นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา นิยาย บท 383

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 383 การแข่งขัน 6

ในสภาพแวดล้อมที่เอะอะโวยวายนี้ หลังจากพิธีกรและบรรดาอาจารย์ของสำนักบัณฑิตปรึกษาหารือกันแล้ว ก็ถูกอาจารย์ของแต่ละฝ่ายระงับเหตุการณ์เอาไว้

พวกเขาไม่ยินยอม คำถามเช่นนี้ ให้คำนวณออกมาในเวลาเพียงธูปครึ่งดอกถือว่ายากอย่างมากสำหรับพวกเขา พวกเขาไม่เชื่อว่าจะมีคนสามารถคำนวณออกมาได้รวดเร็วเช่นนี้!

“ข้อสอบจะต้องรั่วไหลอย่างแน่นอน! นางจะต้องรู้คำตอบมาก่อนหน้านี้แล้ว!”

เห้อเฟิงที่อยู่บนเวทีชี้ไปที่โจวกุ้ยหลาน แล้วกล่าวเปิดโปงกับพิธีกร

เพียงได้ฟังข้ออ้างนี้ของเขา คนอื่นๆ ก็เข้าใจในทันที มิน่าเล่า…….มิน่าเล่าผู้หญิงคนนี้ถึงได้คำตอบในคำถามทั้งสองข้อติดต่อกัน!

ทุกสิ่งทุกอย่างนี้มีเหตุผล!

โจวกุ้ยหลานพูดไม่ออก “ข้ารู้ที่ไหนกันว่าข้าจะมาแข่งขันกับพวกเจ้า? แล้วอีกอย่าง พวกเจ้ามีใครรู้จักข้าบ้าง แล้วใครจะเอาข้อสอบมาบอกข้าเล่า? ผู้ทรงคุณวุฒิเหล่านี้หรือ?”

โจวกุ้ยหลานพูดพลาง หันหน้าไปทางผู้ทรงคุณวุฒิทั้งห้า

เพียงพูดคำนี้ออกมา สีหน้าของผู้ทรงคุณวุฒิทั้งห้าก็ไม่น่าดู ความหมายนี้ คือบอกว่าพวกเขาทำให้ข้อสอบรั่วไหลเช่นนั้นหรือ?

เห้อเฟิงหุบปากไม่กล้าพูดจา ต่อให้พวกเขาจะกล้าสักแค่ไหน ก็ไม่กล้าไปท้าทายกับทั้งห้าคนนั้นที่อยู่บนเวทีหรอก……..

คนที่อยู่ข้างๆ ดึงเขาให้นั่งลง แล้วไปกล่าวปลอบใจเขาเบาๆ

พิธีกรกล่าวถามโจวกุ้ยหลานอย่างนิ่งๆ ว่า: “เอ่อ……คำถามนี้เข้าแก้โจทย์ออกมาได้อย่างไรกัน?”

“ก่อนหน้านี้ข้าเคยเลี้ยงไก่และหมูจำนวนไม่น้อย มักจะนับอยู่บ่อยๆ หมูกับกระต่ายมีหนึ่งหัวกับสี่ขาเหมือนกันไม่ใช่หรือ?”

ใบหน้าของโจวกุ้ยหลานเต็มไปด้วยความซื่อตรง เพียงแค่คำตอบนี้ ก็ทำให้ทุกคนในที่นี้ถึงกับพูดไม่ออก

คำตอบนี้ วางอยู่ภายในใจพวกเขา ทำให้พวกเขารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทำให้รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ

ไม่เพียงแค่ลูกศิษย์เหล่านั้น บรรดาอาจารย์ที่เป็นตัวแทนของสำนักบัณฑิตเหล่านั้นบนใบหน้าก็แสดงถึงการเสียหน้า และอาจารย์ทั้งห้าท่านที่อยู่บนเวที ต่างก็มีสีหน้าที่สุดจะพรรณนา

“เช่นนั้น……เช่นนั้นก็ไปที่คำถามที่สาม…….”

พิธีกรเพิ่งพูดจบ เห้อเฟิงก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แล้วเสนอข้อเรียกร้องเสียงดังว่า: “ช้าก่อน ครั้งนี้ ไม่สามารถใช้สัตว์มาถามคำถามได้อีกแล้ว!”

เพียงพูดคำนี้ออกมา ลูกศิษย์โดยรอบที่ครึกครื้นก็พยักหน้าไปตามๆ กัน

พิธีกรลังเลใจเล็กน้อย แล้วหันไปมองผู้ทรงคุณวุฒิหลายท่านที่อยู่ด้านหลัง คนทั้งห้าปรึกษาหารือกัน แล้วตัดสินใจถามอีกคำถามชั่วคราว

เพียงคนอื่นๆ ได้ฟัง ภายในใจก็รู้สึกสบายใจ

ความโชคดีของผู้หญิงคนนี้หมดลงแล้ว คำถามต่อไป ก็คือตัดสินผู้แพ้ชนะ!

แน่นอนว่า โจวกุ้ยหลานไม่สนใจความคิดของพวกเขา ถึงอย่างไร คำถามคณิตศาสตร์เหล่านี้มีสมการก็คำนวณได้อย่างง่ายดาย

ทางด้านนี้กำลังปรึกษาหารือกันจ้อกแจ้กจอแจ เมิ่งเจียงและคนอื่นๆ เดินเข้ามาอย่างตัวเบา จ้าวจงตี้ยังคงแบกอาจารย์ที่วิงเวียนเล็กน้อย

สีหน้าของคนอื่นๆ อีกสองสามคนล้วนไม่สู้ดีนัก

ท้องเสียครั้งนี้ถ่ายท้องเสียพวกเขาไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย

“ปีนี้พวกเราคงไม่อาจเป็นผู้ชนะได้แล้ว……..”

