นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 133

"ฮ่อหยุนเฉิง นายเป็นอะไร"ซูฉิงเห็นท่าทางฮ่อหยุนเฉิงแปลกๆ ก็เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

ความเจ็บจากบาดแผล ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงต้องสูดลมหายใจเขา ทนเจ็บยิ้มแล้วพูด"ไม่มีอะไร"

"แต่ว่า......"ซูฉิงอยากจะดูว่าฮ่อหยุนเฉิงเป็นอะไร แต่ก็ถูกฮ่อหยุนเฉิงพูดดักขึ้นมาก่อน

"หยุดพูดได้แล้ว รักษากำลังไว้ "มือเรียวของฮ่อหยุนเฉิงยื่นไปตรงปากของเธอ สื่อว่าให้เงียบ

แต่ซูฉิงก็ไม่วางใจ "นายไปเป็นอะไรจริงๆ ใช่มั้ย"

"อืม "ฮ่อหยุนเฉิงยิ้มแล้วพูดออกมาคำเดียว "อย่ามัวเสียเวลาเลย พวกเรารีบว่ายน้ำกันไปเถอะ"

จากนั้นทั้งสองก็ร่วมแรงว่ายไปทางเกาะ

เวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ

ฮ่อหยุนเฉิงที่ทั้งว่ายน้ำพาซูฉิงไปทางเกาะทั้งมองดูรอบๆไปด้วยว่ามีเรือแล่นผ่านมามั้ย

น่าเสียดาย เหมือนท้องทะเลตรงนี้จะเป็นทะเลไกล ยังไม่ได้เปิดท่องเที่ยว และไม่มีเรือแล่นผ่านมาเลย

ฮ่อหยุนเฉิงที่มองดูท้องทะเลอันกว้างใหญ่ทำให้ความคิดลอยฟุ้งซ่านไปบ้าง

ปีนั้น พ่อของเขาขับเรือสำราญออกทะเล และก็ได้เจอกับคลื่นยักษ์ โชคร้ายต้องมาจบชีวิตลงใต้ท้องทะเล

ตอนนี้เขาจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำอีก

เขาและยังมีซูฉิง จะต้องมีชีวิตรอดกลับไป

และจากความพยายามของเฮ่อหยุนเฉิงกับซูฉิง พวกเขาก็ว่ายน้ำเข้าใกล้เกาะเรื่อยๆ แล้ว

ท้องฟ้าทางทิศตะวันออกก็ค่อยๆ กลายเป็นเส้นขีดสีขาวพาดผ่าน เกาะก็ค่อยๆ ชัดขึ้นต่อสายตาของซูฉิงแล้ว

"ซูฉิง พวกเราใกล้จะถึงแล้ว"ฮ่อหยุนเฉิงไม่หยุดที่จะให้กำลังใจซูฉิง

น้ำเสียงน่าดึงดูดของเขาเหมือนกับว่าทำให้ซูฉิงที่เหนื่อยล้ากลับมาฮึดสู้อีกครั้ง

และกลับมาสู้อีกครั้ง รอให้ถึงเกาะก็จะได้พักแล้ว

และพอใกล้เข้าถึงเกาะซูฉิงที่กังวลใจในที่สุดก็คลายกังวลไปได้เยอะเลย

ทันใดนั้นก็มีคลื่นยักษ์ถาโถมเข้าใส่พวกเขา

ซูฉิงกับฮ่อหยุนเฉิงถูกคลื่นซัดจนลอยไกลออกไป

"ฮ่อหยุนเฉิง ไม่ใช่ว่าไม่มีลมหรอ แล้วคลื่นมาจากไหน."ซูฉิงถามอย่างสงสัย

ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงขรึม"ซูฉิง รีบถอยเร็ว!"

"อ๋า "ซูฉิงมองออกไป ก็เห็นปลาตัวใหญ่สีดำว่ายมาทางพวกเขา

คลื่นเมื่อกี้เป็นฝีมือมันนี่เอง

ซูฉิงตื่นตกใจ อะไร

ฉลาม??

ซูฉิงแอบร้องครวญในใจ ทำไมถึงซวยอย่างนี้เนี่ย!!

เธอกับฮ่อหยุนเฉิงคงจะไม่ได้เอาชีวิตมาทิ้งในทะเลหรอกนะ!

ซูฉิงหรี่ตามอง อย่าละเอียด เหมือนจะไม่ใช่ฉลามนะ

ปลาชนิดนี้ เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ว่ามันจะทำร้ายคนหรือเปล่า

"ฮ่อหยุนเฉิง ปลาอะไรหรอ"ซูฉิงจดจ้องไปที่เจ้าตัวใหญ่ยักษ์อย่างเป็นกังวล

ฮ่อหยุนเฉิงคิ้วขมวด "ไม่รู้"

จากนั้นเขาก็เอามีดออกมาจากกระเป๋า แล้วแกะเชือกที่ผูกเสื้อชูชีพของเขากับซูฉิงจนขาดออกจากกัน แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะทำอย่างนี้เลย"ซูฉิง เธอรีบไปเถอะ รีบว่ายไปทางนั้น ยิ่งว่ายไปไกลเท่าไหร่ยิ่งดี!"

