนในหมู่บ้าน ไม่อย่างนั้นพอถึงเวลาอย่างนี้ก็ไม่มีใครช่วยพวกเราเลย”

ปกติแล้วโจวกุ้ยหลานอยู่บนเขา ปิดประตูใช้ชีวิตกันเอง ขนาดบ้านลุงใหญ่ยังไม่ค่อยไป หลังจากที่ได้รู้ว่าแม่ตนชอบส่งของไปให้บ้านลุงใหญ่ ของที่ส่งไปทุกวันเลยเพิ่มขึ้นมาหน่อยเท่านั้น

สวีฉางหลินไม่มีความเห็นอะไรกับเรื่องพวกนี้

ทั้งสองคนคุยปรึกษากันเรื่องบ้านใหม่ พบว่าของที่ต้องซื้อมีไม่น้อยเลย ต้องไปซื้อของในตำบลอีก

เช้าวันต่อมา ทั้งคู่ก็เหมารถเทียมวัวของเหล่าหม่าโถวไปในตำบล ข้าวสารซื้อไปห้าร้อยชั่ง แป้งขาวอีกร้อยชั่ง เกลือหยาบอีกสิบกว่าชั่ง และยังซื้อใบชามาไม่น้อย ทุกอย่างที่ต้องใช้โจวกุ้ยหลานซื้อหมดแล้ว ทำเอาเหล่าเถ้าแก่ที่นางต่อราคามาตลอดทางนั้นทั้งรักทั้งเกลียดนางไปตามๆกัน