ลูกศิษย์คนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังก้มหน้าอย่างเศร้าซึม ภายในใจรู้สึกเสียใจอย่างมาก

เดิมทีสีหน้าของอาจารย์ที่ไม่ดีอยู่แล้วเวลานี้ก็ยิ่งไม่น่าดูอย่างมาก: “เช่นนั้นก็ปีหน้าค่อยมาใหม่แล้วกัน!”

“ผ่านฉลองปีใหม่ไปสามเดือนก็เป็นการจัดสอบคัดเลือกช่วงสันต์（การสอบบรรจุขุนนางท้องพระโรงในช่วงราชวงศ์ถึงและซ่งโดยจะมีฮ่องเต้เสด็จมาคุมการสอบด้อยองค์เอง）แล้วไม่ใช่หรือ? ถึงเวลานั้นหากพวกเราต่างก็สอบได้ ชื่อเสียงก็จะกลับมา” เมิ่งเจียงกล่าวปลอบโยนทุกคนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

เพียงคิดเช่นนี้ ทุกคนก็สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

ถึงอย่างไรการจัดสอบคัดเลือกช่วงสันต์ก็สำคัญที่สุด……..

การปลอบใจตนเองเช่นนี้ ทำให้เท้าของคนสองสามคนมีแรงขึ้นอย่างมาก

เพียงแต่เมื่อเห็นว่าทุกคนยังอยู่ พวกเขาก็สบตากัน ค่อนข้างไม่อยากจะเชื่อ

พวกเขานั่งอยู่ในห้องส้วมนานขนาดนี้ การแข่งขันก็น่าจะจบสิ้นแล้ว เพราะเหตุใดพวกเขาถึงยังอยู่ที่นี่ล่ะ? นี่กำลังดูอะไรอยู่หรือ?

ริมฝีปากของอาจารย์สั่นเล็กน้อย: “ไปดูเถิด”

เมิ่งเจียงและคนอื่นๆ ได้ฟังคำพูดนี้ จึงรีบเดินเข้าไปดู เดินคนด้านในมาคนหนึ่งแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น

ป้ากุ้ยหลานของพวกเขา!

ดวงตาทั้งคู่ของอาจารย์เป็นประกาย ลมหายใจแรงขึ้นอย่างมาก

พวกเขา……..ยังไม่พ่ายแพ้!

โจวกุ้ยหลานดึงสายตากลับมา แล้วรอคำถามต่อไป

ความรวดเร็วในการออกโจทย์คำถามของอาจารย์เหล่านี้ช้าอย่างมาก เป็นเวลานานขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่ออกคำถามใหม่เสียที…..

พอคิดเสร็จ พิธีกรคนนั้นก็หยิบใบรายการแผ่นหนึ่งขึ้นมา เดินไปตรงกลาง ยืนนิ่ง แล้วกระแอมเบาๆ : “คนคนหนึ่งเดินไปตามถนน ถือกาไปซื้อเหล้า พบร้านก็เพิ่มหนึ่งเท่า เห็นดอกไม้ก็ดื่มหนึ่งช้อน เมื่อพบร้านและดอกไม้สามครั้ง ก็ดื่มเหล้าในกาหมด สอบถามถึงเหล้าที่อยู่ในกา ว่าเดิมทีมีเหล้าอยู่เท่าไร?”

เพียงคำถามนี้ออกมา ในสถานที่ก็สงบลงอีกครั้ง

ทุกคนต่างก็ก้มหน้าครุ่นคิดวิธีการแก้ปัญหานี้ตามๆ กัน เมิ่งเจียงและคนอื่นๆ ได้ฟังคำถามนี้ ภายในใจก็จมดิ่ง

คำถามนี้ไม่ง่ายเลย พวกเขาจะคิดคำนวณออกมาได้ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน…….

เห้อเฟิงยิ้มเยาะ “ดูซิว่าครั้งนี้เจ้าจะทำอย่างไร!”

พูดจบ ก็ไปปรึกษาหารือกับคนอื่นอีกครั้ง

โจวกุ้ยหลานหยิบพู่กันมาเคาะที่ริมฝีปากสองที และก้มมองไปยังเด็กทั้งสอง เสี่ยวรุ่ยหนิงคว่ำลงบนโต๊ะแล้วขีดเขียน ส่วนเสี่ยวรุ่ยอานก็ยังคงเขี่ยนิ้วอยู่

นางวางพู่กันลง แล้วไปถามเสี่ยวรุ่ยอานเบาๆ ว่า: “ทำไมถึงไม่คำนวณหรือ?”

เสี่ยวรุ่ยอานเบ้ปาก แล้วกล่าวอย่างน้อยใจว่า: “ข้าคำนวณออกมาไม่ได้……..”

“ยังไม่ได้คำนวณเลย แล้วรู้ได้อย่างไรว่าคำนวณออกมาไม่ได้ล่ะ? เจ้าดูน้องชายของเจ้าสิยังคำนวณอยู่เลย”

เสี่ยวรุ่ยอานหันหน้ากลับไปมอง ก็เห็นว่ารุ่ยหนิงกำลังขีดเขียนอย่างไม่หยุดหย่อน

เขาทำจมูกฟุดฟิด ไม่พูดจา

เฮ้อ เด็กที่ฉลาดเกินไปมักจะเปราะบางและไม่สามารถรับความพ่ายแพ้ได้จริงๆ ดูสิเสี่ยวรุ่ยหนิงที่ค่อนข้างเขลากว่าพี่ชายเล็กน้อยตั้งแต่เด็ก เวลานี้ยังไม่คิดมากอะไรเลย