"ไม่ พวกเราต้องสู้ด้วยกัน "ซูฉิงตอบปฏิเสธ

ฮ่อหยุนเฉิงจ้องไปทางปลาตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า แล้วเอาตัวของซูฉิงเอามาไว้ข้างหลังตัว

และทันใดนั้นเอง ปลาตัวใหญ่ก็เริ่มว่ายมาทางพวกเขา

เขาใช้มือข้างหนึ่งกอดซูฉิงไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ตั้งท่าแทงเข้าที่ปลาใหญ่ตัวนั้น

มีดที่ยกขึ้นแล้วปักลงไป แทงเข้าไปอย่างจัง

ฮ่อหยุนเฉิงไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่ปักมีดลงไปที่ปลาตัวใหญ่ ตรงตำแหน่งส่วนหัวของมัน

ซูฉิงก็ไม่อยู่นิ่ง เธอว่ายไปด้านหลังของปลาตัวใหญ่แล้วจับหางของมันไว้

แขนที่เขาได้รับบาดเจ็บ ก็เกิดปริขึ้นมาอีกครั้ง

นี่ยังไม่เท่าไหร่ เมื่อกี้สู้กลับปลาใหญ่ แม้ปลาตัวใหญ่จะถูกเขาฆ่าไปแล้ว แต่ตัวของฮ่อหยุนเฉิงก็ได้รับบาดเจ็บหลายที่

สีหน้าของฮ่อหยุนเฉิงยิ่งซีดลงไปเรื่อยๆ

ซูฉิงยื่นมือไปลูบหน้าผากของเขา ร้อนจี๋เลย

"พวกเรารีบว่ายไปที่เกาะเถอะ "ซูฉิงคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ตั้งสติแล้วเอ่ยปากพูด

แผลของฮ่อหยุนเฉิงอักเสบแล้ว ถ้าหากยังอยู่ในน้ำทะเลต่อไปคงไม่ดีแน่

เธอจำเป็นต้องรีบว่ายไปที่เกาะพร้อมกับฮ่อหยุนเฉิงให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ช่วยเขาพันแผล

"ฮ่อหยุนเฉิง นานอดทนไว้นะ"ซูฉิงรู้สึกได้ว่าผู้ชายตรงหน้าเริ่มอาการแย่ลงแล้ว

ฮ่อหยุนเฉิงเม้มริมฝีปากซีดเผือด เหงื่อชุ่มไปทั้งหน้า "ขอโทษ ซูฉิง ที่ทำให้เธอต้องเป็นห่วง"

ตอนที่ต่อสู้กลับปลาเมื่อกี้เขาใช้พลังงานไปเยอะมาก

ทำให้บาดแผลฉีกขาดยิ่งกว่าเดิมทำให้รู้สึกเจ็บมาก

แม้ฮ่อหยุนเฉิงอยากจะทนเก็บความรู้สึกเจ็บเอาไว้ แล้วพาซูฉิงว่ายน้ำต่อไป

แต่ว่า เขารู้สึกว่าไม่มีแรงอย่างที่คิดไว้

ตอนนี้เขาตัวร้อนไปทั้งตัว และน้ำทะเลกลับเย็นมาก ฮ่อหยุนเฉิงเหมือนกับถูกทรมานอยู่ในความร้อนและเย็นในเวลาเดียวกัน

ซูฉิงมือข้างหนึ่งพยุงฮ่อหยุนเฉิง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็เอาเสื้อชูชีพมามักไว้เข้าด้วยกันอีกครั้ง จากนั้นก็ว่ายไปทางเหาะ

ฮ่อหยุนเฉิงที่อยู่ด้านข้าง ก็ยิ่งอ่อนแอลงเรื่อยๆ

ซูฉิงก็ยิ่งร้อนใจ "ฮ่อหยุนเฉิง นายเป็นยังไงบ้าง"

ฮ่อหยุนเฉิงกลับเงียบ

ใจของซูฉิงตอนนี้ก็ตื่นตระหนก เธอเขย่าแขนของฮ่อหยุนเฉิง "ฮ่อหยุนเฉิง นายรีบตื่นเร็ว นายอย่าหลับนะ!"

ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ พยายามลืมตาขึ้นมองเธอ"ซูฉิง ขอโทษด้วย ฉันอาจจะ.....ไม่สามารถปกป้องเธอได้แล้ว"